Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τετάρτη 1 Ιουλίου 2015

Ανακοίνωση του ΜΕΤΑ 5 Ιούλη 2015

 Ψηφίζουμε ΟΧΙ στα μνημόνια, τη λιτότητα και τους εκβιασμούς
Στο δημοψήφισμα της Κυριακής 5 Ιούλη 2015, ο κόσμος της εργασίας και ο Ελληνικός λαός καλούνται να δηλώσουν την απόφασή τους, να πουν ΟΧΙ στα μνημόνια, ΟΧΙ στη λιτότητα, ΟΧΙ στους εκβιασμούς που εκπορεύονται από το διεθνές, το ευρωπαϊκό και το ντόπιο πολιτικό και οικονομικό κατεστημένο.
Οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, οι άνεργοι, η νεολαία και ο λαός μας, για 5 χρόνια πλήρωσαν ακριβά τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές που επέβαλαν οι δανειστές και η τρόικα και εφάρμοσαν πιστά οι ντόπιοι υπηρέτες τους. Μάτωσαν κυριολεκτικά προκειμένου να πληρώνεται ένα άδικο, απεχθές και ταξικό χρέος. Ένα χρέος που φορτώθηκε στις πλάτες του λαού για να σωθούν οι τράπεζες και να διατηρηθεί η κερδοφορία και τα προνόμια του μεγάλου κεφαλαίου.
Παρόλα αυτά, αγωνίστηκαν σκληρά, βγήκαν σε δρόμους και σε πλατείες, ενάντια στα μνημόνια,στη λιτότητα, στην εξαθλίωση, στον αυταρχισμό και στις αντιδημοκρατικές εκτροπές.
Δεν ξεχνούν επίσης ότι η εφαρμογή των μνημονιακών πολιτικών για 5 χρόνια οδήγησαν:
- σε 1,5 εκατομμύρια άνεργους μέσα από το κλείσιμο εκατοντάδων χιλιάδων μικρών και μεσαίων επιχειρήσεων, με τη χώρα να κατέχει το ρεκόρ της ανεργίας σε όλη την Ευρώπη,
- σε χιλιάδες αυτοκτονίες συμπολιτών μας που βρέθηκαν ξαφνικά χωρίς δουλειά, χωρίς φαΐ, χωρίς στέγη και χωρίς μέλλον,
- σε τεράστιες μειώσεις σε μισθούς και συντάξεις, στην κατάργηση των συλλογικών συμβάσεωνκαι των εργατικών δικαιωμάτων, στη φτωχοποίηση ενός μεγάλου μέρους του πληθυσμού της χώρας.
- στη διάλυση του ασφαλιστικού συστήματος και στην κλοπή και των τελευταίων αποθεματικών των ασφαλιστικών ταμείων, στο γκρέμισμα του κοινωνικού κράτους, της υγείας, της παιδείας, της κοινωνικής πρόνοιας.
Η απαίτηση των εργαζομένων και της συντριπτικής πλειοψηφίας του λαού είναι να μπει οριστικό τέλος στη μνημονιακή βαρβαρότητα και αυτό εκφράστηκε με κατηγορηματικό τρόπο τόσο στους αγώνες που προηγήθηκαν όσο και στις κάλπες στις 25 Ιανουαρίου.
Το νεοφιλελεύθερο κατεστημένο στην Ευρωπαϊκή Ένωση, το ΔΝΤ μαζί με τους τραπεζίτες, το κεφάλαιο και την ντόπια τρόικα, με εκβιασμούς, απειλές και τελεσίγραφα απαιτούν εδώ και τώρα από την Κυβέρνηση να υπογράψει συμφωνία συνέχισης των μνημονίων και των καταστροφικών πολιτικών που συνθλίβουν τα εργατικά δικαιώματα και οδηγούν τη χώρα στην καταστροφή.
Σήμερα οι εργαζόμενοι μπαίνουν σε θέση μάχης για την απόκρουση των αντιλαϊκών σχεδιασμών και των εκβιασμών των δανειστών - τοκογλύφων.
Με ένα μαζικό ΟΧΙ την Κυριακή στις 5 του Ιούλη θα στείλουν μήνυμα προς όλες τις κατευθύνσεις ότι είναι αποφασισμένοι να βάλουν τέρμα στη μνημονιακή λεηλασία και στην κατεδάφιση των εργασιακών και κοινωνικών δικαιωμάτων.
Με ένα βροντερό ΟΧΙ θα απαιτήσουν τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, το πέρασμα των τραπεζών υπό δημόσια ιδιοκτησία και κοινωνικό έλεγχο, την ανακατανομή του παραγόμενου πλούτου υπέρ του λαού, την αποκατάσταση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων τους και την παραγωγική ανασυγκρότηση της χώρας για να υπάρξει ανάπτυξη σε όφελος του λαού και του τόπου και για να αντιμετωπιστεί η ανεργία.
Με ένα παλλαϊκό ΟΧΙ θα απαιτήσουν επίσης απ' την Κυβέρνηση να μην κάνει ούτε βήμα πίσω και χωρίς ταλαντεύσεις και συμβιβασμούς να δώσει λύσεις στα δίκαια αιτήματα που θέτει το εργατικό και λαϊκό κίνημα και που άλλωστε ήταν και προεκλογικές εξαγγελίες και προγραμματικές της δεσμεύσεις.
Οι εργαζόμενοι έχοντας αποκτήσει μεγάλη πείρα από τους αγώνες ενάντια στις μνημονιακές πολιτικές και με το χέρι στην καρδιά στις 5 του Ιούλη θα στείλουν ένα ηχηρό μήνυμα υπερψηφίζοντας μαζικά το ΟΧΙ για να ανοίξει μια νέα αναγεννητική πορεία για το λαό και τη χώρα μας.
Η ΧΩΡΑ ΔΕΝ ΠΩΛΕΙΤΑΙ
Ο ΛΑΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ ΔΕΝ ΕΚΒΙΑΖΟΝΤΑΙ

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)