Κώστας Τσάκωνας
έφυγε από τη ζωή.
·
Για το μεροκάματο, από δώδεκα ετών,
πήγαινα με το ποδήλατο από την
Αργυρούπολη μέχρι τον Ασπρόπυργο.
Έχω κάνει ένα σωρό δουλειές.
Έχω δουλέψει σ' ένα σωρό εργοστάσια.
Ηθοποιό μ' έκανε ένας φίλος μου,
ο σκηνοθέτης Κώστας Ζυρίνης.
Γύριζε το 1972 μια ταινία μικρού μήκους
και στο μοντάζ με είδε ο σκηνοθέτης
Θόδωρος Μαραγκός και λέει στον Κώστα:
-Αυτόν,
τον ''μουτσούνη'', θέλω να τον γνωρίσω.
Ξεκίνησα κάνοντας ποιοτικό σινεμά
με τα φιλμς του Θόδωρου Μαραγκού:
''Λάβετε θέσεις'',
''Θανάση σφίξε κι άλλο το ζωνάρι'',
''Τί έχουν να δουν τα μάτια μου'',
και ''Μάθε παιδί μου γράμματα'',
που έγινα πανελληνίως γνωστός.
Μου έτυχαν οι κωμωδίες
επειδή η φωνή μου είναι κωμική
και η φάτσα μου θυμίζει Καραγκιόζη.
Μεταξύ 1973 - 1984 έκανα σινεμά
και μετά βιντεοταινίες.
Δεν είμαι περήφανος που τις γύρισα
αλλά ούτε και απογοητευμένος.
Επτά στις δέκα βιντεοκασσέτες ήτανε
''βαρελότα'', αλλά δε με πειράζει.
Το 1984 βγήκα στο Θέατρο.
Στο Δελφινάριο.
Ο Φώτης Μεταξόπουλος με εμψύχωσε
να πάρω το ''βάπτισμα του πυρός''.
Στην πρεμιέρα όλη η αστική τάξη.
Πρώτη σειρά η Μελίνα Μερκούρη.
Μόλις άκουσα την οχλοβοή των 2.500
ατόμων, σάστισα. Έτρεμα ολόκληρος.
Μου έδωσε μια σπρωξιά ο Φώτης,
βγήκα, κι έγινε λαϊκό προσκύνημα.
Εξέγερση!
Το χειροκρότημα δεν τελείωνε.
Κάθομαι έτσι εγώ... Λέω...
''Ν' αρχίσω; Να μιλήσω;''
Με το που ξεκίνησα να μιλάω,
να γελάνε όλοι.
Μου αρέσει να κάνω τον κόσμο
να γελάει...
Έχω δυο ανάπηρα αδέλφια
που τα συντηρώ.
Ήμουν δέκα χρονών όταν είδα
την αδελφή μου σε ηλικία επτά ετών,
να έχει πέσει στο πεζοδρόμιο
και να βγάζει αφρούς από το στόμα.
Να έχω τον αδελφό μου δεκαέξι ετών
στο σπίτι και να είναι αμίλητος.
Τον πήγαμε στο νοσοκομείο
και του έκαναν δεκατρία ηλεκτροσόκ.
Έρχομαι στο σπίτι από τη δουλειά
και ρωτάω:
''Πού είναι η αδελφή μου;''
Μου λένε: ''Έπεσε από το μπαλκόνι.''
Δεν άντεξε την αρρώστια της
και θέλησε να αυτοκτονήσει.
Ευτυχώς σώθηκε.
Μια μέρα ο αδελφός μου,
που έχει νοητική στέρηση,
πήγε να περάσει το δρόμο και
ένα αυτοκίνητο του έκοψε το πόδι.
Κανονικά, θα έπρεπε να έχω τρελαθεί.
Αν δεν έχω τρελαθεί ακόμη, ευθύνεται
ο χαρακτήρας μου και η στάση ζωής μου.
Δε μπορούμε να ξεφύγουμε
από τη μοίρα μας.
Τους έκοψαν το επίδομα που έπαιρναν.
Πληρώνω μέρα παρά μέρα κοινωνική
λειτουργό, για να τους βοηθήσει.
Έχω γυναίκα που της δίνω 750 ευρώ
το μήνα, και παίρνω σύνταξη 1.118 ευρώ.
Περνάω δύσκολα.
Τον κύκλο μου τον έκανα.
Από 'δω και πέρα, καλή ψυχή.
Όμως θα ήθελα να παίξω
για τελευταία φορά. Να αντικρίσω
τον κόσμο και να με χειροκροτήσει.
Αλλά πονάω πολύ...
Να μη ζήσει άλλος τους δικούς μου πόνους.
Είναι ανυπόφοροι.
Δίπλα μου έχω τη γυναίκα μου
και το παιδί μου.
Το συνειδητοποιούν σιγά-σιγά ότι
κάποια στιγμή, η ζωή έχει ένα τέλος.
Έχω βρει ποια μουσική
θα παίξουν στην κηδεία μου.
Τα ''Πέτρινα Χρόνια''.
Γιατί τα έχω ζήσει.
Κώστας Τσάκωνας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου