Mανώλης Ρασούλης - Manolis Rasoulis
Ακολουθήστε
«Φίλε θεατή, έξοδοοος!» φώναξε για τελευταία φορά ο σπουδαίος τραγουδοποιός Διονύσης Σαββόπουλος και πέρασε στην αιωνιότητα.
Θερμά συλλυπητήρια στην οικογένειά του.
«"Είναι ζωή αυτή η νεκροφάνεια;" ρωτούσε κάθε τόσο ο Διονύσης το κοινό-κενό και γύρναγε και με κοίταζε με απορία και φόβο.
«Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας, είναι πολύ ζαχαρωμένα,
ταιριάζουν για σοκολατόπαιδα, μα δεν ταιριάζουνε με μένα»
Ήταν το τραγούδι που είχαμε σαν σύνθημα εγώ και ο Διονύσης κρατώντας τσίλιες στον Φώντα Λάδη και γεμίσαμε την περιοχή της Δεξαμενής συνθήματα φωτιά, "Ή θα κοιμάσαι, ή θα θυμάσαι" λίγες μέρες πριν τη δικτατορία.
«Να το πάρεις το κορίτσι και αν δεν ξέρεις το χορό του Ησαΐα θα στον μάθει ο παπάς- φίλε θεατή, έξοδοοος!», φώναζε στο φινάλε της παράστασης του / μας στο Ζυγό το 1977.
«Κάποια φάτσα θα δω ν' αρπαχτώ να κάνω την παράσταση» μου 'λεγε στο Ζυγό πριν βγει στο πάλκο. «Γράψε μου ένα μονόπρακτο και θα σου δώσω 1.500 δραχμές τη μέρα».
Του 'γραψα ένα, το 'παιζε ο Πουλικάκος μ' έναν άλλο, ακροβάτη, δε δέχτηκα χρήματα. Του χρώσταγα απ' αυτά που έμαθα κοντά του δύο χρόνια στους «Αχαρνής».
Και από πιο πριν. Από το 1964 που γνωριστήκαμε. Στου Λοΐζου το σπίτι. Και σχεδόν μέναμε εκεί, μποέμ, που δεν είχαμε πού την κεφαλήν κλίνη στις μεγάλες πείνες, στις μεγάλες προσδοκίες.
Αργότερα στο Ολυμπιακό, μ' έβαλε και του απήγγειλα ένα ποιηματάκι, μπροστά σε 80.000 κόσμο. Ήταν μία πανδαισία, μία πορεία κερδισμένη πόντο-πόντο (πριν αρχίσει, στα υπόγεια του σταδίου, κάποιος ακατανόμαστος έκανε απόπειρα να με πνίξει).
Θυμάμαι στις μπουάτ της Πλάκας δούλευε καθημερινά για το μεροκάματο.
Μια φορά, πήγα μ' ένα γνωστό μου, ήμασταν δυο και έπαιξε για μας τους δυο.
Όμως λίγο αργότερα σε μία μπουάτ, με την Αρλέτα νομίζω και τη Χωματά, συγκέντρωνε πολύ κόσμο. Τότε ήταν που πήγε ο Λαδάς και του φώναξε απ' την πόρτα:
« Ώστε ο χαφιές που σε ακολουθεί ε; Εσένα σύντομα θα σου βγάλω το μουστάκι τρίχα- τρίχα».
Όπερ και εγένετο μετά τις 21 Απρίλη του 1967. Τον πιάσαν και τον σακάτεψαν στη φάλαγγα.
Πήγαινα με την Άσπα και του πηγαίναμε φαγητό. Η Άσπα αστόπαιδο και ακομπλεξάριστο, τα 'βαζε άσκημα με τους φύλακες.
Ένα βράδυ μες στη δικτατορία, πριν τον πιάσουν, έστειλε με μία κασέτα το τραγούδι για τον Αλέξη Ασλάνογλου. Τ' ακούγαμε, 5-6 ήμασταν, κι είχαμε μείνει σύξυλοι, συγκλονισμένοι.
Όταν τελειώσαμε στην Πλάκα τις παραστάσεις «Αχαρνής» κλπ., αποφασίσαμε να κάνουμε τουρνέ ανά την Ελλάδα, συμφωνώντας να παίρνουμε στα ίσα τα μεροκάματα, το ίδιο και ο Νιόνιος, να κουβαλάμε όλοι, έτσι και έγινε. Ξεκινήσαμε απ' το Ηράκλειο.
Κατέβηκα κάποιες μέρες πριν τις δύο παραστάσεις στον «Ντορέ» (δεν υπάρχει πια).
Έφαγα τα πόδια μου, αυτοσχεδίαζα ιδιοφυώς, πούλαγα εισιτήρια στις καφετέριες. Έγινε χαμός.
Δυο μέρες τίγκα. Έπαιρνα το βαλιτσάκι με τα λεφτά απάνω στη σκηνή. Ο Νιόνιος μ' αγκάλιασε με πολλή συγκίνηση. Το Ηράκλειο μας εγγυήθηκε την υπόλοιπη τουρνέ.
Τη Σαλονίκη την ανέλαβε ο Παπάζογλου. Κι εκεί σουξέ.
Τον θυμάμαι τον Νιόνιο να βοηθά στο κουβάλημα. Ήταν συμπαθέστατος. Δεν πιστεύω πολύ στα σοβιέτ πλέον, αλλά είναι μία λύση σε κάποια συγκυρία.
Σ' ένα χρόνο του πήγα κάτι τραγούδια που γράφαμε με ένα νεότατο συνθέτη, το Νίκο Ξυδάκη, που μου 'χε συστήσει ο Ηλίας Λιούγκος, γείτονάς του και γείτονάς μου, στην παράσταση των «Αχαρνέων» του Νιόνιου.
Δέχτηκε να τα κάνει παραγωγή στη LYRA.
Φτασμένος και εμπνευσμένος τροβαδούρος, μ' ανέλαβε αυταρχικά, αλλά ευεργέτησε το προϊόν.
Το ηχογραφήσαμε στο «Αγροτικόν» στην Παπάφη. Στο υπόγειο του τέως ταχυδρομείου.
Λένε πως άλλαξε το ρού του ελληνικού τραγουδιού.
Έγινε τις Πόπης, το έλα να δεις και της πουτάνας το κάγκελο μαζί.
Χορέψτε γιατί χανόμαστε.
Έβγαλα και το «Αυγό», έφερα και το βιβλίο του Osho «Η Κρυμμένη Αρμονία. Ομιλίες πάνω στις ρήσεις του Ηράκλειτου». Έγινε τις τρελής του φεγγαριού.
Οι βίοι μας σχεδόν παράλληλοι. Ενίοτε χρυσή χιαστί. Από το '64 και μετά όλο και ήμασταν σχεδόν σιαμαίοι. Σημειώστε ότι όταν έγινα το '63 κολαούζο και παρατρεχάμενος του Θεοδωράκη, στο γραφείο του Μίκη υπήρχε ένα δωματιάκι το οποίο παραχώρησε ο Πάγκαλος (έτσι κι αλλιώς το οίκημα ήταν του παππού του Θόδωρου) να μένει ο Νιόνιος με τον όρο να σκουπίζει κάνα πάτωμα. Νothing.
Ερχόταν τότε μια φουριόζα φοιτήτρια, κοντή, αλλά ο Θεός να σε φυλά, έπαιρνε αμπάριζα και καθάριζε τα πάντα: ήταν η Αλέκα Δρόσου, ή αργότερα, Αλέκα Παπαρήγα.
Ο Νιόνιος ψιλοέγραφε και στη «Δημοκρατική Αλλαγή» όπου δούλευα ως κλητήρας και συναντιόμασταν και κει. Συναντήθημεν 2-3 φορές στο Παρίσι όπου είχε πάρει ένα σχεδόν μπλαζέ ύφος Τζον Λένον. Άφησε τους Μπιτλς να τον επηρεάσουν κάργα.
Χάθ'καμαν.
Μετά τη δικτατορία ξανασυναντήθημεν και θήτεψα δύο χρόνια στους «Αχαρνής» όπου είδα και θαύμασα το άψογο στιλ του. Την ακρίβειά του, τη γοητεία του, τη διδασκαλία του. Απόκτησα τόνους πλαστικότητας και ετοιμάστηκα για να πάω επιτέλους στον Osho.
Όταν γύρισα με τη μάλα και τα μπορντό αιφνιδιάστηκε έως αντέδρασε. Άρχισε από τότε ένα μάταιο αγώνα, ελληνικάριο, με θούρια και σημαίες, ώσπου έγραψε και κείνο το εύστοχο «Κωλοέλληνες» και πέρασε δεύτερη περίοδο Μπουμπουλίνας, απομόνωσης πανταχόθεν, ώστε αναγκάστηκε να πάει στη Νέα Υόρκη να βρει δουλειά στην μπουάτ «Μικρόκοσμος» όπου έπαιξα κι εγώ το '81-'82 μ.Χ.
Γράφω 6 Μαρτίου, δίπλα στο Τολό κι εννοώ το υπέροχο τραγούδι του «Κιλελέρ» όπου λέει «6 Μαρτίου 1910» ένα τραγούδι απ' τα καλύτερα που 'χουν γραφτεί στην ελληνική γλώσσα. Και ταυτόχρονα αναφέρομαι στην ημερομηνία 6 Μαρτίου όπου συνέλαβαν τον Osho στο σπίτι του Κούνδουρου και τον απέλασαν με το χειρότερο τρόπο και ίσως να φχαριστήθηκε βαθιά ο Νιόνιος.
Πάντως στις 6 Μαρτίου του 2010, κάλεσα τον Νιόνιο στον ΙΑΝΟ να μιλήσουμε γι' αυτό το ιστορικό γεγονός που κουβαλάει το τραγούδι σαν γύρη, αυτή τη μνήμη και φυσικά να το τραγουδήσει. Ήρθε.
Μίλησα εγώ κι ένας βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ, ο Παπαδημούλης (ο Ανδρουλάκης που θα 'ρχόταν βρήκε δικαιολογία και την έκανε η κατσίκα) κι ο Νιόνιος το τραγούδησε μ' ένα πιάνο. Μπροστά σε λίγο κόσμο όμως ήταν ένα ΓΚΛΑΝ!!
Καθώς ήπια με έναν καφέ μετά του είπα ότι θα ήθελα να βρεθούμε για να καφέ και ότι τον αγαπάω. «Σου 'χω πολλά καρφιά», μου είπε.
Ξαναβρεθήκαμε στο Λυκαβηττό στα 85α γενέθλια του Μίκη Θεοδωράκη. Τραγουδήσαμε στη σειρά μας ο καθείς. Ο Μίκης μου 'χε πει ότι θα καθόμασταν δίπλα του εγώ, ο Νιόνιος και ο Κηλαηδόνης. Έκατσαν ο Νιόνιος κι η Παπαρήγα. Οι δύο που σκούπιζαν στο γραφείο του στην Ομόνοια το '64. Δεν έσπρωξα να πάω να κάτσω δίπλα. Φαίνομαι στη φωτογραφίες μαζί, είμαι και στην εκπομπή του Σπύρου Παπαδόπουλου δίπλα στο Μίκη και τον Πάγκαλο, αρκεί.
Θα 'θελα να παίξουμε μία φορά μαζί με τον Νιόνιο. Είμαι κι εγώ εκδρομεύς του '65. Κουβαλάω κι εγώ πια μια ιστορία τραγουδιού τε και ιστορικών συμβάντων.
Καλό είναι να θυμούνται οι παλαιοί και να μαθαίνουν οι νέοι.
Είναι καλλιτέχνης, δεν είναι ο Μεσσίας. Εχει μία σπάνια μεταδοτικότητα, κι αυτό τον φορτώνει με μια ασήκωτη ευθύνη και ίσως φιλαυτία. Ενίοτε χάνει το μέτρο του οποίου ομιλεί. Και ποιος δεν το χάνει;
Μας συνδέουν όμως σχεδόν 50 χρόνια κοινής μοίρας.
Δεν είναι και λίγο.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου