Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2021

Περικλής Νεάρχου Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΩΛΙΟ , Η ΔΙΧΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ

 Περικλής Νεάρχου

Η ΕΙΣΒΟΛΗ ΣΤΟ ΚΑΠΙΤΩΛΙΟ , Η ΔΙΧΟΣΤΑΣΙΑ ΣΤΙΣ ΗΠΑ ΚΑΙ Η ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗ
Τι συμβαινει στις ΗΠΑ; Πως εφτασαν τα πραγματα μεχρι την εισβολη διαδηλωτων στο Καπιτωλιο ; Ειναι η αποκορυφωση μιας αλλοκοτης και ανευθυνης πολιτικης εκ μερους του απερχομενου Προεδρου Τραμπ , οπως καταγγελλουν οι αντιπαλοι του ; Πως κινητοποιουνται ομως τοσοι ανθρωποι, οταν ειναι γνωστο οτι τα Αμερικανικα κομματα δεν διακρινονταν μεχρι τωρα ουτε για τον φανατισμο τους ουτε για τον κομματικο τους πατριωτισμο ; Ειναι μονο το θεμα της καταγγελλομενης νοθειας σε πεντε Πολιτειες , που , κατα τους υποστηρικτες του Τραμπ , αλλοιωσε το αποτελεσμα των Προεδρικων εκλογων ;
Τα ερωτηματα αυτα δεν εξαντλουν τον προβληματισμο που δημιουργει η σημερινη κατασταση στις ΗΠΑ , η οποια ευλογως ανησυχει την κοινη γνωμη και πολυ πιο περα απο τα Αμερικανικα συνορα , ιδιαιτερα στις φιλες και συμμαχες χωρες των ΗΠΑ. Η απαντηση δεν ειναι ουτε απλη ουτε μονοσημαντη. Παρομοια ερωτηματα ειχαν τεθει και κατα την εκλογη του Τραμπ , η οποια διεψευσε τα προγνωστικα των δημοσκοπικων εταιρειων και τις εκτιμησεις των κυριοτερων μεσων μαζικης επικοινωνιας.
Το φαινομενο Τραμπ , παρα τα αντισυμβατικα και απο ορισμενες αποψεις ακραια χαρακτηριστικα του, εκφραζει βαθυτερα ρευματα και αντιθεσεις στην Αμερικανικη κοινωνια, που αναζητουν πολιτικη εκφραση και διαταρασσουν την παραδοσιακη εικονα της μονολιθικης δικομματικης Αμερικανικης πολιτικης. Το κυριο θεμα που , περισσοτερο η λιγοτερο συνειδητα , διχαζει την Αμερικανικη κοινωνια , ειναι η υπερσυγκεντρωση ισχυος απο τη χρηματοπιστωτικη μεριδα της οικονομικης ολιγαρχιας , η οποια αναζητει στην απεριοριστη διεθνοποιηση και παγκοσμιοποιηση νεα συνορα οικονομικου επεκτατισμου και ανεξελεγκτου , ασυλληπτου κερδους.
Η χρηματοπιστωτικη οικονομια , με την ελευθερια που κατεκτησε, μετα τη σταδιακη απαλλαγη της απο τους περιορισμους που ειχαν επιβληθει στις τραπεζικες δραστηριοτητες απο τους κανονισμους του New Deal του Προεδρου Ρουσβελτ, στη δεκαετια του 1930 , μετα τη μεγαλη οικονομικη κριση του 1929, υποκατεστησε, σε πολυ μεγαλο βαθμο , την πραγματικη , παραγωγικη οικονομια με την εικονικη , κερδοσκοπικη οικονομια.Πανω απο το 90% του ογκου των συναλλαγων αναφερεται στην εικονικη αντι στην πραγματικη οικονομια.
Η παγκοσμιοποιηση , που ανεδειχθη απο την εποχη Κλιντον ως επισημη Αμερικανικη πολιτικη , παρουσιασθηκε στην πολιτικη ηγεσια ως μια ιδεα Αμερικανικης ηγεμονιας στον μεταψυχροπολεμικο κοσμο, μεσω της οικονομικης κυριαρχιας και των ανοικτων συνορων.Τα αποτελεσματα ομως φανηκαν γρηγορα. Τα ανοικτα συνορα εγιναν μπουμεραγκ ακομη και για την πιο ισχυρη χωρα του κοσμου.Πρωτον , γιατι εγινε δυνατος ο διαχωρισμος του συμφεροντος μιας πολυεθνικης εταιρειας απο το συμφερον του κρατους. Γιατι , π. χ . , μια Αμερικανικη εταιρεια να μη μεταφερει την παραγωγη της σε μια φθηνη χωρα , εφοσον θα μπορουσε ταυτοχρονα , μεσα απο το ελευθερο εμποριο , να εισαγει παλι στις ΗΠΑ τα προιοντα της, χωρις δασμους η με πολυ χαμηλους δασμους ; Δευτερον , γιατι τα ανοικτα συνορα επετρεπαν σε αλλες χωρες να ανταγωνιζονται αθεμιτα την Αμερικανικη βιομηχανια, μεσα στην ιδια την Αμερικανικη αγορα.
Η Κινα , π. χ . , η οποια εχει πολυ υψηλη ανταγωνιστικοτητα, λογω του πολυ φθηνου κοστους παραγωγης, αλλα και αλλων παραγοντων , μπορουσε να εξαγει ελευθερα στις ΗΠΑ οχι μονο τα δικα της προιοντα , αλλα και τα προιοντα των Αμερικανικων εταιρειων , που ειχαν μεταφερει την παραγωγη τους στην Κινα.Δεν ειναι τυχαιο το τεραστιο ελλειμμα που δημιουργηθηκε στο εμπορικο ισοζυγιο ΗΠΑ - Κινας. Και αλλες ομως χωρες , με πολυ υψηλο βιοτικο επιπεδο , οπως , π. χ . , η Γερμανια επωφεληθηκαν απο το ελευθερο εμποριο και τα ανοικτα συνορα για να επιδοθουν σε αθεμιτο ανταγωνισμο. Η Γερμανια , αντι να επενδυσει στις ΗΠΑ, το βρηκε πολυ συμφεροτερο για την αυτοκινητοβιομηχανια της να επενδυσει στο φθηνο, γειτονικο Μεξικο.
Ο καθενας αντιλαμβανεται τις επιπτωσεις της πολιτικης αυτης σε μακροπροθεσμη κλιμακα.Ο Αμερικανος βιομηχανος γιατι θα κρατησει την παραγωγη του στις ΗΠΑ, οταν αντιμετωπιζει αθεμιτο ανταγωνισμο , μεσω Μεξικου η αλλης φθηνης χωρας ; Η μετεγκατασταση ομως βιομηχανιων μπορει να ειναι συμφερουσα για τον βιομηχανο, αλλα δεν ειναι συμφερουσα για το κρατος.Το τελευταιο χανει επενδυσεις , φορους , απασχοληση , βιομηχανικη και τεχνολογικη προοδο και οικονομικη και κοινωνικη ευημερια.
Η εξελιξη αυτη, που συνεπαγεται εναν ακραιο οικονομικο νεοφιλελευθερισμο, οδηγησε , προφανως , στις ΗΠΑ σε μια μεγαλη εσωτερικη πολωση και ανταγωνισμο σε πολλα επιπεδα.Πρωτον, σε ανταγωνισμο μεταξυ της πραγματικης και της εικονικης οικονομιας.Δευτερον , μεταξυ Αμερικανων εργαζομενων και παρανομων μεταναστων , ο αριθμος των οποιων αυξανοταν καθε χρονο κατα εκατομμυρια, ως αποτελεσμα των ιδεολογηματων που παρακολουθουν την παγκοσμιοποιηση και τα ανοικτα συνορα. Τριτον , μεταξυ των επωφελουμενων και των πληττομενων απο την παγκοσμιοποιηση. Οι τελευταιοι περιλαμβανονται στους Αμερικανους παραγωγους, στους μισθωτους , που βλεπουν να χανουν την απασχοληση τους η τους μισθους τους να καθηλωνονται επι χρονια η να μειωνονται και στους επιχειρηματιες , που βλεπουν να δεινοπαθουν η να καταστρεφονται απο τον ξενο ανταγωνισμο.
Με την παροδο του χρονου και τη συνεχως επιδεινουμενη κατασταση, τα προβληματα αρχισαν να τιθενται πολιτικα, παρα τη συντριπτικη κυριαρχια των μαζικων μεσων επικοινωνιας, που ειναι υπο τον ελεγχο της χρηματιστικης ολιγαρχιας και στηριζουν την παγκοσμιοποιηση και τα ιδεολογηματα της. Ο Τραμπ εξεφρασε σ' ενα μετρο την αντιθεση αυτη στην παγκοσμιοποιηση. Πηρε σαφως θεση εναντιον, γεγονος που συσπειρωσε εναντιον του τη λυσσαλεα αντιδραση των κραταιων υποστηρικτων της. Ο ιδιος ομως ηταν ευαλωτος, λογω της αλλοπροσαλλης, αντιφατικης και προσωποπαγους πολιτικης του, που τον εξεθετε και τον εκανε ευκολο στοχο. Η εισβολη διαδηλωτων στο Καπιτωλιο , χρησιμοποιειται τωρα απο τους αντιπαλους του , οχι μονο για να τον διασυρουν ως εχθρο των δημοκρατικων θεσμων και κινδυνο για τη δημοκρατια, αλλα και για ν' απαξιωσουν στο προσωπο του καθε κριτικη στην παγκοσμιοποιηση και στην ιδεολογια της.
Η Ευρωπαικη Ενωση, που ταυτισθηκε απο νωρις με την παγκσμιοποιηση , παρα το γεγονος οτι αυτη αντιμαχεται εκ των πραγματων την επαγγελλομενη πολιτικη ενοποιηση της , χαιρετισε με ανακουφιση την εκλογη Μπαιντεν.Ειδε , πρωτ ' απ' ολα, σ' αυτην τη συνεχιση της πολιτικης της παγκοσμιοποιησης, που ειχε απειληθει ευθεως και θορυβωδως απο τον απερχομενο Προεδρο.Ειδε επισης την επιστροφη στη γνωστη Ατλαντικη κανονικοτητα. Η Γερμανια , υπο την ιδιοτητα της Ευρωπαικης Προεδριας , εσπευσε να υπογραψει με την Κινα συμφωνια ελευθερου εμποριου και επενδυσεων. Ειναι βεβαιο οτι εαν εκλεγοταν ο Ντοναλτ Τραμπ,θα αντιδρουσε με σφοδροτητα σ' αυτη την πρωτοβουλια της Ευρωπαικης Ενωσεως.
Σε ο,τι αφορα ειδικοτερα την Ελλαδα , η αναταραχη στις ΗΠΑ φερνει στη μνημη το κενο εξουσιας, που ειχε δημιουργηθει, μετα την παραιτηση Νιξον , και το οποιο αξιοποιησε ο Κισσιγκερ για να προαγαγει τα καταχθονια του σχεδια στην Κυπρο , με τη βοηθεια της χουντας του Ιωαννιδη.Οι συνθηκες σημερα ειναι πολυ διαφορετικες. Η Ελλαδα εχει ισχυρους συμμαχους. " Τα δικα μας λαθη " ηταν ομως παντα η Αχιλλειος πτερνα της νεοτερης Ελλαδας.
Συμπερασματικα, τα εσωτερικα προβληματα των ΗΠΑ, ασχετα με τους σημερινους πρωταγωνιστες της επικαιροτητας, ειναι πολυ μεγαλα και μπορουν να προκαλεσουν γενικοτερο χαος , εαν δεν αντιμετωπισθουν εγκαιρως. Οι ΗΠΑ χρειαζονται εναν νεο Ρουσβελτ για να δαμασει και να ελεγξει το χαος που δημιουργει η ανεξελεγκτη χρηματιστικη κερδοσκοπια και η υποκατασταση της πραγματικης οικονομιας απο την εικονικη.Εν τω μεταξυ, η πολιτικη διχοστασια στις ΗΠΑ , με η χωρις Τραμπ, θα συνεχισθει, για οσο δεν λαμβανονται ριζικα μετρα και προβαλλεται αφελως η παγκοσμιοποιηση ως δηθεν μονοδρομος για τη ακολουθητεα πορεια.
Περικλης Νεαρχου
Πρεσβυς ε. τ.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)