Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τρίτη 30 Σεπτεμβρίου 2014

Έρχεται ο εφιάλτης - Henry Kissinger: 'Θα δημιουργήσουμε έναν Παγκόσμιο Στρατό' (vid) | DefenceNet.gr

Έρχεται ο εφιάλτης - Henry Kissinger: 'Θα δημιουργήσουμε έναν Παγκόσμιο Στρατό' (vid).

Βέτο από Ρωσία για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ - Σ.Λαβρόφ προς ΗΠΑ: 'Μην τολμήσετε'! | DefenceNet.gr

Βέτο από Ρωσία για την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ - Σ.Λαβρόφ προς ΗΠΑ: 'Μην τολμήσετε'!

Χρῆστος Γιανναρᾶς- Μονομαχία σε κενό «νοήματος»

Posted: 28 Sep 2014 11:16 PM PDT
Η καταγγελία δεν προήλθε από δημοσιογράφο ούτε από ιδιώτη αρθρογράφο – «είδη» παντελώς αμελητέα για τους ασκούντες την εξουσία. Προήλθε (και δεν είναι η πρώτη φορά) από ανώτατο κρατικό λειτουργό επιφορτισμένον να ασκεί, εκ μέρους της κοινωνίας και για την προστασία της, τον έλεγχο της δημόσιας διοίκησης.
Βεβαίως, στις δεκαετίες της μεταπολίτευσης, η καμουφλαρισμένη με δημοκρατικές επιφάσεις δικτατορική κομματοκρατία περιφρονεί απροσχημάτιστα κάθε θεσμό προστασίας του πολίτη από την αυθαιρεσία της εξουσίας. Φτάσαμε στο σημείο, ακόμα και τη μέγιστη κοινωνική κατάκτηση, το Συμβούλιο της Επικρατείας, να την αμφισβητούν απροσχημάτιστα (και ατιμώρητα) υπουργοί του σημερινού, διεκπεραιωτικού αλλοδαπών εντολών, κυβερνητικού σχήματος. Να τους εξοργίζει (αντί να τους ενθουσιάζει ως δημοκράτες) η «παρέμβαση της Δικαιοσύνης στον τρόπο που η κυβέρνηση νομοθετεί».
Στις 17.9, ο γενικός επιθεωρητής Δημόσιας Διοίκησης και πρώην αρεοπαγίτης κ. Λέανδρος Ρακιντζής κατέθεσε στην Επιτροπή Θεσμών και Διαφάνειας της Βουλής καταγγελίες για την «ιδιότυπη ασυλία» που απολαμβάνουν γνωστοί μεγιστάνες του πλούτου, για νομοθετικές ρυθμίσεις που ψηφίζει η Βουλή προκειμένου να συγκαλύψει διεφθαρμένες συμπεριφορές τους. Καταγγέλλει ο γενικός επιθεωρητής στην έκθεσή του για το 2013 («Κ» 18.9.2014) την αθώωση οικονομικών εγκλημάτων με βουλεύματα δικαστικών συμβουλίων, δηλαδή με διαδικασίες για τις οποίες δεν ισχύει η αρχή της δημοσιότητας, γι’ αυτό και τα βουλεύματα δεν δημοσιεύονται, απλώς εκδίδονται. Ποια καταλήστευση δημόσιου χρήματος, ποιος ίλιγγος αυθαιρεσίας και ιταμότητας της λωποδυσίας καλύπτεται τόσο με βουλεύματα όσο και με «κανόνες – νομοθετικές ρυθμίσεις, που θεσπίζονται ad hoc» από την κυβερνητική συμπαράταξη – ο κ. Ρακιντζής τα καταγγέλλει χωρίς να τα κατονομάζει, προκαλεί την τακτική Δικαιοσύνη να επέμβει.
Ομως, περιθώρια (συνταγματικής) λειτουργίας αφήνει στη Δικαιοσύνη η απολυταρχική κομματοκρατία; Ψήφισε νόμο το κυβερνητικό μάγμα του γαλαζοπράσινου αμοραλισμού, που απαλλάσσει τις διοικήσεις των ΔΕΚΟ από τις ευθύνες αποφάσεών τους! – το καταγγέλλει ο κ. Ρακιντζής. Οφείλουμε, επιτέλους, οι πολίτες να αντιπαραβάλλουμε τις πιστοποιήσεις του με τις θριαμβολογίες (για ηλιθίους) με τις οποίες μάς κατακλύζει ο κ. Σαμαράς. Να κρίνουμε την ανενδοίαστη, «φτηνιάρικη» κυβερνητική προπαγάνδα (τα εξομοιωμένα σε όλα τα κανάλια Δελτία Ειδήσεων που παραπέμπουν ευθέως στην ολιγόνοια καθεστώτων τύπου Εμβέρ Χότζα) με μέτρο – κριτήριο έστω και μόνη την καταγγελία του κ. Ρακιντζή για «ανεξέλεγκτη εξουσία που παρέχεται στους αρμοδίους να αποφασίζουν, και που την ασκούν χωρίς διάκριση και χωρίς λογικούς περιορισμούς, με μόνη την επίκληση της πολιτικής βούλησης».
Τι είναι αυτό που συμβαίνει στην ελλαδική κοινωνία, πώς να ερμηνευθεί η παραλυτική αδράνεια, ο λήθαργος ανοχής τόσης αναίδειας και απάτης; Ακούμε τον αρμόδιο κρατικό λειτουργό να βεβαιώνει την υποταγή του κράτους στην αυθαιρεσία μιας δράκας επώνυμων μεγιστάνων του πλούτου. Να πιστοποιείται από την εγκυρότερη πηγή η διαπλοκή της εξουσίας με «νταβατζήδες». Και η κοινωνία να μην έχει αντανακλαστικά ζωντανού σώματος. Το μαρτύριο που ζουν, μέρα – νύχτα, οι απολυμένοι άνεργοι, η πίκρα και η οργή των εξευτελισμένων συνταξιούχων δεν αρκούν για να κλονίσουν το καθεστώς της διαφθοράς, να αφυπνίσουν την κοινωνία από τον λήθαργο.
Ο πρωθυπουργός μοιάζει με πανικόβλητο, καλομαθημένο παιδί που βλέπει να του παίρνουν, μέσα από τα χέρια του, το παιχνιδάκι του. Προσπαθεί να τρομοκρατήσει τόσο τους εντόπιους εκλογείς του όσο και τους εκτός εντολείς του, να τους πείσει ότι το ενδεχόμενο να κυβερνήσει ο ΣΥΡΙΖΑ είναι για όλους μέγιστος κίνδυνος. Και πιθανότατα έχει δίκιο. Αλλά για τους πολίτες δεν υπάρχει ορατή διαφορά στους εφιάλτες: στον σημερινό και στον πιθανότατα επερχόμενο.
Τόσο η σημερινή συνονθυλευματική κυβέρνηση όσο και το συνονθύλευμα των αριστερίστικων «συνιστωσών» που επέρχεται, έχουν χειροπιαστά αποδείξει ότι ο ορίζοντάς τους τελειώνει στον «οικονομισμό», στον ιστορικο-υλιστικό μηδενισμό. Δεν πιστεύουν σε τίποτα, δεν έχουν τις προϋποθέσεις να δουν άλλον στόχο της ανθρώπινης ύπαρξης πέρα από τη μεγιστοποίηση της καταναλωτικής ευχέρειας. Μπορεί να επισκέπτεται ο κ. Τσίπρας τον Πάπα, αλλά δεν έχει να συζητήσει μαζί του τίποτα περισσότερο από κοινοτοπίες αλτρουιστικού εντυπωσιασμού. Ο χαρισματικός Ποντίφηκας έδωσε μάθημα «αριστερισμού με ραχοκοκαλιά» στον ασπόνδυλο ΣΥΡΙΖΑ: ρίσκαρε να μιλήσει για τις «αγορές» και τις «Τράπεζες» που λειτουργούν με ρόλο Μινώταυρου στη ζωή μας. Εδειξε την ανάγκη αλλαγής στις στοχεύσεις του βίου.
Ο κ. Τσίπρας βαδίζει πλησίστιος προς την εξουσία κομίζοντας μόνο λογιστικές υποσχέσεις «βελτίωσης» της καταναλωτικής ευχέρειας – ακριβώς όπως έκανε, πριν από δύο χρόνια, και ο κ. Σαμαράς. Ούτε λέξη για παραγωγικότητα, για κίνητρα δημιουργίας, για ποιότητα οργάνωσης της ζωής άσχετη με το χρήμα: καλλιέργεια, θεσμούς κοινωνικής συνοχής, συνεπή αξιοκρατία. Ούτε ο ένας ούτε ο άλλος τόλμησαν ποτέ να επιστρατεύσουν την ποιότητα, να βασιστούν επιτελικά στους αρίστους. Ο κ. Τσίπρας δεν έχει μιλήσει ποτέ για στόχους της παιδείας και της εξωτερικής πολιτικής, πώς θα ήθελε τον Ελληνα στον κόσμο του σήμερα, με ποια ενεργό μετοχή στο γίγνεσθαι της Ιστορίας.
Τα κριτήρια που έχει για την ποιότητα ο κ. Σαμαράς τα έδειξε: Γιακουμάτος, Σταμάτης, Ντινόπουλος, Κικίλιας, Βούλτεψη, συν η ντροπή της ΝΕΡΙΤ – συναγωνίστηκε τον ΓΑΠ σε έμπρακτη «ύβρι». Θα προστεθεί στη χορεία των «πρώην» που δεν τολμάνε να βγουν στον δρόμο: τρέμουν την οργή των πολιτών. Αραγε ο κ. Τσίπρας έχει τουλάχιστον σοκαριστεί από αυτή τη θλιβερή, κοινή κατάληξη των πρωθυπουργών της τελευταίας δεκαπενταετίας; Ιδεολόγους με αυταπαρνητική στράτευση δεν έχει δίπλα του, αφού η ιδεολογία απόμεινε ψυχολογικό μόνο ψιμύθιο της υποταγής στον οικονομισμό, τον έμπρακτο μηδενισμό. Επιτελείς με εγγυημένη ποιότητα, ικανότητα και ήθος, μπορεί να συστρατεύσει;
Οι καταγγελίες Ρακιντζή είναι κριτήριο για να κρίνουμε τη μονομαχία Σαμαρά – Τσίπρα. Μονομαχία σε κενό «νοήματος».

Δευτέρα 29 Σεπτεμβρίου 2014

Μπροστά τρόικα-μέτρα και... πίσω εκλογές - Μόνη επιλογή Α.Σαμαρά η διαχείριση της ήττας | DefenceNet.gr

Μπροστά τρόικα-μέτρα και... πίσω εκλογές - Μόνη επιλογή Α.Σαμαρά η διαχείριση της ήττας.

Θανάσης Βακαλιός- Τίποτα δεν είναι απλό

Τίποτα δεν είναι απλό
Τίποτα δεν είναι εύκολο
Παρά μόνο ο θάνατος

Μπήγεις μια σφαίρα στην καρδιά
Και τελειώνεις
Ή πηδάς από τον έβδομο όροφο
της πολυκατοικίας
Η πιο κακή επιλογή!

Το δύσκολο είναι να ζήσεις
Κι ακόμα πιο δύσκολο
Να ζήσεις πιστός στις αρχές
που ταιριάζουν στην αρετή

Κι’ όμως, προτιμάς τη ζωή
από το θάνατο

Τι σε κρατά στη ζωή;
Η ίδια η ζωή
ή οι αρχές για τις οποίες υπάρχεις;
Και τα δυο;
Μπορούν να συνυπάρξουν;

Αυτό είναι το στοίχημα
Και το ρίσκο της ζωής
Όποιος το δέχεται και το παλεύει
Αυτός ανήκει στους γενναίους
Του κόσμου του ανθρώπου


 Ηλιούπολη 2014

Νι Κάππα (Τορόντο).

Αγαπητοί φίλοι.
Ελπίζω να μην χαρακτηριστώ ρατσιστής αν χρησιμοποιήσω την ελληνική παροιμία που λέει, ότι… "τον αράπη κι' αν τον πλένεις, το σαπούνι σου χαλάς" και ο οποίος εν προκειμένω είναι το αναφερόμενο... "κιτσαριό".
Προ ημερών προώθησα ένα μήνυμα που ήταν σχετικό με το πολύχρωμο και πολυ-φωτισμένο… "carousel" που έστησαν οι Σκοπιανοί στην κεντρική πλατεία τού υποτιθέμενου κράτους, πάνω στο οποίο τοποθέτησαν το άγαλμα ενός έφιππου πολεμιστή, όπως οι ίδιοι λένε, ενώ βαθειά στα… φυλοκάρδια τους θεωρούν ότι παρουσιάζει τον υποτιθέμενο μακρινό... προγονό τους.
Στο μήνυμα αυτό χρησιμοποίησα την λέξη… "κιτσαριό" θέλοντας να τονίσω την αγραμματοσύνη τής κυβέρνησης τού… "κρατιδ;iου", δηλαδή, το θράσος της να καπηλεύεται την ιστορία.  
Όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε οι έννοιες… "απάτη" και… "θράσος" είναι δίδυμες αδελφούλες και συμπορεύονται.  Τα… προσόντα αυτά χαρακτηρίζουν κάθε απατεώνα ο οποίος τα κρύβει, επιμελώς, πίσω από ένα πλατύ χαμόγελο και ένα καλοραμένο κουστούμι.
Δεν συνηθίζω να επανέρχομαι στο ίδιo θέμα εκτός και αν η περίσταση το απαιτεί.  Ωστόσο, θα μου επιτρέψετε να επανέλθω στο θέμα τού… "κιτσαριού" (βλ. έλλειψη αξιοπρέπειας και διακριτικότητας), επειδή, με λύπη μου, διαπίστωσα ότι το… "κιτσαριό" υπάρχει ένθεν και ένθεν δηλαδή δεν είναι γνώρισμα μονάχα τών… "γειτόνων" μας, αλλά επίσης και μερικών ομολόγων τους που ζουν και βασιλεύουν με κάθε άνεση στην χώρα μας.
Προ ημερών, λοιπόν, μάθαμε ότι ο πρώην ΥΠΕΞ και νυν αντιπρόεδρος τής σκιώδους κυβέρνησης (ας μην είχαν τους αβανταδόρους τους και τότε θα βλέπαμε αν θα είχαν φαϊ στο τραπέζι τους) μαζί με μια ομάδα φίλων και ομοϊδεατών του ανέβηκε στην κορυφή τού Μύτικα ξεδίπλωσαν το πανί με το αστέρι και χαμογελούσαν περισσότερο κι' απο τους αστροναύτες στο φεγγάρι.  Βλέπετε, ότι σύμφωνα με την… επαρχιώτική αντίληψη όποιος ξεδιπλώνει μια σημαία στο Κιλιμάντζαρο, στα Ιμαλάϊα ή στις Άλπεις, κατακτά αυτόματα την κορφή και τα… περίχωρα (βλ. επισυναπτόμενες φωτο).
Όμως, εκτός από το… "κιτσαριό" τους δείχνουν και μια απαράμιλλη θρασυδειλία.  Έτσι, στον χάρτη που έχουν φτιάξει (βλ. επισυναπτόμενο) εκφράζουν την γεωγραφική τους θρασύτητα, επεκτείνοντάς την στον νότο μέχρι και την… Κατερίνη ενώ προς δυσμάς είναι πολύ συγκρατημένοι γιατί γνωρίζουν, επίσης, πολύ καλά ότι οι δυτικοί γείτονές τους δεν είναι και τόσο… αβροί, όσον οι… "νότιοι". Γι' αυτό και περιόρισαν τα σύνορά τους μέχρι στο σημείο να περιλαμβάνονται Πρέσπες στο κράτος που μαγειρεύουν φοβούμενοι… "εσωτερικές αναταραχές".
Όμως είπαμε, το… "κιτσαριό" βρίσκεται ένθεν και ένθεν. Έτσι το ελληνικό (?) ΥΠΕΞ έβγαλε ανακοίνωση μέσω τού εκπροσώπου του (βλ. "κίτσο") ο οποίος, άκουσον - άκουσον, είπε:
          «Ευχαριστούμε τον κ. Μιλόσοσκι που επισκέφθηκε τη χώρα μας, προκειμένου να φωτογραφηθεί, εντός της Ελλάδας, με τον Ηλιο της Βεργίνας, ένα ελληνικό εθνικό σύμβολο» σχολίασε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Εξωτερικών Κωνσταντίνος Κούτρας, απαντώντας σε ερωτήσεις δημοσιογράφων σχετικά με τη φωτογράφηση του αντιπροέδρου της Βουλής της ΠΓΔΜ στην κορυφή του Ολύμπου, με τον Ηλιο της Βεργίνας.

«Δεν τον παροτρύνουμε, όμως, να το κάνει και στη χώρα του, καθώς αυτό θα συνιστούσε ακόμα μία παραβίαση της Ενδιάμεσης Συμφωνίας και του Μνημονίου Πρακτικών Μέτρων. Οι προκλήσεις μπορεί να δικαιώνουν τις ελληνικές θέσεις απέναντι σε κάθε είδους αλυτρωτισμό, αλλά δεν βοηθούν κανέναν. Και σίγουρα όχι την ΠΓΔΜ και τον λαό της».

Δηλαδή, με λίγα λόγια ο διπλωματικός μας… "Κίτσος" θίχτηκε, τάχα, για την χρήση τού Ήλιου τής Βεργίνας και στην συνέχεια έκανε τους ομοίους του ντα-ντά για παραβίαση τής… "Ενδιάμεσης Συμφωνίας" υπενθυμίζοντάς τους, ότι… κάτι τέτοιο δεν τους συμφέρει (ενδιαφέρεται για το καλό τους), ενώ σε άλλες περιπτώσεις όπως π. χ. προσγείωση τού αεροπλάνου στην Κέρκυρα το 2009, το… "ελληνικό" (?) ΥΠΕΞ τα καταπίνει όλα κάνοντας τουμπεκί… ψιλοκομένο. 
Και όμως ο… "κίτσος" αυτός έχει το θράσος να δηλώνει… "διπλωμάτης" (αν είναι δυνατόν να είναι διπλωμάτης κάποιος που ακολουθεί εντολές) και ως χειριζόμενος τα εθνικά θέματα σε πολύ υψηλό… διπλωματικό πόστο έχει και τις αναλογες μισθολογικές απαιτήσεις. Ας είναι καλά τα κορόϊδα.  
Έπειτα, απ' αυτά, λοιπόν, ποιός νομίζετε ότι είναι για… κλάματα;
Φιλικώτατα.
Νι Κάππα (Τορόντο).

Υ. Γ.            Προκαταβολικά, ζητώ συγγνώμη για την κατάχρηση τής καλοσύνης σας, αλλά θα μου        επιτρέψετε να                                    επανέλθω, εντός τών προσεχών ημερών, στο θέμα προκειμένου να ολοκληρώσω την τριλογία, 
                        όπως απαιτούν οι περιστάσεις.

Επισυναπτόμενα:

Τετάρτη 24 Σεπτεμβρίου 2014

Μίκης Θεοδωράκης- ΚΡΙΜΑ

ΚΡΙΜΑ... - του Μίκη Θεοδωράκη



Όταν στα 1973 έγραφα ένα άρθρο με τίτλο «Το κόμμα και η ιδεολογία. Κίνημα μαζών: πολιτική επανάσταση - σοσιαλιστική αλλαγή» (Το Χρέος, τόμος Β΄, σελ. 761), δεν φανταζόμουν ότι μετά από τέσσερις σχεδόν δεκαετίες, η κατάσταση στο ελληνικό μαζικό προοδευτικό κίνημα θα ήταν ίδια. Θα πρέπει μόνο να αντικαταστήσουμε τη λέξη «Δικτατορία» με τη λέξη «Τρόικα».

Έτσι και τότε, αν και σαν Αριστερά μπήκαμε πρώτοι στην Αντίσταση, γεγονός που διάνοιγε για τον τόπο ιστορικές αλλαγές αναδεικνύοντας το οργανωμένο Πολιτικό Κίνημα της Προόδου σε κύρια δύναμη στη μεταχουντική Ελλάδα, καταλήξαμε να γίνουμε τελευταίος τροχός της αμάξης. Έτσι και τώρα, που με τη δημιουργία της Σπίθας υπήρξαμε ξανά οι πρώτοι που δείξαμε στο λαό μας το τι σημαίνει ξένη εξάρτηση με τα Μνημόνια και τις Τρόικες, γεγονός που έβγαλε το λαό στους δρόμους και στις πλατείες, κινδυνεύουμε και πάλι να καταντήσουμε ουραγοί χάνοντας ακόμα μια ιστορική ευκαιρία.

Κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί στα δύο κόμματα της Αριστεράς, στο ΚΚΕ και στον ΣΥΡΙΖΑ το δικαίωμα να πιστεύουν ότι μπορεί να γίνει το καθένα ξεχωριστά πόλος συσπείρωσης των αγανακτισμένων Ελλήνων. Με το βλέμμα στις εκλογές ελπίζουν ότι θα βελτιώσουν τα ποσοστά τους. Γεγονός απόλυτα φυσιολογικό.

Το ερώτημα όμως που μπαίνει είναι με ποιο αποτέλεσμα ως προς την οριστική μας απαλλαγή από την ξένη εξάρτηση και επομένως την κατάκτηση της Εθνικής μας Ανεξαρτησίας και την επιβολή της Λαϊκής Κυριαρχίας δηλαδή των δύο βασικών στόχων που θα εξασφαλίσουν την ελευθερία του λαού και της χώρας.

Πώς θα μπορέσουν να αναμετρηθούν με το ισχύον Σύστημα Εξουσίας έχοντας το καθένα ξεχωριστά ακόμα-ακόμα και 20% των ψήφων; Και σε τι θα βοηθήσει η αυξημένη τους παρουσία μέσα σε μια Βουλή και ένα Σύστημα που θα κυριαρχείται από μια εξουσία υποδουλωμένη, όπως γίνεται σήμερα, σε ξένες δυνάμεις;

Πιστεύουν ότι έτσι θα ρίξουν την Τρόικα, θα μας απαλλάξουν από την μέγγενη των δανείων και των τόκων, ότι θα αποκαταστήσουν την εθνική μας ακεραιότητα και ότι τέλος θα απαλλάξουν τον ελληνικό λαό από την σκληρή εκμετάλλευση που τον καταδικάζει σε εξαθλίωση και φτώχεια;

Το πιο πιθανό είναι ότι εκείνοι θα στηλιτεύουν με λόγια μέσα στη Βουλή την όποια κυβέρνηση, ενώ αυτή θα εξακολουθήσει να πειθαρχεί στους ξένους και να μας οδηγεί όλο και πιο βαθειά όχι απλώς με λόγια αλλά με έργα έχοντας απέναντί της ένα λαό διασπασμένο και γι' αυτό ουσιαστικά εξουδετερωμένο.

Επομένως η νέα ιστορική ευκαιρία που παρουσιάζεαι σήμερα μπροστά μας, έχει ένα όνομα: «Ενωμένος Λαός».

Ένας λαός ενημερωμένος και αποφασισμένος έχοντας ως όπλο ένα κοινό πρόγραμμα στόχων που να φτάνουν και να ξεπερνούν την Κυβερνητική Εξουσία, δηλαδή με σχέδιο ξεκάθαρο και ρεαλιστικό για το τι θα γίνει μετά την κατάκτηση της εξουσίας, το νέο Σύνταγμα, τις νέες κοινωνικές σχέσεις και τον νέο διεθνή μας προσανατολισμό. Δηλαδή τα επιτεύγματα που εξασφαλίζουν μόνο η κατάκτηση της εθνικής ανεξαρτησίας και της παλλαϊκής εξουσίας που δεν κατακτώνται μόνο με ποσοτικές αυξήσεις της εκλογικής δύναμης αλλά με την ποιότητα αγώνων και συγκρούσεων, που κρίνονται από το εύρος της δύναμης των αντιπάλων. Και στην περίπτωσή μας γνωρίζουμε καλά τις ντόπιες και διεθνείς δυνάμεις με τις οποίες είμαστε υποχρεωμένοι να συγκρουστούμε.

Πού θα στηριχτούμε λοιπόν για να νικήσουμε; Το μοναδικό όπλο είναι ο ενωμένος Λαός κι εμείς ασχολούμαστε αποκλειστικά και μόνο με το κομματικό μας συμφέρον αδιαφορώντας αν με τον τρόπο αυτό γινόμαστε εξ αντικειμένου οι καλλίτεροι φίλοι και συνεργοί των εξουσιαστών μας, με αποτέλεσμα να καταντήσουμε να δεχόμαστε τα συγχαρητήρια και τις ευχαριστίες τους για το θεάρεστο έργο μας, τη διάσπαση του μετώπου του λαού. Κρίμα...

Αθήνα, 21.10.2011
Μίκης Θεοδωράκης

Πρώτη δημοσίευση στην ιστοσελίδα της Κ.Α.Π. ''ΣΠΙΘΑ''

Επιστολή απόγνωσης πολιτικού μηχανικού

http://olympia.gr/κντ.

Simone Le Baron (Γαλλίδα)- Η μόνη κρίση στην Ελλάδα είναι η κρίση του Ελληνισμού.

http://simone-le-baron.blogspot.gr/2014/09/2.html

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ Α ΜΕΡΟΣ


Ομιλητές: η κ. Simone Le Baron (Γαλλίδα) καθηγήτρια γαλλικών, γλωσσολόγος, συγγραφέας, ο κ. Arsam Momeni (Ιρανός) διδάκτωρ Αρχιτεκτονικής, συγγραφέας και ο κ. Sam Chekwas (Νιγηριανός) οδοντίατρος, εκδότης, συγγραφέας.
Η ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΣΤΗΝ ΑΙΘΟΥΣΑ "ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ" ΤΗΝ 9 - 9 - 2014.
ΣΕ ΤΕΣΣΕΡΕΙΣ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ, ΟΠΩΣ ΤΗΝ ΚΑΤΕΓΡΑΨΕ Η ΚΑΜΕΡΑ ΤΟΥ "ΔΙΟΝ" ΤΗΛΕΟΡΑΣΙΣ! (Η ΕΚΔΗΛΩΣΙΣ ΠΡΟΕΒΛΗΘΗ ΣΤΟ DION TV ΚΑΤ' ΕΠΑΝΑΛΗΨΙΝ)

Α' ΜΕΡΟΣ
http://www.youtube.com/watch?v=PDLuWK2X_cE
Β" ΜΕΡΟΣ
http://www.youtube.com/watch?v=sKHmDbPJBbo
Γ' ΜΕΡΟΣ
http://www.youtube.com/watch?v=2ts1q5GnGQE
Δ' ΜΕΡΟΣ
http://www.youtube.com/watch?v=neLjD5oMEcY

ΚΑΛΗ ΑΚΡΟΑΣΙ - ΘΕΑΣΙ !!!

Ανάρτηση από τον/τη Stefanos στο Η ΕΛΛΑΔΑ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΕΤΑΙ τη 1 Οκτωβρίου 2014 - 7:13 μ.μ. 

ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ Η ΜΟΝΗ ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΝΘΡΩΠΟΤΗΤΑ Α ΜΕΡΟΣ


Ομιλητές: η κ. Simone Le Baron (Γαλλίδα) καθηγήτρια γαλλικών, γλωσσολόγος, συγγραφέας, ο κ. Arsam Momeni (Ιρανός) διδάκτωρ Αρχιτεκτονικής, συγγραφέας και ο κ. Sam Chekwas (Νιγηριανός) οδοντίατρος, εκδότης, συγγραφέας.

Κινήσεις τουρκικών στρατευμάτων στην Αν. Θράκη προκάλεσαν αιφνιδιαστική άσκηση ειδικών δυνάμεων επί των συνόρων | DefenceNet.gr

Κινήσεις τουρκικών στρατευμάτων στην Αν. Θράκη προκάλεσαν αιφνιδιαστική άσκηση ειδικών δυνάμεων επί των συνόρων.

Μίκης Θεοδωράκης: ΠΑΛΛΑΪΚΟ ΜΕΤΩΠΟ - ΣΥΡΙΖΑ ΚΑΙ ΚΚΕ (02/05/2013)

Το προοδευτικό μαζικό μας Κίνημα ελέγχεται ιδεολογικά και πολιτικά από τα δύο κόμματα της ιστορικής Αριστεράς, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ. 

Που το καθένα για δικούς του λόγους, επειδή έχουν παραιτηθεί από την προοπτική της ριζοσπαστικής - επαναστατικής αλλαγής με στόχο την Παλλαϊκή Εξουσία στα πλαίσια της κατάκτησης της Εθνικής Ανεξαρτησίας, χτυπούν μετωπικά (όπως έγινε με την Σπίθα) κάθε ιδέα-κίνηση-οργάνωση που θα προσπαθήσει με τα συνθήματα αυτά να δημιουργήσει ένα Μέτωπο Παλλαϊκής Εξουσίας συμπαρασύροντας τις απονευρωμένες μάζες τόσο στους χώρους που ελέγχουν όσο και στον ευρύτερο κοινωνικό χώρο που εξ ίσου πλήττονται από τους ίδιους εχθρούς, είναι θύματα της ίδιας αντιλαϊκής πολιτικής και έξω από μερικές διαφορές αποβλέπουν σε κοινές λύσεις τόσο κοινωνικές όσο και εθνικές.

Στο σημείο της πάλης για το Έθνος υπάρχει μια άτυπη σύμπλευση ανάμεσα σ’ αυτά τα δύο κόμματα με την εκδήλωση ενός καθαρού εθνομηδενισμού από τον ΣΥΡΙΖΑ και από την υποταγή του εθνικού στο ταξικό, που είναι εξ άλλου το κύριο και μοναδικό ιδεολογικό εύρημα των ηγετών του ΚΚΕ τα τελευταία χρόνια.

Έτσι σε σχέση με τον στόχο «Παλλαϊκό Πανεθνικό Μέτωπο», Κινήματα όπως το ΚΑΠ έχουν να συναντήσουν την ίδια αντίδραση απ’ τα δύο κόμματα ως προς το σκέλος του Εθνικού.

Από τα δύο κόμματα ξεχωρίζει η πολιτική του ΚΚΕ που δεν διαφωνεί απλώς με τη δημιουργία ενός ενιαίου Μετώπου αλλά συνειδητά προσπαθεί με όλα τα μέσα να το διασπά συστηματικά, γεγονός που μας αναγκάζει να δηλώσουμε (έχοντας και τη συσσωρευμένη πείρα των πρόσφατων αγώνων) ότι κάτω από τις συνθήκες αυτές ο εργαζόμενος λαός δεν έχει καμιά απολύτως ευκαιρία να αναμετρηθεί με το υπάρχον σύστημα εξουσίας, να συγκρουστεί και να νικήσει.

Κι αυτό γιατί κάθε προσπάθεια, απ’ όπου ξεκίνησε -όπως η δική μας- είναι καταδικασμένη εκ των προτέρων να ακυρωθεί λόγω της διασπαστικής τακτικής του ΚΚΕ και της τακτικής ενός ακραίου βολονταρισμού, που το οδηγεί να βρίσκεται αγωνιστικά μπροστά (χάρη στο ΠΑΜΕ) σε επί μέρους θέματα Πρώτον αποφεύγοντας να τα τοποθετήσει σε ενιαία κοίτη και Δεύτερον αρνούμενο κάθε συνεργασία με οποιαδήποτε δύναμη βρίσκεται έξω από τη δική του επιρροή και έλεγχο.

Έτσι η διάσπαση του κοινού μετώπου επιτυγχάνεται με την ανάδειξη του ΚΚΕ σε πρωτοστάτη της υπεράσπισης του κάθε κλάδου που θα βρεθεί κάτω από τα πυρά της εξουσίας. Με το να υπερασπίζεται όμως αποκλειστικά τον Α κλάδο και αύριο τον Β χωρίς να επιχειρεί να τους τοποθετήσει σε μια κοινή κοίτη διεκδικήσεων σήμερα και εξουσίας στο μέλλον, στην ουσία τους αποδυναμώνει, τους καθιστά σε βάθος χρόνου θύματα των δυνάμεων εξουσίας, καθώς παραμένει ο καθένας μόνος του, τη στιγμή που η ενότητα των θυμάτων είναι η μοναδική ασφαλής και ελπιδοφόρα άμυνά τους απέναντι στις υπέρτερες και συνενωμένες ντόπιες και ξένες δυνάμεις εξουσίας και τους κατασταλτικούς μηχανισμούς τους. Θα λέγαμε ακόμα ότι αυτές οι επιλεκτικές και θεαματικές επεμβάσεις του ΠΑΜΕ πότε εδώ και πότε εκεί όχι απλώς διασπούν το ενιαίο μέτωπο αλλά το πολυδιασπούν κι αυτό για να έχουν ευκολότερα στο χέρι τα διασκορπισμένα θύματα.

Στο σημείο αυτό το ΚΚΕ προτάσσει τη δική του άποψη για τον μονομερή αγώνα ταξικής πάλης κατά της ελληνικής πλουτοκρατίας. Επομένως με την ευκαιρία και του πρόσφατου Συνεδρίου του είναι ανάγκη να απαντήσουμε σ’ αυτή τη λαθεμένη γραμμή που τελικά το οδήγησε σε τραγική  πτώση και στην έναρξη μιας εσωτερικής κρίσης. Χρειαζόμαστε αναλύσεις βασισμένες τόσο σε επιστημονικά όσο και σε πολιτικά επιχειρήματα. Θεωρώ ότι η εφαρμοσθείσα πολιτική, ιδιαίτερα από το 2010 ως το 2011 έχει αναδειχθεί εξ αντικειμένου στον πολυτιμότερο σύμμαχο των δυνάμεων του Μνημονίου οι οποίες πολύ σωστά φοβούνται και υπολογίζουν μόνο τον λαϊκό παράγοντα.

Ποιος όμως το εμπόδισε να μετατραπεί από διασκορπισμένο ρυάκι σε ένα ισχυρό χείμαρρο; Είναι η σεχταριστική πολιτική της ηγεσίας του ΚΚΕ.

Την εποχή της διάσπασης του ΚΚΕ (1968) παρατηρήθηκε στον ελληνικό κυρίως χώρο αλλά και στα διεθνή κέντρα με μεγάλη παρουσία των ελλήνων κομμουνιστών (όπως π.χ. στο Παρίσι) ένα από τα βασικά σχίσματα ανάμεσα στις δύο αντιμαχόμενες ομάδες κυρίως στον χώρο των στελεχών, όπου φάνηκε η διάσταση ανάμεσα στα οργανωτικά στελέχη και τους διανοούμενους. Οι διαφορές τους υπήρχαν πάντα (δεν ήταν δυνατόν να γίνει αλλιώς) αλλά οι αγωνιστικές συνθήκες θέτοντας άλλες προτεραιότητες προσέδιδαν ένα χαρακτήρα ομαλών και αναγκαίων διαφορών που μάλιστα εμπλούτιζαν το κίνημα. Στη διάσπαση όμως του 1968 ξαναβγήκαν στην επιφάνεια και επηρέασαν βαθειά ακόμα και την πολιτική σκέψη των αντικρουόμενων ομάδων.

Αυτό το χάσμα το εκμεταλλεύτηκε με μαεστρία ο Ανδρέας Παπανδρέου παίζοντας συχνά το παιχνίδι όπως η γάτα με τα ποντίκια καταφέρνοντας τελικά να  τους παγιδέψει αμφοτέρους στρέφοντας τον ένα εναντίον του άλλου για να τους έχει και τους δύο μαζί του σε κάθε κρίσιμη στιγμή έως το 1989, όπου σε μια στιγμή απροσδόκητης αναλαμπής οι δύο σύντροφοι απέκτησαν συνείδηση του ιστορικού τους μεγέθους αισθανόμενοι στο βάθος ντροπή καθώς είχαν καταντήσει ανδρείκελα στα χέρια ενός ουσιαστικά πολιτικού απατεώνα, για τον οποίο όμως ο διανοούμενος Κύρκος και ο κομμουνιστής-στέλεχος Φλωράκης είχαν στο βάθος διαφορετικές εκτιμήσεις που φάνηκαν σχεδόν αμέσως ανατινάζοντας την πρόσκαιρη ενότητα των παλιών παλαίμαχων συντρόφων.

Όμως ο Ανδρέας είχε και ένα επί πλέον λόγο να προτιμά τον Κύρκο από τον Φλωράκη, δεδομένου ότι τότε ζούσαμε στην εποχή της μετάβασης προς την κοινωνία της πληροφορίας και της ψυχαγωγίας μέσα στις οποίες αναβαθμίζεται ο ρόλος των διανοουμένων, ένας χώρος που κυριαρχείται από στελέχη της «ρεφορμιστικής» Αριστεράς, ιδιαίτερα στους τομείς της Εκπαίδευσης και του Πολιτισμού.

Έκανε λοιπόν ό,τι είναι δυνατόν να τους σαγηνεύσει και να τους χρησιμοποιήσει είτε στην τηλεόραση είτε στις εκδόσεις (πόσοι άραγε εκδότες βιβλίων δεν έγιναν με άμεση χρηματοδότηση του ΠΑΣΟΚ), Εκδόσεις δίσκων, προγράμματα ψυχαγωγίας και κυρίως στον Τύπο, στον χώρο των δημοσιογράφων κάθε είδους, δηλαδή χώρους στους οποίους πλειοδοτούσαν αριστεροί διανοούμενοι, μέλη και στελέχη του «ρεφορμιστικού» κόμματος της Αριστεράς.

Όλοι αυτοί στην εποχή της μετάβασης εξυπηρέτησαν τις ιδεολογικοπολιτικές ανάγκες κατ’ αρχήν του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια μεταβλήθηκαν σε αποφασιστικό παράγοντα της ισορροπίας του συστήματος της Νέας Τάξης. Όλη αυτή η μεταλλαγή έχει ήδη στην Ευρώπη χαρακτηριστεί ως «Προδοσία των διανοουμένων». Η Αριστερά αποκτά διεθνιστική και υπερεθνιστική αντίληψη και έτσι προσπαθεί να αντικρούσει από θέσεως ισχύος την παραδοσιακά εθνοκεντρική Δεξιά για τη νέα φάση της παγκοσμιοποίησης του κεφαλαίου. Έτσι συνέβη το παράδοξο και πρωτοφανές, οι Δεξιοί-αφεντικά της εποχής της παγκοσμιοποίησης ανακάλυψαν στο προσωπικό των διανοουμένων της Αριστεράς τους καλλίτερους υπηρέτες για την εφαρμογή της πολιτικής τους.

Στην Ελλάδα όπως γίνεται συνήθως, ορισμένοι αριστεροί διανοούμενοι έχουν δημιουργήσει στον ΣΥΡΙΖΑ συνιστώσα που πάει πιο μακριά στην υπερεθνιστική αντίληψη διακηρύσσοντας και εφαρμόζοντας τον εθνομηδενισμό, που κατά τη δική μου αντίληψη αποτελεί την απόλυτη σήψη, ατομική και συλλογική και εγκυμονεί κινδύνους αντίστοιχους με την Χρυσή Αυγή για την ελληνική κοινωνία.

Επίσης πιστεύω ότι αυτή η μετεξέλιξη του «ρεφορμιστικού» κόμματος με την πληθώρα των στελεχών που συμμετέχουν στις διαδικασίες μετάλλαξης με κατεύθυνση την παγκοσμιοποίηση, δεν μπορεί να έχει καμμιά οργανική σχέση με τις παραδόσεις της ιστορικής ελληνικής Αριστεράς, ιδιαίτερα της εποχής  της Μήτρας του Αριστερού μας Κινήματος δηλαδή την εποχή του ΕΑΜ.

Όσα στελέχη λόγω ηλικίας εξακολουθούν να βρίσκονται στις γραμμές του, πρέπει να το παραδεχτούν ότι αποτελούν το νεκρό δέρμα του φιδιού για να κρύβει τον ουσιαστικά εντελώς νέο χαρακτήρα αυτού του κόμματος, δημιουργώντας άλλοθι και σύγχυση στον Λαό.

Στο βάθος είμαι βέβαιος ότι τα αντιπροσωπευτικότερα στελέχη γύρω από τον Αλέξη Τσίπρα πιστεύουν ότι στις σημερινές συνθήκες της μνημονιακής κρίσης θα μπορούσαν να αναλάβουν οι ίδιοι τη δουλειά της ξεπερασμένης Δεξιάς, μιας και αυτοί έχουν ήδη περάσει όπως είδαμε στις συνθήκες παγκοσμιοποίησης και γι’ αυτό θεωρούν ότι με λίγη κατανόηση από τους Μέρκελ - Σόιμπλε και ΔΝΤ θα περνούσαν τα μέτρα μαλακά και μάλιστα με την ενεργητική στάση των οπαδών τους.  Δεν θέτουν θέματα Εθνικής Ανεξαρτησίας, Οικονομικής Αυτοτέλειας, Εθνικής Ασφάλειας και Πατριωτικής Αναγέννησης. Όλα αυτά είναι γι’ αυτούς πράγματα ξεπερασμένα.

Το ζήτημα μιας χώρας χωρίς ανάπτυξη και χωρίς δικό της πλούτο είναι πώς θα σαγηνεύσει τους πιστωτές να μην είναι ανυπόμονοι και άγριοι. Εάν συμφωνηθεί μαζί τους ένα κατώτερο επίπεδο όπως λ.χ. των 400 Ευρώ μηνιαίως, ο λαός θα καταλάβει πως δεν γίνεται διαφορετικά, θα συνηθίσει, θα προσαρμοστεί. Ακόμα και θα συνεργαστεί με τα αφεντικά, φτάνει να τον εκπροσωπούν πρόσωπα της εμπιστοσύνης του, Λαϊκά, Αγωνιστικά, Αριστερά. Εκπρόσωποι μιας σύγχρονης Αριστεράς, που θα δείξει στην πράξη ότι η συνύπαρξη με τους Σόιμπλε αποτελεί μια ιστορική αναγκαιότητα. Άλλη μια ιστορική πρόκληση απέναντι στο μεγαλύτερο σημερινό κόμμα της ιστορικής Αριστεράς.
http://diktioellada.blogspot.gr/2014/09/blog-post_15.html

Christian Meier «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΚΑΤΑΓΩΓΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ»

http://ellinikoskoinotismos.blogspot.gr/2014/09/blog-post_24.html

π. Β. ΘΕΡΜΟΣ - Ο ΕΡΩΤΑΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΥΤΟΥ 19/02/2011

Αμφίπολη: Ολο και αυξάνουν οι πιθανότητες να είναι ασύλλητος ο τύμβος

http://infognomonpolitics.knt.

Leonardo DiCaprio (UN Messenger of Peace) at the opening of Climate Summ...

Δ. Καζάκης- Τι πραγματικά είπε ο Τσίπρας στη Θεσσαλονίκη.

http://www.freepen.gr/2014/09/blog-post_6999.html

Τρίτη 23 Σεπτεμβρίου 2014

ΠΟΥΤΙΝ: Ο ΜΕΓΑΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΗΤΑΝ ΕΛΛΗΝΑΣ!

ΜΑΘΗΜΑΤΑ ΚΙΘΑΡΑΣ στο ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ κάθε ΚΥΡΙΑΚΗ&ΔΕΥΤΕΡΑ


ΑΠΟ ΦΕΤΟΣ ξεκινάνε μαθήματα ΚΙΘΑΡΑΣ
 στο ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ 

 

Τα μαθήματα θα γίνονται κάθε ΚΥΡΙΑΚΗ+ΔΕΥΤΕΡΑ και θα διαρκούν 3 ώρες. 

 

Σκοπός η εκμάθηση του οργάνου ( τεχνική , θεωρία , ερμηνεία , γνωριμία με τα παγκόσμια έργα για κιθάρα και με την Ελληνική μουσική ) και μέσα από την ομαδική λειτουργία να παίζουμε μουσικά έργα ( solo & group ) και να εμφανιζόμαστε σε εκδηλώσεις.

 

Τα μαθήματα θα τα κάνει ο Καθηγητής κλασικής & Λαϊκής Κιθάρας Μανώλης Χατζηδημητρίουhttps://www.facebook.com/manolis.hatzidimitriou

 Πληροφορίες στο στέκι ( Πίσω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο - Πολυτεχνείο )

ΧΑΡΤΗΣ ΕΔΩ http://goo.gl/maps/WE4GR

Και στα τηλ. 6972531319 , 6980302045

ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΑΝΤΗΣΗ ΚΥΡΙΑΚΗ 5 ΟΚΤΏΒΡΗ 2014  5 μ.μ. - 8 μ.μ.

 ΣΙΓΟΥΡΑ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΠΟΛΛΟΥΣ και θέλουμε την βοήθειά σας για να το διαδώσουμε ώστε να το μάθουν αυτοί που θέλουν να ασχοληθούν και δεν βρίσκουν .... ΒΑΛΤΕ ΣΑΣ ΠΑΡΑΚΑΛΟΥΜΕ ΤΟΥΣ ΦΙΛΟΥΣ ΣΑΣ ΣΤΗΝ ΕΚΔΗΛΩΣΗ .... ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΗΝ ....... ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ

Π.Α.Σ. υποβρύχιο ( Πολιτιστικό Αυτοδιαχειριζόμενο Στέκι ΥΠΟΒΡΥΧΙΟ )

 ΜΠΟΥΜΠΟΥΛΙΝΑΣ 34 ΜΟΥΣΕΙΟ
 ( Πίσω από το Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο - Πολυτεχνείο )
ΧΑΡΤΗΣ ΕΔΩ http://goo.gl/maps/WE4GR
τηλ. 6972531319 – 6980302045
 η Σελίδα μας στο fb >> https://www.facebook.com/YPOBRYXIO    &
 η Ομάδα μας στο FB >> https://www.facebook.com/groups/1489829801248999/


 Μανώλης Χατζηδημητρίου        6972531319

University of Chicago- MODERN GREEK LECTURE

Toward a more penetrating and enlightened understanding of the past, present and
future of Hellas, the University of Chicago Division of the Humanities presents:
MODERN GREEK LECTURE
When October 9,2014 6:PM - 7:30 PM
Where Social Science Research Building, Room 122
1126 E. 59th Street, Chicago, lL, 60637
Description "Crisis or Judgment: Exasperation and Obligation in Greece Today"
Michael Hezfeld, Harvard University
D.Phil. Social Anthropology, Oxford University, 1976
D.Litt. Modern Greek, University of Birmingham, 1989

Χ. Γιανναράς- Χωρίς ντροπή, χωρίς φόβο: σατραπεία

Posted: 22 Sep 2014 03:36 AM PDT
Στο νεωτερικό «παράδειγμα», που καταρρέει, η σπουδαιότητα των όσων συμβαίνουν κρίνεται από την έμφαση που θα τους δώσει η τηλεόραση, τα Δελτία Ειδήσεων: Η εικόνα ενός ψυχοπαθούς θρησκόληπτου που κόβει κεφάλια συνανθρώπων του μπροστά στην κάμερα, για να συνετίσει την πολιτική των ΗΠΑ, κερδίζει την πρωτιά της σπουδαιότερης είδησης. Για μία, το πολύ δύο ημέρες. Την επομένη η σπουδαιότητα θα αποδοθεί σε κανιβαλικά «επεισόδια» ποδοσφαιρικού αγώνα. Τη μεθεπομένη, σε καινούργια φορολογικά μέτρα. Μετά, σε κάποια διαμάχη κομματικών κρετίνων. Και πάει λέγοντας.
Σε αυτή τη σχετικοποίηση του σπουδαίου είναι φυσικό να εθίζεται, με το πέρασμα των χρόνων και των δεκαετιών, ο τηλεθεατής πολίτης – και ο πιο καλλιεργημένος, ο οξυνούστερος. Συνειδητοποιεί ότι κριτήριο για τη διαβάθμιση της σπουδαιότητας είναι, απλώς, η σπουδαιοφάνεια, δηλαδή ο εντυπωσιασμός, κανένα άλλο κριτήριο. Οτι η εκζήτηση του εντυπωσιασμού επιβάλλει τη συνεχή αλλαγή των θεματικών προτεραιοτήτων (της «πρώτης είδησης»).
Καταλαβαίνει ο τηλεθεατής πολίτης ότι τον εξαπατούν επιδιώκοντας τον εντυπωσιασμό του, όμως εθίζεται με τα χρόνια στη σχετικοποίηση του σπουδαίου και του ασήμαντου, του ποιοτικού και του ευτελούς, του πραγματικού και του χαλκευμένου. Εσωτερικεύεται ερήμην μας ο σχετικισμός, καταλήγει σε αυτονόητη αποχή από την ενεργό αξιολόγηση των όσων συμβαίνουν, αξιολόγηση με προσωπικά κριτήρια, διαμορφωμένα από την οξύνοια, την πείρα, την εντιμότητα του πολίτη. Με τον εσωτερικευμένο σχετικισμό τα Δελτία Ειδήσεων προσλαμβάνονται από τον τηλεθεατή όπως και οποιαδήποτε ταινία με φανταστικό σενάριο.
Στη λογική του προκάτ εντυπωσιασμού (αποδεδειγμένα ακαταγώνιστη) έχει υποταχθεί και ο προφορικός λόγος τόσο των πολιτικών όσο και των δημοσιογράφων. Εχουν και τα δυο αυτά επαγγέλματα μεταποιηθεί σε κυνήγι εντυπωσιασμού των πελατών τους. Και ο εντυπωσιασμός κατορθώνεται ευκολότερα και αποτελεσματικότερα, όταν οι διανοητικές ικανότητες των πελατών είναι μειωμένες. Με αυτή την πιστοποίηση μπορεί να ερμηνεύσει κανείς την εμμονή του πολιτικού συστήματος, τις προγραμματικές του προσπάθειες, για την εξηλιθίωση των ψηφοφόρων: Ποδοσφαιρολαγνεία, κρατικός τζόγος, κρετινικό επίπεδο των ιδιωτικών (συντηρούμενων από τα κόμματα) καναλιών, σχεδιασμένη και μεθοδική υποβάθμιση του σχολείου.
Στις αρχές του μήνα γιορτάστηκαν τα 40 χρόνια από την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ και λίγες μέρες μετά η έναρξη (με τα συνήθη «δρώμενα») της Διεθνούς Εκθεσης στη Θεσσαλονίκη. Υστερα από τόσες μέρες και αφού λειτούργησαν αμφότερες οι ατραξιόν ως «πρώτη είδηση», μπορούν νηφάλια να προβληματίσουν όσους πολίτες επιμένουν ακόμα στην ορθολογική κριτική εγρήγορση, δηλαδή στον αυτοσεβασμό, στην αξιοπρέπεια.
Ο πρώτος εορτασμός εορτάσθηκε «διχώς», προκειμένου να εκτεθούν σε δημόσια θέα οι δύο σημερινές «συνιστώσες» του «κινήματος». Επρόκειτο για ιδιωτικό εορτασμό (με κρατικά έξοδα) – η ελληνική κοινωνία θα συμμετείχε ενθέρμως αν ο εορτασμός την αφορούσε. Αν, λ.χ., κέντρο του εορτασμού ήταν μια σοβαρή, εμπεριστατωμένη διερεύνηση των αιτίων που οδήγησαν αυτό το κάποτε «κίνημα» από το ποσοστό του 48% της λαϊκής προτίμησης στο 8% των πρόσφατων εκλογών (και στο 3,6% των δημοσκοπήσεων).
Θα γιόρταζε την επέτειο του ΠΑΣΟΚ η ελληνική κοινωνία, αν ο αυτοσεβασμός και η αξιοπρέπεια των στελεχών του «κινήματος» επέβαλαν τη δημιουργική και γόνιμη δημόσια αυτοκριτική. Δηλαδή, την απάντηση στο ερώτημα: Τι ακριβώς γιορτάζουμε με θριαμβικές καυχησιολογίες, όταν ο δεύτερος τη τάξει στο κόμμα μας μετά τον ιδρυτή, αναπληρωτής πρωθυπουργός και παρά τρίχα διάδοχος, βρίσκεται σήμερα στη φυλακή με ποινή είκοσι χρόνια; Ποια ευθύνη έχουμε όλοι εμείς που διαχειριζόμασταν τη λειτουργία και τον έλεγχο του κόμματος, εμείς οι «σύντροφοι» του φυλακισμένου, οι φίλοι του, οι «κολλητοί» του, πώς δεν αντιληφθήκαμε ότι αυτός, ο «δικός μας», λήστευε το κοινωνικό χρήμα με θρασύτητα και ανεντιμότητα ασύγκριτα προκλητικότερη του Παλαιοκώστα; Πώς ο σημερινός αρχηγός μας και αντιπρόεδρος της κυβέρνησης «παρέλαβε» το λεηλατημένο υπουργείο από τον αυτουργό της λωποδυσίας και δεν έχει ακόμα κληθεί να λογοδοτήσει για ασύγγνωστη αμέλεια ή συγκάλυψη εγκληματία;
Με αναπάντητα τέτοιου είδους ερωτήματα ο εορτασμός 40 χρόνων του ΠΑΣΟΚ ήταν εμπαιγμός της ελληνικής κοινωνίας – θα πρέπει να πυροδότησε θυμό άμετρο και οργή του απελπισμένου (κυριολεκτικά) λαού. Θα μακροθυμούσε ο λαός αν μάθαινε ότι όλες αυτές τις χιλιοφθαρμένες φιγούρες, που συνάχθηκαν να γιορτάσουν τα 40 χρόνια της κραιπάλης τους, τις είχε επισκεφθεί το ΣΔΟΕ, για να ελέγξει το απλούστερο: Με ποια περιουσιακά στοιχεία πρωτομπήκαν στην πολιτική και ποια περιουσία κατέχουν σήμερα. Μόνον αυτό.
Τα εγκαίνια της ΔΕΘ ήταν μία δεύτερη αφορμή θλίψης, ντροπής και απελπισμού. Αραγε πόσους και ποιους πολίτες πιστεύει ότι πείθει ο κ. Σαμαράς με τους διθυράμβους για τις «επιτυχίες» του στην οικονομία, τη χονδροειδέστατη περιαυτολογία του, τις διαβεβαιώσεις του ότι όλα τα δεινά της χρεοκοπίας τέλειωσαν, η ομαλότητα έχει επανέλθει (αν και κανείς δεν την πιστοποιεί), όλα τα νούμερα προσεπικυρώνουν την ιδιοφυή πολιτική του. Εφτασε να πει ότι δίνοντας «γην και ύδωρ», ξεπουλώντας λιμάνια, αεροδρόμια, οδικό δίκτυο, γινόμαστε «ανεξάρτητοι»! Μας εμπαίζει άραγε συνειδητά ή τον έπεισε ο προκάτοχός του ότι μόνο η ολιγόνοια κερδίζει οπαδούς, έτοιμους να χειροκροτήσουν κάθε ηλιθιότητα και κάθε κακούργημα;
Και το δεύτερο μαζοχιστικότατο «αυτογκόλ» του κ. Σαμαρά ήταν το απροκάλυπτο (δίχως στοιχειώδη σύνεση αυτοσυγκράτησης) μένος του για τον ΣΥΡΙΖΑ, ο κατάδηλος πανικός του. Είναι αυτογκόλ, γιατί προσφέρει κανάλι εκτόνωσης της λαϊκής οργής, υποδείχνει στους ψηφοφόρους τι να ψηφίσουν για να εκδικηθούν την απάτη του γαλάζιου και του πράσινου ΠΑΣΟΚ. Δεν καταλαβαίνει ο κ. Σαμαράς ότι ο ίδιος, με τη δαιμονοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ, εκτίναξε αυτό το κόμμα από το 4,13% στο 26,89% – ψηφίζοντας ΣΥΡΙΖΑ η ελλαδική κοινωνία εκδικήθηκε τους αυτουργούς της χρεοκοπίας και καταστροφής της χώρας, δεν συντάχθηκε με το ιδεολογικό κομφούζιο και τον προπετή λαϊκισμό. Η ίδια εκδικητική τυφλότητα των απελπισμένων ανάδειξε και τον νεοναζιστικό υπόκοσμο τρίτο στη Βουλή κόμμα.
Οι κάποτε Ελληνες βεβαίωναν ότι χωρίς «αιδώ και δίκην», αίσθηση ντροπής και απονομή δικαιοσύνης, δεν συγκροτείται «πόλις», πολιτεία, σώμα κοινωνίας σχέσεων.

Κυριακή 21 Σεπτεμβρίου 2014

Διώξεις Ερυθροδέρμων γηγενών Αμερικανών χωρίς κανείς να μιλά. Μαρία Φαραντουρη - Ποιός την ζωή μου

Γιώργος Ν. Οικονόμου- ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

[Δημοσιεύθηκε στην Εφημερίδα των Συντακτών, 3 Σεπτεμβρίου 2014]


Γιώργος Ν. Οικονόμου
Δρ Φιλοσοφίας

ΑΝΑΓΚΗ ΓΙΑ ΝΕΑ ΜΕΤΑΠΟΛΙΤΕΥΣΗ

Με την ευκαιρία της 40ης επετείου από τον Ιούλιο 1974, που έγινε η «ομαλή» μεταβίβαση της εξουσίας από το δικτατορικό καθεστώς στον παραδοσιακό πολιτικό κόσμο, γράφτηκαν μερικές ανακρίβειες και παρανοήσεις για την αλλαγή αυτή. Η μεγαλύτερη από αυτές είναι ότι τότε υπήρξε «αποκατάσταση της δημοκρατίας». Όμως η αλήθεια είναι διαφορετική. Δεν έγινε καμία «αποκατάσταση της δημοκρατίας», διότι αφ΄ενός πριν από τη δικτατορία δεν υπήρχε δημοκρατία, αλλά μοναρχία («Βασίλειον της Ελλάδος») με συνταγματικές εκτροπές (1965), και αφ’ ετέρου το μεταπολιτευτικό καθεστώς δεν ήταν δημοκρατία, αλλά κοινοβουλευτισμός. Ο κοινοβουλευτισμός ουδεμία σχέση έχει με τη δημοκρατία, είναι φιλελεύθερη ολιγαρχία, όπως έχει αναλύσει ο Κορνήλιος Καστοριάδης. 
Βεβαίως στη Μεταπολίτευση έγιναν ορισμένες μεταρρυθμίσεις,  όπως δημοψήφισμα για την απαλλαγή από τη μοναρχία, εγκαθίδρυση σχετικώς ομαλού κοινοβουλευτικού βίου χωρίς πραξικοπήματα και εκτροπές, χωρίς διώξεις, εξορίες και φυλακίσεις, με δικαιώματα και ελευθερίες, νομιμοποίηση του ΚΚΕ, αναγνώριση του ΕΑΜ ως αντιστασιακής οργάνωσης, καθιέρωση της δημοτικής ως επίσημης γλώσσας, θεσμοθέτηση του κράτους προνοίας. Οι πρωτοφανείς αυτές αλλαγές - καθυστερημένες βεβαίως αφού στην υπόλοιπη Ευρώπη ήταν κεκτημένες από το τέλος του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου -, προήλθαν ένεκα κυρίως της δυναμικής από την εξέγερση  του Πολυτεχνείου 1973, του πραξικοπήματος της Χούντας κατά του  Μακαρίου στις 15 Ιουλίου 1974 (εισβολή της Τουρκίας, κατοχή του 40% της Κύπρου) και την πλήρη αναξιοπιστία όχι μόνο της δικτατορίας, αλλά και του προδικτατορικού βασιλικού καθεστώτος. 
Όμως οι μεταρρυθμίσεις αυτές άφησαν άθικτο το πλέγμα εξουσίας που είχε υφανθεί επί δεκαετίες πριν: Στρατό, Αστυνομία, Δικαστική εξουσία, ΜΜΕ, Εκκλησία, μηχανισμούς της Δεξιάς, πελατειακό κομματοκρατικό καθεστώς, διαφθορά και διαπλοκή με τα μεγάλα οικονομικά συμφέροντα. Ταυτοχρόνως, η κοινωνία αρκέσθηκε σε διεκδικήσεις παροχών και δεν έδειξε ευαισθησία για θεσμικές και πολιτικές αλλαγές. Αφέθηκε εντελώς στα δύο κόμματα ψηφίζοντάς τα με 85-90% των ψήφων επί τριάντα πέντε συναπτά έτη! Ακόμη και στη μεγάλη κρίση του 1989 (Σκάνδαλο Κοσκωτά) δεν μπόρεσε να διεκδικήσει μία πολιτική και θεσμική αλλαγή που χρειαζόταν.
Το αποτέλεσμα ήταν να εδραιωθεί το σύστημα της κομματοκρατίας, του πελατειακού κράτους, της διαπλοκής και της ρεμούλας που οδήγησε στη χρεοκοπία. Μια σειρά από λανθασμένες πολιτικές αποφάσεις, χωρίς την ουσιαστική ενημέρωση της κοινωνίας, επέτρεψαν τον περαιτέρω εγκλωβισμό στον δανεισμό και τη χρεοκρατία - ανάληψη της Ολυμπιάδας του 2004, μεγάλα άχρηστα έργα, είσοδος στο ευρώ με ψευδή στοιχεία, τεράστια οικονομική ενίσχυση των τραπεζών από τα χρήματα των φορολογουμένων, επίθεση στο εισόδημα, στο βιοτικό επίπεδο, στα δικαιώματα των μικρομεσαίων στρωμάτων, υπαγωγή στην τρόικα. Σημειωτέον πως για τα μεγάλα οικονομικο-πολιτικά σκάνδαλα και την χρεοκοπία ουδείς πολιτικός έχει οδηγηθεί στη φυλακή, ουδενός η περιουσία δημεύθηκε.
Έτσι το αποτυχημένο σύστημα εδώ και τέσσερα χρόνια, αφότου  οδήγησε στην  χρεοκοπία, επιβιώνει πάντα χάρις στη συναίνεση της κοινωνικής «πλειοψηφίας» (έστω εκλογικής). Από την πλευρά της η πολυδιασπασμένη Αριστερά παρουσιάζεται ανίκανη να εμπνεύσει ένα κοινωνικό κίνημα για ουσιαστικές αλλαγές. Πράγματι, ένα μέρος της συναίνεσε στην ακροδεξιά κυβέρνηση των Σαμαρά-Βενιζέλου, ενώ το κομμουνιστικό μέρος της, αρνούμενο την πραγματικότητα, αυτοϊκανοποιείται στο περιθώριο με μαρξιστικές ιδεολογίες και σταλινικές ορθοδοξίες. Τέλος, το τρίτο  μέρος της, αιφνιδίως διογκωθέν λόγω της χρεοκοπίας και της αποτυχίας του δικομματισμού, αναλώνεται σε λαϊκίστικα συνθήματα, κρατικίστικες ιδεολογίες, εκλογικίστικες αλχημείες, προσωπικές φιλοδοξίες, αρχηγισμούς, παραγοντισμούς και σοσιαλιστικές στρατηγικές, παραμένοντας εξαρτημένο από την εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα πασοκική νομενκλατούρα. 
Υπάρχει επομένως ανάγκη για μία ουσιαστική αλλαγή, για πραγματική δημοκρατία, για νέα μεταπολίτευση. Με το κίνημα των πλατειών το καλοκαίρι 2011 άρχισε να σχηματίζεται αφ’ ενός μία κοινωνική αμφισβήτηση του πολιτικού συστήματος και αφ’ ετέρου απεξάρτηση από την αποτυχημένη κομματοκρατία. Το κίνημα αυτό έθεσε ζητήματα ριζικών θεσμικών-δομικών αλλαγών και τις βάσεις για την ανάπτυξη πολλών εγχειρημάτων κοινωνικής αλληλέγγυας οικονομίας, αυτοδιαχείρισης και τοπικοποίησης των προβλημάτων. Επίσης δημιούργησε το πλαίσιο για την περαιτέρω συγκρότηση ενός κοινωνικού-πολιτικού κινήματος που θα υπερβαίνει τις κομματικές επιρροές και τους εκλογικούς τακτικισμούς, δεν θα εγκλωβίζεται σε αντικυβερνητισμούς και αντιπολιτευτισμούς, αλλά θα ανοίγεται στην αυτοκυβέρνηση και στη δημιουργία πρωτογενούς πολιτικής. Η ριζική αλλαγή δεν μπορεί να προέλθει από ένα ή δύο κόμματαούτε σημαίνει μόνο οικονομικές ελαφρύνσεις των κατώτερων κοινωνικών στρωμάτων ή έξοδο από το ευρώ.ούτε μόνο κάποιες απαραίτητες μεταρρυθμίσεις, όπως μείωση του αριθμού των βουλευτών και των προνομίων τους, κατάργηση της υπουργικής και βουλευτικής ασυλίας, αναδιάρθρωση της δικαστικής εξουσίας κ.ά.
Ριζική αλλαγή σημαίνει εκδημοκρατισμός της κοινοβουλευτικής ολιγαρχίας, συμμετοχή της κοινωνίας στη λήψη των αποφάσεων, στη θέσπιση των νόμων και στον ουσιαστικό έλεγχο της εξουσίας.   Είναι ο μόνος δρόμος που μπορεί να οδηγήσει στην ανάκαμψη. Αν η κοινωνία αφεθεί στις υποσχέσεις της Αριστεράς για εκλογικές διευθετήσεις, και της αναθέσει εν λευκώ τον χειρισμό των μεγάλων προβλημάτων, όπως έχει κάνει μέχρι σήμερα, τότε θα χαθεί ακόμη μία ευκαιρία, ίσως η τελευταία, πριν από τον οριστικό καταποντισμό. Ας ελπίσουμε πως το κίνημα των πλατειών του 2011 δεν ήταν ο επιθανάτιος ρόγχος της κοινωνίας, αλλά η αρχή ενός νέου αυτόνομου κινήματος που θα οδηγήσει σε μία νέα μεταπολίτευση, ουσιαστικώς διαφορετική από αυτήν του 1974.

Δρ Σ. Πολίτη (αντιναύαρχος ε.ά) ΑΟΖ: ΔΙΚΑΙΏΜΑΤΑ -ΥΠΟΧΡΕΏΣΕΙΣ ΠΑΡΑΚΤΊΟΥ ΚΡΆΤΟΥΣ ΚΑΙ ΆΛΛΩΝ ΚΡΑΤΏΝ

http://www.freepen.gr/2014/09/blog-post_376.html

Ποιά δάνεια, πότε και πώς ''θα κουρευτούν''

http://www.freepen.gr/2014/09/blog-post_2242.html

Το υπέρτατο όπλο της Δύσης εναντίον του Πούτιν.

http://www.freepen.gr/2014/09/blog-post_6870.html

Oμιλία Γιώργου Οικονόμου- "Άμεση Δημοκρατία-αρχές δημοκρατικού πολιτεύματος".

Άμεση δημοκρατία

http://el.wikipedia.org/wiki.knt

Νίκος Μπογιόπουλος- ''Τραγούδα τώρα...''

http://www.enikos.gr/mpogiopoulos.κντ.

Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ Α. ΤΣΙΠΡΑ ΣΤΟ ΒΕΛΛΙΔΕΙΟ

http://www.freepen.gr/2014/09/12.

Σάββατο 20 Σεπτεμβρίου 2014

Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου- Ολοκληρωτισμού το ανάγνωσμα

ΚΥΡΙΑΚΉ, 14 ΣΕΠΤΕΜΒΡΊΟΥ 2014


Toυ Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου


Ξανάδα τις προάλλες το «Καπό», από τις βαθύτερες και συγκλονιστικότερες ταινίες για το ολοκαύτωμα, του Τζούλιο Ποντεκόρβο, σκηνοθέτη και της περίφημης «Μάχης του Αλγερίου». Πραγματεία για την ανθρώπινη φύση, η ταινία αποπνέει αισιοδοξία μέσα από την πιο σκληρή, ανυπόφορη «μαυρίλα» απελπισία που φαντάζεται κανείς, με τη θυσία του Εγώ για το Εμείς από την Εβραία ηρωίδα, την Εντίτ, που πεθαίνει «για να ζήσει», ακολουθώντας το νεύμα του ‘Ερωτα, του κατεξοχήν αισθήματος της ζωής.  

Βέβαια σε πιάνει ανυπόφορη απελπισία, με το ζόρι μπορείς να παρακολουθήσεις την ταινία. Απελπισία για τον τόσο βασανιστικό χαμό  των θυμάτων, αλλά, αν το σκεφτείς, και για τη δεύτερη εκτέλεση από όσους χρησιμοποιούν τη μνήμη τους ως «άδεια σφαγής». Ζούμε σε κόσμο που νομοθετεί την τιμωρία της άρνησης των γενοκτονιών του παρελθόντος, αλλά δεν ενοχλείται από τις γενοκτονίες του παρόντος, όπως αυτή του Ισραήλ στη Γάζα. Φρικιούμε για τον αποκεφαλισμό ενός δημοσιογράφου, όχι για την ισοπέδωση μιας πολυκατοικίας.


Γενοκτονίες και ολοκληρωτισμοί

Γελοίοι, «εισαγωγής» νόμοι, που τιμωρούν «ανορθόδοξες» σκέψεις και απόψεις, έστω και απαράδεκτες, θα χρησιμοποιηθούν ασφαλώς για την επικράτηση νέου ολοκληρωτισμού του Χρήματος. Ωχριούν μπροστά του Ναζισμοί και Φασισμοί του Μεσοπολέμου. Μελετήστε τη νομοθέτηση αυστηρότερης «κριτικής του πολιτεύματος», την παρακολούθηση όλων των οικονομικών συναλλαγών και την ψηφιοποίηση όλων των πληροφοριών. Είμαστε το πειραματόζωο του νέου ολοκληρωτισμού.

‘Οσο για τους Εβραίους, όπως και τους Γερμανούς, η αδυναμία να ξεπεράσουν τον εαυτό τους μεταβολίζοντας την ιστορία τους, ο ατέρμων εγκλωβισμός σε ρόλο ή θύτη ή θύματος, η αδυναμία να βγάλουν συμπέρασμα από την τόσο δραματική ιστορία τους, εμβάλλει σε μάλλον απαισιόδοξους προβληματισμούς για τον άνθρωπο και το μέλλον του. Ακούγοντας στην ταινία το φοβερό «Achtung» («Προσοχή» στα γερμανικά), θυμήθηκα πριν πολλά χρόνια που διασχίζαμε, ένα γκρουπ δημοσιογράφων, το ισραηλινό checkpoint για να πάμε στο αρχηγείο του πολιορκημένου Αραφάτ στη Ραμάλα. Κατάπληκτος, είδα σε ένα τσιμεντόλιθο στην άκρη του δρόμου, εκεί που περνάει ένας γερμανόφωνος το χρόνο, γραμμένη με κόκκινη μπογιά τη λέξη «Achtung», συμβολίζοντας την είσοδο στο «παλαιστινιακό γκέτο της Βαρσοβίας». «Επανάληψη του τραύματος», θάλεγε ένας ψυχαναλυτής, «φέρεσαι όπως σου φέρθηκαν», μόνο που κάνοντάς το σε αθώους εξισώνεσαι ηθικά με τους δημίους.
  
Γενοκτονίες και μνημόνια

Με την ευκαιρία να πούμε ότι δεν διορθώνει τον γενικώς απαράδεκτο νόμο η συμπερίληψη εμμέσως και γενοκτονιών των Χριστιανών, που ζήτησε μια ομάδα βουλευτών της ΝΔ. Η όλη ιδέα ποινικοποίησης μιας ιστορικής συζήτησης είναι γελοία και απαράδεκτη, ανεξάρτητα ποιους αφορά.

Πιο εκτεταμένη από τη γενοκτονία των Εβραίων ή των Ποντίων ήταν πιθανώς η γενοκτονία των Ινδιάνων της Βόρειας και Νότιας Αμερικής. Ελπίζω να μη με βάλει κανείς φυλακή γιατί ισχυρίζομαι κάτι τέτοιο. Ελπίζω επίσης να μη μου κάνει κανείς μήνυση γιατί αποκαλώ τα Μνημόνια γενοκτονίες και κοινωνικό ολοκαύτωμα των Ελλήνων. Ευαίσθητοι για την προ αιώνος σφαγή, οι βουλευτές μας δεν είχαν πρόβλημα να υπερψηφίσουν τους νόμους που έστειλαν στην αυτοκτονία χιλιάδες συμπολίτες μας, στο θάνατο λόγω πλημμελούς  περίθαλψης δεκάδες χιλιάδες, νόμους που κατέστρεψαν εκατομμύρια ανθρώπους και την προοπτική της χώρας μας.

«Ισλαμικός κίνδυνος»: ο αποκεφαλισμός της λογικής

Πέρυσι, ένας «τζιχαντιστής» έφαγε την καρδιά ενός στρατιώτη στη Συρία. Το περιστατικό μεταδόθηκε μεν, δεν «έπαιξε» όμως ιδιαίτερα στα δυτικά ΜΜΕ. Τότε οι «τζιχαντιστές» ήταν φίλοι που πολεμούσαν τον ‘Ασαντ.

Ποτέ, τους τελευταίους τρεις αιώνες, τα δυτικά ΜΜΕ δεν ελέγχθηκαν τόσο ασφυκτικά από τις ολιγαρχίες του Χρήματος, ποτέ δεν υπήρξαν τόσο «πλουραλιστικά ολοκληρωτικά». Διαβάζει κανείς τη Monde, καμάρι κάποτε, «πολιτιστικό στολίδι» της παγκόσμιας δημοσιογραφίας και θλίβεται για το σημερινό κατάντημά της. Ακόμα και ο βρετανικός Guardian, όαση κριτικής σκέψης, υπέκυψε στην παραπληροφόρηση και την προπαγάνδα στο ουκρανικό. 

Πέρυσι οι «τζιχαντιστές» ήταν αγαπημένα παιδιά Δυτικών και Ισραήλ, που βοηθούσαν εμμέσως ή έδιναν πράσινο φως στην υποστήριξη, χρηματοδότηση και εξοπλισμό τους από την Τουρκία, τη Σαουδική Αραβία και το Κατάρ. Φέτος έγιναν «υπ’ αρ. 1 κίνδυνος» και οι άτυχοι δημοσιογράφοι χρησίμευσαν, δια του αποκεφαλισμού τους, να οδηγηθεί σε παροξυσμό η παγκόσμια καμπάνια για τον απειλούντα δήθεν έκαστο εξ ημών, μη Μουσουλμάνων, «ισλαμικό κίνδυνο». Μια καμπάνια που άρχισε το 2001 συνοδεύοντας τον αμερικανο-ισραηλινό «πόλεμο κατά της τρομοκρατίας» που «ξεπάτωσε» όλο τον αραβικό κόσμο.

Εγώ δηλαδή ο ‘Ελληνας πολίτης δεν κινδυνεύω από τη δράση του ΔΝΤ και της ΕΕ, από την παγκόσμια αυτοκρατορία του Χρήματος, δεν απειλούμαι από την Τουρκία και τη Γερμανία, από τον νέο πόλεμο στην Ευρώπη, δεν πρέπει να με ανησυχούν οι ΗΠΑ, που οργάνωσαν την τουρκική εισβολή στην Κύπρο και θέλουν να διαλύσουν το κυπριακό κράτος με σχέδιο Ανάν, ή τις απειλές για το κλίμα. ‘Όχι. Κινδυνεύω να με αποκεφαλίσουν οι «τζιχαντιστές» κανίβαλοι πετώντας ως εδώ από τις ερήμους της Μεσοποταμίας!

Το Κοράνι και ο πολιτισμός
  
Πληρωμένοι κονδυλοφόροι και σχολιαστές, σκηνοθέτες του κινηματογράφου και των τηλεοράσεων, ανέλαβαν να μας εξηγήσουν τον οπισθοδρομικό χαρακτήρα του Ισλάμ και την ευθύνη του Κορανίου για όσα συμβαίνουν στον κόσμο. Φαίνεται, οι μέθοδοι της Ιεράς Εξέτασης ή ο θάνατος δια βομβαρδισμού των παιδιών της Γάζας και η παρακολούθηση του θεάματος τρώγοντας ποπ κορν είναι πιο πολιτισμένα μέσα από τους αποκεφαλισμούς! Καμιά ιδιαίτερη συγκίνηση δεν προκάλεσε στις τηλεοράσεις μας η πυρπόληση ίσως εκατό ανθρώπων ζωντανών στο κτίριο των συνδικάτων της Οδησσού, υπό τις ενθουσιώδεις επευφημίες των Ουκρανών Χριστιανών Ναζί και φίλων των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ. Τραγικά καθυστερημένοι αυτοί οι Μουσουλμάνοι, δεν ξέρουν πόσο διασκεδαστικό είναι να ανεβαίνεις 10.000 μέτρα και να εξοντώνεις από κει πάνω ένα αφγανικό χωριό ή πόσο πολιτισμένο να λειτουργείς στρατόπεδα συγκέντρωσης και βασανισμού σε Γκουαντάναμο, Μπαγκράμ κι ένα σωρό άλλα μέρη. Το ‘Αουσβιτς μας μάρανε, δεν βλέπουμε τι κάνουμε στον πλανήτη (τα γράφω τώρα, πριν με πιάσει ο νόμος!)

Εδώ και δεκαπέντε χρόνια, Αμερικανοί νεοσυντηρητικοί και Νετανιάχου εφαρμόζουν τη «μεγάλη στρατηγική» που επεξεργάστηκαν από κοινού στην ομάδα «για έναν αμερικανικό 21οαιώνα». Ως αποτέλεσμα κατεστράφησαν οι τρεις σημαντικότερες και πιο προοδευμένες αραβικές χώρες (Ιράκ, Λιβύη, Συρία) και μια τέταρτη μισοκαταστράφηκε (Αίγυπτος). (‘Ασε τα αφρικανικά κράτη που κατέστρεψαν και για τα οποία δεν ενδιαφέρεται ούτε ο Θεός ή για τη Γεωργία που προκάλεσαν καταστροφική σύρραξη, ή τα εξίσου καταστροφικά με τους πολέμους αποτελέσματα των οικονομικών πολιτικών   που εφήρμοσε το ΔΝΤ σε Βαλκάνια και πρ. ΕΣΣΔ). Εκατομμύρια νεκρών και προσφύγων, μια τεράστια περιοχή του κόσμου που μετετράπη σεNo Mans Land. Αυτός είναι ο αληθινός απολογισμός της δυτικής πολιτικής στον αραβομουσουλμανικό κόσμο. Αν ο δυτικός κόσμος ελπίζει στα αλήθεια ότι μπορεί να κάνει αυτά τα πράγματα και να μην υποστεί καμία συνέπεια, τότε έχει μπει όντως στην τροχιά της τελικής παρακμής του – και το πραγματικό διακύβευμα είναι να μην πάρει όλη την ανθρωπότητα μαζί του.

Αυτές οι δυνάμεις ξεσήκωσαν το σύμπαν για τον «ισλαμικό κίνδυνο» προωθώντας σε μας, τους εν όλω και μεγαλύτερη αποβλακώσει δυτικούς «πολίτες» την ατζέντα του «Πολέμου των Πολιτισμών». Ο πραγματικός, τεράστιος κίνδυνος για την ανθρωπότητα, είναι όμως η ανάδυση μιας ολοκληρωτικής Αυτοκρατορίας του Χρήματος, της Παγκοσμιοποίησης, πρωτοφανούς ισχύος, η τελική επικράτηση της οποίας θα οδηγήσει στον αφανισμό μικρά έθνη όπως το δικό μας.

Ισλαμισμός και Αυτοκρατορία

Εδώ και έναν αιώνα οι ‘Αγγλοι ενίσχυαν τους Αδελφούς Μουσουλμάνους εναντίον του αραβικού εθνικισμού και σοσιαλισμού και απαγόρευαν, το 1925, στα κορίτσια της Αιγύπτου να πηγαίνουν σχολείο. Το Ισραήλ συνέβαλε αποφασιστικά στη δημιουργία της Χαμάς εναντίον της PLO, για να πάρει με το μέρος του τους Δυτικούς κατά των Παλαιστινίων. αυτοκρατορία ενίσχυσε τις πιο φανατικές και οπισθοδρομικές εκδοχές ισλαμισμού και για μη σταθεί ποτέ στα πόδια του ο αραβομουσουλμανικός κόσμος, και να τη βοηθάει στις επιδιώξεις της (π.χ. την ανατροπή του ‘Ασαντ) και για να χρησιμεύει ως κατάλληλος αντίπαλος, ικανός με τις οπισθοδρομικές και βάρβαρες μορφές του να συσπειρώσει εμάς, τους  αποβλακωμένους δυτικούς χαχόλους πίσω από τους τραπεζίτες και τα αφεντικά μας.
  
Αφού πολέμησαν ανηλεώς επί έναν αιώνα τον μαρτυρικό λαό των Κούρδων κι αφού εξόπλισαν τον Σαντάμ για να τους εξοντώσει, τώρα χρησιμοποιούν τα έργα των προστατευόμενών τους τζιχαντιστών για να δικαιολογήσουν τον εξοπλισμό των Κούρδων, διαμελίζοντας οριστικά το Ιράκ και δημιουργώντας μια «πραιτωριανή», αυτοκρατορική δύναμη στην καρδιά του αραβικού κόσμου. Θα μπορέσουν άραγε οι Κούρδοι να αποφύγουν τέτοιο ρόλο, που θα τους οδηγήσει σε μείζονα, διαρκή σύγκρουση με το αραβικό έθνος;

Προ δύο δεκαετιών μας έλεγαν ότι η σοβιετική πτώση οδηγεί στον «καλύτερο δυνατό κόσμο». Μάλλον στον «χειρότερο» μας πήγε. Μόνη ίσως ελπίδα στον κατάμαυρο ορίζοντα, η ανάδυση, παρά τον ασταθή και ασυνεπή χαρακτήρα της, μιας Ρωσίας-αντίβαρου, επικεφαλής ενός συνασπισμού δυνάμεων, αν μπορέσει/θελήσει να σπάσει την ολοκληρωτική παγκοσμιοποίηση. Ex oriente lux (εξ ανατολών το φως);

Konstantakopoulos.blogspot.com

Επίκαιρα, 11.9.2014

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)