Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Πέμπτη 2 Απριλίου 2015

Τομά Πικετί.: 'Υπάρχει μια τεράστια υποκρισία απέναντι στην Ελλάδα' | DefenceNet.gr

Γάλλος οικονομολόγος: 'Υπάρχει μια τεράστια υποκρισία απέναντι στην Ελλάδα'.
«Υπάρχει μια τεράστια υποκρισία απέναντι στην Ελλάδα και αυτό είναι δραματικό» επισημαίνει σε συνέντευξή του στη βελγική εφημερίδα L΄ Écho o διάσημος Γάλλος οικονομολόγος και συγγραφέας του βιβλίου "Το Κεφάλαιο στον 21ο αιώνα", Τομά Πικετί.
Συγκεκριμένα, απαντώντας στην ερώτηση αν με τις μεταρρυθμίσεις που έχει ήδη προτείνει η Ελλάδα κινείται προς τη σωστή κατεύθυνση, ο κ. Πικετί δίνει την εξής απάντηση:
«Νομίζω ότι πρώτα απ΄ όλα υπάρχει μια τεράστια υποκρισία απέναντι στην Ελλάδα και αυτό είναι δραματικό. Προφανώς θα πρέπει να βελτιωθεί το ελληνικό φορολογικό σύστημα. Αλλά, από την άλλη, οι γαλλικές και γερμανικές τράπεζες είναι πολύ ευχαριστημένες που δέχονται τις καταθέσεις των πλουσίων Ελλήνων, χωρίς να δίνουν στοιχεία στις ελληνικές φορολογικές αρχές. Και θέλετε, λοιπόν, μόνη της η Ελλάδα να επιβάλει ένα δίκαιο φόρο στους πλούσιους Έλληνες φορολογούμενους; Το ελληνικό φορολογικό σύστημα πρέπει να βελτιωθεί προς την κατεύθυνση της φορολόγησης της μεγάλης ακίνητης περιουσίας, και εδώ απαιτείται μια ευρωπαϊκή λύση. Από την άλλη, υπάρχουν ακόμη πολλοί άνθρωποι στην Ευρώπη που τους αρέσει η ιδέα να πιέζουν την Ελλάδα να βγει από την Ευρωζώνη. Και αυτό είναι εξαιρετικά σοβαρό».
Στο ερώτημα γιατί η έξοδος της Ελλάδας από το ευρώ συνιστά αιτία ανησυχίας, ο Γάλλος οικονομολόγος αναφέρει:
«Νομίζω ότι θα είναι η αρχή της τελικής ήττας της Ευρώπης. Αυτό είναι απολύτως βέβαιο. Το ερώτημα σε κάθε επόμενη εκλογική αναμέτρηση, στην Πορτογαλία, την Ισπανία ή το Βέλγιο, θα είναι κατά πόσο η συγκεκριμένη χώρα πρέπει να φύγει από την Ευρωζώνη ή όχι».
Στη συνέχεια του ζητήθηκε να σχολίασε την άποψη του υπουργού Οικονομίας του Βελγίου Γιόχαν Βαν Οβερτβελντ ότι ένα «Grexit» δεν θα ήταν καταστροφή, με τον Τομά Πικετί να επισημαίνει:
«Ακούστε, με μαθητευόμενους μάγους, όπως σε αυτή την περίπτωση, δεν είμαστε σε καλό δρόμο ... Η Ευρώπη είναι ένα από τα πολυτιμότερα αγαθά μας, και αν αρχίσουμε να λέμε ότι μια χώρα, που αντιπροσωπεύει λιγότερο από το 2% του ΑΕΠ της Ευρωζώνης, δεν είναι σε θέση να επιλύσει το πρόβλημα εντός του ευρώ και θα πρέπει να ”απελαθεί”, τότε τι θα συμβεί αν παρουσιαστεί παρόμοιος κίνδυνος για την Πορτογαλία, το Βέλγιο, την Ιταλία ή τη Γαλλία; Κάθε φορά που οι χώρες αυτές θα έχουν εκλογές, οι αγορές θα ζητούν την έξοδό τους. Και θα έχουμε μια τεράστια κερδοσκοπία σχετικά με τα επιτόκια της κάθε χώρας. Με τον τρόπο αυτό, θα δημιουργήσουμε μια μηχανή εξόδου για όλους».
Συνεχίζοντας ο κ. Πικετί αναφέρει ότι η Ελλάδα ασφαλώς πρέπει να βάλει τάξη στα οικονομικά της και να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις. Σημείωσε, ωστόσο, ότι «η ιδέα ότι μπορούμε να μειώσουμε ένα δημόσιο χρέος της τάξης του 90% του ΑΕΠ -ή του 175% όπως στην Ελλάδα και του 107% όπως στο Βέλγιο- με μηδενικό πληθωρισμό και με σχεδόν μηδενική ανάπτυξη, μόνο με τη συσσώρευση πλεονασμάτων 2, 3 ή 4% του ΑΕΠ κάθε χρόνο, αυτό είναι γελοίο», «διότι αν το δείτε μαθηματικά, θα χρειαστούν δεκάδες χρόνια» και προσέθεσε: «Η ειρωνεία της κατάστασης είναι ότι είχαμε ήδη στο παρελθόν πολύ χειρότερες κρίσεις χρέους από αυτή: το 1945, το δημόσιο χρέος της Γαλλίας και της Γερμανίας έφθασε στο 200% του ΑΕΠ. Μήπως το αποπλήρωσαν έτσι απλά, μόνο με πλεονάσματα; Όχι, βέβαια. Αλλιώς θα ήμασταν ακόμη εκεί. Υπήρξε και αναδιάρθρωση και διαγραφή. Και αυτό είναι που επέτρεψε σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες να επενδύσουν στην ανάπτυξη και τις υποδομές».
«Όμως εδώ υπάρχει ένα είδος ιστορικής αμνησίας των Ευρωπαίων ηγετών μας, ιδιαίτερα στη Γερμανία, πράγμα πολύ ενοχλητικό για μια χώρα για την οποία το ζήτημα της ιστορικής μνήμης είναι πρωταρχικής σημασίας. Επιμένω σε αυτό: αυτή η αμνησία μας κοστίζει πολύ ακριβά» καταλήγει ο Τομά Πικετί.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)