Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τρίτη 25 Φεβρουαρίου 2014

Νίκος Καραβαζάκης.

Χρειαζόμαστε εξωτερικούς εχθρούς;

23/02/2014Γράψτε ένα σχόλιοGo to comments
Ελλάδα+Κύπρος
Αν ο Ν. Αναστασιάδης στην Κύπρο είναι προδότης ή πορωμένος “ανανιστής” ή αυτοκαταστροφικά παραπλανημένος, θα φανεί με τον καιρό. Ότι όμως αιφνιδιαστικά και αναίτια, προσφέρει αναγνώριση και συμμετοχή της Τουρκίας, ως νόμιμης διαπραγματεύτριας για το μέλλον της Κύπρου ενώ είναι κατοχική, ληστρική και ρατσιστική η παρουσία της στο Νησί είναι απροκάλυπτο και αναμφισβήτητο.
Υπήρξε κάποια αιτία και αφορμή για την τωρινή πρωτοβουλία του να αναβαθμίσει και εξωραΐσει την Τουρκία; Πιέστηκε ή απειλήθηκε η Κύπρος; Κάθε άλλο. Η Κύπρος συνάπτει συμφωνίες με πολυεθνικές της ενέργειας για τα κοιτάσματα στην ΑΟΖ της και βρίσκεται σε προχωρημένη αμυντική συνεργασία με το Ισραήλ. Διανύει διπλωματικά την ισχυρότερη και εγκυρότερη διαδρομή της καθώς είναι μέλος της Ευρωζώνης  και αποτελεί κόμβο αναπτυξιακής προοπτικής και ειρηνικής σταθερότητας στην ανατολική Μεσόγειο. Μόνη αδυναμία της είναι η δημοσιονομική υποταγή της στον τροϊκανό έλεγχο, που προκλήθηκε από την κυβέρνηση Χριστόφια και εφαρμόζεται από την παρούσα Αναστασιάδη, αμφότερες διαπλεκόμενες με το χρεοκοπημένο τραπεζικό κατεστημένο. Αλλά και αυτή η κακοτυχία της κυπριακής κοινωνίας προορίζεται άμεσα να αποκατασταθεί με τους πόρους των ενεργειακών κοιτασμάτων της.
Όπως έχει εκτενώς και επαρκώς καταδειχθεί, η πρωτοβουλία Αναστασιάδη, πολιτικά ευνοεί την εισαγωγή της Τουρκίας στο ενεργειακό πεδίο του Νησιού και της περιοχής. Η κίνηση αυτή δεν μπορεί παρά να έχει, εύλογα, την υποκίνηση-υπόθαλψη των ΗΠΑ που προσφέρουν έτσι αντάλλαγμα στην Τουρκία εν όψει της αυτοδιάθεσης του Κουρδιστάν. Την οποία αυτοδιάθεση χρειάζονται ως οχυρό έναντι του Ιράν αλλά της προελαύνουσας στο Ιράκ αλ Κάιντα.
Έχει εξαιρετική σημασία να εντοπισθεί πως, στην ιστορικά δυσχερέστερη πολιτικά κατάσταση που βρίσκεται η Τουρκία, εσωτερικά αλληλοσπαρασσόμενη και απειλούμενη με εδαφική συρρίκνωση, απομονωμένη διεθνώς και με επεισόδια αντιπαράθεσης με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ, εμφανίζεται Έλληνας ( Ελληνοκύπριος ) να της δώσει διέξοδο. Μάλιστα, η επισήμανση αυτή ισχύει και για την περίπτωση της Ελλάδας που πάλι Έλληνας ( αμερικανοτραφής ), ο ΓΑΠ, την υπήγαγε αμαχητί και αλυσοδεμένη στην τροϊκανή Κατοχή, με συμβολική εξαγγελία του στο ακριτικό Καστελόριζο. Εκεί όπου οι ελληνικές ΑΟΖ, εφάπτονται.
Τι ανάγκη λοιπόν έχουμε τους εξωτερικούς εχθρούς;
Νίκος Καραβαζάκης.
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)