Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Σάββατο 1 Φεβρουαρίου 2025

Γιώργος Ν. Φλωράκης / George N. Florakis: «Ο Θησαυρός της πίσω αυλής»

🎶🎵🎶
«Ο Θησαυρός της πίσω αυλής»
🎶🎵🎶
🟠
«Όταν αναφερόμαστε κάπως συμβατικά στον λαϊκό ποιητή, στον ανώνυμο
και προπαντός ακτήμονα δημιουργό μιας ποίησης που παραμένει σαγηνευτική
ακόμα κι όταν δεν τραγουδιέται και δεν χορεύεται, δεν μιλάμε για
κάποιον ανεύρετο, μάλλον μυθικό φυσιολογικό άνθρωπο, αλλά για τον
άνθρωπο που έχει φυσικότερη σχέση με τον χρόνο, ρυθμισμένο από
του κύκλου τα γυρίσματα, καθώς και φυσικότερη σχέση με τον γύρω του
κόσμο. Έχει δει το ουράνιο τόξο και το γάλα της Παναγίας στον ουρανό.
Οσφραίνεται την αλλαγή του καιρού και μπορεί να ερμηνεύσει όσα σημάδια
του στέλνουν τα υπόλοιπα ζωντανά, ήμερα και άγρια. Ξέρει να
ονομάσει τη φύση στοιχείο προς στοιχείο, άρα μπορεί και να την
εννoήσει έμψυχη. Μπορεί να πει ποιο το κοτσύφι, ποιο το κελάηδισμα
του αηδονιού, ποιος ο αμάραντος και ποια η φτελιά. Να διαβάσει
τ’ αστέρια για να βρει τον δρόμο του, και να διακρίνει που ο Βορράς ή
η Ανατολή. Να βρει τρόπο να ξεδιψάσει, ακόμα κι αν δεν κουβαλάει
γεμάτο παγούρι. Το διαδίκτυο του είναι η φύση. Έχει να σου απαντήσει
σε πολλά. Αρκεί να ξέρεις να τη ρωτήσεις. […] Στη δημοτική ποίηση
η φύση δεν είναι περιβάλλον προς κατάκτηση ή αξιοποίηση, όπως
έμεις την εννοούμε, αλλά κόσμος· κόσμος εκδηλωτικός, που μιλάει
και συναισθάνεται, ανταποκρίνεται και συμμερίζεται. Και το υπερφυσικό
για τον λαϊκό ποιητή δεν είναι ανατροπή της φυσικής τάξης,
αλλά εύλογος μετασχηματισμός της και ομαλή προέκτασή της. Όσο
για το υπερβολικό, τίποτε το ακραίο δεν το βαραίνει στο καθεστώς της
δημοτικής ποίησης. Είναι κι αυτό φυσικό. Και σε καλεί να το νιώσεις.
Αλλιώς είναι κάπως δύσκολο να το νοήσεις. Ή και αδύνατο».
📚
Παντελής Μπουκάλας, «Κόκκιν' αχείλι εφίλησα. Το ταξίδι του φιλιού
και ο έρωτας σαν υπερβολή - Πιάνω γραφή να γράψω... Δοκίμια για
το δημοτικό τραγούδι - 3», Αθήνα: Εκδόσεις Άγρα, 2019
🎼📻
Το Σάββατο 1 Φεβρουαρίου και ώρα 16:00 ακούμε, μεταξύ
άλλων, Αλέξανδρο Καψοκαβάδη, Πέτρο Κλαμπάνη, Γιώργο Πατεράκη
& String theory, Σωκράτη Σινόπουλο και Ex Silentio.
👉
Για όσους δεν αγαπούν το ελληνικό τραγούδι!
Για να το αγαπήσουν!
📌
Info
«Ο θησαυρός της πίσω αυλής»
Επιμέλεια-Παρουσίαση: Γιώργος Ν. Φλωράκης
Κάθε Σάββατο και Κυριακή στις 16:00
Live Streaming: bit.ly/45PqWbp
Διαδικτυακή ακρόαση: www.trito.gr
Stella Gadedi
Alexandros Kapsokavadis
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)