Α. Πονάμε, φωνάζουμε κι είμαστε έτοιμοι να κατασπαραχθούμε, σε μια στιγμή που η κυβέρνηση έχει χάσει τη δεδηλωμένη (αρχίζει να διαφαίνεται η παρένθεση) και η συνέχιση της παρουσίας της αρχίζει να εξαρτάται από τους αντιπάλους της, οι οποίοι περιχαρείς βρίσκουν την ευκαιρία να εξαγνισθούν στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ.
Προχωράμε εύκολα στο χαρακτηρισμό της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ ως μνημονιακής, υιοθετούμε εύκολα το «τι αριστερά-τι δεξιά»-«όλοι ίδιοι είναι» και είμαστε έτοιμοι να ρίξουμε το λίθο του αναθέματος και να καταδικάσουμε τον πρωθυπουργό που ως χθες επευφημούσαμε. Κάτι μου λείπει από το πάζλ για να ταχθώ με αυτή τη στάση. Ας σταθούμε, αν μου επιτρέπετε, πιο ψύχραιμοι μπροστά στη σκληρή πραγματικότητα και ας προσαράξουμε σ’ αυτή με όλο τον συναισθηματισμό, την καθαρότητα ψυχής, τον κόσμο των ιδεών και την τόλμη μας.
Β. Η κριτική μας στην κυβέρνηση, μέσα σε μια ολιγαρχική Ευρώπη που ζει τη γερμανοκρατία, δεν μπορεί να παραβλέψει ότι:
1. Η εντολή του 75% του ελληνικού λαού αλλά και των χωρών του Νότου είναι να παραμείνει η χώρα στην ευρωζώνη. Δεν θα αναφερθώ εδώ στις οικονομικές και γεωπολιτικές συνέπειες μιας εξόδου. Θα αναφερθώ στην πρόταση της κυβέρνησης, που τίθεται για συζήτηση σήμερα στο ευρωγκρούπ.
2. Ο υπουργός οικονομίας κ. Τσακαλώτος τόνισε χθες βράδυ ότι η κυβέρνησε διαπραγματεύεται μια σύμβαση δανεισμού με τον ESM που προβλέπει: α) επώδυνα όντως υφεσιακά δημοσιονομικά μέτρα, αλλά συγχρόνως: β) δέσμευση των εταίρων για απομείωση του χρέους (ώστε να καταστεί διαχειρίσιμο –λέω εγώ- και όχι ‘’βιώσιμο’’), γ) χαμηλότερα δημοσιονομικά πλεονάσματα (ποσά αποπληρωμής προς τους δανειστές), δ) αναπτυξιακό πακέτο 35 δις ευρώ, με το οποίο ελπίζεται να ξεπεραστεί η υφεσιακή διάσταση των μέτρων, και ε) όχι απλά μια συμφωνία (που κάθε τόσο θα περιμένει μια άλλη συμφωνία και νέα μέτρα), αλλά μια αποδεκτή (οριστική) λύση στο οικονομικό μας πρόβλημα.
Γ. Μπορεί εύκολα να κάνει κανείς κριτική στα προτεινόμενα μέτρα σε σχέση με τις προεκλογικές επαγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ, ωστόσο η σύνθεση της λύσης επιτρέπει να φανεί μετά από πέντε χρόνια κάποιο φως στο τούνελ. Θα περάσουμε δύσκολα, οπωσδήποτε, ωστόσο μας επιτρέπεται κάποια ελπίδα ανάκαμψης.
Όμως το βασικό ζήτημα απ’ όπου εκπηγάζουν και εγείρονται οι περισσότερες κριτικές, και που συνιστά τη λυδία λίθο για τον χαρακτηρισμό της συμφωνίας ως μνημονιακής ή μη είναι το ζήτημα του δικαιικού πλαισίου εντός του οποίου θα τεθεί.
Αν η σύμβαση δανεισμού πρόκειται να ακολουθήσει το αγγλικό δίκαιο που ακολούθησαν οι μέχρι σήμερα μνημονιακές συμβάσεις και να θέτει εκ νέου υπό κατοχή την εθνική μας υπόσταση (γη, ουρανό και θάλασσα), αν το υφιστάμενο Ταμείο (ΤΑΙΠΕΔ) είναι να συνεχίζει να αποτελεί τη μαύρη τρύπα της ύπαρξής μας και όλα μας τα υπάρχοντα να περιέρχονται σ’ αυτή και να εξατμίζονται σαν ατμός (λιμάνια, αεροδρόμια, ΟΤΕ, ΔΕΗ, ΤΡΕΝΟΣΕ, κλπ), αν η επιτροπή της Βουλής για τον έλεγχο του χρέους είναι να καταστεί γράμμα κενό από πλευράς σκοπού και περιεχομένου, τότε δεν θα πρόκειται απλά για μνημόνιο αλλά για μια πολιτική εξουδετέρωση της συμμαχίας ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ και την καταστροφή του κορμού της αντίστασης απέναντι στις συμβάσεις δανεισμού που καταλύουν την εθνική μας κυριαρχία.
Μπροστά στο ενδεχόμενο αυτό η κριτική μας και η αντίδρασή μας στην συμφωνία παύει να έχει πρώτιστα οικονομικό χαρακτήρα και αποκτά χαρακτήρα εθνικοαπελευθερωτικό.
Δ. Όμως, παράλληλα προς αυτά, ας σκεφτούμε ότι οι συνέπειες των Μνημονίων που υπέγραψαν οι εδώ Τροικανοί επικρέμονται ως σπάθη επί της κεφαλής μας. Ας καταλάβουμε ότι, για κάθε δόση που δεν πληρώνουμε, οι πιστωτές λένε (όπως ακούστηκε από τα ΜΜΕ χωρίς σχολιασμό) ότι προς το παρόν δεν θα κάνουν χρήση των collaterals, δηλαδή δεν θα ασκήσουν τις προβλεπόμενες από τις συμβάσεις δανεισμού κατασχέσεις-πλειστηριασμούς επί της δημόσιας (και ιδιωτικής) περιουσίας, που μπήκε ως υποθήκη.
Συμπέρασμα: Το ζήτημα δεν είναι απλά αν θα ανοίξουν οι τράπεζες και θα αποκατασταθεί η οδυνηρή οικονομική κανονικότητα. Το μεγάλο ζήτημα είναι ότι η άσκηση ή μη των όποιων δικαιικών μας δικαιωμάτων αλληλοσυνδέονται με το οικονομικό ζήτημα και τις υπογεγραμμένες συμβάσεις δανεισμού. Πρέπει να συνδυαστεί σε σχέση με έναν πόλεμο σε επίπεδο δικαιικό-νομικό που μπορεί να ξεσπάσει όσο δεν θα μπορούμε να αποπληρώνουμε τον εχθρό μας, που σημαίνει όσο ο ίδιος δεν θα μας δανείζει για να τον αποπληρώνουμε! Μπορούμε έτσι να κατανοήσουμε αυτό που έλεγε ο Γ. Κασιμάτης: ότι με τις συμβάσεις δανεισμού μας έδεσαν χειροπόδαρα. Ας ελπίσουμε ότι η σημερινή κυβέρνηση δεν θα επαναλάβει το έγκλημα και δεν θα συνδέσει τον νέο οικονομικό δανεισμό με την υπογραφή μιας σύμβασης όπως εκείνες των μνημονίων που έβαλαν την Ελλάδα υποθήκη!
Αλλά φοβάμαι ότι υπάρχει έλλειμμα κεντρικού σχεδιασμού στην κυβέρνηση για να επεξεργαστεί τη συνθετότατα των προβλημάτων και την στρατηγική της. Μακάρι να διαψευστώ.
Κώστας Τσιαντής (11-7-2015)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου