Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Παρασκευή 24 Απριλίου 2015

Νι Κάππα, (Αθήνα).


Αγαπητοί φίλοι.
Όπως κι' εσείς έτσι κι' εγώ καθημερινά λαβαίνω αρκετά μηνύματα από τα οποία τα περισσότερα αναφέρονται στην Παγκόσμια Κρίση, στον υποβιβασμό τής ανθρώπινης αξιοπρέπειας, στα πολιτικά παιχνίδια που παίζονται πίσω από τις κουρτίνες, μακρυά από τα μάτια τών λαών και για ένα σωρό για μικρά ή μεγάλα προβλήματα.  Αποτέλεσμα αυτής τής πραγματικότητας είναι να επικρατεί μια αρνητικότητα, απαισιόδοξη τάση, θα έλεγα, που οπωσδήποτε βοηθά την... κατρακύλα.  Είναι έτσι ταπράματα;
Πάντα πίστευα ότι ένα νόμισμα για να είναι γνήσιο έχει δυο πλευρές αφού από τότε που άρχισε να χρησιμοποιούνται τα νομίσματα για συναλλαγές δεν υπάρχει νόμισμα που να έχει μονάχα μια όψη.  Τουλάχιστον έτσι ξέρω.
Με βάση, λοιπόν, το σκεπτικό αυτό ποτέ δεν παραδέχθηκα ότι το νόμισμα τής ζωής είναι μονόπλευρο.  Η λογική μου αρνείται να δεχτεί αυτή αυτή την διαπίστωση.  Γι' αυτό πάντα έψαχνα και ψάχνω να βρώ και την άλλη πλευρά τού νομίσματος τής ζωής η οποία έστω και αν δεν είναι αισθητή στις πέντε αισθήσεις τούτο δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει.  Απλά, χρειάζεται ψάξιμο, δηλαδή... δουλειά.  
Ψάχνοντας, λοιπόν, βρήκα και την άλλη πλευρά τής ζωής και σκέφτηκα ότι για ν' αποδείξω τον συλλογισμό μου δεν χρειάζεται να χρησιμοποιηθούν θεωρητικές αναλύσεις, αλλά αναμφισβήτητα πραγματικά γεγονότα που κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει.
Όπως και άλλες φορές έχω κάνει, έτσι και τώρα επισυνάπτω μερικές τέτοιες, πραγματικές ιστορίες που δείχνουν ότι τίποτα δεν είναι ακατόρθωτο και ότι τελικά η ευαγγελική ρήση για τη δύναμη τής πίστης στην μετακίνηση ακόμη και βουνών, έστω και μεταφορική, είναι απόλυτα σωστή.
Δυστυχώς, η ανθρωπότητα έζησε και ζει μέσα σε μια παρεξήγηση που επηρεάζει τα πάντα και τούτο διότι οι άνθρωποι, για πολλούς και διάφορους λόγους, έχουν χάσει την πίστη στον εαυτό τους μ' αποτέλεσμα να παραδίδουν τα όπλα πριν ακόμα αρχίσει η μάχη.  Το... «δεν γίνεται» ή... «αυτό είναι ακατόρθωτο» είναι καραμέλες που δυστυχώς οι άνθρωποι τις πιπιλίζουν μέρα και νύχτα. Αντίθετα, όπου δεν υπάρχουν οι καραμέλες αυτές τ' αποτελέσματα είναι θετικά.
Κλείνοντας, για να μην σας κουράζω, στις παραπάνω αντιρρήσεις τού... «δεν γίνεται» και τού ότι... «αυτό είναι ακατόρθωτο» θα πρέπει να σας υπενθυμίσω την λαϊκή παροιμία που ως τέτοια είναι και σοφή λέει ότι... «όποιος δεν θέλει να ζυμώσει, πέντε μέρες κοσκινίζει».  Ας σηκωθούν, λοιπόν, τα μανίκια γιατί μόνο τότε θα μπορέσουν οι άνθρωποι να απολαύσουν αυτό που λέγεται ευτυχία η οποία και είναι το αποκλειστικό προϊόν τής... προσφοράς. 
Ένα χαμόγελο και μια καλή κουβέντα είναι οι δυναμίτες που μπορούν και τινάξουν στον αέρα το εμπόδιο τού... ΕΓΩ αντικαθιστώντας το με τον φωτεινό ορίζοντα τού... ΕΜΕΙΣ για ένα καλύτερο αύριο.  Μια δοκιμή θα σας πείσει...
Φιλικώτατα.
Νι Κάππα, (Αθήνα).

Π. ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ: https://www.youtube.com/watch?v=HrQZ8evZ5Wk

MICHAEL IGNATIEFF:  https://www.youtube.com/watch?v=ID8UPXcxS10

BUNKER ROY:  http://www.ted.com/talks/bunker_roy

ΝΙΚΟΣ ΟΡΦΑΝΟΣ:  https://www.youtube.com/watch?v=Ca7uu0IvUe0

ΜΑΤΘΑΙΟΣ ΓΙΩΣΑΦΑΤ: https://www.youtube.com/watch?v=VUz1HlPuOAE

JACQUELLINE NOVOGRATZ:  http://www.ted.com/playlists/67/the_quest_to_end_poverty  

και τέλος, μια αναμνηστική ενθύμηση για τους φίλους στο Τορόντο που παρακολούθησαν την παρουσίαση τού Ελληνο-καναδού χειρούργου Χρήστου Γιάννου το 1989 η οποία οργανώθηκε από τον γράφοντα και βοηθήθηκε από τον αγαπητό φίλο, ιατρό-καρδιολόγο, Παναγιώτη Φουντά.

CHRIS GIANNOU:  https://www.youtube.com/watch?v=Yli1ViGGrX8

Για περισσότερα βλέπετε:  

http://www.wrmea.org/1989-may/personality-dr.-chris-giannou.html
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)