Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Πέμπτη 2 Σεπτεμβρίου 2021

Ανδρέας Α. Αρτέμης· Ο ΜΙΚΗΣ ΣΤΙΣ ΓΕΙΤΟΝΙΕΣ ΤΩΝ ΑΓΓΕΛΩΝ

 

 


Και ξαφνικά σήμερα με το φευγιό σου, όλοι θυμήθηκαν τις μουσικές σου, το βίο, την πολιτεία σου, την προσωπικότητα σου. Τα λένε όλα για σένα Μίκη ογκόλιθε..... σήμερα τη δεύτερη ημέρα του Σεπτέμβρη που υπερίπτασαι σαν Αρχάγγελος, μακριά από τον μάταιο τούτο κόσμο.Ενενήντα έξι χρόνια πλήρους διαύγειας,η ζωή σου χάρισε το δώρο αυτό κι οι μουσικές σου κάνουν το γύρο του πλανήτη με υπέρτιτλους.Θυμηθήκαμε ξανά μέσα από τις μουσικές σου που πλανιούνται σήμερα στον αέρα, τη σημασία της «ανοιχτοσύνης» νου και καρδιάς , ώστε να χωράει τη λυτρωτική δύναμη της αγάπης της αλληλεγγύης,της δικαιοσύνης και της Ελευθερίας.

Ναι, ξέρω ουδέποτε υπήρξε αληθινή αγάπη στον πλανήτη. Σχεδόν όλα στον αιώνα αυτό, από παλιά είναι προϊόντα μίσους κι επιβολής εξουσίας στους ανυποψίαστους κατοίκους του. Οι ποιητικές διαθέσεις έχουν εξαφανιστεί, τα δε αισθήματα έχουν κρυφτεί σε ανάλογες κρυψώνες. Ζουν και θρέφονται με αυταπάτες γιατί μας θέλουν μελαγχολικούς κι ενημερωμένους για όλα. Το πραγματικά σπάνιο όσο και ενδιαφέρον είναι η αναλογία, το ισόποσον -αν μπορεί έτσι να χαρακτηρισθεί- μεταξύ γενναιοδωρίας και ευγνωμοσύνης, κάτι που δένει γερά μια σχέση φιλίας και εμπιστοσύνης μεταξύ ανθρώπων που συνεργάζονται για κάποιον κοινό σκοπό. όμως οι καταχραστές της αξιοπρέπειας μέρα με τη μέρα πληθαίνουν. Πολλά «ταμ ταμ» μαζεύτηκαν και η μουσική της νέας εποχής μας σέρνει στην κατρακύλα. Εδώ δε, στο «χρυσοπράσινο πάρκο της μεσογείου», το βουνό με τα χαραγμένα σύμβολα του Αττίλα, μας φασκελώνει καθημερινά, χωρίς ντροπή, για την κατάντια μας. «μη παρακαλώ σας μη..λησμονάτε τη χώρα μου…»....Το τσαλαπάτημα, τη συντριβή, την ανέχεια, το δίκιο του που λαβώνεται θανάσιμα, καθένας το υπομένει μόνος του βουβά, πίσω από την κλειστή πόρτα του σπιτιού του.... .Ζούμε σε χώρες που στον κατήφορό τους περνούν στιγμές δραματικές. Είμαστε εκείνοι που κάθε μέρα που περνά πιστεύουμε πως γεννήσαμε τα παιδιά μας σε λάθος τόπο και σε λάθος χρόνο. Κι οι αλλοτινοί επαναστάτες εγκλωβίστηκαν σε πολλά… Ωστόσο μας καλούν να πάρουμε μέρος σε μια κούρσα στην οποία θα κερδίσουν τα καλύτερα άλογα… Τα άλογα... ... της κούρσας δεν μιλούν μεταξύ τους. Δεν κοιτάζουν καν τον διπλανό τους. Μόνο τρέχουν μπροστά, όπως προστάζει το μαστίγιο. Άλλα πέφτουν κι άλλα κουτσαίνονται για πάντα....Σκέφτομαι ότι τελικά δεν είμαστε φτωχότεροι. Είμαστε υπερήφανα πλούσιοι που αναθαρρεύαμε μεγαλώνοντας, ακούγοντας τις μουσικές και τα τραγούδια σου.....Κι από όλες τις δικές μου αναμνήσεις,τραγουδώντας σε.... ένα έχω μονάχα να σου πω: Εθαύμαζα σε πάντα που ήσουν πραγματικός μαχητής-νικητής σε όλα !
Καλό σου ταξίδι....
Α.Α.Α (2 Σεπτεμβρίου 2021)

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)