Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2016

ΤΙ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΟΜΑΣΤΕ

Η προσπάθεια για εκμετάλλευση του θρησκευτικού συναισθήματος από την ελιτ της νέας τάξης είναι γεγονός αναμφισβήτητο. Επιδιώκει η νέα τάξη να κατασκευάσει τη δική της παγκόσμια θρησκεία, ώστε να εξασφαλίσει τη μακραίωνη κυριαρχία της πάνω σε έθνη και λαούς. Δύσκολο είναι να ξεχωρίσεις τη θρησκεία από την πολιτική της χρήση. Για τους Ελληνες η Ορθοδοξία είναι συνυφασμένη με τους αγώνες για την επιβίωση και την απελευθέρωση του γένους, τόσο κατά τους χρόνους της μακράς δουλείας (με ρόλο κυρίως συντηρητικό) όσο και κατά τους χρόνους της εθνικής απελευθέρωσης (επανάσταση του 1821) και της αντίστασης κατά της ναζιστικής κατοχής, η οποία επαναλαμβάνεται σήμερα μέσα από το σιωπηλό και μη οργανωμένο ακόμα αντιμνημονιακό κίνημα.  Λοιπόν, τί θέλουμε από την Ορθοδοξία? Να την εξαφανίσουμε μαζί με τους Ορθοδόξους? Ή να την κάνουμε όργανο του Ροκφέλλερ και του Σόρος? Να πουλήσουμε την περιουσία της για να τη δώσουμε στους τραπεζίτες? Βεβαίως λάθη κάνουν οι  λειτουργοί της και σημεία του δόγματος ενδεχομένως χρίζουν βελτίωσης. Αλλά σε ποιόν κάνει κακό? Δεν υπερασπίζεται το λαό και την πατρίδα ενάντια στο Μινώταυρο της νέας τάξης? Και ποιού μη ορθόδοξου επηρεάζει αρνητικά τη ζωή? Αυτή έκανε τη γενοκτονία των Ινδιάνων και τους επιθετικούς πολέμους που αφάνισαν τον άνθρωπο από την ανθρωπότητα (αν και ουδείς αναμάρτητος)?
     Η Ορθοδοξία γεννήθηκε αιώνες νωρίτερα από τον ιστορικό υλισμό, σφραγίζοντας με το αίμα του σταυρωμένου από τις εξουσίες Χριστού τις αρχιμήδειες αρχές του Ελληνισμού: τη Δημοκρατία και την οντολογική διαφορά, την οποία παρήγαγε η αρχαιοελληνική φιλοσοφία και επιστήμη.  Δύο θεμελιακοί τρόποι του νοείν προέκυψαν απ’ αυτή την παράδοση, οι οποίοι λειτουργούν, πριν την Ορθοδοξία,  στην πανοραμική πνευματική όραση του Παρμενίδη- βιωματικός καρπός της αποφλοίωσης του χωροχρονικού ''υπάρχω'' έως το έσχατο: έως την αναλλοίωτη απάτωρα αρχή του παντός (που προσήμαναν οι Ορφικοί). Το ίδιο και με τον Ηράκλειτο, ο οποίος παράλληλα με το γίγνεσθαι, αναγνωρίζει το αγέννητο- ''αείζωον πυρ'' ως αρχή του παντός. Αλλά ποιός κάνει το τόλμημα του αυτοβυθισμού και της αυτοαναίρεσης προκειμένου να κατανοήσει τον Παρμενίδη και τον Ηράκλειτο? Και σε τελευταία ανάλυση ποιός νοιάζεται? ''Τι είναι το καλό με την αλήθεια;'', ρώτησε ο Νίτσε. Και προχτές σε μια συζήτηση, προσπαθώντας να ρωτήσω ''ποιά επιστημονική αλήθεια κυβερνάει την οικονομία της παγκόσμιας αγοράς;'', κατατροπώθηκα αμέσως παίρνοντας την απάντηση: ''Δε μας ενδιαφέρει!'' Αλλά η οντολογική διαφορά θα υφίσταται όσο θα υπάρχει νόηση με συνείδηση του εαυτού της και όχι απλά νόηση-λειτουργία ως artificial intelligence ! Η διαφορά αυτή είναι που μας κάνει να διαφέρουμε από τ’ άψυχα όντα αλλά κι ως πρόσωπα μεταξύ μας. Και αυτή είναι που διαφοροποιεί Δύση και Ανατολή. Κι εμείς; H Ελλάδα; To τραγικό συναμφότερον!
Για ποιό λόγο λοιπόν πρέπει να κλείσουμε τα μάτια και ν’ αφανιστούμε και να μη αντιδρούμε σ΄όσα συμβαίνουν? Είναι ικανή η καθε εξουσία ή ηγεσία να καταλάβει τί υπερασπιζόμαστε?

25-9-2016.
Σημείωση. Το σύντομο αυτό άρθρο δημοσιεύτηκε για δέκα λεπτά στο ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΚΟΙΝΟΤΙΣΜΟ και το ξήλωσαν στη συνέχεια απαντώντας μου ότι: ''Φόβοι και συνωμοσιολογία περί μεταφυσικών θεμάτων δεν συνάδουν με το πνεύμα της σελίδας. Επίσης, δεν συνάδουν με τον ορθό λόγο και τη φιλοσοφία θεοκρατικές απόψεις που ακυρώνουν το πρόταγμα για τη δημοκρατία. Εννοείται ότι η σελίδα δεν είναι κάδος ιδεολογικών απορριμάτων δημοσιεύοντας πράγματα που αντιβαίνουν το αμεσοδημοκρατικό πρόταγμα....''. Ναι, αγαπητοί αγαγνώστες, μας δόθηκε η ευκαιρία να μάθουμε πόσο πιστεύουν και υπερασπίζονται οι συμπολίτες μας αυτοί την ελεύθερη έκφραση και διακίνηση των ιδεών και των απόψεων- πόσο δημοκράτες και ελεύθεροι είναι! Δυστυχώς, αντί για διάλογο, η ίδια η πράξη και το ύφος τους δείχνουν πόσο βαθιά έχει εισχωρήσει στον τόπο μας το καλυμμένο χέρι του ολοκληρωτισμού της νέας τάξης που επικαλείται και καπηλεύεται αξίες, και μάλιστα εκείνη της Δημοκρατίας, ακριβώς για να τις χειραγωγήσει, να τις μεταστρέψει και να τις καταπνίξει! Δεν πτοούμαστε όμως. Υπερασπιζόμαστε τη συνέχεια του γένους μας: τόσο τη σύγχρονη και Βυζαντική όσο και την αρχαιοελληνική μας παράδοση, την οποία δεν θ' αφήσουμε να την εκμεταλλεύονται, να την παραμοφώνουν και τη βιάζουν!

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)