Τι να γράψεις για τον "ΕΡΩΤΑ";
ΤΗΝ ΓΕΦΥΡΑ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΦΥΣΗΣ..
...
ΕΡΩΣ..
ΕΡΩΤΩ τι είναι;
Διαφέρει ο ΈΡΩΣ για την δικιά σου πηγή έμπνευσης, απ την γενίκευση για τον έρωτα που έχει ο ερευνητής για την φυσική, τη χημεία, τη βιολογία , τα μαθηματικά;
Ο ΈΡΩΣ για την μουσική , την ποίηση, την τέχνη;
... όχι.. δεν διαφέρει..
...
Ας δούμε τι λέει η ΔΙΑΝΟΗΣΗ των ΕΛΛΗΝΩΝ
Το απόσπασμα είναι από το Συμπόσιο του Πλάτωνα, λόγος της Διοτίμας (210e–211b), όπου περιγράφει την «κλίμακα του έρωτος» και την τελική θέαση του Απόλυτου Κάλλους.
Η σύνοψη ,ή η κεντρική ιδέα στο πρωτότυπο έχει ως εξής:
«ἀλλ’ ἐκεῖνο αὐτὸ τὸ καλόν, καθ’ αὑτὸ μεθ’ αὑτοῦ, μονοειδές ἀεὶ ὄν· πάντα δὲ τὰ καλὰ ἐκείνου μετέχοντα τοιαῦτα γίγνεσθαι.»
(Συμπόσιον 211b)
Σε ελεύθερη μετάφραση:
"Εκείνο το ίδιο το Κάλλος, το καθαυτό, το αυθύπαρκτο, το μοναδικό, το οποίο υπάρχει πάντοτε· και όλα τα άλλα όσα είναι καλά, είναι τέτοια επειδή μετέχουν σε εκείνο"
Στο Πλατωνικό Συμπόσιο, μέσα από τον λόγο της Διοτίμας (όπως τον μεταφέρει ο Σωκράτης), παρουσιάζονται οι βαθμίδες του ἔρωτος ως μια "κλίμακα ανόδου" της ψυχής από το αισθητό στο πνευματικό και το θείο.
Πρόκειται για μια μυσταγωγική πορεία που οδηγεί από τον έρωτα για το ωραίο σώμα έως την θεωρία του ίδιου του Απόλυτου Κάλλους.
Η πορεία έχει τα εξής στάδια:
Έρως προς ένα ωραίο σώμα – η αρχική, πιο κοινή μορφή· ο άνθρωπος γοητεύεται από την αισθητή ομορφιά ενός συγκεκριμένου σώματος.
Έρως προς όλα τα ωραία σώματα – η ψυχή μαθαίνει ότι η ομορφιά δεν είναι μοναδικό προνόμιο ενός ατόμου, αλλά υπάρχει γενικά σε όλα τα ωραία σώματα.
Έρως προς τις ψυχές – ο ερωτευμένος στρέφεται από τη σωματική ομορφιά στην εσωτερική: στους τρόπους, στον χαρακτήρα, στην αρετή.
Έρως προς τους νόμους και τους θεσμούς – αναγνώριση του ωραίου στη συλλογική ζωή, στην τάξη, στη δικαιοσύνη και στις καλές κοινωνικές πρακτικές.
Έρως προς τη γνώση – η ψυχή αγαπά πλέον τις ιδέες, τις επιστήμες, τη σοφία ως έκφραση του ωραίου.
Θέα του ίδιου του Ωραίου (του Απόλυτου Κάλλους) – η κορύφωση: η ψυχή κατανοεί το αιώνιο, άφθαρτο και αναλλοίωτο Κάλλος, την Ιδέα του Ωραίου, που δεν εξαρτάται από σώματα, ψυχές ή πράγματα.
Έτσι, ο έρωτας παρουσιάζεται ως παιδαγωγός της ψυχής: ξεκινά από το σωματικό πάθος και οδηγεί στη φιλοσοφία και στη θεωρία του αιώνιου Ωραίου....
Ας ρίξουμε μια ματιά στο απόσπασμα..
Πλάτων, Συμπόσιον 210e–211b (πρωτότυπο)
«Τοῦτο δέ ἐστιν, ἔφη, ὦ Σώκρατες, ὅταν τις ὀρθῶς τὰ ἐρωτικὰ παιδερασάμενος ἀπὸ τῶνδε τῶν καλῶν ἐκεῖνο τὸ καλὸν ἄρξηται κατιδεῖν. σχεδὸν δὲ ἐστὶν ὅταν τις ἐπ’ ἐκεῖνο ἤδη ἴῃ τὸ τέλος τῶν ἐρωτικῶν. τοῦτο γὰρ ἐστὶν ὀρθῶς τὰ ἐρωτικὰ ἰέναι ἢ ἀφ’ ἑνὸς καλοῦ σώματος ἐπὶ δύο, καὶ ἀπὸ δύο ἐπὶ πάντα, καὶ ἀπὸ τῶν καλῶν σωμάτων ἐπὶ τὰ καλά τὰ ἐν ταῖς ἐπιτηδεύσεσι καὶ ἐπὶ τοὺς νόμους, καὶ ἀπὸ τῶν ἐπιτηδευμάτων ἐπὶ τὰς μαθήσεις, καὶ ἀπὸ τῶν μαθημάτων ἐπ’ ἐκεῖνο τὸ μάθημα τελευτῆσαι, ὃ ἐστὶν οὐ μαθήματος ἄλλου ἢ αὐτοῦ ἐκείνου τοῦ καλοῦ τὸ μάθημα, καὶ γνῶναι τέλος ὃ ἔστι καλόν.
Τοῦτο γὰρ δὴ κατὰ ταὐτὸ καὶ ὡσαύτως ἔχον, οὐ γιγνόμενον καὶ ἀπολλύμενον, οὐδὲ πάλιν ποτὲ μὲν καλὸν ποτὲ δὲ αἰσχρόν, οὐδὲ ἔνθα μὲν καλόν ἔνθα δὲ αἰσχρόν, οὐδὲ πρὸς μὲν τοῦτο καλὸν πρὸς δὲ ἐκεῖνο αἰσχρόν, οὐδ’ ἐνταῦθα καλὸν ἐκεῖ δὲ αἰσχρόν, ὡς δὲ πρὸς ἄνθρωπον καλὸν πρὸς δὲ θεὸν αἰσχρόν, οὐδ’ ἄλλοτε μὲν ἄλλοτε δέ, οὐδὲ πρὸς ἄλλο τι καλόν, οὐδὲ καθ’ ὅσα γε ἄλλα τῶν τοιούτων ὑπονοεῖται, οἷον πρόσωπον ἢ χεῖρες ἢ ἄλλο οὐδὲν τῶν σωματικῶν, οὐδὲ λόγος οὐδὲ ἐπιστήμη, οὐδὲ ἔν τινι ἄλλῳ ὑπάρχον, οἷον ἐν ζῴῳ ἢ ἐν γῇ ἢ ἐν οὐρανῷ ἢ ἐν ἄλλῳ οὐδενί, ἀλλ’ αὐτὸ καθ’ αὑτὸ μεθ’ αὑτοῦ μονοειδὲς ἀεὶ ὄν· πάντα δὲ τὰ καλὰ ἐκείνου μετέχοντα τοιαῦτα γίγνεσθαι, ἐκεῖνο δ’ ἄν μήτε γιγνόμενον μήτε ἀπολλύμενον μηδὲ προσγιγνόμενόν τι μηδὲ ἀπογιγνόμενον·
οὕτω δὲ κατιδεῖν τὸ καλόν, ᾧ δεῖ ἤδη τοῦτο τὸ τέλος τοῦ ἐρωτικοῦ ἔχειν, καὶ ἐξ ἄλλων τῶν ἀνθρωπίνων ἐπαγωγῶν τὸ καλὸν ἐκεῖνο θεάσασθαι.»
Μετάφραση (ελεύθερη)
«Αυτό συμβαίνει, Σωκράτη, όταν κάποιος, αφού ασκηθεί σωστά στα ερωτικά, φτάσει από τα μερικά και πρόσκαιρα κάλλη να αντικρίσει εκείνο το ίδιο το Κάλλος. Σχεδόν τότε αγγίζει το τέλος της ερωτικής πορείας. Γιατί ο σωστός δρόμος είναι: ξεκινώντας από ένα ωραίο σώμα, να αγαπήσει δύο, έπειτα όλα· από τα ωραία σώματα να προχωρήσει στα ωραία έργα και έθιμα, έπειτα στις επιστήμες· και στο τέλος να φτάσει σ’ εκείνη τη γνώση που δεν είναι άλλη από τη γνώση του ίδιου του Κάλλους.
Και τότε θα δει το Απόλυτο Κάλλος: το οποίο είναι πάντοτε το ίδιο, ούτε γεννιέται ούτε χάνεται, ούτε είναι άλλοτε ωραίο και άλλοτε άσχημο, ούτε για τον έναν έτσι και για τον άλλο αλλιώς, ούτε εξαρτάται από χώρο, από άνθρωπο ή θεό, ούτε σχετίζεται με κάτι άλλο· δεν είναι σώμα, ούτε λόγος, ούτε γνώση, ούτε βρίσκεται σε οτιδήποτε άλλο, αλλά υπάρχει μόνο του, με τον εαυτό του, αιώνια το ίδιο· και όλα τα ωραία πράγματα είναι ωραία μόνο επειδή μετέχουν σε εκείνο.
Αυτό το Κάλλος είναι που πρέπει κανείς να αντικρίσει για να φτάσει στο τέλος του ερωτικού δρόμου, αφού ανέλθει βαθμίδα τη βαθμίδα από τα ανθρώπινα κάλλη, ώστε να καταστεί άξιος να δει εκείνο το θείο και αιώνιο.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου