Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Παρασκευή 16 Απριλίου 2021

Maria Negreponti-Delivanis - ΣΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ ΧΘΕΣ ΥΠΗΡΞΕ ΕΛΛΑΔΑ

 Maria Negreponti-Delivanis

 
ΣΤΗΝ ΑΓΚΥΡΑ ΧΘΕΣ ΥΠΗΡΞΕ ΕΛΛΑΔΑ
=============================
Αρκεί ένας, και μόνον ένας ΕΛΛΗΝΑΣ σε καίρια θέση, για να αλλάξει το κλίμα της εθνικής μιζέριας, να κάνει υπερήφανους όλους εκείνους, αναμεταξύ μας, που δεν μολύνθηκαν με το μίασμα του εθνομηδενισμού, και να διανοίξει μονοπάτια εθνικής κυριαρχίας. Ομολογώ ότι ήμουν αντίθετη με τη μετάβαση του κ. Δένδια στην Άγκυρα, με βάση τα όσα θλιβερά συνέβαιναν στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όλο αυτό το μακρύ κρίσιμο διάστημα., γιατί δεν ήθελα να ζήσω έναν ακόμη εθνικό εξευτελισμό. Εξυπακούεται ότι αισθάνομαι ευτυχής γιατί έκανα λάθος, και χαίρομαι χαρά μεγάλη γιατί, ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ, ο κ. Δένδιας τον διέλυσε τον "παλιό του φίλο" τον Μεβλούτ, και μάλιστα με απόλυτη αυτοκυριαρχία, και μάλιστα φορώντας βελούδινα γαντάκια, και μάλιστα με σαρδώνιο χαμόγελο.
Αυτή η ώρα στην Αγκυρα, η τόσο πολύτιμη και τόσο ακριβή για τον απανταχού ελληνισμό, που μπόρεσε επιτέλους να σηκώσει κεφάλι, μαζί με τον κ. Δένδια, που ανέπνευσε ελεύθερα και που άρχισε δειλά βέβαια ακόμη, να πιστεύει ότι δεν είναι ένα κακόμοιρο έθνος, όπως πασκίζουν να το θεωρούν ορισμένοι, αλλά μια δύναμη που έρχεται από πολύ βαθιά μέσα στους αιώνες, και που μπορεί και ξέρει να αντιστέκεται στους δολιοφθορείς του. Όχι, βέβαια! Δεν τελειώσαμε. Τώρα αρχίζουμε, από την άκρη ενός πολύ κακοτράχηλου δρόμου, αλλά όμως που πρέπει οπωσδήποτε να φθάσουμε στο τέρμα του, αν θέλουμε να επιβιώσει η Ελλάδα. Το ενδιαφέρον τώρα συνίσταται πρώτον στο πως θα μπορέσουμε να φέρουμε επί εθνικής, αλλά και παγκόσμιας σκηνής, από κοινού με τα ελληνοτουρκικά, και τα δύο υπόλοιπα γαγγρενιασμένα ελληνικά αδιέξοδα: πρώτον, το οικονομικό (άθλια μνημόνια, γερμανικά χρέη) και δεύτερον το λαθρομεταναστευτικό. Και στη συνέχεια, πως θα υποδεχτούν αυτή την καθαρή ελληνική νίκη:
*αυτοί που δεν πιστεύουν στην Ελλάδα και στους Έλληνες,
*αυτοί που θέλουν να δώσουμε ότι έχουμε και δεν έχουμε, φθάνει να μη δυσαρεστήσουμε εταίρους/συμμάχους/φίλους,
*αυτοί που έχουν επιλέξει ως ιστορία μας την παραχάραξή της, *αυτοί που δεν έχουν εμπιστοσύνη στο λαό μας και πιστεύουν ότι "εμεις φταίμε για όλα",
* αυτοί που οραματίζονται με αγαλίαση μια παγκόσμια διακυβέρνηση, κ.ο.κ., γιατί υπάρχουν πολλές ακόμη ανάλογες όσο και αποκρουστικές κατηγορίες.
Θέλω, ωστόσο, να ελπίζω ότι αυτοί που θα σηκώσουν τη σημαία της ελληνικής μας νίκης στην Άγκυρα, θα είναι απείρως περισσότεροι, εντός και εκτός Ελλάδας, από τους λοιπούς μεμψίμοιρους, ανθέλληνες και προδότες.
Και να τονίσω ότι εμείς, στην ΤΙΜΗΣΤΟ 21, έχουμε ήδη και προ πολλού σηκώσει τη γαλανόλευκη με το σταυρό: με τα άρθρα μας, τα συνέδριά μας, τις εκπομπές μας, τις δηλώσεις μας, την απόδοση τιμών στους ήρωές μας, τις συμμαχίες μας, κλπ., κλπ., με όλες αυτές τις πολυπληθείς μας εκδηλώσεις, με τις οποίες έχουμε πολύ ενσυνείδητα επιλέξει τον τρόπο, εορτασμού της επετείου του 1821.
Δεν έχουμε, βέβαια, τυπώσει νομίσματα εμείς, δεν έχουμε επιδοτήσεις βέβαια εμείς, δεν μας αναζητούν βέβαια εμάς τα κεντρικά ΜΜΕ, δεν διοργανώνουμε βέβαια μεγάλες φιέστες εμείς, αλλά ωστόσο πιστεύουμε ότι πασκίζουμε να αποδώσουμε το είδος των τιμών, που προσδοκούν από εμάς οι ήρωές μας. Δηλαδή, την αφύπνιση της εθνικής μας συνείδησης, έτσι ώστε να ηρεμήσει η ψυχή τους, όπου και να βρίσκεται. Να ξαναγεννηθεί η ελπίδα ότι ο τόπος αυτός δεν θα χαθεί.
Να προσθέσω, ακόμη, ότι στην κρίση μου, η νίκη της Αγκυρας είναι καθαρά και μόνον ελληνική. Που σημαίνει, κατά την κρίση μου πάντοτε, ότι δεν είναι ούτε δεξιά, ούτε κεντρώα, ούτε αριστερή. Είναι, αντιθέτως, νίκη όλων ημών, και έτσι πρέπει να την χαρούμε και κυρίως έτσι οφείλουμε να την αξιοποιήσουμε.
-

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)