Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Δευτέρα 15 Σεπτεμβρίου 2025

Paul Pissanos: ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ

 Paul Pissanos

ΜΥΣΤΙΚΑ ΚΡΥΜΜΕΝΑ ΠΙΣΩ ΑΠ' ΤΟ ΣΤΑΥΡΟ
0 + ∞ = 1 – Πυθαγόρας και Ιησούς
Χθες, μέρα του Σταυρού, η σκέψη μου φτερούγισε μισό αιώνα πριν, νέος εγώ και πιο μεγάλος από μένα ο ερευνητής των Πυθαγορείων Ιπποκράτης Δάκογλου.
Ήταν και τότε Κυριακή του Σταυρού, κόντευε μεσημέρι και εμείς ονειροπολούσαμε στον αύλειο χώρο της Μονής της Καισαριανής, χαμένοι και οι δύο στο μαγικό κόσμο του Πυθαγόρα.
- Έχεις διαβάσει για την εξίσωση του Πυθαγόρα που έχει σχέση με το Σταυρό; ρώτησε ο Ιπποκράτης.
- Αν εννοείς το Μηδέν συν Άπειρο ίσον ένα, ναι το γνωρίζω.
- Τι καταλαβαίνεις από αυτή την εξίσωση, ρώτησε πάλι ο δάσκαλος και συνέχισε. Γνωρίζεις, με λίγα λόγια, το νόημα του σημείου μηδέν;
- Θα απαντήσω, Ιπποκράτη, μέσα από το δικό μου συλλογισμό. Και εσύ θα μου πεις, με ένα ναι ή ένα όχι, αν συμφωνείς.
- Είμαι, Παύλο, όλος αυτιά.
- Το Μηδέν είναι ένα συνοριακό σύμβολο με έναν κύκλο που αριστερά του έχει το Πλην και δεξιά το έχει το Συν. Ο κύκλος είναι Στατικός. Είναι το Αιώνιο παρών. Αριστερά του το Πλην ερμηνεύεται με την Άπωση, δηλαδή το παρελθόν πάντα απομακρύνεται, χάνεται στο βάθος του χρόνου που είναι το πλην. Το μέλλον διαρκώς πλησιάζει προς το Μηδέν, προς το τώρα, εξηγεί τη Μάθηση, την αιώνια αναζήτηση της ψυχής να κληρονομήσει το Άπειρο τώρα, που είναι ο Αιώνιος κόσμος, ο κόσμος των ψυχών!
- Εξηγείς το 0 + ∞ = 1; ρώτησε ο Ιπποκράτης.
- Ακριβώς! Το Μηδέν, όπως το εξήγησα, είναι ένας Αιώνιος κύκλος, δηλαδή ένα Σύμπαν πλήρες, που αριστερά του απομακρύνεται το παρελθόν κάθε επόμενη στιγμή και δεξιά του έλκεται το μέλλον κάθε επόμενη στιγμή για να γίνει "τώρα". Κατανοητό;
- Κατανοητό!
-Το Συν, Ιπποκράτη, είναι το σημείο της Προσφοράς, της Βοήθειας, της πρόσθεσης των Αγαθών, της Ελεημοσύνης και της Αγάπης ... . Η συμπόνια, η συναδέλφωση, η συνύπαρξη, η συνεισφορά, η συγκατοίκηση, η συμβίωση, σε οποιαδήποτε εκδήλωση, προηγείται το Συν, αποτελεί τεκμήριο της απόλυτης αγάπης του Δημιουργού στον Άνθρωπο της Γης. Συμφωνείς ή διαφωνείς;
Ο Ιπποκράτης κούνησε καταφατικά το κεφάλι του.
- Συνεχίζω. Στην εξίσωση δίπλα στο Μηδέν υπάρχει γερμένο το Συν και, σε συνέχεια, το σύμβολο του αριθμού 8, το οποίο αποτελεί τον κορμό του Απείρου. Ξεκαθαρίζω ότι στο σύμβολο του Απείρου, που είναι το πλάγιο οκτώ, υπάρχει το σημείο Συν. Συμφωνείς; ρώτησα τον Ιπποκράτη που με κοίταζε περίσκεπτος.
- Απολύτως, μου απάντησε με φευγαλέο χαμόγελο.
Πήρα βαθιά ανάσα και συνέχισα.
- Ακολουθεί το Ίσον. Το Ίσον για μένα είναι ο παγκόσμιος Νόμος της Ισορροπίας των Δυνάμεων. Είναι η Αιώνια Ισότης, που πιστοποιεί τη Δικαιοσύνη, την Ισότητα των Δυνάμεων, τον Σεβασμό, την Ευπρέπεια, την ίδια τη Μεσότητα που διακηρύσσει ο Αριστοτέλης.
- Συμφωνώ, ψιθυρίζει ο Ιπποκράτης.
- Ακολουθεί το Ένα. Η Αρχή των Υπάρξεων, η Αρχή του Σύμπαντος, η Αρχή της Κίνησης, η Αρχή της Ζωής, ολοζώντανος ο Θεός του Παντός.
Ο Ιπποκράτης πετάχτηκε όρθιος υψώνοντας τη φωνή του.
- Κοντολογίς πιστεύεις ότι το Συν "ποιεί κόσμον"; Ρώτησε ενθουσιασμένος.
- Όχι μόνον "ποιεί κόσμον", Ιπποκράτη. Κυρίως, ευλογεί κόσμον, κοινωνίες ανθρώπινες, τη φύση, τα ζώα, τα πτηνά του ουρανού.
- Συμφωνείς ότι το Συν δείχνει την επιρροή του στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα; ρώτησε ξαφνικά ο Ιπποκράτης.
- Απολύτως. Κι όχι απλά τα δείχνει. Προστατεύει όλες τις υπάρξεις στους ορίζοντες του κόσμου.
- Για το Συν που είναι το σημείο του Σταυρού, του ξύλινου Σταυρού που κάρφωσαν τον Χριστό στον Γολγοθά, τι έχεις να πεις;
Έμεινα για λίγο σκεφτικός, συλλογισμένος. Θυμήθηκα ξαφνικά πως κάτω από το μαξιλάρι μου, στο κρεβάτι μου, υπήρχε βαλμένος ένας μικρός σταυρός για να ομορφαίνει τα παιδικά όνειρά μου.
- Σε αυτό το σημείο, Ιπποκράτη, καλέ μου φίλε, στέκομαι περίσκεπτος. Ο Λόφος του Γολγοθά, τα καρφιά που έμπηγαν στις παλάμες και τα πόδια του Θεανθρώπου οι απάνθρωποι, το αίμα που κυλούσε από τις πληγές του και πότιζε τη Γη, όλα αυτά κυριολεκτικά ταλανίζουν τις σκέψεις μου. Η ανθρωπότητα βρίσκεται, όπως πάντα, σε μεγάλο διχασμό. Άλλοι κλίνουν μπροστά στο Σταυρό και άλλοι τον περιγελούν. Άλλοι εναποθέτουν τις ελπίδες τους και τα όνειρά τους προσκυνώντας έναν ξύλινο σταυρό ή κάνοντας το σημείο του Σταυρού με το χέρι τους και άλλοι κραυγάζουν και κολαφίζουν μπροστά στη θέα του Εσταυρωμένου.
Ο Ιπποκράτης, σκεπτικός, αμίλητος με άφηνε να εκφράζομαι όπως αισθανόμουνα. Συνέχισα με χαμηλή φωνή.
- `Ο Σταυρός, Ιπποκράτη μου, δεν είναι απλά σύμβολο για μένα. Αρκετά χρόνια τώρα ανασκάπτω με βαθιά πίστη στις δυνάμεις του υπερπέραν, τις κρυμμένες αξίες που βρίσκονται θαμμένες από την ανθρώπινη αναλγησία, πίσω από το Σταυρό.
Χαμένος στους Πυθαγόρειους Μαθηματικούς ορίζοντες ανακαλύπτω την ύπαρξη των αριθμών, όπως ακριβώς οι Πυθαγόρειοι. Το Συν του Πυθαγόρειου Σταυρού γίνεται Συν της ίδιας μου της ψυχής. Μέχρι σήμερα, σε ολόκληρο το βίο μου, όταν κάνω το Σταυρό μου, όταν παρακαλέσω τον Εσταυρωμένο να κάνει πραγματοποιήσιμο το απραγματοποίητο, βρίσκομαι μπροστά στο θέαμα μιας υπαρκτής πραγματικότητας που μετατρέπει τον άνθρωπο σε πρότυπο θεϊκής ύπαρξης. Καθισμένος στη βάση του Σταυρού, μέσα από τη σκέψη μου, έμαθα τους Προσωκρατικούς, έμαθα τον Σωκράτη, τον Πλάτωνα, τον Περικλή, τον Πυθαγόρα, τον Αριστοτέλη. Βίωσα και κάθε στιγμή βιώνω την ποθητή Ανάσταση της ψυχής, που είναι κρυμμένη μέσα στα άδυτα μυστήρια του Θεϊκού Σταυρού. Σε κούρασα, Ιπποκράτη;
Ο Ιπποκράτης, ο σπουδαίος αυτός Μαθηματικός, ερευνητής των Πυθαγορείων, είχε τα μάτια του χαμηλωμένα ... ονειροπολούσε!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)