Γιώργος Μεράντζας _ Κατάσταση πολιορκίας

Στίχοι: Ρένα Χατζηδάκη [Μαρίνα]

Μουσική: Μίκης Θεοδωράκης

Καθώς το παιδί, που σημαδεύεται απ' την πρώτη γνώση της μοναξιάς,

ο καιρός κι η απαντοχή θα κάνουνε συντρίμμια την καρδιά μου

και θα 'χω χάσει για πάντα τους δρόμους, τους δρόμους μου,

σα θα μ' αφήσουνε να βγω από δω.

Θα γυρίζω γυρεύοντάς σε παντού,

στα ισοπεδωμένα τοπία,

στα κομματάκια εκείνου του καθρέφτη,

στις σπαταλημένες ματιές,

να βρω ξανά το πρόσωπό σου,την καρδιά μου γυρεύοντας

και θα μιλώ και θα μιλώ τη γλώσσα,

που ήταν κάποτε δική μας,

που ήταν κάποτε το μόνο δικό μας που μας είχε απομείνει

μέσα στους ίσκιους των νεκρών χρωμάτων

των νεκρών εικόνων

όταν οι νύχτες μας ήταν απλά επεισόδια

της μεγάλης νύχτας που άρχισε πριν -πόσον καιρό;

Πώς να μετρήσω τον καιρό εδώ μέσα,

τις σεληνιακές σου διαλείψεις,

τ' αστρικά σου πηδήματα.

Πώς να μετρήσω την πορεία μου τεθλασμένη,

την απρόβλεπτη τροχιά της απουσίας σου,

μέσα σε τούτο το αμείλικτο διαστημόπλοιο,

μες στην καρδιά της πόλης που ήταν κάποτε δική μου

και τώρα την διαγουμίζουνε τα τανκς;

Εφτάπυλο το χάος,

στεγανό πολιορκημένο μέσα κι έξω από το φόβο με τα χίλια πρόσωπα.

Οι φωνέςτων ανιάτων κοπάζουν κάθε βράδυ στις πεντέμισι.

Οι σειρήνες λεηλατούν κάθε βράδυ τη σιωπή.

Οι κοιμισμένοι κάθε βράδυ ανεξιχνίαστοι νεκροί.

Και πάλι, πάντα πού είναι τα χέρια σου;

Η φωνή σου πού;

Θ' αντέξουν και απόψε τα τοιχώματα; Ή θα χιμήξει το σκοτάδι;

Πώς να μετρήσω;

Η Ρένα Χατζηδάκη [Μαρίνα ], κόρη της συγγραφέως Λιλής Ζωγράφου,πνίγηκε τον Αύγουστο του 2003 στη θάλασσα της Τζιας σε ηλικία 60 χρονών. Υπήρξε μεταφράστρια, επιμελήτρια εκδόσεων και ψυχοθεραπεύτρια. Ενταγμένη στο χώρο της Αριστεράς , έγραψε το 1968 μέσα στις Φυλακές Αβέρωφ ως κρατούμενη, το ποίημα «Κατάσταση Πολιορκίας», όντας ερωτευμένη.