Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Παρασκευή 10 Μαρτίου 2017

Δημήτρης Πατέλης

Δημήτρης Πατέλης
37 λεπτά
Μεταμοντέρνα ανορθολογική αποδόμηση και "ριζοσπαστισμός" ορισμένου τύπου "αριστεράς"... Δεν υπάρχει φιλοσοφικό και ευρύτερα ιδεολογικό ρεύμα χωρίς υλική, συγκεκριμένη ιστορική βάση που το γεννά, χωρίς ορθολογικό πυρήνα, με την έννοια της -έστω και κατ' ελάχιστο, έστω και με στρεβλώσεις- αντανάκλασης πτυχών της πραγματικότητας. Αυτό ισχύει ακόμα και για τα πιο ανορθολογικά, μεταφυσικά, σκοταδιστικά και αντιδραστικά ιδεολογήματα, όπως π.χ. αυτά του φασισμού, ναζισμού, ρατσισμού κατά τον προηγούμενο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το ερώτημα είναι: πως και γιατί καταπιάνονται μ' αυτά οι επαναστάτες-κομμουνιστές; Ιδιαίτερα όταν αυτά είναι θεσμικά και λειτουργικά στα πλαίσια αυτού που ο Κ. Μαρξ χαρακτήριζε "ιδεολογικά συστατικά στοιχεία της άρχουσας τάξης". Η ουσία του ως άνω ρεύματος είναι (σε επιεική διατύπωση) η εξής: "η ''μεταμοντέρνα'' ερμηνεία της μεταπολεμικής γαλλικής φιλοσοφίας ...ήταν η κοινωνικοιστορικά αναγκαία για τις ανάγκες του Ψυχρού Πολέμου του δυτικού καπιταλισμού ενάντια στον ''υπαρκτό σοσιαλισμό'', και συνοδεύτηκε από την παράλληλη ανάδυση του λεγόμενου ''νεοφιλελευθερισμού''.". Εάν ισχύει αυτό, σε συνθήκες οξύτατης ιδεολογικής αντιπαράθεσης, δομικής κρίσης και πολέμου, τι ακριβώς προσφέρει η εμμονική παντίοις τρόποις αναπαραγωγή και συστηματική προβολή του ιδεολογικού εξοπλισμού της αντίδρασης με προσχήματα του τύπου: "δεν ήταν η ''κυρίαρχη τάση'' της μεταπολεμικής γαλλικής φιλοσοφίας αλλά η αστική ιδεολογική ερμηνεία αυτής της κυρίαρχης τάσης"; Και τέλος πάντων, ακόμα και αν ισχύει αυτό, ακόμα και αν οι αστοί στρέβλωσαν και παρερμήνευσαν αυτό το "αγνό και άδολο" ρεύμα, που ακριβώς έγκειται η συνεισφορά του στο προλεταριακό-επαναστατικό κίνημα; Πως ακριβώς δικαιολογείται η εμμονική ενασχόληση με αυτό ατόμων και ομάδων, φερόμενων ως εκφραστών της "πλέον ακραιφνούς και ατέγκτου, ανθενωτικής, αντικαπιταλιστικής" κ.ο.κ. κατεύθυνσης της εξωκοινοβουλευτικής-ριζοσπαστικής αριστεράς, με όρους που ο Μαρξ (χαρακτηρίζοντας την μεταεγελιανή αποδόμηση των τότε επιγόνων) αποκαλούσε πλασιέ, "λιανοπωλητές της διανόησης"; Μήπως εδώ παίζει ρόλο η εναγώνια σπουδή για καλλιέργεια και προβολή μοδάτων "ταυτοτήτων" σε αυτοαναφορικούς κύκλους; Μήπως (και εδώ) παίζει ρόλο η -έστω και υποσυνείδητη- καλλιέργεια διαύλων για την μετέπειτα σταδιοδρομία-ενσωμάτωση (άμα τη εκπνοή της νεανικής 'ριζοσπαστικής" θητείας); Η δόμηση και διακίνηση των ιδεών σε κάθε εποχή και συγκυρία, δεν ανάγεται στις αυθαίρετες βουλητικές επιλογές αυτόκλητων "κριτικώς κριτικών προσωπικοτήτων". Διέπεται από αυστηρές νομοτέλειες. Εδώ η ιστορία του μαρξισμού είναι άκρως διδακτική, όπως π.χ. και η μετέπειτα πορεία των βασικών εκπροσώπων του "αριστερού-ριζοσπαστικού" ρεύματος των νεαρών εγελιανών-επιγόνων. Η μετέπειτα ενσωμάτωσή τους στις στρατηγικές επιλογές του βαθέως καθεστώτος της εποχής ήταν νομοτελής. Βλ. και Ζήσης Παπαδημητρίου "Από την Οικουμενικότητα του Διαφωτισμού στα Μεταμοντέρνα Αδιέξοδα: Αναζητώντας το Μίτο του Ορθού Λόγου" http://antifono.gr/…/2313-%CE%91%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%C…
Μου αρέσει!Δείτε περισσότερες αντιδράσεις
Σχολιάστε
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)