Γιάννη Βαρουφάκη:-Η ΤΡΙΠΛΗ ΑΠΕΙΛΗ ΜΑΣ.

Η ΤΡΙΠΛΗ ΑΠΕΙΛΗ ΜΑΣ.

Είναι, πλέον, εμφανές ότι η χώρα μας έχει απολέσει πλήρως τη δυνατότητα να διαφεντεύει το μέλλον της. Όταν την περασμένη εβδομάδα, μετά από συνάντηση των υπουργών Oικονομικών της Ευρωζώνης, οι υπουργοί των «κραταιών» χωρών αποσύρθηκαν κατ’ ιδίαν για να συσκεφτούν για το τι μέλλει γενέσθαι ως προς το ελληνικό δημόσιο χρέος, χωρίς καν να προσκαλέσουν τον έλληνα υπουργό Oικονομικών, όλοι μας καταλαβαίνουμε ότι η Ελλάδα... τετέλεσται. Ότι οι τρεις τελευταίες κυβερνήσεις (Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά) έχουν εκχωρήσει τις τύχες της χώρας στους δήθεν «ισχυρούς» της ΕΕ, ελπίζοντας ότι κάτι καλό θα ελεήσουν και για εμάς, ενώ κατά βάθος γνωρίζουν ότι το μόνο που, σε τελική ανάλυση, τους ενδιαφέρει είναι το πώς θα επιμηκύνουν την... Κρίση μας ώστε να μη χρειαστεί να παραδεχθούν ότι έσφαλαν το 2010, το 2011, το 2012, πέρσι – ότι η ιδέα να δώσουν, υπό τον όρο της δραστικής συρρίκνωσης του εθνικού της εισοδήματος, το μεγαλύτερο δάνειο στην πιο πτωχευμένη χώρα του κόσμου, και κατόπιν να της δώσουν κι άλλα δάνεια για να καλύψουν την αποτυχία των προηγούμενων, ήταν εγκληματικά ανόητη.

Τρία χρόνια τώρα επιχειρηματολογώ ότι πρέπει να σταματήσουμε να πασχίζουμε για την επόμενη δόση δανείων που μας βυθίζουν ακόμα περισσότερο στις μαύρες μας τρύπες. Στο πιο πρόσφατό μου άρθρο, εδώ στο protagon, άλλη μια φορά επιχειρηματολόγησα υπέρ μιας σκληρής διαπραγματευτικής στάσης και παράθεσα τρεις στόχους που πρέπει να έχουμε – δεν θα τους επαναλάβω εδώ (όποιος θέλει μπορεί να τους δει εδώ αριθμημένους, στο τέλος του κειμένου εκείνου). Πολλοί έθεσαν, θεμιτά, το ερώτημα:

«Ποια ακριβώς θα είναι απειλή μας, ώστε να πετύχουμε τους στόχους αυτούς στο πλαίσιο μιας εφ’ όλης της ύλης, και εκ του μηδενός, πολιτική διαπραγμάτευση της δανειακής συμφωνίας μας με τα αφεντικά της τρόικας (κι όχι με τους υπαλλήλους Τόμσεν και Μαζούχ);».

Απαντώ άμεσα και σταράτα:

1. Έως ότου αρχίσει η διαπραγμάτευση που η Γερμανία αρνείται, μονομερής διακοπή των συνομιλιών με τους υπαλλήλους της τρόικας και της εφαρμογής του συμφωνημένου «προγράμματος προσαρμογής», π.χ. διαθεσιμότητα σε υπηρεσίες που είναι ανόητος ο θεσμός (π.χ. στα πανεπιστήμια όπου οι γραμματείες πάσχουν από μεγάλες ελλείψεις προσωπικού) - όχι όμως και των μεταρρυθμίσεων που εμείς κρίνουμε ότι έχει ανάγκη η χώρα. Π.χ. θα πρότεινα τη μονομερή εφαρμογή της απελευθέρωσης των επαγγελμάτων που δεν υπάρχει λόγος να παραμένουν υπό περιορισμό (π.χ. διάθεση φαρμάκων που δεν απαιτούν συνταγογράφηση από όσα καταστήματα θέλουν να τα πωλούν), κατάργηση του νόμου περί απολύσεων (μιας και, πρώτον, όποια επιχείρηση θέλει να απολύσει βρίσκει τον τρόπο να το κάνει και, δεύτερον, ο υπουργός των Οικονομικών ισχυρίζεται ότι καμία μεγάλη επιχείρηση δεν θέλει να προβεί σε απολύσεις), κ.λπ.

2. Ανακοίνωση ότι τα ομόλογα του δημοσίου που κατέχει η ΕΚΤ δεν θα αποπληρώνονται όταν ωριμάζουν όσο το ελληνικό δημόσιο χρέος παραμένει μη βιώσιμο (σύμφωνα με το ΔΝΤ) και το κράτος μας αναγκάζεται να δανείζεται από την ΕΚΤ (μέσω των πτωχευμένων «ιδιωτικών» τραπεζών) ώστε να «αποπληρώνει» την... ΕΚΤ.

3. Η ελληνική κυβέρνηση θα καταψηφίσει κάθε εδάφιο και άρθρο της δήθεν τραπεζικής ενοποίησης η οποία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η επέκταση του Κυπριακού μοντέλου «επίλυσης» μιας τραπεζικής κρίσης σε όλες τις χώρες της Περιφέρειας – με αποτέλεσμα να κρατά ζωντανή την απειλή του κουρέματος των καταθέσεων στις πιο αδύναμες χώρες της Ευρωζώνης, συντηρώντας έτσι το αρνητικό κλίμα που ροκανίζει σαν «σαράκι» την εμπιστοσύνη των επενδυτών στις χώρες μας. Αν η Γερμανία θέλει να περάσει αυτό το εξάμβλωμα δήθεν τραπεζικής ένωσης από την ΕΕ, να ξέρει ότι θα καταβάλει το αντίτιμο: τη γενναία απομείωση του ελληνικού χρέους έτσι ώστε, τουλάχιστον, να μην κινδυνεύουν άμεσα οι καταθέσεις με την πρώτη (νέα) τραπεζική κρίση (σε μια Ευρώπη που μας υπόσχεται επανάληψη του Κυπριακού «επεισοδίου»).

Κι αν το Βερολίνο δεν ενδώσει στην τριπλή απειλή μας; Τι θα κάνουμε;

Υπομονή! Αυτό θα κάνουμε.

Αν η κυβέρνηση λέει την αλήθεια, κι έχουμε πράγματι πρωτογενές πλεόνασμα, απλά το ελληνικό δημόσιο θα ζει από τα έσοδά του. Ο χρόνος θα δουλεύει υπέρ του κ. Σαμαρά και του κ. Στουρνάρα, εφόσον οι εταίροι μας κόπτονται για τη δήθεν, κάλπικη τραπεζική τους ενοποίηση και η ΕΚΤ δεν θέλει να παραδεχθεί ότι ανοήτως αντιστάθηκε στο κούρεμα των ομολόγων μας το 2010 και το 2012. Εκτός κι αν το πρωτογενές πλεόνασμα είναι μύθος (οπότε ας μας το πουν για να ξέρουμε)...

Το μόνο ρίσκο με αυτή την τριπλή απειλή είναι να αποφασίσει το διοικητικό συμβούλιο της ΕΚΤ να κλείσει τη στρόφιγγα στη ρευστότητα που λαμβάνουν οι ελληνικές τράπεζες από την ΕΚΤ και το ELA. Δεν είναι αδύνατον κάτι τέτοιο. Ισοδυναμεί όμως με άμεση εκπαραθύρωση της Ελλάδας από την Ευρωζώνη και γρήγορη αποδόμηση της τελευταίας. Πεποίθησή μου είναι ότι αν μπορούσαν να είχαν ακρωτηριάσει την Ελλάδα θα το είχαν κάνει. Ότι θα το κάνουν ό,τι και να κάνουμε εμείς. Από το 2010 όμως επιχειρηματολογώ ότι οι γερμανοί ιθύνοντες ξέρουν πως κάτι τέτοιο είναι αδύνατον χωρίς να καταρρεύσει η Ευρωζώνη.

Αν μάλιστα η ελληνική κυβέρνηση προβεί στις τρεις πιο πάνω μετριοπαθείς ανακοινώσεις, είναι αδύνατον (τόσο πολιτικά όσο και οικονομικά) να περάσει από το ΔΣ της ΕΚΤ η απόφαση διακοπής του ELA για τις ελληνικές τράπεζες. Απλά δεν θα το τολμήσουν σε μια περίοδο όπου οι αναπτυσσόμενες οικονομίες τελούν υπό πανικό και οι ΗΠΑ, η ΕΕ κ.λπ. κρατούν τις αναπνοές τους. Οπότε, ο χρόνος θα τρέχει πραγματικά υπέρ της χώρας μας αλλά και υπέρ της Ευρωζώνης. Κακά τα ψέματα: όσο καθυστερούν να λύσουν τον δήθεν γρίφο του «ελληνικού προβλήματος» τόσο επιμηκύνεται καταστροφικά η Κρίση του Ευρώ. Θα είναι δώρο της Ελλάδας στην Ευρωζώνη η πιο πάνω τριπλή απειλή καθώς θα αναγκάσει το Βερολίνο να αποδράσει από μια Άρνηση που κάνει κακό όχι μόνο στον λαό μας αλλά στην ευρωπαϊκή ιδέα γενικότερα.

ένα άρθρο των πρωταγωνιστών