Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Σάββατο 10 Μαΐου 2025

Γεώργιος Κοντογιώργης- Αλλαγή κοινωνικο-πολιτικού προτάγματος

 « Και αυτή η άλλη εποχή πρέπει να φέρει τις κοινωνίες στο μέλλον. Και για να ερθουν οι κοινωνίες στο μέλλον και να έχουμε μια ισορροπία της κοινωνίας με την οικονομία, πρέπει το πολιτικό σύστημα να εξαρτάται από την κοινωνία και όχι από τις αγορές» .

Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο και κείμενο


ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΟΝΤΟΓΙΩΡΓΗΣ:
«Ο διαφωτισμός, υπήρξε ένα κίνημα προοδευτικό την εποχή εκείνη, διότι έπρεπε να φτιάξει την ιδέα του κράτους και της κοινωνίας της επόμενης εποχής. Αλλά όμως, τελείωσε εκείνη η εποχή. Καταναλώθηκε ό,τι είχε να καταναλώσει. Σήμερα, δεν είναι επιχειρησιακό το σύστημα και οι αξίες του διαφωτισμού τελείωσαν. Έχουμε άλλη εποχή στην οποία μπήκαμε. Και αυτή η άλλη εποχή, πρέπει να φέρει και τις κοινωνίες στο μέλλον!
Για να έρθουν οι κοινωνίες στο μέλλον και να έχουμε μια ισορροπία της κοινωνίας με την οικονομία, πρέπει το πολιτικό σύστημα να εξαρτάται από την κοινωνία και όχι από τις Αγορές. Από τη μια μεριά, υπάρχει το πολιτικό προσωπικό το οποίο εναγκαλίζεται τις δυνάμεις των Αγορών (διότι αυτές είναι οι καθημερινοί συνομιλητές τους και συγχρόνως οι μεγάλοι πάροχοι/χορηγοί χρήματος και επικοινωνίας) και, από την άλλη, οι Αγορές ή τα διάφορα παράσιτα που λειτουργούν ως συγκατανευσιφάγοι γύρω από το κράτος, όπως εργολάβοι και άλλοι οι οποίοι έχουν συμφέρον να διατηρούν σε ομηρία το πολιτικό σύστημα για να υπαγορεύουν τις αποφάσεις και να έχουν τα προνόμια. Περί αυτού πρόκειται.
Υπάρχει δηλαδή, μια μεγάλη συμμαχία η οποία έχει ως κεντρικό εχθρό, όχι κάποιον εξωτερικό εχθρό, αλλά την κοινωνία την ίδια, την οποία δεν θέλουν με κανένα τρόπο να συμπήξει συλλογικότητα και να σταθεί απέναντι. Γι΄ αυτό και στην ελληνική περίπτωση τους βλέπετε να καταπολεμούν κάθε ιδέα της κοινωνικής και πολιτισμικής συλλογικότητας (άρα και του παρελθόντος και λοιπά) διότι αυτά δημιουργούν μια αίσθηση ανάγκης της κοινωνίας να ορθωθεί απέναντι σε αυτό που της συμβαίνει.
Δεν έχουμε ελπίδες να φύγουμε από αυτή τη διελκυστίνδα εάν δεν ανασυγκροτηθεί το πολιτικό σύστημα και το κράτος, εάν δηλαδή δεν αλλάξει το μείγμα των πολιτικών που οδηγούν στο μνημόνιο και ανάγονται στους τρεις πυλώνες της καταστροφής: το πολιτικό σύστημα, τη δημόσια διοίκηση, τη δικαιοσύνη και τη νομοθεσία που υφαίνει τη διαπλοκή και τη διαφθορά. Το κράτος αυτό, ως εκ της φύσεώς του, παράγει διαφθορά, παράγει ελλείμματα, και δεν επιτρέπει την ανάπτυξη. Είναι σαν ένα κράτος κατοχής επάνω στην ελληνική κοινωνία. Δεν επιτρέπει την απελευθέρωση των υγιών δυνάμεων της κοινωνίας και εξωθεί το ελληνικό κεφάλαιο και τους Έλληνες να δραπετεύουν κυριολεκτικά από τη χώρα.
Στην κρατοκεντρική φάση που διανύει η ανθρωπότητα σήμερα, όσο οι θεμέλιες παράμετροι που κινούν την εξέλιξη θα διακτινώνονται στο σύνολο του πλανήτη, τόσο οι κοινωνίες θα επιδιώκουν την αντιστάθμιση της ισχύς τους με την είσοδό τους στην πολιτεία. Εντέλει με την αντιπροσωπευτική προσομοίωση του πολιτικού συστήματος, με την αντιπροσώπευση στη συνέχεια, και προοπτικά με τη μετάβαση στη δημοκρατία. Η περίοδος της μετα-κρατοκεντρικής οικουμένης είναι ακόμη πολύ μακρινή. Τα ανωτέρω μας οδηγούν στο συμπέρασμα ότι η αρχή της μεθάρμοσης αυτής οφείλει να λάβει ως αφετηρία την αναγκαιότητα μιας επανάστασης των εννοιών, διότι μόνον έτσι είναι εφικτή η αλλαγή κοινωνικο-πολιτικού προτάγματος».
Όλες οι αντιδράσεις:
Costas Tsiantis
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Κοινοποίηση

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)