Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Δευτέρα 12 Σεπτεμβρίου 2016

Μερικά σημεία από την ομιλία Βρουφάκη στο Παρίσι (10-9-2016)-Μέρος 1

1.Πέρυσι, ήρθα στο La Fete με ένα μήνυμα από την Ελλάδα. Η Άνοιξη της Αθήνας μόλις είχε συνθλιβεί από την Τρόικα, επειδή το κατεστημένο της Ευρώπης σχεδίαζε να φέρει την Τρόικα στο Παρίσι. Από τότε, η Τρόικα έχει έρθει στο Παρίσι. Εργασιακοί Νόμοι πέρασαν με προεδρικά διατάγματα. Οι ελευθερίες των πολιτών έχουν μειωθεί. Και ο υπέροχος λαός του Παρισιού απάντησε με Nuit Debout.
Ναι, είναι αλήθεια, η Ελλάδα υπήρξε (χρησιμοποιήθηκε αυτά τα χρόνια ως) το εργαστήριο της μισανθρωπίας. Και η Γαλλία πρέπει να είναι το πεδίο μάχης όπου η μισανθρωπία θα ηττηθεί.
2. Γιατί είμαστε εδώ? Είμαστε εδώ γιατί είμαστε ανθρωπιστές σε μια εποχή μισανθρωπίας. Είμαστε εδώ γιατί οι Γάλλοι ασφυκτιούν. Οι Έλληνες ασφυκτιούν. Οι Αυστριακοί, οι Γερμανοί, οι Ισπανοί, οι Πορτογάλοι ασφυκτιούν. Όλη η Ευρώπη ασφυκτιά. Είμαστε εδώ γιατί οι λαοί μας ασφυκτιούν σε μια Ευρώπη που αποσυντίθεται. 
Είμαστε εδώ για να σταματήσει η ασφυξία των λαών μας, για να σταματήσει η αποσύνθεση της Ευρώπης. Μια αποσύνθεση που την τροφοδοτεί το θηρίο της εποχής μας: η Μεγάλη Υφεση, η οποία, όπως στη δεκαετία του 1930, εκτρέφει την ξενοφοβία, το ρατσισμό και τον εθνικισμό. Είμαστε εδώ για να ελαχιστοποιήσουμε το ανθρώπινο κόστος από τον ηλίθιο χειρισμό της αναπόφευκτης αυτής κρίσης στην Ευρώπη. Είναι μόνο αυτό που μας φέρνει εδώ: Μια παρόρμηση, Ενα Χρέος: Να ελαχιστοποιήσουμε την ανθρώπινη δυστυχία. Το καθήκον μας είναι απλό: Το καθήκον μας είναι να κάνουμε ό, τι χρειάζεται προκειμένου να φύγουν από τα πρόσωπα των ανθρώπων οι αιτίες που τους κάνουν σκυθρωπούς.
3. Ας μην έχουμε (όμως) ψευδαισθήσεις. Είμαστε αντιμέτωποι με αποφασισμένους, καλά οργανωμένους αντιπάλους που δεν βάζουν το καλό της ανθρωπότητας πρώτα. Που θέλουν μόνο ένα πράγμα: μπίσνες ως συνήθως (business as usual) κι έναν κόσμο που τους επιτρέπει να κερδίζουν ατέλειωτα χρηματικά ποσά χρησιμοποιώντας την υπόλοιπη ανθρωπότητα ως εργαλείο προκειμένου να το πετύχουν. Δεν πείθονται από λογική επιχειρηματολογία. Δεν είναι ευαίσθητοι στο ηθικό παράδειγμα. Απεχθάνονται τη δημοκρατία. Ξέρουν ότι μπορούν να εκφοβίσουν μια μεγάλη πλειοψηφία της ανθρωπότητας. Αλλά στην αλαζονεία τους, σαν ένας ανόητος ιός, οι μπίσνες τους αυτές καταστρέφουν τον οργανισμό απ΄τον οποίο εξαρτώνται.
Οι ως συνήθως μπίζνες τους (business-as-usual) είναι υπεύθυνες για την διάλυση της Ευρώπης. Οι ως συνήθως μπίζνες τους είναι υπεύθυνες για τον αργό οικολογικό θάνατο του πλανήτη μας. Οι ως συνήθως μπίζνες τους είναι υπεύθυνες για το φόβο και το μίσος που γίνεται ξανά, όπως στη δεκαετία του 1930, η κυρίαρχη πολιτική δύναμη σ’ αυτόν τον πλανήτη.
4. Έτσι, αυτός είναι ο λόγος που είμαστε εδώ. Το Δημοκρατικό Ευρωπαικό Κίνημα (DiEM25), το κίνημα που ξεκίνησε με τη σύνθλιψη της Ανοιξης της Αθήνας, πριν εξαπλωθεί σε όλη την Ευρώπη, είναι εδώ. Και είμαστε εδώ αποφασισμένοι να καταβάλουμε οποιοδήποτε τίμημα, να σηκώσουμε οποιοδήποτε φορτίο, και ν’ αντιταχθούμε σε κάθε εχθρό των ελπίδων της ανθρωπότητας (We are here determined to pay any price, bear any burden, oppose any enemy of humanity’s hopes). Είμαστε εδώ για να υπερασπιστούμε τα γαλλικά ιδεώδη της ελευθερίας, της αδελφοσύνης και της ισότητας και να προσθέσουμε σ’ αυτά ελπίδα, ορθολογισμό, ποικιλομορφία, ανοχή και, βέβαια, δημοκρατία.
PARIS, 10th September 2016

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)