Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Παρασκευή 2 Μαΐου 2025

«Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία ,είναι ο δρόμος προς την αλήθεια» Πατήρ Αλέξανδρος Καριώτογλου


Πηγαίνουμε στην εκκλησία, ακόμη και τη Μεγάλη Εβδομάδα ελάχιστα. Η Ανάσταση έχει γίνει εδώ και πάρα πολλά χρόνια…event του πεντάλεπτου, μέρος της τελετουργίας που αφορά το τραπέζι με τη μαγειρίτσα. Γιατί έχουμε χάσει την επαφή μας με την Εκκλησία αν και η συντριπτική πλειοψηφία δηλώνουμε πιστοί;
Ο πατέρας Αλέξανδρος Καριώτογλου στο στούντιο του militaire channel δίνει απαντήσεις στο ερώτημα.
«Η κατάνυξη χάθηκε ,γιατί πέσαμε σε μια αντίληψη πολύ ευσεβιστική για το τι είναι η Εκκλησία. Νομίζουμε ότι με το να ανάψουμε ένα κερί στην Εκκλησία, έχουμε καλύψει όλες μας τις ανάγκες τις θρησκευτικές. Οπότε ένας νέος που δεν ασχολείται με αυτά και φυσικά πιστεύει ότι έχει μπροστά του όλη τη ζωή, απομακρύνεται. Είναι ένας εγωϊσμός υπερφίαλος. Όταν αυτός ο εγωισμός για κάποιο λόγο τσακίζεται αμέσως έρχεται «εις εαυτόν» και σκέφτεται ότι υπάρχει και κάτι άλλο», λέει.

Ποιες είναι οι ευθύνες της Εκκλησίας; Φταίει το γεγονός ότι μας έχουν παρουσιάσει τον Θεό ως τιμωρό;Φταίνε οι «Ταλιμπάν» της Εκκλησίας; Φταίει η ανθρώπινη αλαζονεία που μας κάνει να πιστεύουμε ότι τίποτα δεν μπορεί να μας λυγίσει;
«Πρέπει να δώσουμε στον κόσμο να καταλάβει ότι η Εκκλησία είναι ελευθερία. Δεν είναι κάτι που «μας κάθεται στο σβέρκο», λέει ο πατέρας Αλέξανδρος Καριώτογλου, που παλεύει εδώ και χρόνια να φέρει την Ορθοδοξία σε συνάντηση με τη σύγχρονη ζωή. Δύσκολο το έργο του και πολλές φορές η προσπάθεια του προκάλεσε μεγάλες αντιδράσεις στο συντηρητικό κατεστημένο της Εκκλησίας. Δεν το βάζει κάτω ,ευτυχώς. «Έχουμε ένα πρόβλημα. Οι κληρικοί μας κάνουν χρήση της εξουσίας .Η ιεροσύνη δεν είναι εξουσία, είναι συμπόρευση με τον άνθρωπο», λέει.
Μπορεί ένας άνθρωπος που δεν πηγαίνει ποτέ στην Εκκλησία ,να είναι βαθιά πιστός; «Έχω δει ανθρώπους που δηλώνουν άθεοι και η συμπεριφορά τους είναι αυτή ακριβώς που θα ήθελε ο Χριστός», απαντά.
Ποια είναι η προσωπική μας Ανάσταση; «Το πρώτο και το κυριότερο είναι να αγαπήσουμε τον εαυτό μας. Πρέπει να επικεντρώσουμε μέσα μας και να δούμε ποια είναι τα θετικά μας στοιχεία και ποια είναι τα αρνητικά που πρέπει να διορθώσουμε».

«Ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία. Τον κάναμε θρησκεία ,βάζοντας του καντήλια και κεριά. Ο Χριστιανισμός είναι ένας δρόμος ,μια πορεία για να βρει κανείς την αλήθεια που είναι ο ίδιος ο Χριστός», λέει.
Ο π. Αλέξανδρος Καριώτογλου αποφάσισε να ενδυθεί το σχήμα της ιεροσύνης στα 66 του χρόνια. «Ηταν όνειρο από παιδί. Το καλλιέργησα όλα τα χρόνια στη δευτεροβάθμια και την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ηθελα να το κάνω προς τη δύση της ζωής μου, ολοκληρωμένο, χωρίς την έγνοια του σχολείου ή του πανεπιστημίου».
Ο π. Αλέξανδρος Καριώτογλου έχει «ενοχλήσει» πολλές φορές. Αλλά διεκδικεί το δίκιο του με παρρησία και επιμονή. Εχει βαφτίσει παιδιά ομόφυλων ζευγαριών, ενώ το περασμένο καλοκαίρι τέθηκε σε ολιγοήμερη αργία επειδή μία φωτογραφία στο διαδίκτυο έδειξε δύο κορίτσια ντυμένα με παπαδικά να κρατούν κεριά εκατέρωθεν της Αγίας Τράπεζας όπου λειτουργούσε ο ίδιος.
Τον χειροτόνησε αρχικά ο μητροπολίτης Σάμου, για λόγους «καταγωγής», και στη συνέχεια ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος, στον ιερό ναό του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά, όπου και λειτουργεί τα τελευταία σχεδόν οκτώ χρόνια.
Ο ιερωμένος έχει δημιουργήσει μία ολόκληρη οικογένεια στον βυζαντινό ναό του 11ου αιώνα στην Πλάκα. Τις Κυριακές, μετά τη λειτουργία, οι παρευρισκόμενοι πίνουν καφέ, συζητούν, έρχονται όλο και πιο κοντά ο ένας με τον άλλο.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)