Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τετάρτη 27 Ιανουαρίου 2021

Ο Γιώργος Καραμπελιάς και ο Isaiah Berlin |Spyros Koutroulis

 Spyros Koutroulis 26 Ιανουαρίου 2020 

Την προηγούμενη Τετάρτη 22.1.2020 έγινε η παρουσίαση, στον "Ιανό" της επανέκδοσης του βιβλίου του Γ.Καραμπελιά "Η θεμελιώδης παρέκκλιση". Μεταξύ των άλλων εξομολογήθηκε ότι ξεπέρασε οριστικά τον μαρξισμό το καλοκαίρι του 1985, στην Νάξο, διαβάζοντας το έργο του Isaiah Berlin "Κόντρα στο ρεύμα- δοκίμια στην ιστορία των ιδεών".Το βιβλίο θα κυκλοφορήσει μερικά χρόνια αργότερα σε μετάφραση Μαρίας Καστανάρα , επιστημονική επιμέλεια Περικλή Βαλλιάνου , από τις εκδόσεις Scripta. Δυστυχώς πλέον είναι εξαντλημένο και εξαιρετικά δύσκολο να το εντοπίσει κάποιος. Όμως πρόκειται για σημαντικό έργο που στις περίπου 708 σελίδες, αναφέρεται στον Αντιδιαφωτισμό, στον Μακιαβέλλι, στο διαζύγιο μεταξύ Επιστημών και ανθρωπιστικών σπουδών, στον Βίκο, στον Μοντεσκιέ, στον Χιούμ και στον γερμανικό ανορθολογισμό, στον Α.Χέρτσεν, στον Μόζες Χες, στον Ντισραέλι και στο Κ.Μάρξ, στον Βέρντι , στον Ζ.Σορέλ και στον εθνικισμό.
Όπως γράφει στην εισαγωγή του ο Ρότζερ Χάουσχερ ο Isaiah Berlin υποστηρίζει ότι "μιά από τις θεμελιώδεις ανάγκες των ανθρώπων, εξίσου βασική όσο και η τροφή, η στέγη, η αναπαραγωγή, η ασφάλεια και η επικοινωνία, είναι και η ανάγκη του ανήκειν σε κοινοτικές ομάδες διακριτής ταυτότητας, με τη δική τους η καθεμιά γλώσσα, παραδόσεις, ιστορικές μνήμες, ύφος και νοοτροπία. Μόνον εάν ένας άνθρωπος ανήκει πραγματικά σε μια τέτοια κοινότητα, με τρόπο φυσικό και ασυνείδητο, μπορεί να εισχωρήσει στο ζωντανό ρεύμα και να ζήσει μια πλήρη, δημιουργική και αυθόρμητη ζωή, νιώθοντας μέσα στον κόσμο σαν το σπίτι του και σε πλήρη αρμονία με τον εαυτό του και τους συνανθρώπους του. μπορεί να απολαύει αναγνωρισμένου κύρους εντός μιας τέτοιας φυσικής μονάδας ή ομάδας, που πρέπει και η ίδια να αξιώνει πλήρη και άνευ όρων αναγνώριση στον ευρύτερο κόσμο. και αποκτά, έτσι, μια βιοθεωρία, μιαν εικόνα για τον εαυτό του και την κατάσταση του μέσα σε μια κοινότητα όπου συγκεκριμένες, άμεσες, αυθόρμητες ανθρώπινες σχέσεις μπορούν να ανθούν χωρίς να υφίστανται τις παραμορφώσεις μιας νευρωτικής αυτοαμφισβήτησης κάποιου σχετικά με την πραγματική του ταυτότητα, και απαλλαγμένες από τους ακρωτηριασμούς που καταφέρει η πραγματική ή φανταστική ανωτερότητα των άλλων. Η καταπίεση της ανάγκης να ανήκει κανείς σε μια τέτοια κοινότητα συνεπάγεται ποικίλους κλυδωνισμούς, και είναι σε μια γεμάτη ευαισθησία διερεύνηση των κυριότερων εξ αυτών προς τους οποίους στρέφεται ο Μπέρλιν σε αυτά τα δύο δοκίμια για τον Μαρξ και τον Ντισραέλι"(σελ.52.53)
Επίσης ο Μπέρλιν επισημαίνει ότι ο αναρχικός πρίγκιπας Α.Χέρτσεν βρίσκει την απάντηση στα ερωτήματα που θέτει η ύπαρξη του κοινωνικού ζητήματος στην ρώσικη αγροτική κοινότητα "κομμούνα" "ως την εμβρυακή μορφή ενός βίου στο πλαίσιο του οποίου το αίτημα της ατομικής ελευθερίας συμφιλιωνόταν με την ανάγκη συλλογικής δράσης και ευθύνης"(σελ.393).
22
2 σχόλια
Μου αρέσει!
Σχόλιο
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)