Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Δευτέρα 10 Φεβρουαρίου 2014

Ο κτηνοτρόφος από την Κρήτη

Η ισχύς του ισλάμ απέναντι στην "λογική" της Δύσης
Μία σύγκρουση που θα "χαράξει" τα σύνορα ενός νέου κόσμου

Όσο παράξενο και αν ακουστεί η λύση του Κυπριακού έχει σχέση 
ακόμη και με την κατεύθυνση που θα έχει  ο παγκόσμιος πολιτισμός 
μετά 20-40 χρόνια.
Κύπρος + Ισραήλ =8 εκατομμύρια.
Τουρκία + Αίγυπτος + Παλαιστίνη= 200 + εκατομμύρια.
Βλέποντας την θρησκευτική πολιτισμική σύνθεση και εξέλιξη στην ανατολική μεσόγειο των τελευταίων 50 - 100 χρόνων προκύπτει ξεκάθαρα ότι ο μουσουλμανο-ισλαμικος κόσμος είναι σαν ένας οδοστρωτήρας ο οποίος εξαφανίζει - εκτοπίζει οτιδήποτε μη μουσουλμανο-ισλαμικό από την περιοχή.
Η ανατολική μεσόγειος από περιοχή που κατά το παρελθόν παρήγαγε πολιτισμούς και θρησκείες παγκόσμιας εμβέλειας, σήμερα μετατρέπεται και ξεπέφτει ως η μόνη πηγή πραγματικής απειλής και οπισθοδρόμησης του παγκόσμιου πολισμού.
Αν η Κύπρος είχε γίνει τουρκική το 1974, σήμερα δεν θα υπήρχαν στην ανατολική μεσόγειο ούτε το Ισραήλ, ούτε άλλο ίχνος δυτικού πολιτισμού. 
Το κυπριακό δεν είναι διμερές θέμα μεταξύ Τούρκων Ελλήνων, είναι στην πραγματικότητα η προτελευταία άγκυρα του δυτικού πολιτισμένου κόσμου στο εσωτερικό της Σαρίας, το Ισραήλ είναι η τελευταία.
Αν δεν αναστραφεί η πορεία εξάπλωσης των πολιτισμών και των θρησκειών προς την ανατολή από την Ευρώπη και όχι αντίθετα όπως τώρα, σε 50 χρόνια από σήμερα θα έχουν φορέσει μπούρκα και τα αγάλματα στο μουσείο του Λούβρου.
Για να το κατανοήσουμε, αν είναι ή δεν είναι προς το συμφέρον του πολιτισμένου κόσμου η σημερινή πρόταση επίλυσης του κυπριακού, πρέπει αναγκαστικά να φανταστούμε ποιές θα είναι οι επιπτώσεις της στην ανθρωπογεωγραφία της ανατολικής μεσογείου  μετά από 20-40 (και πλέον) χρόνια.
Στο Κυπριακό δεν υπήρξε ποτέ σύγκρουση μεταξύ Ελλήνων και Τούρκων, απλά η Κύπρος ήταν άλλη μια χαμένη μάχη του δυτικού πολιτισμού, ο οποίος μετρά ασταμάτητα ήττες από την Σαρία τα τελευταία 150 χρόνια.
Η τελική μάχη των δύων πολιτισμών θα δοθεί από την επόμενη γενιά των ευρωπαίων, όχι όμως στον Μαραθώνα, αλλά στο Παρίσι, στο Λονδίνο, στο Βερολίνο...
Θα είναι προς το συμφέρον και των μικρών παιδιών του Αφγανιστάν και του Πακιστάν να ζήσουν τον Δυτικό πολιτισμό στον τόπο τους. 
Το Πακιστάν είναι η μόνη μουσουλμανική χώρα που έχει αναγνωρίσει την μουσουλμανο-ισλαμική κατοχή στην Κύπρο. Ας ελπίσουμε να αξιωθεί η Κύπρος μετά από 40 χρόνια να αναγνωρίσει στο Πακιστάν την πλήρη εξαφάνιση του Ισλαμοφασισμού.
Σαρία ή Δημοκρατία στην ανατολική μεσόγειο μετά από 40 χρόνια; 
Αυτά κρίνονται στην Κύπρο και όχι αν θα παραχωρεί η Αμμόχωστος στους Ελληνοκυπρίους.
Γνωρίζετε εσείς έστω μια θρησκεία, έναν πολιτισμό μια ιδεολογία που να μην εξαφανίστηκε ερχόμενη σε επαφή με το μουσουλμανο-ισλαμισμό;
Γνωρίζετε εσείς έστω και ένα από τα 57 μουσουλμανικά κράτη, με πραγματική δημοκρατία;

Ας ελπίσουμε να είναι μόνο ο Ερντογάν  και η ελληνική χαζοαριστερά που μπερδεύουν ακόμη  την πλειοψηφία της κάλπης των αδερφών μουσουλμάνων, με την πραγματική δημοκρατία.

Η Ευρώπη, καθοδηγούμενη από νεκρούς ιδεολογικά πολιτικούς, διολισθαίνει σε έναν νέο μεσαίωνα μουσουλμανο- ισλαμικό αυτήν την φορά, βαφτίζοντας την δειλία της ως ανοχή στην διαφορετικότητα της έξυπνα κρυμμένης Σαρίας κάτω από την δημοκρατία της πλειοψηφίας της κάλπης.
Σε λίγα χρόνια δεν θα υπάρχουν αυτιά να θέλουν να ακούσουν για τις αξίες του δυτικού πολιτισμού, όχι μόνο στην Κύπρο και Ισραήλ, αλλά ούτε στο Λονδίνο ούτε στο Παρίσι ούτε στο Βερολίνο. 

Ο κτηνοτρόφος από την Κρήτη
kostasxan.blogspot.gr
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)