Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τετάρτη 28 Μαΐου 2025

Γεώργιος Εργείλαος Τσιπάς: Το "είδωλο" συντρίβει το όνειρο για την Επανάσταση

 Γεώργιος Εργείλαος Τσιπάς

 
Το "είδωλο" συντρίβει το όνειρο για την Επανάσταση
Σκοτεινιά , άγνοια, αλαζονεία, τυραννία, οχτροί κυρίαρχοι σε όλες τις διαστάσεις της ζωής..
Ένας νέος Μεσαίωνας πούχει κατακλύσει και πνίγει ότι αντιστέκεται.
Χιλιάδες βιβλία σκουπίδια κρύψανε την αλήθεια.
Οι δούλοι σε μια σύγχρονη βαβέλ μιλάνε ,μιλάνε ,μιλάνε μα αδυνατούν να επικοινωνήσουν ..Να σφίξουν τα χέρια στο ιερό μυστήριο για την λύτρωση. Σηκώνουν τα μάτια στον ουρανό κι απελπισμένοι ικετεύουν βοήθεια.
Ένα σημάδι , έναν ηγέτη , να πιστέψουν ξανά..
Έστω ένα ΕΙΔΩΛΟ..
Να προσκυνήσουν ακόμη και τη σκιά του κι ακολουθώντας την, να βρουν τον δρόμο. Να αποδείξουν στον θεό πώς είναι άξιοι..
Μα για να υπάρχει σκιά ,πρέπει να υπάρχει ΦΩΣ!
Κι ο Θεός συμπονεί,Αγαθός "εξ ενός τα πάντα" κάνει τη χάρη και σκορπάει Φως..
Μυριάδες οι αγανακτισμένοι και τυραγνισμένοι προσκυνητές βγαίνουν αμέσως απ΄τις τρύπες τους ,βλέπουν το είδωλο, θαυμάζουν την λαμπρή εικόνα ,ακούν τον άνεμο να σφυρίζει πρωτόγνορες αρμονίες μέσα από το ανοικτό χέρι, που δείχνει τον ήλιο..
Και Συντάσσονται ..
Η ζωή αιφνιδιάζει κι ορθώνει θέατρο που γεμίζει ασφυκτικά..
Οι προσκυνητές μιλάνε ,εκστασιάζονται ,η πηγή της ιστορίας ρέει ύμνους όλοι έλκονται από την θεσπέσια μουσική ,τον ήχο την κορμοστασιά του ειδώλου, γεύονται την μάζωξη κι ελπίζουν..
Αλλά κανείς δεν κοιτάζει αντίθετα από τη σκιά ,προς το ΦΩΣ..
Ξαφνικά όλα μοιάζουν δυνατά,η θέληση απαλλαγής από το σκοτάδι ,η θέληση για ανατροπές,δημιουργίες ,η Βαβέλ για λίγο γκρεμίζεται ,μα όλοι λησμονάνε το στημένο σκηνικό ..
Κι όταν μπαίνοντας στη σκηνή ρωτήσαμε ,τι κάνετε εδώ στοιβαγμένοι ,τι περιμένετε και δεν βγαίνετε με τα όπλα του ήλιου στο χέρι,όλοι μαζί ενωμένοι,γιατί δεν καταλαμβάνετε το οχυρό των τυράννων έξω από το θέατρο, γιατί αφήνετε το χρόνο και την μεγάλη ευκαιρία να κυλάει μέσα από τα χέρια σας,γιατί;;
Οι απορίες και τα ερωτήματά μας,σαν χορός σ'αρχαίο δράμα που γνωρίζοντας το μέλλον τραγικά προβλέπει, αφορίζονται ,τίθενται σε σιωπή, αποβάλλονται από τη σκηνή.
Τότε κι ο Θεός ,αιφνιδιαστικά σβήνει τον ήλιο, το φως αποσύρεται και το θέατρο ρίχνει αυλαία..
Το είδωλο χάνεται απ' τα μάτια ! Μένουν οι απόηχοι ,να θυμίζουν την ποθητή λάμψη..
Το τοπίο άδειασε το θέατρο ερήμωσε από την ελπίδα και το λαϊκό όνειρο κι οι τύραννοι πλημμύρισαν με βιά κάθε γωνιά του κι αναζητούν εκδίκηση στο αίμα της νιότης για το δικό τους Κολοσσαίο .
Οι προσκηνυτές;
Βιαστικά όπως παρουσιάστηκαν,το ίδιο βιαστικά φοβισμένοι ,είρωνες κι αλαζόνες χώθηκαν στις τρύπες από τις οποίες ξεμύτισαν ,αναζητώντας τα δίκια τους στη ζωή καβαλώντας τις ακτίνες του ήλιου που στειλε ο θεός για να καλπάσουν στο Φως.
Μα δεν τα κατάφεραν!
Αντίθετα συντρίφτηκαν μεσ'την απάτη και τη σκληράδα του ειδώλου ..
Στον δικό τους καθρέφτη.. Το μεγάλο και τελικό όπλο των οχτρών.
Ξανά βυθισμένοι στις σκοτεινές τους διαδρομές ,ανασαίνοντας τον θάνατο που κυκλώνει από παντού ,με τους αλαλαγμούς των τυράννων που γεύονται το αίμα των νέων να τρομοκρατούν τις αισθήσεις ,προσμένουν μια νέα εμφάνιση του ειδώλου...
... 'Αραγε δεν είδαν πώς τούτο το είδωλο ήταν ο ίδιος τους ο υπερφίαλος και υβριστής εαυτός;
Δεν είδαν πως το σχέδιο επιτρέπει μόνο την αυτοσυντριβή; ..
Γνώριζαν τι προσκύναγαν; Θα μάθουν κάποτε και πώς;...
Αν ξεφύγουμε από την θλιβερή μας μαύρη πραγματικότητα και βουλιάξουμε στο φωτεινό μας παρελθόν θα δούμε τον Λυκούργο κι αργότερα τον Σόλωνα μετά το έργο των Νόμων, να φεύγουν, να χάνονται ..
Για ν' απαλλάξουν τον Λαό απ' το είδωλο .. Για να σπάσει ο λαός τα δεσμά του καθρέφτη και να βγει στον δρόμο της λευτεριάς..
Οι Θερμοπύλες ακόμη εκπέμπουν την λάμψη του Ανθρώπου.
Τότε έγινε δυνατή η μέθεξη των Ελλήνων με το ΦΩΣ..Πόσοι ακόμη μπορούν να το δουν ;
...."Εξ Ενός τα πάντα και εκ πάντων το Εν"....
Σήμερα η μεγάλη δυνατότητα που κληρονόμησαν οι Θεοί στους Έλληνες να συμπυκνώνουν τη ζωή ,την ομορφιά ,την Δημιουργία σε Ένα και να παράγουν ξαφνικά από το Ένα τα πάντα, η εντελέχεια της Λευτεριάς, κοιμάται στην πλάνη του λαού και στην σχεδιασμένη Ύβρη..
Παρατήρηση: H ιστορία είναι φανταστική .. Ουδεμία ομοιότητα με Κόμματα του Κοινοβουλίου.Πόσο μάλλον η διάρρηξη των δεξιών και αριστερών ¨ειδώλων¨ που πραγματώθηκε μπροστά στα μάτια του Λαού τα τελευταία χρόνια από ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΡΙΖΑ κι οδηγεί απεγνωσμένα το Καθεστώς σε μια επανάληψη του ίδιου θεατρικού σκηνικού των τελευταίων 70 χρόνων με νέα ονόματα και σύμβολα. Για να κρυφτούν όσο καλύτερα μπορούν πίσω της οι ίδιοι..
...
ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΑΑ τώρααα

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)