Όταν παίζεις με την Ιστορία, όταν δεν την υπερασπίζεσαι με λύσσα, τότε τα φαντάσματα επιστρέφουν. Όχι για να σε τρομάξουν, αλλά για να σου θυμίσουν ότι ο φασισμός δεν πέθανε ποτέ· είναι εδώ, καραδοκεί, εγκληματεί, στήνει εκτελέσεις αμάχων, πάντα στο όνομα μιας διεστραμμένης «τάξης».
Γράφει ο Athanasios Karabatsos στο σημερινό newsletter: "Ο αρχηγός της ισραηλινής στρατιωτικής υπηρεσίας πληροφοριών κατά την 7η Οκτωβρίου 2023 αντιστράτηγος Ααρών Χαλίβα έχει δηλώσει πριν από έναν μήνα: «Το γεγονός ότι υπάρχουν ήδη 50.000 νεκροί στη Γάζα είναι αναγκαίο και απαιτείται για τις επόμενες γενιές. Για καθετί που συνέβη την 7η Οκτωβρίου, για κάθε πρόσωπο που σκοτώθηκε στις 7 Οκτωβρίου, πρέπει να πεθάνουν 50 Παλαιστίνιοι. Δεν έχει σημασία αν πρόκειται για παιδιά. Δεν το λέω για λόγους εκδίκησης. Το λέω ως μήνυμα προς τις επόμενες γενιές. Χρειάζονται μια Νάκμπα κάθε τρεις και λίγο, για να νιώθουν το κόστος. Δεν υπάρχει άλλη επιλογή, σε τούτη την αναστατωμένη γειτονιά».
Κάτι δε σας φέρνει μνήμες; Η περιβόητη «λογική των αντιποίνων» δεν είναι ξένη στον τόπο μας∙ τη γνωρίσαμε στα πιο σκοτεινά χρόνια της Κατοχής. Κάτω από τη γέφυρα του Γοργοποτάμου, οι Ιταλοί εκτέλεσαν πατριώτες από την Υπάτη. Οι Γερμανοί κατακτητές θέσπισαν τον απάνθρωπο κανόνα: για κάθε στρατιώτη τους που έπεφτε, 50 ή και 100 Έλληνες να οδηγούνται στο εκτελεστικό απόσπασμα. Θυμηθείτε τα 200 παλικάρια της Καισαριανής, που θυσιάστηκαν ως «αντίποινα» για τον θάνατο του υποστράτηγου Κρεχ σε ενέδρα του ΕΛΑΣ στους Μολάους. Έτσι έγραφαν οι κατακτητές την «τάξη» τους: με αίμα αθώων, με σφαγές και θυσίες που έγιναν σύμβολα μνήμης και ελευθερίας.
"Κάπως έτσι, γράφει ο Θανάσης Καραμπατσος, σε κάθε πλευρά της Ιστορίας, στοιχίζονται τα μπλοκ σε κάθε εποχή".
Αφιερωμένο στους «χαλαρούς» που μας κούναγαν το δάχτυλο λέγοντας: «Έλα μωρέ, αφήστε τα παιδιά να κάνουν το πάρτι τους όπου θέλουν». Ε, λοιπόν, αυτή είναι η αβάσταχτη ελαφρότητα : η Ιστορία δεν είναι πάρτι. Είναι αίμα, φωτιά, σφαίρες στον τοίχο. Και όσοι παριστάνουν τους αμέριμνους, γίνονται –χωρίς καν να το καταλάβουν– οι καλύτεροι χορηγοί των πιο σκοτεινών στιγμών.
Η φωτογραφία από τον τοίχο της Λιλιαν Χαχοπούλου ως μια μικρή υπενθύμιση πως η Ιστορία δεν μένει ποτέ στο παρελθόν, αλλά φωτίζει τους αγώνες και τις διεκδικήσεις του σήμερα – με ουσία και περιεχόμενο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου