Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2020

Καμιά νέα δομή στο Αιγαίο, να φύγουν πρόσφυγες και μετανάστες από τα νησιά! | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ


KONSTANTAKOPOULOS.GR
ΕλλαδαΕξωτερικη ΠολιτικηΣΥΝΕΝΤΕΥΞΕΙΣ Καμιά νέα δομή στο Αιγαίο, να φύγουν πρόσφυγες και μετανάστες από τα νησιά! By moderator - February 27, 2020 0 27 Facebook Twitter Google+ Pinterest WhatsApp Ο Δημ...

Europe's New Academic Fascism


3 λεπτά
''Η ελευθερία της έκφρασης βρίσκεται σε κίνδυνο όλο και περισσότερο στη Γαλλία, δημιουργώντας αποτελεσματικά νέα εγκλήματα απόψεων. Εάν η προσωπική σας άποψη συμπίπτει με την επίσημη, δεν έχετε τίποτα να φοβηθείτε. Εάν οι ιδέες σας έρχονται σε αντίθεση με τις επίσημες, διατρέχεται τον κίνδυνο να εξοστρακιστείτε και η απλή ύπαρξή σας στη δημόσια σφαίρα γίνεται σκάνδαλο.
«Ο νέος ακαδημαϊκός φασισμός» είναι ο τρόπος που περιέγραψε την κατάσταση η Natacha Polony, τηλεοπτική οικ...
Δείτε περισσότερα

Σερένα Νομικού- Μεταναστευτική εισβολή σε αργή κίνηση


ANALYST.GR
Η Ελλάδα απειλείται από ένα μεταναστευτικό σοκ και δέος, από ένα χάος τεραστίων διαστάσεων, το οποίο φαίνεται να μη συνειδητοποιεί η κυβέρνηση, σχεδιάζοντας ενδεχο...

Τετάρτη 26 Φεβρουαρίου 2020

Χάρης και Πάνος Κατσιμίχας: Καρδιά στο κλουβί (Charles Henry Bukowski)



Φρενίτις στην αγορά.
Πόλεις καίγονται.
Ο κόσμος κλονίζεται και απαιτεί δημοκρατία.
Η δημοκρατία δεν αποδίδει.
Ο χριστιανισμός δεν αποδίδει.
Ούτε η αθεΐα.
Τίποτα δεν αποδίδει.
Εκτός από το όπλο
κι εκείνον που το εξουσιάζει.
Τίποτα δεν αλλάζει.
Οι αιώνες αλλάζουν
κι ο άνθρωπος παραμένει ο ίδιος.
Η αγάπη λυγίζει και διαλύεται.
Το μίσος είναι η μοναδική πραγματικότητα
στις ηπείρους.
Στις ηπείρους και στα δωμάτια δυο ανθρώπων.
Τίποτα δεν αποδίδει εκτός από το όπλο
κι εκείνον που το εξουσιάζει.
Όλα τ’ άλλα είναι θεωρίες.
Φρενίτις στην αγορά.
Πόλεις καίγονται για να ξαναχτιστούν.
Για να ξανακαούν.
Η δημοκρατία δεν αποδίδει.
Ο χριστιανισμός ;
Μόνο το όπλο.
Υπάρχει μόνο το όπλο.
Κι αυτός που το εξουσιάζει.

Vincent d'Indy - Jour d'été à la montagne, Op. 61 (1905)



Paul Marie Théodore Vincent d'Indy (27 March 1851 – 2 December 1931) was a French composer and teacher.

''ΕΦΥΓΕ'' Ο ΚΩΣΤΑΣ ΒΟΥΤΣΑΣ


TVXS.GR
«Έφυγε» από τη ζωή, λίγο μετά τις 4 τα ξημερώματα της Τετάρτης, ο Κώστας Βουτσάς, σε ηλικία 88 ετών. Ο δημοφιλής ηθοποιός εισήχθη την Παρασκευή 7 Φεβρουαρίου στο νοσοκο...
ΤΑ ΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΓΥΝΑΙΚΑΣ ΤΟΥ: ''Έφυγες λατρεμένε.. πόση αγάπη γενναιόδωρα πρόσφερες! Το γέλιο σου, η γλύκα σου, η λάμψη σου και η αγάπη σου για το θέατρο και τους ανθρώπους, θα σε κρατούν στην μνήμη όλων μας! Τυχεροί όσοι βρεθήκαμε κοντα σου και μοιραστήκαμε την σκηνη μαζί σου! Κρατώ τον τελευταίο μας χορό στην σκηνη-εκείνο το βαλς-που αδημονούσα κάθε βράδυ να έρθει! Στην υπόκλιση σου, ένα ολόκληρο θέατρο σε αποθέωνε! Μαχητης μέχρι την τελευταία στιγμή! Μοναδικε έφηβε καλό ταξίδι.. Τα θερμά μου συλλυπητήρια στην οικογένεια σου. Πολύτιμο φυλαχτό στην ψυχή μου η απλότητα, η καλοσύνη, ο σεβασμός, οι συμβουλές σου, η διακριτικότητα και το μεγαλείο σου!

Κυριακή 23 Φεβρουαρίου 2020

Χρήστος Μαλεβίτσης/ Τὰ μῆλα τῶν Ἑσπερίδων

«Πῶς ὑπάρχει ἡ ζωή;» «Γιατί νὰ ὑπάρχει ἡ ζωή;» «Ὅτι ὑπάρχει ἡ ζωή!» Ἡ τρίτη φράση τοῦ «ὅτι» δὲν ἐπιδέχεται ἐρωτηματικὸ – δέχεται θαυμαστικό! Σημειώνει τὴν ὑπέρβαση τοῦ αὐχμοῦ τῆς ἐρωτηματοθεσίας καὶ σημαίνει τὴν εἴσοδο στὸν χῶρο τῆς θαυμασιότητας, στὸν χῶρο τῆς ἄμεσης φανέρωση, στὴν ἀποκάλυψη τῆς ἀλήθειας. Ὅσο ἀναζητεῖται ἡ ἀλήθεια μὲ τὸ πῶς καὶ τὸ γιατί, αὐτὴ παραμένει αἰωνίως κρυμμένη. Μὲ τὸ «ὅτι» καθίσταται ὁλοφάνερη: εἶναι ἡ παρουσία, εἶναι ἡ εὐλογία τοῦ ὑπάρχειν ἐδῶ καὶ τώρα. Στὸ ἐπίπεδο τοῦ «πῶς» καὶ τοῦ «γιατί», τὸ ἐδῶ καὶ τὸ τώρα μαρτυροῦν τὴ στέρηση, ἀφοῦ ἡ ἀλήθεια βρίσκεται πάντοτε στὸ ἐκεῖ καὶ στὸ τότε. Στὸ ἐπίπεδο τοῦ «ὅτι», τὸ ἐδῶ καὶ τὸ τώρα ὡς τόπος καὶ χρόνος φανέρωσης καὶ παρουσίας μαρτυρεῖ τὴν πλησμονή. Ἀλλὰ ἕνας τόπος χωρὶς τὸ ἐκεῖ καὶ ἕνας χρόνος χωρὶς τὸ τότε εἶναι ἤδη ἡ αἰωνιότητα. Ἡ αἰωνιότητα εἶναι ἐδῶ καὶ τώρα στὸ «ὅτι εἶναι» τῆς φανέρωσης.
Ὅτι ὑπάρχει τὸ φῶς, ὅτι ὑπάρχει ὁ κόσμος, ὅτι ὑπάρχω ἐγώ, ὅτι ὑπάρχεις ἐσύ, ὅτι συνυπάρχομε – ὅλα τοῦτα εἶναι συνταρακτικὰ συμβάντα, πολὺ πιὸ μυθικὰ καὶ ἀπὸ τὶς πλέον ἀπίθανες μυθολογίες ποὺ ἐπινόησε νοῦς ἀνθρώπου.
Καὶ εἶπε· γενηθήτω φῶς· καὶ ἐγένετο φῶς. Καὶ εἶδεν τὸ φῶς καλόν. Αὐτὲς οἱ φράσεις συνιστοῦν μέγιστες συνειδητοποιήσεις τοῦ ἀνθρώπου περὶ τοῦ «ὅτι εἶναι». Ἀλλὰ καὶ τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος ἔφθασε στὴ δυνατότητα αὐτῶν τῶν συνταρακτικῶν συνειδητοποιήσεων μαρτυρεῖ τὴν κοσμικὴ σημαντικότητά του μέσα στὴ μυστηριακὴ διαδικασία τῆς ΠΑΡΟΥΣΙΑΣ.
Χρῆστος Μαλεβίτσης / Τὰ μῆλα τῶν Ἑσπερίδων

Κική Δημουλά- Γράμμα από Π. Κονδύλη


3 λεπτά
EFSYN.GR
Ηλθε στα χέρια μας χειρόγραφη επιστολή του Ελληνα διανοητή Παναγιώτη Κονδύλη προς την Ελληνίδα ποιήτρια Κική Δημουλά, χρονολογημένη το 1994, τέσσερα χρόνια πριν εγκ....

Παρασκευή 21 Φεβρουαρίου 2020

ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΤΕΚΕ- Μουσική- στίχοι : Τσιαντής Γιάννης



" ΤΟ ΚΟΡΙΤΣΙ ΤΟΥ ΤΕΚΕ... Οδοιπορικό Δραπετσώνα'', Ένα μουσικό μυθιστόρημα βασισμένο στη διαδρομή του προπολεμικού ρεμπέτικου ήχου του Πειραιά και της Δραπετσώνας γεμάτo ηχοχρώματα και μελωδικότητα μιας αλλοτινής εποχής.

Μουσική- στίχοι : Τσιαντής Γιάννης , Εκδόσεις/ Παραγωγή: Μετρονόμος
Το CD/ Βιβλίο είναι βασισμένο στη διαδρομή του πρoπολεμικού ρεμπέτικου ήχου του Πειραιά και της Δραπετσώνας, έτσι όπως διαμορφώθηκε στους τεκέδες, στα κακόφημα πορνεία των Βούρλων και στα προ...
Δείτε περισσότερα

Τετάρτη 19 Φεβρουαρίου 2020

Χρῆστος Μαλεβίτσης / Περί τοῦ τραγικοῦ

Τό μεγαλεῖο τοῦ ἀνθρώπου ἔγκειται στό ὅτι ἔχει τή δυνατότητα νά καταστεῖ τραγικός. Αὐτό ὅμως εἶναι ἡ ἔσχατή του δυνατότητα. Κι ὡστόσο εἶναι ἡ δική του δυνατότητα, δέν εἶναι δυνατότητα οὔτε τοῦ Θεοῦ, οὔτε τοῦ κόσμου. Μπορεῖ νά ἀναιρεθεῖ ὁ Θεός, μπορεῖ νά ἀναιρεθεῖ καί ὁ κόσμος, ὡς «μή ἀνθρώπινα». Ὅμως ἡ τραγική στιγμή τοῦ ἀνθρώπου ὡς ἔσχατη δυνατότητά του δέν μπορεῖ νά ἀναιρεθεῖ. Γι' αὐτό καί εἶναι ἡ ἔσχατη ἀλήθεια του, ἡ μόνη ἀλήθεια ἡ ὁποία ὁπωσδήποτε ὑπάρχει στόν κόσμο. Ζῶ τήν τραγική μου δυνατότητα, ergo sum. Ἔτσι, δέν βεβαιώνω ὅτι ἁπλῶς ὑπάρχω, ὅτι «κεῖμαι» στόν κόσμο, ἀλλά βεβαιώνω τή δυνατότητα τῆς μόνης ἐκείνης ὑπάρξεως, πού εἶναι τελείως διάφορη τόσο ἀπό τήν ὕπαρξη τῶν πραγμάτων τοῦ κόσμου, ὅσο καί ἀπό τήν ὕπαρξη τῶν πραγμάτων τοῦ Θεοῦ. Μπορεῖ τά κοσμικά καί τά θεῖα πράγματα νά κηρυχθοῦν ἀνύπαρκτα. Ὅμως ἡ τραγική μου πράξη, πού τελεῖται ἔστω καί μέσα στήν ἀνυπαρξία, δέν μπορεῖ νά κηρυχθεῖ ἀνύπαρκτη. Εἶναι ἡ μόνη ἀναμφισβήτητη, στήν ἔσχατη μοναξιά της καί στήν ἔσχατη πίκρα της.
Χρῆστος Μαλεβίτσης / Περί τοῦ τραγικοῦ

Μανταλιώ και Δραπετσώνα - Κατερίνα Τσιρίδου (Γιάννης Τσιαντής)

Το CD/ Βιβλίο είναι βασισμένο στη διαδρομή του πρoπολεμικού ρεμπέτικου ήχου του Πειραιά και της Δραπετσώνας, έτσι όπως διαμορφώθηκε στους τεκέδες, στα κακόφημα πορνεία των Βούρλων και στα προσφυγικά παραπήγματα μέσα σ´ ένα κοινωνικό συνονθύλευμα προσφυγιάς, μέθης, πορνείας και φτώχειας.
Τα τραγούδια ακολουθούν το χρονογράφημα ενός κοριτσιού στα «Χιώτικα της Δραπετσώνας» , που γεννήθηκε και έζησε στον τεκέ του Μίχαλου, ως μια από τις ελάχιστες και άγνωστες γυναίκες τραγουδίστριες του τεκέ, στα σκληρά χρόνια του Νταή Πειραιώτη.
Το Πειραιώτικο μπουλασιλίκι, ο Προσφυγικός μανές και το Χαμαιτυπείο συναντούν με σεβασμό και ινκόγκνιτο το κορίτσι, που κέρδισε «αντρίκια» και ισάξια ένα «στασίδι» γύρω από το μυθικό μουσικό υπόκοσμο των τεκέδων της Δραπετσώνας…
Μια ιεροτελεστία που υπερβαίνει τη διαφορά του ταλαίπωρου μεροκαματιάρη από αυτήν του παράνομου νταή, δυναμώνοντας την αδελφικότητά μας …Ναι! Την αδελφικότητά μας… μιας και ο αναστεναγμός των ανθρώπων είναι κοινός!!!
Αφιερωμένο στην άγνωστη, μη ηχογραφημένη τραγουδίστρια του τεκέ, που τραγούδησε, μέθυσε και εκπορνεύτηκε με ηθική και σεβασμό!
Τσιαντής Γιάννης

Συνέντευξη Ν. Λυγερού με την Α. Ανδρεάκη, Politica 89.8, 19/02/2020

Τρίτη 18 Φεβρουαρίου 2020

Γρηγόρης Μπιθικώτσης «βραδιάζει»

Φ. Κουρμούσης: Δεν θα υπάρχει καμία δυνατότητα προστασία της πρώτης κατο...

40 μοναδικές σπάνιες έγχρωμες φωτογραφίες της Ελλάδας του 1890


ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)