Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Πέμπτη 25 Ιουλίου 2024

ΜΑΝΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ

 

Μπορεί να είναι εικόνα 1 άτομο και γυαλιά
Χωρίς να το καταλάβεις
κάθεσαι και γράφεις.
Αντί να πας στο θέατρο, στον
κινηματογράφο, στο ποδόσφαιρο,
λες: ''Εγώ θα κάτσω να γράψω.''
Και κάθεσαι και γράφεις.
Και σου γίνεται χούι.
Έχω νιώσει πολλές πίκρες
στη ζωή μου. Έχω δεχτεί πολλά βέλη.
Τις πληγές μου τις χρησιμοποιώ
στα τραγούδια μου, τα οποία είναι
αυτοβιογραφικά τα περισσότερα.
Γράφω για να βγάλω τα εσώψυχά μου.
Γράφω δύσκολα.
Γράφω ένα δίστιχο ή ένα τετράστιχο
κι ύστερα περιμένω τη θεία έμπνευση
για να συνεχίσω.
Ήμουν και τυχερός. Σπουδαίοι
συνθέτες τα πήραν στα χέρια τους
και τα ανέδειξαν.
Εργάστηκα σε εκδοτικό οίκο
επί σαράντα χρόνια.
Πώς νομίζεις παίρνω
τη συνταξάρα των εξακοσίων ευρώ;
Και πάλι καλά να λέω...
Υπάρχουν άνθρωποι που παίρνουν
διακόσια πενήντα ευρώ.
Μετάνιωσα που δεν έγραψα
λαικά - ερωτικά τραγούδια
ενώ μπορούσα.
Δε θα έμενα στο νοίκι. Θα είχα
εξασφαλίσει τουλάχιστον αυτό.
Θα ήθελα να ήμουν ηλεκτρολόγος
ή μηχανικός. Να έχω χρήματα.
Δεν ξέρω τι άλλο πια
μπορώ να κάνω για να επιβιώσω.
Μια κοπέλα που διάβασε το βιβλίο μου,
μού έστειλε έναν τενεκέ λάδι.
Ας είναι καλά.
Με χαροποιεί ένα καλό βιβλίο,
ωραίοι άνθρωποι που είναι
δίπλα μου και επικοινωνώ,
μια καλή κουβέντα.
Σου λέει η γειτόνισσα,
το βραδάκι, για παράδειγμα:
''άντε καλό ξημέρωμα.''
Τι ωραίο που είναι αυτό ε;
Για σκέψου το.
''Να έχεις καλό ξημέρωμα.''
Τί ωραία ευχή.
Όταν ξυπνάω το πρωί
κάνω το σταυρό μου που επέζησα
και άλλη μια νύχτα και λέω:
''Δόξα σοι ο Θεός, ζούμε,
να δούμε τί θα κάνουμε και σήμερα.''
Πίνω το καφεδάκι μου και ξεκινάω
να παλεύω με τις άδειες σελίδες.
Μπορεί να γράψω δέκα σελίδες
και να μείνουν τρεις προτάσεις.
Η χαρά έρχεται όταν διαπιστώνεις
ότι με αυτές τις τρεις προτάσεις
κάτι πέτυχες.
Είμαι πολύ κουρασμένος.
Άλλωστε μην ξεχνάτε ότι πάσχω
από μία ανίατη νόσο: το γήρας.
Όταν πεθάνω
δε θα με θάψουν στο χώμα.
Θα με κάψουν.
Το έχω γράψει και στη διαθήκη μου.
Δε θέλω να υπάρχει
τίποτα απολύτως από μένα.
Θα υπάρχουν τα τραγούδια μου,
να τα ακούει ο κόσμος
και να τα τραγουδά.
''Παραπονεμένα λόγια
έχουν τα τραγούδια μας,
Στα χρόνια της υπομονής
δε μας θυμήθηκε κανείς,
Άλλος για Χίο τράβηξε πήγε
κι άλλος για Μυτιλήνη,
Θα σε ξανάβρω στους μπαξέδες
τρεις του Σεπτέμβρη να περνάς,
Οι ελεύθεροι κι οι ωραίοι
ζουν σε κάποιες φυλακές,
Ναύτης βγήκε στη στεριά
για περιπολία,
Ο χάρος βγήκε παγανιά
μεσ' στη δική μου γειτονιά,
Μαλαματένια λόγια στο μαντήλι
τα βρήκα στο σεργιάνι μου προχτές,
Τα λόγια και τα χρόνια τα χαμένα,
η ξενιτειά τα βρήκε αδελφωμένα,
Χρόνια μετά κάτω απ' τη μαρκίζα
σε βρήκα που 'ρθες για να μη βραχείς,
Το τρένο φεύγει στις οκτώ
ταξίδι για την Κατερίνη,
Στων αγγέλων πάμε,
πάμε τα μπουζούκια...
Μάνος Ελευθερίου
Σαν σήμερα,
το 2018, έφυγε από τη ζωή.
Όλες οι αντιδράσεις:
Costas Tsiantis

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)