Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2022

Μαρία Φαραντούρη - Antonito El Camborio 1 - Μ. Θεοδωράκης

Ποίηση: Federico Garcia Lorca. Ποιητική απόδοση: Οδυσσέας Ελύτης. Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης.
Κάτου στης ακροποταμιάς το μονοπάτι περπατάει κρατώντας βέργα λυγαριάς και στη Σεβίλλια πάει. Τα κατσαρά του γυαλιστά πέφτουν στα μάτια του μπροστά στην όψη του είναι μελαμψός από του φεγγαριού το φως. Κάποτε λίγο σταματά, κόβει λεμόνια στρογγυλά τα ρίχνει το νερό να στρώσει και να το χρυσαφώσει. Εκεί στης ακροποταμιάς το μονοπάτι να, τον φτάνουν κάτω απ' τα κλώνια μιας φτελιάς χωροφυλάκοι και τον πιάνουν. Αποβραδίς η ώρα οχτώ τον σέρνουν σε κελί μικρό απέξω κάθονται φυλάνε πίνουν ρακί και βλαστημάνε.

Τρίτη 23 Αυγούστου 2022

Γ. Μανιάτης: Τα ελληνικά κοιτάσματα εκτιμάται ότι έχουν συνολική αξία 25...

Μάζης Ι.: Η Ρωσία πλέον δεν μπορεί να ανεχθεί τη στάση της Τουρκίας και ...

Mikis Theodorakis ft. Margarita Zorbala, Petros Pandis | Lycabettus Thea...

Lorca, Seferis, Theodorakis. A. Kalogiannis (Epiphania )/ M. Zorbala - S. Mihailidou: (Romancero Gitano)

Federico Garcia Lorca (Οδυσσέα Ελύτη)- Mikis Theodorakis: Romancero Gitano (1977)

στιχοι  εδω

Κυριακή 21 Αυγούστου 2022

"Zorba the Greek" ShakallisDance2019/Just Dance

Χρυσός και ο Λευτέρης Πετρούνιας στο Ευρωπαϊκό

 

Costas Tsiantis

ΟΧΙ ΣΤΗ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΗ ΜΙΖΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΜΗΔΕΝΙΣΜΟ.

 Costas Tsiantis 6 ώρ. · 

Κοινοποιήθηκε στους εξής: Οι φίλοι σας
Φίλοι
ΟΧΙ ΔΕΝ ΔΕΧΟΜΑΙ ΌΤΙ '' Η Στεφανίδη, ο Τεντόγλου και η Ντρισμπιώτη [που] πανηγυρίζουν με την ελληνική σημαία στους ώμους τους, δεν εκπροσωπούν τη σημερινή Ελλάδα''. ΔΕΧΟΜΑΙ ΟΤΙ: Υπερβαίνοντας τον εαυτό τους και τις συνθήκες, την κρατική και δημοσιογραφική μιζέρια, φτιάχνουν την αυριανή Ελλάδα. Φτάνει πια η εξυπνάδα!...

ΛΥΚΙΑ: ΕΤΑΙΡΕΙΑ ΙΣΤΟΡΙΚΩΝ ΕΡΕΥΝΩΝ- ΜΑΚΡΗ ΑΝΤΑΜΩΜΑ 2022


 

Σάββατο 20 Αυγούστου 2022

Τρίτη 16 Αυγούστου 2022

Mikis Theodorakis ft: Manolis Mitsias, Maria Farantouri | Concert in Chi...

Theodorakis Neruda America Insurecta 1974


Canto General - América insurrecta (1800)

Nuestra tierra, ancha tierra, soledades,
se poblò de rumores, brazos, bocas.
Una callada sìlaba iba ardiento,
congregando la rosa clandestina,
hasta que las praderas trepidaron
cubiertas de metales y galopes.
 
Fue dura la verdad como un arado.
 
Rompiò la tierra, estableciò el deseo,
hundiò sus propagandas germinales
y naciò en la secreta primavera.
Fue callada su flor, fue rechazada
su reuniòn de luz, fue combatida
la levadura colectiva, el beso
de las banderas escondidas,
pero surgiò rompiendo las paredes,
apartando las càrceles del suelo.
 
El pueblo oscuro fue su copa,
recibiò la substancia rechazada,
la propagò en los lìmites marìtimos,
la machacò en morteros indomables.
Y saliò con las pàginas golpeadas
y con la primavera en el camino.
Hora de ayer, hora de mediodìa,
hora de hoy otra vez, hora esperada
entre el minuto muerto y el que nace,
en la erizada edad de la mentira.
 
Patria, naciste de los leñadores,
de hijos sin bautizar, de carpinteros,
de los que dieron como un ave extraña
una gota de sangre voladora,
y hoy naceràs de nuevo duramente,
desde donde el traidor y el carcelero
te creen para siempre sumergida.
 
Hoy naceràs del pueblo como entonces.
Hoy saldaràs del carbòn y del rocìo,35
Hoy llegaràs a sacudir las puertas
con manos maltratadas, con pedazos
de alma sobreviviente, con racimos
de miradas que no extinguiò la muerte,
con herramientas hurañas
armadas bajo los harapos.
https://lyricstranslate.com

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2022

Αλάτι - Μαρία Φαραντούρη

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης, Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος Στων τραγουδιών μου τα ταξίδια θα βρεις λιμάνια και ακρωτήρια, που ανακαλύψαμε μαζί. Θα βρεις και τα τρελά φιλιά μας, που γράφανε στην αγκαλιά μας «πάντα η αγάπη μας θα ζει». Στων τραγουδιών μου τα συντρίμμια θα βρεις μαλάματα κι ασήμια, απ’ τον παλιό καλό καιρό. Τότε που ήσουν η ζωή μου, το επιούσιο κορμί μου που πάντοτε θα λαχταρώ Στων τραγουδιών μου τις παλάμες μπήκαν οι κοφτερές σου λάμες και κόβουνε και με πονούν. Γιατί η αγάπη σου ήταν κάτι απ’ την πληγή κι από τ’ αλάτι κι απ’ τους καημούς που δεν περνούν.

Θεοδωράκης ΑΝΘΗ ΤΗΣ ΠΕΤΡΑΣ Φαραντούρη (Μόσχα 1966) 9/22

Άνθη της πέτρας μπροστά στην πράσινη θάλασσα
με φλέβες που μου θύμιζαν άλλες αγάπες
γυαλίζοντας στ’ αργό ψιχάλισμα

Άνθη της πέτρας φυσιογνωμίες που ήρθαν
όταν κανένας δε μιλούσε και μου μίλησαν
που μ’ άφησαν να τις αγγίξω ύστερα από την σιωπή
μέσα σε πεύκα σε πικροδάφνες και σε πλατάνια

Κυριακή 14 Αυγούστου 2022

ΔΕΚΑΠΕΝΤΑΥΓΟΥΣΤΟΣ . Ύμνοι Μεγάλου Εσπερινού Κοιμήσεως της Θεομήτορος Παν...

ΠΑΝΑΓΙΑ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΑ ΑΠΟΛΥΤΙΚΙΟ

Τῆς Ἑλλάδος ἁπάσης σὺ προΐστασαι πρόμαχος καὶ τερατουργὸς ἐξαισίων τὴ ἐκ Προύσσης εἰκόνι Σου, Πανάχραντε Παρθένε Μαριάμ, καὶ γὰρ φωτίζεις ἐν τάχει τοὺς τυφλοὺς δεινοὺς τὲ ἀπελαύνεις δαίμονας καὶ παραλύτους δὲ συσφίγγεις ἀγαθή. Κρημνῶν τὲ σώζεις καὶ πάσης βλάβης τοὺς σοὶ προστρέχοντας. Δόξα τῷ σῶ ἀσπόρω τοκετῶ, δόξα τῷ σὲ θαυμαστώσαντι, δόξα τὸ ἐνεργούντι διὰ σου τοιαῦτα θαύματα.

Απολυτίκιο Κοιμήσεως της Θεοτόκου - 15 ΑΥΓΟΥΣΤΟΥ


Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν

Καλή Παναγιά

 Costas Tsiantis

2 ώρ. 
Κοινοποιήθηκε στους εξής: Οι φίλοι σας
Φίλοι
...ήταν εκεί. στη μέση του τίποτα.
κι ύψωνε ανάστημα
με ίσκιους αγίων, λέξεις θροίζουσες, αόρατες λεύκες
και λυγερόκορμες θωριές να την περιστοιχίζουν
στη σύναξη της Παναγιάς.




''μαλαματένια λόγια στο χορτάρι ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά''. Lyrics: Manos Elevtheriou, Μusic: Giannis Markopoulos


Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχθές
τ’ αλφαβητάρι πάνω στο τριφύλλι
σου μάθαινε το αύριο και το χθες
μα εγώ περνούσα τη στερνή την πύλη
με του καιρού δεμένος τις κλωστές

Τ’ αηδόνια σε χτικιάσανε στην Τροία
που στράγγιξες χαμένα μια γενιά
καλύτερα να σ’ έλεγαν Μαρία
και να `σουν ράφτρα μες στην Κοκκινιά
κι όχι να ζεις μ’ αυτή την κομπανία
και να μην ξέρεις τ’ άστρο του φονιά

Γυρίσανε πολλοί σημαδεμένοι
απ’ του καιρού την άγρια πληρωμή
στο μεσοστράτι τέσσερις ανέμοι
τους πήραν για σεργιάνι μια στιγμή
και βρήκανε τη φλόγα που δεν τρέμει
και το μαράζι δίχως αφορμή

Και σαν τους άλλους χάθηκαν κι εκείνοι
τους βρήκαν να γαβγίζουν στα μισά
κι απ’ το παλιό μαρτύριο να `χει μείνει
ένα σκυλί τη νύχτα που διψά
γυναίκες στη γωνιά μ’ ασετυλίνη
παραμιλούν στην ακροθαλασσιά

Και στ’ ανοιχτά του κόσμου τα καμιόνια
θα ξεφορτώνουν στην Καισαριανή
πώς έγινε με τούτο τον αιώνα
και γύρισε καπάκι η ζωή
πώς το `φεραν η μοίρα και τα χρόνια
να μην ακούσεις έναν ποιητή

Του κόσμου ποιος το λύνει το κουβάρι
ποιος είναι καπετάνιος στα βουνά
ποιος δίνει την αγάπη και τη χάρη
και στις μυρτιές του Άδη σεργιανά
μαλαματένια λόγια στο χορτάρι
ποιος βρίσκει για την άλλη τη γενιά

Με δέσαν στα στενά και στους κανόνες
και ξημερώνοντας Παρασκευή
τοξότες φάλαγγες και λεγεώνες
με πήραν και με βάλαν σε κλουβί
και στα υπόγεια ζάρια τους αιώνες
παιχνίδι παίζουν οι αργυραμοιβοί

Ζητούσα τα μεγάλα τα κυνήγια
κι όπως δεν ήμουν μάγκας και νταής
περνούσα τα δικά σου δικαστήρια
αφού στον Άδη μέσα θα με βρεις
να με δικάσεις πάλι με μαρτύρια
και σαν κακούργο να με τιμωρείς

Σάββατο 13 Αυγούστου 2022

Οι πόνοι της Παναγιάς: .. Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν το φως να το σηκώσουν...


Στίχοι: Κώστας Βάρναλης, Μουσική: Λουκάς Θάνος
Πού να σε κρύψω γιόκα μου
να μη σε φτάνουν οι κακοί
σε ποιο νησί του ωκεανού
σε πια κορφή ερημική.
Δε θα σε μάθω να μιλάς
και τ’ άδικο φωνάξεις
ξέρω πως θα χεις την καρδιά
τόσο καλή τόσο γλυκή
που μες τα βρόχια της οργής
ταχειά, ταχειά θε να σπαράξεις.
Συ θα `χεις μάτια γαλανά
θα `χεις κορμάκι τρυφερό
θα σε φυλάω από ματιά κακή
και από κακό καιρό
Από το πρώτο ξάφνιασμα
της ξυπνημένης νιότης
δεν είσαι συ για μάχητες
δεν είσαι συ για το σταυρό
εσύ νοικοκερόπουλο
όχι σκλάβος, όχι σκλάβος ή προδότης
Κι αν κάποτε τα φρένα σου
το δίκιο φως της αστραπής
κι αν η αλήθεια σου ζητήσουνε
παιδάκι μου να μην τα πεις
Θεριά οι ανθρώποι δεν μπορούν
το φως να το σηκώσουν
δεν είναι η αλήθεια πιο χρυσή
απ’ την αλήθεια της σιωπής
χίλιες φορές να γεννηθείς
τόσες, τόσες θα σε σταυρώσουν

Σκουλάς Βασίλης & ΑφοίΤσαχουρίδη - Τούτο το Μήνα - Στην υγειά μας 26 - ...

ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΑ- Manolis Aligizakis, Μανώλης Αλυγιζάκης

Πήγα στο πατρικό μου και προσκύνησα
εκεί που κάποτε υπήρξα
βρέφος νιογέννητο
στην αγκαλιά της άγιας μάνας
τέσσερις τοίχους είδα που καθόριζαν
το μέγεθος του λίγου χώρου
μέσα στ' απέραντο, εκεί που άφησα
το πρώτο βρέφους κλάμα
ακόμα ολοφάνερα σχεδιασμένο
σε δυο μεγάλες πέτρες δυτικά
εκεί απ' όπου κούρσευε ο γαρμπής
σημάδια ανεξίτηλα στην πέτρα
κι ήταν θαμπό εκεί στη σκοτεινιά
πρώτη φορά το φως που αντίκρυσα
κι είπα
σκληρός ο χρόνος μες στο άχρονο.
Πήγα στο πατρικό μου και προσκύνησα
το χώρο που τα πρώτα βάδισα βήματα
μοναχικό και σφαλισμένο παραθύρι,
πόρτα πεσμένη στ'ανατολικά
σαν θα `θελε διάπλατα το δρόμο
να μου δείξει μια μέρα που θ' ακολουθούσα
κι είπα
απλός θεέ μου που `ναι ο κόσμος
απλή θεέ μου που `ναι η ζωή
κι είπα
απτός θεέ μου που ` ναι ο μονόδρομος
προς την απτή μεγαλωσύνη.
Νέα μου ποιητική συλλογή, Προσκύνημα, που εμπνεύστηκε απ' το ταξίδι μου στην Ισπανία κι ειδικά απ' την επίσκεψη μου στο σπίτι που έζησε ο μεγάλος Δομήνικος Θεοτοκόπουλος και που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις ΟΣΤΡΙΑ.
Εσείς, Κωνσταντίνα Τσιαντή, Manolis Aligizakis και 2 ακόμη
2 σχόλια
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Κοινοποίηση

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)