Π. Ήφαιστος, Χούντα 1967-1974: Κρίκος στην αλυσίδα της ξένης εξάρτησης [μετά τον οποίο δημιουργήθηκαν πολλοί άλλοι ενώ πολλοί έπονται]
Εισ. Οι κρίκοι που αναφέρονται στο κείμενο πολλαπλασιάζονται όσο προχωράμε. Ξεκάθαρα υπό το πρίσμα της προσέγγισης του κειμένου προστέθηκαν τα μνημόνια ενώ μετά την πολύπαθη τελευταία πενταετία αντί ανάτασης και επαναπροσανατολισμού το «ιδρυματικό νέφος» που συμβολίζει αν όχι ενσαρκώνει την σύγχρονη μεταμοντέρνα ξένη εξάρτηση ενδέχεται να … προσδιορίζει πλέον τις αποφάσεις εθνικής ασφάλειας. Κανείς απαιτείται να προσέξει την εξής παράγραφο του κειμένου του 2007 που ακολουθεί για να αντιληφθεί ότι, αν ψάξει λίγο τι γίνεται την τελευταία δεκαετία και σήμερα!!, τίποτε δεν άλλαξε. Τα ίδια και τα ίδια υπό καθεστώς πλέον και «επίσημης» μεταμοντέρνας μνημονιακής εξάρτησης και όχι μόνο:
«Ιδρύματα» παραγωγής προπαγάνδας εξωπολιτικού χαρακτήρα και κυρίως βεβαρυμμένα με εξωτερικούς δεσμούς («ιδρύματα» παραγωγής «προτάσεων πολιτικής», «ινστιτούτα αμυντικών μελετών»), ετοιμοπόλεμα αντιμάχονται κάθε προσπάθεια ανάπτυξης της ελληνικής εθνικής στρατηγικής. Τα παραδείγματα είναι πολλά και καθημερινά. Για παράδειγμα, η υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, η ανάπτυξη μιας πραγματικά ρωμαλέας αποτρεπτικής στρατηγικής, ο ενιαίος αμυντικός χώρος, το σχέδιο Αναν. Τα πολυάριθμα στελέχη του γνωστού βαθύπλουτου πλέον «ιδρύματος» με τους πολλούς εξωτερικούς «δεσμούς» αντικαθιστούν την πολιτική ηγεσία σε καίριους τομείς και κυρίως στην επικοινωνία με την κοινωνία. Έτσι, διαμέσου των επιφυλλίδων που κατόρθωσαν να ελέγχουν σχεδόν πλήρως, γίνεται μια κυριολεκτικά μαζική πλύση εγκεφάλου των μελών της κοινωνίας επί θεμάτων για τα οποία η πολιτική ηγεσία όφειλε να επικοινωνεί καθημερινά με την κοινωνία. Ακόμη, στελέχη τέτοιων εξωπολιτικών οργανισμών ποικιλότροπα συνδεδεμένα με ξένα κέντρα αποφάσεων ή και διεθνικούς κερδοσκόπους όπως ο Σόρος, επηρεάζουν βαθύτατα τους κρατικούς θεσμούς και υποκινούν τη συγγραφή αποδομητικών-υπονομευτικών της ιστορικής μνήμης «αναθεωρητικών» ιστορικών συγγραμμάτων που προορίζονται για ανυποψίαστους μαθητές.
Μιλώντας πάντως με ανθρώπους που έχουν γνώση τι εκτυλίσσεται ερήμην της κοινωνίας, αποκρυσταλλώνεται το συμπέρασμα ότι ισχυρές «τάσεις» οδηγούν στην παράδοση της Κύπρου στην Τουρκική επικυριαρχία (ΔΔΟ), κάτι που θα σημαίνει, μεταξύ άλλων,
· α) παντοτινή αναβολή εφαρμογής του δικαίου της θάλασσας στο Αιγαίο επειδή τα σύνορα θα αλλάξουν δραματικά,
· β) στρατηγική παγίδευση του Ελληνικού κράτους με το να καταστούν στρατηγικοί όμηροι της Τουρκίας πάνω από ένα εκατομμύριο Έλληνες της Μεγαλονήσου που ζώντας μέσα σε ένα μη βιώσιμο κρατίδιο υπό τουρκική επικυριαρχία σταδιακά θα εκδιωχθούν ή εγκαταλείψουν το κρατικό βασανιστήριο που θα δημιουργηθεί,
· γ) απώλεια όχι μόνο των στρατηγικών ερεισμάτων στο σημαντικότερο γεωπολιτικό σημείο του πλανήτη αλλά και κολοσσιαίων υποθαλάσσιων πλουτοπαραγωγικών πόρων,
· δ) αναβάθμιση της στρατηγικής σημασίας της Τουρκίας και μεγάλες αλλαγές στους συσχετισμούς, τις ισορροπίες και στις συμμαχίες,
· ε) ακόμη μεγαλύτερη οικονομική καταβύθιση της οποίας τις προϋποθέσεις θα υπηρετούν εγχώριοι πραιτοριανοί ξένων συμφερόντων που θα συνεχίσουν και θα εντείνουν την καταστολή της Ελληνικής κοινωνίας,
· στ) Η ιδιωτεία που παράγει λογικές τύπου «ο σωθών σωθήτω» θα εκμηδενίζει ολοένα και περισσότερο την Ελληνική κοινωνία ή όσα μέλη της δεν μετανάστευσαν. Οι χρήσιμοι ηλίθιοι και οι «ιδιώτες» θα αυξάνονται ολοένα και περισσότερο [Α. Ρόζενμπεργκ (γκουρού των ναζί): «σε κάθε χώρα θα βρούμε αρκετά ιδιοτελή καθάρματα] να κάνουν την δουλειά μας» Πολλοί ελπίζουν το αντίθετο αλλά ένα από τα πολλά αξιώματα του Θουκυδίδη μας πληροφορεί ότι «η ελπίδα είναι σπάταλη».]
Τέλος, τι θρέφει όλη αυτή την κατάσταση. Είναι οι εμφύλιες διαιρέσεις σε ιδεολογικο-κομματική βάση απόρροια του επάρατου μεταπολεμικού εμφυλίου. Για το ιδεολογικό δηλητήριο έχουμε γράψει πολλά [αναζήτηση στο διαδίκτυο «Εσχατολογικό ιδεολογικό δηλητήριο και πολιτική θεολογία versus Αριστοτελική πολιτική σκέψη»].
Στην ιστορία των εθνών καταμαρτυρείται ότι ιδιώτες που καθίστανται φορείς του πολιτικά πολύ σημαντικού όρου «ιδιωτεία», εν μέσω εξάρτησης, οικονομικών προβλημάτων (που κάθε ιδιώτης με προσωπικούς «συμβιβασμούς» κάθε είδους να απαλλαγεί) ηδονίζονται με εμφύλιες ιστοριούλες και κατευνάζουν τα σύνδρομα ενοχών τους με εισαγγελικά συνθήματα, δίκες και καταδίκες της ιστορίας. Εξυπηρετούνται έτσι δεσποτικά ή και φασιστικά σύνδρομα (τι είναι η υποστήριξη των χουντικών 1967-74, οι Τσολάκογλου, οι πραξικοπηματίες του 1974 και οι σημερινοί συνήγοροι των θέσεων του Ερτογάν ή όσοι θρέφοντας εμφύλιες διαιρέσεις τον εξυπηρετούν!) και εκπληρώνονται οι σκοποί της ιδιωτείας. Ολοκληρώνοντας σημειώνεται κάτι ιστορικά πασίδηλο. Μπορεί τα μέλη πολλών κοινωνιών να πέφτουν θύματα πολιτικής παραπλάνησης, να συντρίβονται μέσα στις συμπληγάδες των ανυπόστατων ιδεολογικών δογμάτων (μόνη χρησιμότητα των οποίων είναι να μεταμφιέζουν τις ηγεμονικές αξιώσεις ισχύος), να εμπλέκονται σε εμφύλιες διενέξεις και να στηρίζουν αριστερά και δεξιά αυταρχικά και δολοφονικά καθεστώτα όπως του Στάλιν ή του Χίτλερ που επισείουν ανυπόστατα ιδεολογικά δόγματα τα οποία, πρέπει να πούμε, εμπεριέχουν πολλές αποχρώσεις. Αν δούμε προσεκτικά τι συμβαίνει ιστορικά, όμως, θα διαπιστώσουμε τα εξής: 1) Τα ηγετικά στελέχη στους δύο πόλους των ιδεολογημάτων αυτών είναι υπεύθυνα για φρικτά εγκλήματα (πόσοι δολοφονήθηκαν από τους σταλινικούς, πόσοι από τους χιτλερικούς αλλά και πόσοι από τους «ιδεαλιστές» στην Βόρειο Αμερική που εξαφάνισαν τα αυτόχθονα έθνη). Στις λογικές της απολήξεις τους τα ιδεολογήματα περί ανθρωπολογικής εξομοίωσης και πολιτική εξίσωση οδηγούν προς εθνοκαθάρσεις, γενοκτονίες και κάθε άλλο φρικτό και ανείπωτο έγκλημα. 2) Ενώ αυτά ισχύουν και στα «αριστερά» διακρίνουμε τα δολοφονικά ηγετικά στελέχη από τα μέλη της κοινωνίας που αφελώς ή ως κανονικοί «χρήσιμοι ηλίθιοι» παρασύρθηκαν στο όνομα ανύπαρκτης παγκόσμιας αταξικής κοινωνίας. 3) Στα δεξιά ο ακραίος πόλος, όμως, είναι ακόμη πιο φρικτός και με την εξής ειδοποιό διαφορά: Η λογική τους κατάληξη με τους δεσποτικούς φασίστες επικεφαλής οδηγούν αναρίθμητους στα κρεματόρια αλλά μερικοί «οπαδοί» δεν είναι χρήσιμοι ηλίθιοι αλλά συνειδητοί οπαδοί αυταρχισμού, ρατσισμού, φασισμού και φορείς αδίστακτων εμφύλιων παραδοχών. Τους είδαμε κατά την διάρκεια της χούντας, στην ΕΟΚΑ Β στην Κύπρο αλλά και σε άλλες ενδιάμεσες περιπτώσεις. Δεν είναι κάποιοι χρήσιμοι ηλίθιοι που πίστεψαν σε κάποια ανυπόστατη αταξική κοινωνία αλλά άτομα που πίστεψαν ότι είναι πλατωνάκια τα οποία έχουν το δικαίωμα να ορίζουν τις αποφάσεις ερήμην των πολιτών, με δεσποτικό τρόπο ή ακόμη και με εξοντώσεις.
Για να συμπεραίνουμε τα πιο πάνω μονολεκτικά: α) Η λεγόμενη αριστερά καλό είναι να σταματήσει τα κραυγάζει ανυπόστατα ιδεολογικά συνθήματα και να δει τους πυλώνες του ανθρώπινου πολιτισμού που είναι πατρίδα, έθνος, εθνικός πολιτισμός και παραδόσεις, δημοκρατία, πολιτική ελευθερία και εθνική ανεξαρτησία. β) Τα τελευταία ισχύουν και για την λεγόμενη δεξιά τις διεθνιστικές εθνομηδενιστικές τάσεις της οποίας κανείς δεν πρέπει να υποτιμά. Να γίνει επιπλέον κατανοητό ότι από τις πολλές τάσεις φιλελευθερισμού των δύο τελευταίων αιώνων και όσες δεξιές τάσεις δεν δρομολογήκαν προς τον φασισμό, τον τσολακογνισμό και τις χουντικές επιθυμίες που στα μικρά κράτη υπηρετούν πάντα (και αυτά) ηγεμονικά συμφέροντα, αξίζει να καταλάβουν εκείνα τα ρεύματα φιλελεύθερης πολιτικής σκέψης που είναι εμποτισμένα με τον άφθαρτο Αριστοτελικό ανθρωποκεντρισμό. Καλύτερα βέβαια να εγκαταλείψουν τους μπερδεμένους μοντερνιστές «φιλοσόφους» κάθε είδους και να κρατήσουν τον Αριστοτέλη. Αμφότεροι θα κινηθούν σωστά εάν διανείμουν στα μέλη τους τον Θουκυδίδη και τον Αριστοτέλη για να τους εμφυσήσει ανθρωποκεντρική πολιτική σκέψη. Μερικά ακόμη κλασικά κείμενα επίσης. Προσοχή όμως με τον Πλάτωνα γιατί ενώ αναμφίβολα είναι η μεγαλύτερη στοχαστική μεγαλοφυία όλων των εποχών και ενώ αναμφίβολα έγραψα πολλά και χρήσιμα, πολλοί που αναπόδραστα δεν μπορούν να γίνουν Πλάτωνες γίνονται πλατωνάκια. Πλατωνάκια: Ξέρουν τι είναι καλό για τους άλλους εκτός πολιτικής, ξέρουν την ιδεατή ιεραρχημένη πολιτεία των αρρωστημένων δεσποτικών φαντασιώσεών τους και όχι σπάνια καταλήγουν στον πόλο του «ιδεαλισμού» (σε όλες τις ιδεολογικές εκδοχές και αποχρώσεις) το εκκρεμές του οποίου κινείται προς την συμμόρφωση και εξόντωση των άλλων στο όνομα «ιδεατών πολιτειών» που στις εμπράγματες εκδοχές τους σημαίνουν προ-πολιτική οπισθοδρόμηση στην κτηνώδη εποχή.
Ελληνικότητα λοιπόν:
· Πολιτική παιδεία μέσα σε Δήμο Δημοκρατίας που απαιτείται να αξιώνουμε και να κατακτούμε.
· Πολίτες εντολείς μιας ανακλητής και εντολοδόχου εξουσίας
· Σμίλευση μέσα στον οικείο Δήμο κριτηρίων συλλογικής πολιτικής ηθικής που προσδιορίζουν την οικεία διανεμητική δικαιοσύνη και νομιμοποιούν τους νόμους και τις εν γένει πολιτικοοικονομικές ιεαρχίες.
· Προσανατολισμό της πολιτικής προς την Ιθάκη της ατομικής, κοινωνικής και πολιτικής ελευθερίας της οικείας πατρίδας
· Εθνική Ανεξαρτησία για να μπορεί η οικεία πατρίδα να είναι σταθερά προσανατολισμένη προς την Ιθάκη της ελευθερίας και της δημοκρατίας.
Θα ήταν πάντως ακραία παράδοξο αν κανείς υποστηρίξει τα πέντε αυτά σημεία στην γενέτειρα του ανθρωποκεντρικού πολιτικού πολιτισμού και απορριφθούν στο όνομα ανυπόστατων ιδεολογιών και των παράγωγων θεωρημάτων και ιδεολογημάτων του παρωχημένου ήδη αριστεροδεξιού μοντερνισμού.
Υστερόγραφο.
Οι έννοιες Δημοκρατία και Πολιτική ελευθερία αναλύονται έξοχα και πρωτίστως υπό Αριστοτελικό πρίσμα σε πολλά έργα του Γιώργου Κοντογιώργη.
Για τον μοντερνισμό και τον μεταμοντερνισμό τα κεφάλαια 4 και 5 του ημέτερου «Κοσμοθεωρία των Εθνών» που εδράζεται στην άφθαστη περιγραφή των Νέων Χρόνων του Παναγιώτη Κονδύλη αλλά και σε πολλά επερχόμενα κείμενα
Το κείμενο του 2007
Χούντα 1967-1974: Κρίκος στην αλυσίδα της ξένης εξάρτησης
Η χούντα της περιόδου 1967-1974 ήταν ένας από τους πολλούς κρίκους της αλυσίδας της ξένης εξάρτησης της Ελλάδας που άρχισε από την επομένη της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους. Έτσι μόνο θα μπορούσαμε να κατανοήσουμε τον ρόλο της, τα εγκλήματά της στην Ελλάδα και στην Κύπρο και τον τρόπο που σχετίζεται με το σήμερα.
Μετά το 1974 προστέθηκαν πολλοί νέοι κρίκοι με βαθύτατες πολιτικές συνέπειες που προεκτείνονται μέχρι τις μέρες μας:
α) Το γελοίο δόγμα ότι η Κύπρος αποφασίζει και η Αθήνα στηρίζει (που υποδήλωνε εγκατάλειψη της Κύπρου).
β) Η άνοδος και η πτώση του Παπανδρεϊκού δόγματος «η Ελλάς ανήκει στους Έλληνες» (που εκφυλλίστηκε μετά το Νταβός, την ασθένειά του και την σταδιακή άλωση του ΠΑΣΟΚ από πολιτικά πρόσωπα που ενσαρκώνουν την εξαρτησιακή λογική στην πιο ακραία εκδοχή της).
γ) Και η σταδιακή μεταστροφή από την αποτρεπτική στρατηγική των Καραμανλή / Ανδρέα στην κατευναστική τακτική. Αποκορυφώματα κατευνασμού είχαμε στην κρίση των Ιμίων, στην υπόθεση Οτσαλάν, στους S300 και πλήθος άλλων μικρότερων γεγονότων τη δεκαετία του 1990.
Αρχές της συντρέχουσας δεκαετίας η εξάρτηση και η μετατροπή του νεοελληνικού κράτους σε κρατίδιο σχεδόν επισφραγίστηκε και οριστικοποιήθηκε: Οι επέκεινα δεσπότες των νεοελλήνων εκτιμώντας ότι η πολιτική αναξιοπρέπειά μας έφθασε στο ναδίρ τόλμησαν να προτείνουν με το σχέδιο Αναν τον αφανισμό της μεγαλύτερης εκτός ελλαδικού κράτους ελληνικής κοινωνίας.
Η έννοια «κρατίδιο» αναφέρεται σε ασταθείς, τρικλίζουσες και παραπαίουσες κοινωνίες που αδυνατούν να στηρίξουν την εθνική τους ανεξαρτησία. Σ' αυτές τις κοινωνίες συνυπάρχουν μερικά ή όλα από τα εξής χαρακτηριστικά:
α) Ρευστό και ασταθές κοινωνικό περιβάλλον
β) ανύπαρκτο ή ασθενές κοσμοθεωρητικό υπόβαθρο και
γ) σαθρό ή ασυνάρτητο ανθρωπολογικό περιεχόμενο που επιτρέπει σε εξωγενή ιδεολογήματα και ηγεμονικές αξιώσεις να διεισδύουν, να διαβρώνουν και να υπονομεύουν τα ζωτικά συμφέροντα του λαού.
Τα ιδεολογήματα ριζώνουν και καθίστανται εγγενές εμπόδιο κάθε προσπάθειας να συγκροτηθεί αντίσταση και να στερεωθούν κοσμοθεωρητικές παραδοχές, στρατηγικοί προσανατολισμοί και ηθικοκανονιστικές δομές που ρυθμίζουν την καθημερινή ζωή.
Έτσι, παρατηρούνται συχνά τριγμοί, εμφύλιες διενέξεις ποικίλων βαθμίδων και κυρίως ξένες εξαρτήσεις που εκφυλλίζουν και συρρικνώνουν το «κρατίδιο» ολοένα και περισσότερο. Αναμενόμενα, το πολιτικό σύστημα προσαρμοζόμενο διαρκώς σε αυτές τις πολιτειακές ασθένειες κατεβάζει διαρκώς τον πήχη των έσχατων συλλογικών παραδοχών χωρίς τις οποίες μια Πολιτεία δεν μπορεί να επιβιώσει με αξιοπρέπεια και ασφάλεια.
Η Ελλάδα κατέβασε αυτό τον πήχη στις εσχατιές της αναξιοπρέπειας όταν δέχτηκε να συζητήσει το σχέδιο Αναν που τερμάτιζε τρισχιλιετή ελληνική παρουσία στην Κύπρο. Αυτό είναι το σύμπτωμα. Το αίτιο είναι η εξάρτηση. Εκεί που η Ελλάδα άρχισε να ανεβαίνει τα σκαλοπάτια της εθνικής ανεξαρτησίας το σχέδιο Αναν υπενθύμισε τα σαθρά κοσμοθεωρητικά και ηθικά θεμέλια του ελληνικού κράτους: Η Ελλάδα διαθέτει κοινωνία (ήταν συντριπτικά ενάντια στο σχέδιο Αναν παρά τη λυσσασμένη προπαγάνδα) αλλά δεν διαθέτει πολιτικό σύστημα που μπορεί να φανεί αντάξιο αυτής της κοινωνίας.
Έτσι, συχνά θυμίζει ελαττωματική πολιτεία στο τέλος του βίου της που παραπαίει, τρικλίζει και σιγά-σιγά συρρικνώνεται.
· Συρρίκνωση τεράστια θα ήταν ο αφανισμός της κυπριακής κοινωνίας,
· συρρίκνωση είναι η μη άσκηση των νομίμων δικαιωμάτων με επέκταση στα 12 μίλια των χωρικών υδάτων και
· εν δυνάμει απίστευτη συρρίκνωση αποτελεί η παγερή σιωπή γύρω από την εκμετάλλευση των ενεργειακών πόρων του Αιγαίου.
Η παθολογία των προβλημάτων της Ελλάδας δυστυχώς φαντάζει συχνά ανίατη. Κόμματα που παρέλαυναν με σημαίες ξένων κρατών, ήττες, εμφύλιοι, δικτατορίες, λάθη που αφανίζουν ελληνικούς πληθυσμούς το 1922, το αυτογκόλ του 1974 κτλ, είναι όλα γεγονότα που τραυματίζουν και εξανεμίζουν το φρόνημα. Κανείς δεν πρέπει να υποτιμά τον εγγενή χαρακτήρα πολλών προβλημάτων.
Οι δομές εξάρτησης κτίστηκαν ήδη την επομένη της ίδρυσης του νεοελληνικού κράτους μετά την δολοφονία του Καποδίστρια. Ανθρωπολογικά έπασχε λόγω διαρκούς εισροής κυνηγημένων Ελλήνων που προκαλούσαν διαιρέσεις επειδή το «Μητροπολιτικό κράτος» δεν μπορούσε να τους εντάξει πολιτειακά. Την ύστερη εποχή οι συνεχείς ήττες και τα λάθη κατέστησαν ανέφικτη την αξίωση του νεοελληνικού κράτους να στηρίξει τον αγώνα αυτοδιάθεσης και μετά την ανεξαρτησία των Κυπρίων.
Η εξάρτηση έθρεφε τα λάθη και vice versa. Λάθη στην Κύπρο, δικτατορία, εγκατάλειψη της Κύπρου, αδιέξοδα και εγκλήματα που έγιναν επειδή κάποιοι σταθμάρχες της CIA κινούσαν το χέρι ανόητων στρατιωτικών όπως του Ιωαννίδη.
Λάθος ερμηνείες αυτών των γεγονότων ανακυκλώνουν την πολιτική μιζέρια, τις διαιρέσεις μεταξύ των νεοελλήνων και την αδυναμία στερέωσης μιας εδραίας νεοελληνικής εθνικής-κρατικής κοσμοθεωρίας. Δεν κατόρθωσε, η ελλαδική ηγεσία, να εκφράσει μια αστικοεθνική αντίληψη ανάλογη και αντίστοιχη της δυτικοευρωπαϊκής (την οποία εν τούτοις επί δύο αιώνες προσπαθεί να μιμηθεί κατορθώνοντας μόνο να πιθηκίζει).
Κατά συνέπεια, δεν είναι να απορεί κανείς για τα ελλείμματα κοινωνικής συνοχής, την αδυναμία αποτελεσματικής διασφάλισης της εθνικής ανεξαρτησίας και τα ελλείμματα της καθημερινής διαχείρισης των προβλημάτων στον στίβο των διεθνών ανταγωνισμών και αντιπαλοτήτων.
Την ύστερη εποχή ποικίλα γεγονότα επιβεβαιώνουν ότι η Ελλάδα συνεχίζει να κατηφορίζει με ακόμη πιο γοργό ρυθμό προς το τέλμα υποβαθμίζοντας έτσι το ελλαδικό κράτος στην διεθνή ιεραρχία ισχύος, ρόλων και συμφερόντων: «Ιδρύματα» παραγωγής προπαγάνδας εξωπολιτικού χαρακτήρα και κυρίως βεβαρυμμένα με εξωτερικούς δεσμούς («ιδρύματα» παραγωγής «προτάσεων πολιτικής», «ινστιτούτα αμυντικών μελετών»), ετοιμοπόλεμα αντιμάχονται κάθε προσπάθεια ανάπτυξης της ελληνικής εθνικής στρατηγικής. Τα παραδείγματα είναι πολλά και καθημερινά. Για παράδειγμα, η υποβολή αίτησης ένταξης της Κύπρου στην ΕΕ, η ανάπτυξη μιας πραγματικά ρωμαλέας αποτρεπτικής στρατηγικής, ο ενιαίος αμυντικός χώρος, το σχέδιο Αναν. Τα πολυάριθμα στελέχη του γνωστού βαθύπλουτου πλέον «ιδρύματος» με τους πολλούς εξωτερικούς «δεσμούς» αντικαθιστούν την πολιτική ηγεσία σε καίριους τομείς και κυρίως στην επικοινωνία με την κοινωνία. Έτσι, διαμέσου των επιφυλλίδων που κατόρθωσαν να ελέγχουν σχεδόν πλήρως, γίνεται μια κυριολεκτικά μαζική πλύση εγκεφάλου των μελών της κοινωνίας επί θεμάτων για τα οποία η πολιτική ηγεσία όφειλε να επικοινωνεί καθημερινά με την κοινωνία. Ακόμη, στελέχη τέτοιων εξωπολιτικών οργανισμών ποικιλότροπα συνδεδεμένα με ξένα κέντρα αποφάσεων ή και διεθνικούς κερδοσκόπους όπως ο Σόρος, επηρεάζουν βαθύτατα τους κρατικούς θεσμούς και υποκινούν τη συγγραφή αποδομητικών-υπονομευτικών της ιστορικής μνήμης «αναθεωρητικών» ιστορικών συγγραμμάτων που προορίζονται για ανυποψίαστους μαθητές.
Έγκλημα στιγμιαίο και έγκλημα παντοτινό
Τέλος, στον πολιτικό και ιδεολογικό στίβο τέσσερεις δεκαετίες μετά τη Χούντα, καταμαρτυρείται καθημερινά πως ο τροχός γυρίζει, ο ρόλος συγκεκριμένων προσώπων αλλάζει και η ελληνική κοινωνία εξελίσσεται, αλλά αυτό που μετράει είναι ότι οι ίδιες νοοτροπίες που γεννά και τρέφει η ξένη εξάρτηση αυξάνονται και μεγεθύνονται. Όπως και πολλοί άλλοι έχοντας βιώσει τις σκληρές αναμετρήσεις της περιόδου 2001-2005 στην Αθήνα γύρω από το σχέδιο Αναν, εύκολα διαπιστώνεται πως οι ξενόφερτες χουντικές νοοτροπίες είναι πάντα ζωντανές και ικανές να αναπαράγονται. Φορούν διαφορετικούς μανδύες και εμφανίζονται με διαφορετικά πρόσημα για να επιτελέσουν το ίδιο μακάβριο έργο. Το 2004, για παράδειγμα, είχα συχνά διερωτηθεί κατά πόσο η «τελική λύση» που επεξεργάστηκε ο Χάνει για τον τερματισμό της ελληνικής ύπαρξης στην Κύπρο είναι -τόσο από άποψη βαθμίδας όσο και από άποψη αιτιολογήσεων- συγκρινόμενο με το εγκληματικό πραξικόπημα του Ιωαννίδη είναι πολύ μεγαλύτερο έγκλημα. Το ένα έγκλημα ήταν, με ιστορικούς τουλάχιστον όρους, «στιγμιαίο» το άλλο θα ήταν παντοτινό. Το ΟΧΙ των κυπρίων στις 24 Απριλίου 2004 έσωσε την Κύπρο, τουλάχιστον προσωρινά, από αυτή την καταστροφή. Η χούντα, λοιπόν, πάντα ζει (και συχνά βασιλεύει) μέσα από τις δομές εξάρτησης του νεοελληνικού κράτους που γίνονται ολοένα και πιο εδραίες. Γι' αυτό, περαιτέρω δεινά είναι αναπόφευκτα. Όσον αφορά τους Κύπριους καλά θα κάνουν να προσέξουν: Αν χάσουν το κράτος τους ανεπίστροφα χάνουν την συλλογική τους ελευθερία. Με δεδομένα τα μαύρα χάλια του νεοελληνικού κράτους, μάλιστα, αν τους διώξουν από το νησί τους, δε θα έχουν πουθενά να πάνε για να ζήσουν αξιοπρεπώς.
Πηγή: Ο Φιλελεύθερος Κυριακή, 22 Απριλίου 2007
9
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου