Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Πέμπτη 10 Δεκεμβρίου 2020

ΠΟΠΗ ΤΣΙΑΝΤΗ-ΚΑΣΒΙΚΗ: Καλό σου ταξίδι

 


Ένα μεγάλο αντίο στη μάνα ,στην αδερφή στη φίλη ....φεύγεις μανούλα μου μέσα στο χειμώνα για να προλάβεις την άνοιξη, ήσουν το δώρο του Απρίλη.....μάνα της χαράς και της αγάπης... μάνα της αυτοθυσίας..σύμβολο σου η αγάπη ..δεν είχε θέση στη ζωή σου ο πικρός ο λόγος ,η γκρίνια και ο τσακωμός.. μόνο χαρά και γλέντια .... να είστε όλοι αγαπημένοι .μας έλεγες... δυστυχώς..η θέση στο τραπέζι άδειασε..στις καρδιές μας όμως όχι....καλό ταξίδι μάνα μου να μου φιλήσεις τον μπαμπά....σε περιμένουν..τα αδέλφια σου ..και πολλοί αγαπημένοι σου συγγενείς και φίλοι....αντίο ομορφιά μου. Θα σε αγαπώ για πάντα.

Giorgos Tsiantis 12 ώρ.

 
Μια μητέρα που ήταν υπόδειγμα μάνας με όλη τη σημασία της έννοιας γιατί ήταν δίπλα σου και στα εύκολα και στα δύσκολα και στην χαρά και στη λύπη Μια καθηγήτρια που πάντα υποστήριζε τους νέους πιστεύοντας ότι αυτοί είχαν πάντα δίκιο
Μ έμαθε να βλέπω τη ζωή με μία διαφορετική ματιά και στάθηκε στα τρία παιδιά της βασικό Στήριγμα στο να εκπληρώσουμε τα όνειρά μας καλύπτοντας και το τεράστιο κενό που υπήρχε μετά το χαμό του πατέρα μου πριν σχεδόν τριάντα χρόνια
Μας μεγάλωσε με έννοιες και σκέψεις που είχαν να κάνουν Με την οικολογία , την ισότητα , Την κοινωνική αλληλεγγύη , Την ανακύκλωση ... Και βέβαια την μεσογειακή διατροφή
Έννοιες που αν τις έλεγες δίπλα σου εκείνη την εποχή σε κοιτάζαν σαν ούφο
Είναι μεγάλη χαρά μου που σε είχα μάνα μου και πιστεύω πλέον ότι είσαι ένα από τα πιο ωραία άτομα που είχα στην ζωή μου
Πόπη καλό σου ταξίδι χαιρετισμούς στον μπαμπά
θα σ’ αγαπώ για πάντα
Η εικόνα ίσως περιέχει: 2 άτομα, περιλαμβάνεται ο Giorgos Tsiantis, υπαίθριες δραστηριότητες
Δημήτρης Μαραγούσιας, Evelin Parisi και 503 ακόμη
298 σχόλια
1 κοινοποίηση





Η εικόνα ίσως περιέχει: 2 άτομα, κοντινό πλάνο

Ioannis Tsiantis

2 ώρ. 
Η κυρά Καλή μας! Η Φτιαξιά μας! Η Μάνα μας, η Πόπη Κασβίκη Τσιαντή ταξίδεψε στα 81 έτη της στον απέραντο Παράδεισο πέρνοντας για αποσκευές την άπλετη αγάπη και φροντίδα που εξαργύρωσαν οι πράξεις της.
Μια Εκπαιδευτικός στολίδι, που άφησε το στίγμα μιας πραγματικής παιδαγωγού και εκείνο το σπάνιο αποτύπωμα της ανθρώπινης αλληλεγγύης και ουσιαστικής ευσπλαχνίας.
Ένας Άνθρωπος μάλαμα που λειτουργούσε ακούσια με το αντανακλαστικό της καλότητας και της συμπόνοιας, καλωσορίζοντάς σε με μια καλή κουβέντα και ένα φίλεμα αλλιώτικο, αυτό της αθώας αγάπης και της ανοιχτοσύνης!
Μια μυθιστορηματική Μάνα που θυσίασε το εγώ και ψυχοπορεύτηκε με την προκοπή και τη χαρά των παιδιών της. Μια Μητέρα που εκπροσώπησε από πολύ νωρίς το ρόλο και της πατρότητας , χαρίζοντας περηφάνεια και αξιοπρέπεια στον αξιολάτρευτο μακαρίτη, από χρόνια, πατέρα μας, Ιατρό Νίκο Τσιαντή.
Ένα βλέμμα σου χίλιες λέξεις, ακόμα κι όταν η χρόνια νευροεκφυλιστική νόσο του Αλτσχάιμερ παρέλυε σιγά, σιγά το σώμα και τις αισθήσεις σου, δεν μπόρεσε να νικήσει την καλοσύνη των ματιών σου. Βγήκαμε καλύτεροι άνθρωποι από όλο αυτό το ταξίδι. Και ξερεις γιατί; Διότι ο φροντιστής αυτών των ασθενών οφείλει να μάθει να χαρίζει αβόγγητα και ακάματα μόνο αγάπη. Κι όμως μαζί κάναμε έναν ευλογημένο Άθλο. Ξεπερνώντας κατα πολύ τα ιατρικά προσδόκιμά σου, σε φτάσαμε μέχρι το σήμερα, έχοντας ατέλειωτες στιγμές χαράς και πληρότητας. Ακόμα όμως και οι άθλοι στο τέλος νικιούνται. Για φινάλε μας επιφύλαξε έναν παραλυτικό ειλεό και μια παραλυμένη κατάποση που εισρόφησε άστοχα, καταρρίπτοντας την αθανασία και σηκώνοντας τα ιατρικά χέρια ψηλά, σαν μια δέηση προς το Ουράνιο Απέραντο...
Έκλεισες τα μάτια σου ευτυχισμένη και ταξίδεψες στον άντρα σου, έχοντας γίνει ένα κουβάρι αγκαλιάς από τα τρια παιδιά σου. Φεύγεις όπως μας γέννησες και όπως μας δίδαξες...
Με Αγάπη και Ανοιχτοσύνη!
Μάνα μου σε ευχαριστούμε για όλα!
Καλό σου ταξίδι ...
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)