Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Πέμπτη 27 Απριλίου 2023

Κώστας Τσιαντής- ΘΑΡΣΕΙΝ ΧΡΗ

 

Επειδή το αδοκίμαστο και το απ' αλλού φερμένο [απ΄το ακόμα αφανέρωτο] Δεν τ' αντέχουν οι άνθρωποι 

                                                   Οδυσσέας Ελύτης- Μονόγραμμα.



Είναι τραγικό αυτό που συμβαίνει. Ως μορφή φυσικού νόμου κατανοείται το Τραπεζικό Σύστημα, για το οποίο το πολιτικό μας σύστημα και τα ΜΜΕ μας έδωσαν επί δεκαετίες την εντύπωση ότι έχει δημόσιο χαρακτήρα. Έτσι πιστέψαμε λ.χ. ότι η Εθνική Τράπεζα ή η Τράπεζα της Ελλάδος είναι δημόσιες τράπεζες. Αλλά δεν είναι, όπως κι όλες οι τράπεζες! Είναι ιδιωτικές τράπεζες που από το 1913 (επίσημα) ανήκουν όχι στο δημόσιο αλλά στο ιδιωτικό Δίκτυο των Κεντρικών Τραπεζών, το οποίο δημιουργήθηκε με την εκχώρηση από το πολιτικό σύστημα της Δύσης, συγκεκριμένα τον πρόεδρο των ΗΠΑ Wilson (1913), βασικών οικονομικών αρμοδιοτήτων του κράτους στους ιδιοκτήτες των μεγάλων εταιρειών, χρηματιστές και τραπεζίτες οι οποίοι συστηματικά τον εκβίαζαν και τον απειλούσαν (αφού επί 30 τουλάχιστον χρόνια νωρίτερα είχαν στρατεύσει επιστήμονες, στελέχη και προσωπικό στη δημιουργία των κατάλληλων για το σκοπό αυτό οικονομικών και ψυχολογικών συνθηκών εκβιασμου και εκφοβισμού) [1]. Τι κι αν ο Αριστοτέλης από την αρχαιότητα συμπεριλάμβανε εξ ορισμού τις αρμοδιότητες του νομίσματος και του δανεισμού στα βασικά κεφάλαια της Πολιτικής, η μοντέρνα πολιτική εκχώρησε την ουσία των αρμοδιοτήτων της στους κεφαλαιοκράτες, και έκτοτε θεωρεί μεγάλη ενοχή τη διεκδίκησή τους!. Άρχισε έτσι ως ''Ναός'' να εμπεδώνεται στην κοινή αντίληψη η Τράπεζα και το Χρηματιστήριο (Ναός του Χρήματος), που δεν είναι επιτρεπτό κανείς να σκεφτεί να το αμφισβητήσει ή να το θίξει. Η κανονικότητα του συστήματος των τραπεζών έγινε έτσι και κανονικότητα του πολιτικού συστήματος, σε βαθμό που όποια μέρη ή στελέχη του τελευταίου εκφράζουν διαφορετική άποψη να δαιμονοποιούνται και να εμφανίζονται ως επικίνδυνοι ή εξωπραγματικοί.

Σήμερα μπροστά στη νέα τετραετία δε θέλουμε άλλο αυτή την υπακοή! Δε μπορούμε άλλο να μένουμε κλεισμένοι στην ίδια κανονικότητα που μας οδήγησε εδώ και μας κρατάει στη φτωχοποίηση και την ερήμωση! Θέλουμε ν' ανοίξουμε τα φτερά μας! Και να πετάξουμε πάνω απ΄την προπαγάνδα, τον εκφοβισμό και τη δαιμονοποίηση της επιστημονικής λογικής! Θέλουμε ν' ανοίξουμε τα φτερά μας! Δεν θέλουμε νέο νόμισμα ή έξοδο από το Ευρώ, αλλά έναν κάποιο πολιτικό έλεγχο επί των πλήρως ανεξέλεκτων σήμερα τραπεζών. Που σημαίνει ότι θέλουμε έλλογες καινοτόμες προτάσεις-λύσεις υπέρ του λαού. Τέτοια πρόταση προσωπικά θεωρώ το Σύστημα ψηφιακών συναλλαγών ΔΗΜΗΤΡΑ που πρότεινε το ΜΕΡΑ25, τέτοια πρόταση θεωρώ, την άμεση κατάργηση του χρηματιστηρίου ενέργειας, την άμεση κατάργηση των πλειστηριασμών και την ώθηση στην κοινωνική δημοκρατία, που σύντομα περιγράφοντα εδώ [2] και εκτενέστερα εδώ [3]. Βέβαια, εν μέσω των συμφερόντων που διακυβεύονται, δεν υπάρχει ομοφωνία σ' αυτά τα θέματα. Αλλά για εκείνους που η ανάγκη της ελπίδας είναι μεγαλύτερη από τους φόβους τους μπροστά στο καινούργιο (ή από την αίσθηση ασφάλειας στην κανονικότητα), μούρχεται στο μυαλό η αρχαία ρήση ''θαρσείν χρη!''

Κώστας Τσιαντής   27/4/2023.

ΠΗΓΕΣ

[1] Κώστας Τσιαντής - ΣΕΛΙΔΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ-ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΔΥΣΗΣ. http://heltios-ppr.blogspot.com/2012/12/blog-post_14.html?spref=bl

ΕΠΙΣΗΣ ΕΔΩ  http://elepistole.blogspot.com/2012/12/blog-post_15.html?spref=bl    

[2] Οι 7+1 ΤΟΜΕΣ του ΜέΡΑ25 https://mera25.gr/71-tomes-tou-mera25/

[3] ΟΙ ΘΕΣΕΙΣ ΤΟΥ ΜΕΡΑ 25- ΣΥΝΕΔΡΙΟ. https://mera25.gr/wp-content/uploads/2021/07/THESEIS_MeRA25_SYNEDRIO_DIGITALCOPY.pdf

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)