Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Δευτέρα 16 Μαρτίου 2020

Ηλίας Ανδριόπουλος / Elias Andriopoulos · Ο ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ

38 λεπτά
Ο ΕΘΝΟΜΗΔΕΝΙΣΜΟΣ

Τον Απρίλιο του 1967, που μας αντάμωσε η Δικτατορία, ήμουν δεκαεπτά ετών. Στην Ελλάδα επικρατούσε, πέραν των πολιτικών εντάσεων, και μία απερίγραπτη φτώχεια, που δυσκόλευε τα παιδιά της ηλικίας μου να σπουδάσουν και να βρουν τον δρόμο τους. ΄Όμως, οι περισσότεροι νέοι και αρκετοί φίλοι μου βρεθήκαμε από την πρώτη στιγμή απέναντι στο καθεστώς, αν και αυτό σήμαινε για αρκετούς διώξεις, βασανιστήρια, φυλακίσεις, κυνηγητό.
Παρόλα αυτά κανείς δεν διανοήθηκε να αμφισβητήσει την έννοια της πατρίδας, επειδή τότε την Εξουσία, το Κράτος το εξέφραζε ένα ανελεύθερο, τυραννικό, δικτατορικό σύστημα, που είχε επιβληθεί με τα τανκς. Μας ενέπνεε το 1821, ο Ρήγας, ο Κολοκοτρώνης, ο Σολωμός, ο Κάλβος, ο Μακρυγιάννης, ο Θεοδωράκης, ο Σεφέρης, αυτές οι διαλεχτές μορφές του ελληνισμού, που μας έδιναν κουράγιο και δύναμη. Αυτή την Ελλάδα είχαμε κατά νου. Και την διαχωρίζαμε από την άλλη, την αποκρουστική που την εκπροσωπούσε η Χούντα.
Άλλαξαν βέβαια τα χρόνια, ήρθαν καινούργιες εποχές, και άλλαξαν οι πολιτικές-κοινωνικές αντιστοιχίες. Σήμερα έχουμε Δημοκρατία. Η Αριστερά, που στο παρελθόν της υπήρξε πατριωτική, τώρα έγινε σχεδόν σε όλες τις εκδοχές της, εθνομηδενιστική. Στο ίδιο μοτίβο κινείται δυστυχώς και το μεγαλύτερο μέρος του φιλελεύθερου αστικού πολιτικού συστήματος. Έτσι, οι Έλληνες γίναμε “ελληναράδες”, οι πρόγονοι που μας ελευθέρωσαν δεν υπήρξαν ποτέ και η πατρίδα χλευάζεται, λοιδορείται, και απαξιώνεται. Ο άκριτος δικαιωματισμός έχει αναχθεί σε υπέρτατο αγαθό της παγκοσμιοποιημένης τάξης και η αριστερά -κεντροαριστερά, ως αιχμή του συστήματος, μάχεται και πρωτοστατεί για «ανοιχτά σύνορα» και πολυπολιτισμικές ενώσεις –αχταρμά -εθνών και λαών. Πρόκειται για πλήρη κατάπτωση.
Φίλοι μου, τα δικαιώματα των άλλων τα υπερασπίζεσαι όταν είναι λογικά και δίκαια και τα αντέχει η χώρα σου, και να φροντίζεις να έχεις χώρα, διαφορετικά έχουμε να κάνουμε με βλακώδεις εξυπνακισμούς, όπου δυστυχώς και εδώ η σύγχρονη αριστερά, διαπρέπει. Από την άλλη όπως έδειξαν τα πρόσφατα γεγονότα, ο ελληνικός λαός στην συντριπτική του πλειοψηφία είναι αντίθετος στις εθνομηδενιστικές αντιλήψεις και ξέρει να υπερασπίζεται την πατρίδα του.
Στον Έβρο οι μετανάστες επιτίθενται με πέτρες, ξύλα και μολότωφ, για να εισβάλουν υπό την καθοδήγηση των Τούρκων και η εγχώρια αριστερά το προσπερνά, προτάσσοντας μόνο τα δικαιώματά τους… Αλήθεια, δεν βλέπουν ότι έχουμε επιθετικές μετακινήσεις πληθυσμών, ποιος τους ωθεί είναι άλλη ιστορία, και η Ελλάδα δεν μπορεί να αντέξει τις δεκάδες, ίσως εκατοντάδες εκατομμύρια δυστυχισμένων ανθρώπων γύρω μας, όταν οι άλλοι στην Ευρώπη κλείνουν τα σύνορα; Αν και δεν είμαι σίγουρος ότι πρόκειται μόνο για δυστυχισμένους ανθρώπους. Μην αμφιβάλετε οτι ανάμεσά τους βρίσκονται τζιχαντιστές, ξένες μυστικές υπηρεσίες πράκτορες και ότι άλλο βάλλει ο νους σας.
Ο ελληνικός λαός και οι νησιώτες μας έδειξαν αξιοθαύμαστη ανθρωπιστική ευγένεια και πλούτο συναισθημάτων που έρχεται από το φιλόξενο παρελθόν μας,, όταν οι ροές ήταν μικρές και αντιμετωπίσιμες. Τώρα το ζήτημα δεν είναι μεταναστευτικό, ούτε καν προσφυγικό. Έχουμε μπει σε μία άλλη επικίνδυνη φάση και πρέπει να είμαστε προσεκτικοί, γιατί διαφορετικά αυτό θα μας διαλύσει. Ελπίζω κάποιοι να συνέλθουν.
Ηλίας Ανδριόπουλος
15 Μαρτίου 2020

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)