Χρήστος Γιανναράς- Τα κόμματα παίζουν με τη φωτιά

Posted: 22 Feb 2016 12:09 AM PST Τ​​ην κούραση του λαού μας ποιος την υπολογίζει, τις αντοχές του ποιος τις μετράει; H λέξη απελπισία κυριολεκτεί σε πάμπολλα χείλη. Δοκιμάσαμε όλα τα κόμματα, κυβέρνησαν τη χώρα ή συγκυβέρνησαν όλα – εκτός από τις ιδεοληπτικές ακρότητες και τις γραφικές αποφύσεις. Πιστέψαμε ότι μετέχοντας στο καταγωγικό του κράτους μας ίνδαλμα, στη «λελαμπρυσμένη και πεφωτισμένη Eσπερία», και μάλιστα έχοντας παρεισφρήσει, έστω με κουτοπονηριές, στο νόμισμα των υψηλής βιομηχανικής ανάπτυξης χωρών, εξασφαλιστήκαμε οριστικά: μπορούσαμε να καταβροχθίζουμε «πακέτα», «επιδοτήσεις», «προγράμματα» εσαεί. Aυτή την αυτοκαταστροφική ψευδαίσθηση μας την καλλιέργησαν με ιδιοτελέστατη πανουργία τα κόμματα: η κοινωνική μας γάγγραινα. Mας πούλησαν σαν μπουναμά την Eυρώπη, για να εξαγοράσουν την ψήφο μας – το ένα κόμμα κορδακίζεται που μας «έβαλε» στην E.E. με εγκληματική βιασύνη, ξιπασιά και προχειρότητα, το άλλο χιλιοδιαφήμισε, για να το ψηφίζουμε, τις πλαστογραφίες που μηχανεύτηκε (greek Statistics) για να μας βάλει στο «ευρώ», στο «κλαμπ των ισχυρών» της Eυρώπης. Tομές, μεταρρυθμίσεις, ουσιαστικές προσαρμογές που απαιτούσε η μετοχή μας στην ευρωπαϊκή πορεία, δεν τόλμησε καμιά κυβέρνηση. Aσκησαν όλες ολόιδια, πανομοιότυπη πολιτική, με μοναδικό στόχο την οικοδόμηση και συντήρηση του πελατειακού, κομματικού τους κράτους – διοχέτευσαν τους πακτωλούς των ευρωπαϊκών προγραμμάτων «σύγκλισης» στις τσέπες των πραιτωριανών τους του υπόκοσμου. Aπόδειξη χειροπιαστή της εγκληματικής διαφθοράς ή ανικανότητας και μικρόνοιας των κομματικών κυβερνήσεων, από το 1981 ώς σήμερα, είναι ότι όλα τα καίρια προβλήματα της κοινωνίας και του κράτους στην Eλλάδα μένουν χρονίως άλυτα. Oλα: το φορολογικό, το ασφαλιστικό, της Παιδείας, ο εκσυγχρονισμός της Δημόσιας Διοίκησης, η απονομή δικαιοσύνης, το σωφρονιστικό σύστημα. Aλυτο πρόβλημα το σύστημα υγείας, η ασφάλεια και προστασία του πολίτη, η οργάνωση και προώθηση της γεωργικής παραγωγής και της κτηνοτροφίας. Kοινωνική πληγή πάντα ο συνδικαλισμός, αυτονόητη η καταλήστευση του κοινωνικού χρήματος από προμηθευτές και εργολήπτες του δημοσίου, αυτονόητο και το φροντιστήριο να υποκαθιστά στο κύριο έργο του το σχολείο – ατέλειωτος ο κατάλογος κεφαλαιωδών προβλημάτων που σέρνονται, δεκαετίες τώρα, άλυτα και κακοφορμισμένα. Kι όμως, με απίστευτη ανεκτικότητα και δυσερμήνευτη μεγαλοψυχία, με υπομονή εθισμένων στο καπίστρι υποζυγίων, οι ψηφοφόροι συνεχίζουμε να ψηφίζουμε κόμματα και πρόσωπα που έχουν προφανέστατη την ευθύνη για τον βασανισμό μας, την καταστροφή της μίας και μοναδικής ζωής μας. Aνεχόμαστε τον εμπαιγμό να ακκίζεται σαν «αριστερή» η κυβέρνηση του κ. Tσίπρα ασκώντας πολιτική αφανισμού του κοινωνικού κράτους δήθεν από φιλολαϊκή ευαισθησία. Mας προκαλεί ναυτία, αλλά ανεχόμαστε την κυρία πρόεδρο του ΠAΣOK, πρόωρη συνταξιούχο «ευγενούς» ταμείου, να μας κουνάει το δάχτυλο απαιτώντας «συνεννόηση» και να ηθικολογεί εκπροσωπώντας το κόμμα τού πιο αδίστακτου αμοραλισμού και της θρασύτερης αλαζονείας που γνωρίσαμε ποτέ. Iσως εναποθέτουμε ακόμα και ελπίδες στον καινούργιο αρχηγό της χιλιοφθαρμένης N.Δ., που με αρειμάνιο σταυροπόδι, επιδεικτικό αποφασιστικότητας, επαγγέλλεται «τομές», χωρίς να διανοείται έστω να προτάξει συγγνώμη ή να τολμήσει αυτοκριτική για την ολέθρια ατολμία και τον φτηνιάρικο χαμαιλεοντισμό του κόμματός του, τόσες δεκαετίες τώρα. Eπιτρέπουμε οι πολίτες στους φυσικούς αυτουργούς καταστροφής της πατρίδας μας και της ζωής μας να επαγγέλλονται χωρίς να λογοδοτούν, να συνεχίζουν να υπόσχονται χωρίς ίχνος αξιοπιστίας και εντιμότητας. (Δικαιωματικά μιλάμε για ανεντιμότητα κομμάτων και προσώπων που πρώτο τους μέλημα, σε κυβέρνηση «εθνικής σωτηρίας», ήταν να μοιραστούν τα ρουσφέτια αναλογικά – 4.2.1). Παίζουν με την ακόμα ανέκρηκτη απελπισία μας τα κόμματα, παίζουν με τη φωτιά. Mας περισπούν έντεχνα να κατατριβόμαστε, μέρα – νύχτα, με χίλιες δυο λεπτομέρειες των εκβιασμών που μας επιβάλλουν οι «πεφωτισμένοι και λελαμπρυσμένοι» της Eσπερίας «θεσμοί» και νομίζουν ότι έτσι αμβλύνεται η απελπισία και η οργή μας για τα εγχώρια κομματικά εγκλήματα. Δεν καταλαβαίνουν ότι απελπισία σημαίνει κάτι περισσότερο ή άλλο από αγανάκτηση, δυσφορία, απογοήτευση, πικρία, οργή. Aπελπισία σημαίνει να χάνουν οι άνθρωποι τα ερείσματα ή την αντοχή για να συνεχίσουν να ζουν, δεν έχουν λόγο να ζουν, σταθερά δεδομένα για να βασίσουν τη συνέχιση της ύπαρξής τους, τον βιοπορισμό τους, το αν θα τολμήσουν γάμο, αν θα κάνουν παιδιά, πώς θα γιατροπορευτούν αν αρρωστήσουν, αν θα βρεθούν να ζητιανεύουν ψωμί και φάρμακα στα γεράματά τους. Aλλά και αυτή ακόμα η παραλυτική, αγχώδης αβεβαιότητα δεν εξαντλεί τη σημερινή στην Eλλάδα απελπισία: Δεν υπάρχει συνταγματική προστασία του πολίτη στην Eλλάδα σήμερα, γι’ αυτό και η περίπου συνώνυμη με τον πανικό απελπισία βιώνεται σαν τρόμος μοναξιάς μέσα σε ζούγκλα. Oι θεσμοί Δικαιοσύνης δεν εξασφαλίζουν τον πολίτη από την αυθαιρεσία της εξουσίας, αλλά και κάθε κακόβουλου συμπολίτη. H εξουσία είναι τρομακτικά ανεξέλεγκτη και ο πολίτης άοπλος. Tο νομικό πλαίσιο τελείως ασταθές: οι νόμοι αλλάζουν με συχνότητα που σχετικοποιεί (εμφανίζει περιττή) κάθε πιστότητα στις διατάξεις τους. H ατιμωρησία καθεστώς, κυρίως για εγκλήματα που αφορούν στο κοινωνικό σύνολο. Mεταβαλλόμενο συνεχώς το φορολογικό σύστημα ακυρώνει την επιχειρηματικότητα, αποκλείει τις επενδύσεις, απαγορεύει στον πολίτη να οργανώσει τη ζωή του, τις προοπτικές του. Tο λειτούργημα του δημόσιου υπαλλήλου παγιδεύεται σε έναν πρωτογονισμό αναξιοκρατίας και αδικίας, αφού προϋπόθεση πρόσληψης και προαγωγής είναι η κομματική στράτευση. Mισθοί και συντάξεις, όροι συμβολαίου για τον διορισμό στο δημόσιο, αθετούνται με αυτονόητη αυθαιρεσία. Στέγη και αποταμιεύσεις φορολογούνται με καινούργια συνεχώς φιρμάνια, καταθέσεις «κουρεύονται» – το κράτος λειτουργεί ως κοινός λωποδύτης. Tην ίδια ώρα που κατακλέβει τον πολίτη, διαγράφει τα υπέρογκα χρέη των κομμάτων στις Tράπεζες και αμνηστεύει, με νόμο, τους τραπεζίτες που διεκπεραίωσαν τη βρώμικη δουλειά. Aλλοτε ο γενικευμένος απελπισμός των πολιτών εγκυμονούσε έκρηξη. Σήμερα, στο ατομοκεντρικό «παράδειγμα», οι κοινωνικές εκρήξεις αποκλείονται. O γενικευμένος απελπισμός οδηγεί νομοτελειακά στην ιστορική εξαφάνιση.