Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Παρασκευή 11 Μαρτίου 2022

Παρέμβαση "κόλαφος" του Αλεξάντερ Ντούγκιν για την Ουκρανία

Ο φιλόσοφος Αλεξάντερ Ντούγκιν, καθηγητής Κοινωνιολογίας των Διεθνών σχέσεων στο Κρατικό Πανεπιστήμιο της Μόσχας, λέει σχετικά με τον πόλεμο στην Ουκρανία:

 ''...Δεν πρόκειται για πόλεμο με την Ουκρανία. Είναι μια σύγκρουση με την παγκοσμιοποίηση ως αναπόσπαστο πλανητικό φαινόμενο. Είναι μια αντιπαράθεση σε όλα τα επίπεδα- γεωπολιτικό και ιδεολογικό. Η Ρωσία απορρίπτει τα πάντα στην παγκοσμιοποίηση: τη μονοπολικότητα, τον ατλαντισμό, από τη μια, και τον φιλελευθερισμό, την αντι-παράδοση, την τεχνοκρατία, τη Μεγάλη Επανεκκίνηση (Grande Reset) , με μια λέξη, από την άλλη. Είναι σαφές ότι όλοι οι Ευρωπαίοι ηγέτες αποτελούν μέρος της ατλαντικής φιλελεύθερης ελίτ. Και είμαστε σε πόλεμο με αυτό ακριβώς. Εξ ου και η θεμιτή [κατανοητή] αντίδρασή τους.

Η Ρωσία είναι πλέον αποκλεισμένη από τα παγκοσμιοποιητικά δίκτυα. Δεν έχει πλέον επιλογή: είτε να φτιάξει τον κόσμο είτε να εξαφανιστεί. Η Ρωσία έχει χαράξει έναν δρόμο για να οικοδομήσει τον κόσμο της, τον πολιτισμό της. Και τώρα έγινε το πρώτο βήμα.

Ομως εθνικά κυρίαρχος μπροστά στην παγκοσμιοποίηση δεν μπορεί να είναι παρά ένας μεγάλος χώρος, μια ήπειρος-κράτος, ένας πολιτισμός-κράτος.Καμία χώρα δεν μπορεί να αντισταθεί σε μια πλήρη αποσύνδεση για πολύ.

Η Ρωσία δημιουργεί ένα παγκόσμιο πεδίο αντίστασης. Η νίκη του παγκόσμιου πεδίου Αντίστασης θα ήταν νίκη για όλες τις εναλλακτικές δυνάμεις, τόσο δεξιές όσο και αριστερές, και για όλους τους λαούς. Ξεκινάμε όπως πάντα τις πιο δύσκολες κι επικίνδυνες διαδικασίες. Όταν όμως κερδίζουμε όλοι το εκμεταλλεύονται. Έτσι πρέπει να είναι. Δημιουργούμε τις προϋποθέσεις για αληθινή πολυπολικότητα. Κι αυτοί που είναι έτοιμοι να μας σκοτώσουν τώρα θα είναι οι πρώτοι που θα επωφεληθούν από το εγχείρημά μας αύριο.

Σχεδόν πάντα γράφω πράγματα που μετά γίνονται πραγματικότητα. ΚΙ αυτό θα γίνει πραγματικότητα.

Τί σημαίνει η ρήξη της Ρωσίας με τη Δύση; Είναι η σωτηρία. Η σύγχρονη Δύση, όπου βασιλεύουν οι Rothchild, Soros, Schwab, Bill Gates και Zuckerberg, είναι ό,τι πιο αηδιαστικό στην ιστορία του κόσμου. Δεν είναι πια η Δύση του ελληνορωμαϊκού μεσογειακού πολιτισμού, ούτε ο Χριστιανικός Μεσαίωνας, ούτε ο βίαιος και αντιφατικός εικοστός αιώνας. Είναι νεκροταφείο των τοξικών αποβλήτων του πολιτισμού, είναι αντι-πολιτισμός. Και όσο πιο γρήγορα και πιο ολοκληρωτικά η Ρωσία αποσπαστεί από αυτήν, τόσο πιο γρήγορα επιστρέφει στις ρίζες της. Σε τί; Χριστιανική, ελληνορωμαϊκή, μεσογειακή...ευρωπαϊκή...Δηλαδή στις κοινές ρίζες της αληθινής Δύσης. Αυτές τις ρίζες- τις δικές τους!- η σύγχρονη Δύση τις έχει πετάξει έξω (κόψει) και παρέμειναν στη Ρωσία. Μόνο που τώρα η Ευρασία σηκώνει κεφάλι Μόνο τώρα ο φιλελευθερισμός στη Ρωσία χάνει έδαφος κάτω από τα πόδια του.

Η Ρωσία δεν είναι Δυτική Ευρώπη. Η Ρωσία ακολούθησε τους 'Ελληνες, το Βυζάντιο και τον ανατολικό χριστιανισμό και εξακολουθεί να ακολουθεί αυτό το δρόμο. Ναι, με ζίγκ-ζαγκ και παρακάμψεις. Μερικές φορές σε αδιέξοδα. Αλλά κινείται. Η Ρωσία προέκυψε για να υπερασπιστεί τις αξίες της Παράδοσης ενάντια στον σύγχρονο κόσμο. Είναι ακριβώς αυτή η ''εξέγερση ενάντια στον σύγχρονο κόσμο''. Δεν το έχεις μάθει; Και η Ευρώπη πρέπει να έρθει σε ρήξη με τη Δύση και οι Ηνωμένες Πολιτείες πρέπει επίσης να ακολουθήσουν αυτούς που αρνούνται την παγκοσμιοποίηση. Τότε όλοι θα καταλάβουν τη σημασία του σύγχρονου πολέμου στην Ουκρανία.

Πολλοί άνθρωποι στην Ουκρανία το κατάλαβαν αυτό. Όμως η τρομερά οργισμένη φιλελεύθερη-ναζιστική προπαγάνδα δεν άφησε λιθαράκι στο κεφάλι των Ουκρανών. Θα συνέλθουν και θα πολεμήσουν μαζί μας για το βασίλειο του φωτός, για την παράδοση και μια αληθινή ευρωπαϊκή χριστιανική ταυτότητα. Οι Ουκρανοί είναι αδέλφια μας. Ήταν, είναι και θα είναι.

Η ρήξη με τη Δύση δεν είναι ρήξη με την Ευρώπη. Είναι μια ρήξη με τον θάνατο, τον εκφυλισμό και την αυτοκτονία. Είναι το κλειδί για την ανάκαμψη. Η ίδια η Ευρώπη, οι λαοί της Ευρώπης, θα πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμά μας: ανατρέψτε την αντεθνική παγκοσμιοποίηση χούντα. Να χτίσουμε ένα αληθινό Ευρωπαϊκό σπίτι, ένα ευρωπαϊκό παλάτι, έναν ευρωπαϊκό καθεδρικό ναό''. Αλεξάντερ Ντούγκιν, https://www.youtube.com/watch?v=y7L190nnzL0&t=1s


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)