Β΄
Στο όνομα της Εργατικής Πρωτομαγιάς αποφασίζω να προχωρήσω τις σκέψεις μου απαντώντας στην άποψη που ακούστηκε πριν λίγο καιρό, ότι ο χαρακτήρας του Εμφύλιου ήταν ταξικός!
Πρώτον: Δεν πρέπει την πεμπτουσία των Λαών να την εξετάζουμε με το μικροσκόπιο αλλά με το ιστορικό τηλεσκόπιο. «Μικροσκόπιο» θεωρώ τις αναλύσεις που έγιναν με βάση την ιστορία και τις κοινωνικές συνθήκες άλλων Λαών και συγκεκριμένα της Αγγλίας, Γαλλίας, Γερμανίας κατά τη διάρκεια του 19ου αιώνα δηλαδή κράτη και λαούς που βγήκαν από τον Ευρωπαϊκό Μεσαίωνα. Ενώ με το «τηλεσκόπιο» θα διαπιστώσουμε ότι για κάθε λαό απαιτείται διαφορετική ανάλυση, όπως στην περίπτωση των λαών που έζησαν κάτω από τον Οθωμανικό ζυγό και ειδικά την Ελλάδα, που δεν γνώρισε τις συνθήκες του Ευρωπαϊκού Μεσαίωνα.
Δεύτερον: Την ίδια εποχή στην Ελλάδα υπήρχε το Βυζάντιο και στη συνέχεια, από τον 15ο αιώνα και μετά η Οθωμανική κατοχή.
Τρίτον: Τόσο κατά τη διάρκεια του Μεσαίωνα όσο και μετά την Γαλλική (αστική) επανάσταση οι λαοί της Δύσης κόπηκαν κάθετα στη μέση με το μαχαίρι, με τους Φεουδάρχες και τους Μεγαλοαστούς από΄τη μία πλευρά και τους δουλοπάροικους και τους εργαζόμενους από την άλλη. Δηλαδή είχαμε Άγγλους εναντίον Άγγλων, Γάλλους εναντίον Γάλλων και Γερμανούς εναντίον Γερμανών. Με άλλα λόγια, η Τάξη των Εξουσιαστών και η τάξη των εξουσιαζομένων ήσαν χωρισμένες με ταξικό μίσος. Οι διαφορές ανάμεσα σ’ αυτούς τους δύο κόσμους που χώριζαν αυτούς τους λαούς ήταν αβυσσαλέες.
Και στις δύο περιπτώσεις, του δουλοπάροικου άκληρου αγρότη και του φτωχού εργαζόμενου-εργάτη, υπήρχε πρόβλημα επιβίωσης. Δηλαδή οι άνθρωποι μέσα σε συνθήκες εξαθλίωσης, εκτεθειμένοι στην πείνα και τις αρρώστιες-επιδημίες παλεύανε για την ίδια τους τη ζωή, οπότε το μίσος κατά των πλούσιων συμπατριωτών τουςήταν η κυρίαρχη σκέψη τους και το βαθύτερο και ισχυρότερο πάθος της ζωής τους. Και αυτό ακριβώς επεσήμανε ο Κάρολος Μαρξ χτίζοντας επάνω του τη θεωρία του με το βασικό επαναστατικό πρόσταγμα, το ταξικό μίσος. Όπως επίσης και οι σοσιαλιστές-κομμουνιστές εκεί οικοδόμησαν την ιδεολογία και τη δράση τους.
Είναι επομένως λογικό να θεωρούμε ότι το χαρακτηριστικό των λαών αυτών από τα βάθη του Μεσαίωνα έως σήμερα είναι αυτό το προαιώνιο βίωμα, το ταξικό μίσος, που παραμένει αναλλοίωτο από τους δούλους του Μεσαίωνα και τους βιομηχανικούς εργάτες του 19ου και του 20ού αιώνα έως τους υπάλληλους-εργάτες και εργαζόμενους του 21ου αιώνα. Αυτό συμβαίνει και με τον λαό των ΗΠΑ, γιατί στην μεγάλη του πλειοψηφία είναι γέννημα της μεσαιωνικής Ευρώπης. Ο τρόπος με τον οποίο εκδηλώνεται σήμερα στον Δυτικό κόσμο δεν πρέπει να μας αποπροσανατολίζει, γιατί κάτω από τις όποιες μεταμφιέσεις της άλλοτε Φεουραρχικής και νυν Μεγαλοαστικής εξουσίας καραδοκούν οι σύγχρονες πιεσμένες τάξεις έως ότου πάρουν την ρεβάνς τους εναντίον των εξουσιαστών, όταν έρθει και εφ’ όσον θα έρθει η ιστορική στιγμή της Τελικής Επανάστασης με ένα πρόγραμμα και όραμα για την Νέα Κοινωνία, που να εκφράζει τον πολυδιάστατο άνθρωπο.
Η άποψή μου είναι ότι εάν και όταν θα έρθει η ώρα αυτή, τότε θα αναδειχθεί η Συνείδηση του ανθρώπου σε μοναδικό, καθολικό και κυρίαρχο οικοδόμο και επόπτη της νέας κοινωνίας.
Τέταρτον: Είδαμε ότι το ταξικό μίσος δημιουργείται όταν ένας Λαός διαιρείται κάθετα σε Εξουσιαστές και εξουσιαζομένους. Στην περίπτωση της Ελλάδας ο ελληνικός λαός όχι μόνο δεν χωρίστηκε κάθετα στα δύο δηλαδή Έλληνες κατά Ελλήνων αλλά τουναντίον ο Οθωμανός κατακτητής βοηθούσε στην ενότητά του ελληνικού λαού. Γιατί εκτός από την βία της Εξουσίας, τα δύο άλλα χαρακτηριστικά ενός λαού όπως η γλώσσα και η θρησκεία ήσαν εντελώς διαφορετικά και αντίθετα, ούτως ώστε αυτή η εθνική ενότητα των Ελλήνων να δυναμώνει απέναντι στον επιθετικό ισλαμισμό και την κυρίαρχη τουρκική γλώσσα. Έτσι, ο Χριστιανισμός και η Ελληνική γλώσσα ήρθαν να προστεθούν στην άμυνα κατά της εθνικής υποδούλωσης σε βαθμό που η ενότητα των Ελλήνων να έχει γίνει χαλύβδινη. Φυσικά υπήρχαν πλούσιοι και φτωχοί. Όμως οι πλούσιοι κοτζαμπάσηδες δεν έγιναν ποτέ τάξη αντίστοιχη με κείνες των Πριγκήπων του Μεσαίωνα που εκτός των άλλων διαφορών είχαν την κορυφαία για μένα αντίθεση, την Πολιτισμική. Έτσι λόγου χάριν, όταν ο Φεουδάρχης - Γαιοκτήμων - Βασιλιάς - Πρίγκηψ - ευγενής πάντρευε την κόρη του μέσα σε Πύργους και Παλάτια απρόσιτα στους δουλοπάροικους, οι ευγενείς χόρευαν καντρίλιες με την υπογραφή διάσημων έντεχνων μουσουργών που είχαν φροντίσει να έχουν στην αυλή τους. Ενώ όταν οι εξαθλιωμένοι αγρότες και εργαζόμενοι πάντρευαν τη δική τους κόρη, εάν και όταν χόρευαν, είχαν τους δικούς τους χορούς και τραγούδια, γραμμένα από άγνωστους λαϊκούς δημιουργούς χαμηλής αισθητικής αξίας.
Στην Ελλάδα της Οθωμανικής κατοχής, όταν ο κοτζαμπάσης πάντρευε την κόρη του, πλούσιοι και φτωχοί χορεύανε τσάμικο και καλαματιανό και τραγουδούσαν τραγούδια ανώνυμων λαϊκών ποιητών και λαϊκών συνθετών μεγάλης αισθητικής αξίας, γιατί δεν απευθύνονταν σε δούλους αλλά σε ελεύθερους πολιορκημένους!
Πέμπτον: Μετά την επανάσταση του 1821 γράφεται και λέγεται ότι στην Ελλάδα δεν έγινε η αναγκαία αστικοδημοκρατική επανάσταση. Κι αυτό το επισημαίνουν κυρίως οι Έλληνες μαρξιστές. Το ερώτημα (που κανείς δεν έθεσε ως τώρα) είναι το «γιατί δεν έγινε». Η απάντησή μου είναι, γιατί δεν υπήρξε στη χώρα μας αστική τάξη με τα χαρακτηριστικά εκείνης των Άγγλων, Γάλλων, Γερμανών, Ρώσων φεουδαρχών και μεγαλοαστών. Και κυρίως δεν υπήρχε η κάθετη διαίρεση του ελληνικού λαού ώστε να υπάρξει ταξικό μίσος. Κι αυτό γιατί στην Ελλάδα η επανάσταση του 1821 δεν είχε χαρακτήρα ταξικό αλλά εθνικό απελευθερωτικό. Οπότε κάθε απόπειρα να υψωθεί ένα τείχος μίσους ανάμεσα σε Έλληνες είναι ανιστόρητη, επικίνδυνη και απαράδεκτη.Μετά την επανάσταση, οι τρεις Μεγάλες Δυνάμεις που μας βοήθησαν να απαλλαγούμε από τους Τούρκους (Άγγλοι, Γάλλοι και Ρώσοι) θέλησαν να εξαργυρώσουν αυτή τους τη βοήθεια δημιουργώντας η κάθε μια «προγεφυρώματα» στην πολιτική και κοινωνική ζωή που μάλιστα είχαν χωρίς ενδοιασμούς την υπογραφή τους αγωνιστές όπως ο Κολοκοτρώνης κι αυτά ακριβώς τα «προγεφυρώματα» δυστυχώς «μεγαλούργησαν» σε όλη τη διάρκεια του εθνικού μας βίου από το ’21 έως σήμερα.
Έχει ισχυρό συμβολισμό για τη μοίρα του τόπου μας το γεγονός ότι τα τρία πρώτα πολιτικά κόμματα που δημιουργήθηκαν μετά την απελευθέρωση είναι το Ρωσικό, το Αγγλικό και το Γαλλικό με επί κεφαλής επιφανείς Έλληνες, πράγμα που δείχνει τον βαθμό της διείσδυσης της ξένης εξάρτησης από τα γεννοφάσκια της ίδρυσης του ελληνικού κράτους.
Από τότε έως σήμερα, το ελληνικό κράτος με φανερή είτε κρυφή εξάρτηση-κηδεμονία από τους ξένους λειτουργεί καθεστωτικά έχοντας απέναντί του τον ελληνικό λαό σε κατάσταση ελεύθερου πολιορκημένου.
Απόδειξη γι’ αυτό είναι το γεγονός ότι όλες οι λαϊκές επαναστάσεις στη χώρα μας είχαν στόχο το ντόπιο καθεστώς με τους ξένους φανερά είτε κρυφά στο πλευρό τους. Στο κορύφωμα ήρθε η ξένη γερμανοϊταλική κατοχή και με το ελληνικό Κράτος-Καθεστώς, φανερά και ξετσίπωτα υπόδουλο όπως θα γίνει και στον Εμφύλιο Πόλεμο, στον οποίο τη θέση των Γερμανοϊταλών την παίρνουν αγγλοαμερικάνοι.
Όταν τελείωσε ο Εμφύλιος, κατέβηκα στην Κρήτη. Ήμουν ντυμένος στο χακί, είχα πετάξει το δίκωχο με το στέμμα και βάδιζα με πατερίτσες. Η οικογένειά μου είναι μεγάλη και κάθε τόσο με καλούσαν με τους δικούς μου πότε στο ένα και πότε στο άλλο σπίτι για να γλεντήσουμε την Ειρήνη. Γέμιζαν τότε με χακί οι κήποι και οι τραπεζαρίες. Τα ξαδέρφια μου, βαρειά τραυματίες με επιδέσμους και δεκανίκια έρχονταν κατ’ ευθείαν από τα μέτωπα και τα στρατιωτικά νοσοκομεία.
Εγώ, Μακρονησιώτης, τραυματίας, κομμουνιστής, εκείνοι του εθνικού στρατού χωρίς κομματική ταυτότητα, απλοί Θεοδωράκηδες όπως κι εγώ. Πίναμε κρασί αντικρυστά και τραγουδούσαμε αγκαλιασμένοι τα ριζίτικα.
Και οι πιο θαρρετές, οι γυναίκες, πάνω στο τακίρ κέφι γυρίζανε και μουντζώνανε κατά την Αθήνα μεριά.
Μανάδες κι αδέρφια των λαβωμένων στον εθνικό στρατό, δεν μούντζωναν εμένα τον ταξικό εχθρό! Τουναντίον, δεν ξέρω γιατί, όλοι έδειχναν πως μ’ αγαπούσαν πιο πολύ. Γιατί ήξεραν ότι ήμουν θύμα δυο φορές ως Έλληνας και ως ιδεολόγος κομμουνιστής. Μιας και τότε δεν υπήρχε κομμουνιστής που να μην ήταν ιδεολόγος!
Ούτε καρέκλες, ούτε τιμές και αξιώματα παρά ένας τοίχος για να σε τουφεκίσουν κι ένας λάκκος για να σε θάψουν.
Τότε, γιατί θυσιάζαμε τη ζωή μας; Μα για την Πατρίδα, την Ελλάδα. Και τον λαό μας, τον επί δύο αιώνες ελεύθερο-πολιορκημένο.
Έτσι οι σύγχρονοι Έλληνες παραμένουν στα 90% απόλυτα ενωμένοι λόγω της κοινής τους μοίρας η δε κάθετη διαίρεση δεν έγινε ποτέ ανάμεσα σε Έλληνες και Έλληνες αλλά μεταξύ των Ελλήνων της καθεστηκυίας Εξουσίας και τους ελεύθερους πολιορκημένους που τους διχάζουν για να τους εξουδετερώσουν, με τραγική κορύφωση την διχόνοια ανάμεσα στους αγωνιστές της εαμικής αριστεράς τη στιγμή που έβγαιναν νικηφόροι μέσα από το καμίνι της Εθνικής Αντίστασης. Με επίκεντρο το ελληνικό Κράτος και τους νόμους που το συγκροτούν και επικυρώνουν την ουσιαστική τους αντίθεση προς τον ελληνικό λαό πάντοτε κάτω από την εξάρτηση και τον έλεγχο των ξένων εξουσιών και των ξένων συμφερόντων, μας αντιμετωπίζουν φανερά, κρυφά ή μεταμφιεσμένα κάτω από ένα αποικιοκρατικό πρίσμα που μας καταδικάζει σε στασιμότητα, μας υποβιβάζει και εμποδίζει τον βηματισμό μας προς το μέλλον.
Εκεί λοιπόν, στο σημείο που χωρίζει τον ελεύθερο πολιορκημένο λαό μας με το ξενόδουλο καθεστώς που έως σήμερα μας καταπιέζει αλλάζοντας την πραγματική του μορφή για να μας ξεγελά, ΕΚΕΙ πρέπει να στηρίξουν οι Έλληνες πατριώτες την βαθειά τους Αντίθεση και το Εθνικό τους μίσος. Γιατί κάθε άλλη ξενόφερτη ανάλυση διασπά το μοναδικό όπλο που έχει ο Λαός μας για να νικήσει: την Εθνική Παλλαϊκή του Ενότητα.
Αθήνα, Πρωτομαγιά του 2017
Μίκης Θεοδωράκης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου