Μόνο μια ηγεσία που θα πει καθαρά στον λαό ότι «θα ζήσουμε με ψωμί κι αλάτι για να ξανακάνουμε την Ελλάδα ελεύθερη και ανεξάρτητη» μπορεί να ελπίζει ότι θα καταφέρει να διεξάγει αγώνα «υπέρ βωμών και εστιών».
ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Η πρόσφατη επίθεση των «αγορών» κατά της Ελλάδας απευθυνόταν καταρχάς στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Πιθανώς εντασσόταν επίσης σε αρχή εφαρμογής σχεδίου μαζικής επιρροής των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα. Η Ελλάδα παραμένει το κατεξοχήν πειραματόζωο, «πρωτοπορία» στην επιχειρούμενη «αναίμακτη» –με οικονομικές μεθόδους– κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας, του δημοκρατικά οργανωμένου «έθνους-κράτους» (μοναδικού πλαισίου εντός του οποίου ασκείται σήμερα κάποιας μορφής δημοκρατία, έχει δηλαδή ο λαός μια πολύ περιορισμένη δυνατότητα να επηρεάζει τις τύχες του)1.
Η επίθεση των αγορών ήρθε επίσης να υπενθυμίσει σε όσους αμφέβαλλαν το διεθνές οικονομικό περιβάλλον εντός του οποίου πιθανότατα θα κινηθεί μια «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση, εφόσον θελήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Καμιά ψευδαίσθηση δεν επιτρέπεται επ’ αυτού, ιδίως από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που επωμίζεται τεράστιες, ιστορικές ευθύνες, συγκρίσιμες ίσως –τηρουμένων των αναλογιών– αυτών που επωμίστηκε η ηγεσία του ΕΑΜ-ΚΚΕ πριν από εβδομήντα χρόνια. Ελπίζει κανείς, παρά την απελπιστική τάση της ιστορίας να επαναλαμβάνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ να τα καταφέρει καλύτερα με τους πιστωτές απ’ ό,τι οι «εαμικοί» του «πρόγονοι» με τους Άγγλους στον Λίβανο, την Καζέρτα και τη Βάρκιζα2.
Η επίθεση των «αγορών» δεν αναιρεί, ασφαλώς, τους λόγους που η Ελλάδα πρέπει να αμφισβητήσει Δανειακές - Μνημόνια, μια «σπείρα θανάτου» εντός της οποίας εγκλωβίστηκε από το 2010 και λόγω της οποίας υπέστη ήδη πρωτοφανή στην ιστορία των δυτικών οικονομιών σε καιρό ειρήνης κοινωνικοοικονομική καταστροφή και υποδούλωση. Σημαίνει όμως ότι πρέπει κανείς να κάνει πάρα πολλά πράγματα, να είναι απολύτως αποφασισμένος να πάει εν ανάγκη μέχρι το τέρμα τη σύγκρουση με τους πιστωτές, να είναι πολύ καλά προετοιμασμένος για να διακόψει Μνημόνια και Δανειακές. Δεν μπορείς, π.χ., να λες, όπως ο κ. Σταθάκης, ότι δεν πας σε μονομερείς ενέργειες, γιατί χωρίς απειλή μονομερών ενεργειών η «διαπραγμάτευση» θα τελειώσει προτού αρχίσει. Ούτε όμως μπορείς να κάνεις την «έξοδο του Μεσολογγίου», υποσχόμενος... ουζάκια στο Αιτωλικό, χωρίς να προετοιμάζεσαι ο ίδιος και να προετοιμάζεις τον λαό σου για τον πόλεμο που έρχεται. Μόνο μια ηγεσία που έχει πει καθαρά στον λαό ότι «θα ζήσουμε με ψωμί κι αλάτι για να ξανακάνουμε την Ελλάδα ελεύθερη και ανεξάρτητη» μπορεί να ελπίζει ότι θα καταφέρει να διεξάγει τέτοιον αγώνα υπέρ βωμών και εστιών. Σκοπός δεν είναι να σηκώσουμε κεφάλι για να συνθηκολογήσουμε σε πέντε λεπτά ούτε για να μας το κόψουν την άλλη στιγμή. Η επίθεση των αγορών οφείλει να κινητοποιήσει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις ώστε να μην χάσουν ούτε δευτερόλεπτο από τον λίγο χρόνο που απομένει πλέον για να ετοιμαστούν για τη σύγκρουση που έρχεται. Ακόμα κι αν ήθελε, εκτιμούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να την αποφύγει, εκτός αν πάει σε τέτοιας έκτασης συνθηκολόγηση, που θα τον οδηγήσει σε διάλυση.
Αξιόπιστες πηγές αναφέρουν ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαβεβαιώσεις ότι θα βρεθεί συμβιβαστική λύση στα ζητήματα χρέους/Μνημονίων. Φοβούμεθα ότι τέτοιες διαβεβαιώσεις –αν όντως δόθηκαν– είναι παραπλανητικές, αν όχι καθαρές προβοκάτσιες. Μας θυμίζουν τις προσδοκίες του Γκορμπατσόφ, ότι θα τον βοηθήσουν οι Αμερικανοί να... ισχυροποιήσει την ΕΣΣΔ3.
Δρόμος στρωμένος με... αγκάθια
Οι κυρίαρχες δυνάμεις σε Ευρώπη και Αμερική δεν έχουν λόγους ούτε να χαρίσουν χρέη ούτε να επιτρέψουν στην Ελλάδα να αντιστρέψει το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα. Θα το πράξουν μόνο υπό έντονη πολιτική πίεση και αν πεισθούν ότι θα καταβάλουν μεγάλο κόστος σε άλλη περίπτωση. Έχουν, αντίθετα, συμφέρον να οδηγήσουν την ελληνική Αριστερά είτε σε ταπεινωτική συνθηκολόγηση είτε σε σύγκρουση χωρίς ετοιμασία. Για να δείξουν μετά σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς τι τους περιμένει αν αμφισβητήσουν τη δικτατορία των αγορών. Γι’ αυτό κρίνουμε πολύ σοβαρότερες τις εκτιμήσεις που διαβίβασε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η ηγεσία του αδελφού κόμματος της γερμανικής Αριστεράς, προειδοποιώντας την Κουμουνδούρου για τη σφοδρότητα της αντίδρασης Μέρκελ σε τυχόν αμφισβήτηση της πολιτικής της.
Ορισμένα αριστερά στελέχη τείνουν να τροποποιούν στο κεφάλι τους τα πραγματικά δεδομένα των προβλημάτων ώστε να τα φέρνουν σε μέτρα που αισθάνονται αντιμετωπίσιμα. Η στάση είναι ψυχολογικά κατανοητή, αλλά εξαιρετικά επικίνδυνη. Παρατηρείται όντως τάση από Γαλλία, Ιταλία και Γιούνκερ να αντιδράσουν κάπως στον «μερκελισμό». Δεν ξέρουμε όμως πόσο μακριά θα πάει. Ούτε Ρώμη και Παρίσι θα προτάξουν το ελληνικό χρέος, τη δική μας θηλιά. Αν αύριο η ΕΕ διαθέσει 1-2 τρις για επενδύσεις στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, να βγούμε να τη χειροκροτήσουμε, προς το παρόν όμως η ΕΕ απλώς μας κοροϊδεύει, διαθέτοντας 6 δις πανευρωπαϊκά για την ανεργία.
Από την αρχή της κρίσης η ηγεσία της Αριστεράς έχει τάση να υποτιμά το βάθος της, τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα ενός σχεδίου που δεν είναι απλώς «λάθος επιλογή οικονομικής πολιτικής», αλλά βίαιη αμφισβήτηση του ίδιου του αστικοδημοκρατικού πλαισίου, εντός του οποίου αισθάνονται οικεία και κάνουν καριέρα πολιτικοί και στελέχη της σημερινής Αριστεράς. Η μάχη για τη σωτηρία της Ελλάδας που πρέπει να δοθεί είναι κάτι πολύ διαφορετικό και πολύ περισσότερο από μια προεκλογική εκστρατεία υπέρ κάποιου κόμματος. Είναι μια σχεδόν διεθνής «επαναστατική» πράξη εθνικής - κοινωνικής απελευθέρωσης. Δεν χρησιμεύουν ούτε κακέκτυπα «παλαιού» ή «νέου» ΠΑΣΟΚ ούτε εξευγενισμένες μορφές ΚΚΕ. Χρειάζεται πρωτότυπο, δημοκρατικό, αξιοκρατικό κίνημα πολιτών και κοινωνικών δυνάμεων, μέτωπο, μορφή οργάνωσης, π.χ. σαν το «Podemos» στην Ισπανία, εργαλείο εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και κοινωνικής ανόρθωσης, σε αποφασιστική ρήξη με τον δημαγωγικό καιροσκοπισμό του ΠΑΣΟΚ, τον σταλινισμό της κομμουνιστογενούς Αριστεράς –ακόμα κι όταν αποκηρύσσει τον Στάλιν!–, το «κλεπτοκρατικό» υπόδειγμα του ελληνικού καπιταλισμού και τη συνακόλουθη απατεωνίστικη πολιτική. Χρειάζεται κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα κόμμα εκ των υπαρχόντων για να ηγηθεί πανεθνικής - παλλαϊκής προσπάθειας σωτηρίας.
Για να πας σε ρήξη με τους πιστωτές –ώστε να μπορείς να ελπίζεις και σε κάποιον ενδεχόμενο συμβιβασμό μαζί τους– πρέπει να ετοιμάσεις τον λαό σου για τον πόλεμο που έρχεται, χρειάζεσαι δεσμούς εμπιστοσύνης μαζί του, π.χ. ένα ευρύ δίκτυο καταναλωτικών και παραγωγικών συνεταιρισμών, άνοιγμα σε όσες αξιόλογες δυνάμεις έχουν όλοι οι κοινωνικοί χώροι, αντί να υψώνεις γραμμές Μαζινό γύρω από τις κομματικές καρέκλες εξουσίας, αντί για τεχνοκρατική προετοιμασία υψηλοτάτου επιπέδου από οικονομολόγους, νομικούς, γεωπολιτικούς· χρειάζεται τεράστιο κίνημα διεθνούς ενημέρωσης - συμπαράστασης, πρέπει να ’σαι κάθε δεύτερη μέρα στη Μόσχα και το Πεκίνο, στο Νέο Δελχί και την Τεχεράνη, να ξέρεις με τι επιχειρήματα θα κινητοποιήσεις και τι θα τους ζητήσεις. Άμα, άλλωστε, τα κάνεις αυτά και τα δουν και οι πιστωτές θα σκεφτούν δεύτερη και τρίτη φορά να σου επιτεθούν και να σε τσακίσουν.
konstantakopoulos.blogspot.com
Σημειώσεις
- Από την άποψη αυτή είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και λυπηρή η επιδεικνυόμενη ανοχή στη σαφή υπέρβαση –με τις διώξεις της Χρυσής Αυγής– των ορίων των νόμων και του Συντάγματος. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η καταδίωξη ενισχύει τις διωκόμενες ιδέες. Ενισχύει άρα την απήχηση της ΧΑ, που δεν είναι όμως αποτελεσματικό εργαλείο αμφισβήτησης της δικτατορίας των πιστωτών. Φοβόμαστε επίσης ότι χρησιμοποιείται η απέχθεια μεγάλης μερίδας του πληθυσμού προς την οργάνωση προκειμένου να νομιμοποιηθεί η άνευ διαμαρτυριών εισαγωγή αυταρχικών, ολοκληρωτικών στοιχείων στο πολίτευμα, που αύριο θα χρησιμοποιηθούν κυρίως εναντίον όσων αντιστέκονται στην υποδούλωση/καταστροφή, στη σχεδόν κατοχή της Ελλάδας από τη δικτατορία του χρήματος. Η δημοκρατία και οι ελευθερίες δεν είναι à la carte. Όποιος συναινεί σήμερα στην καταπάτησή τους σκάβει τον δικό του λάκκο αύριο.
- Δεν υπάρχει ίσως πιο τραγική ιστορία από τον τρόπο που το ΕΑΜ, ένα παντοδύναμο αντιστασιακό κίνημα, το ισχυρότερο στην Ευρώπη του Χίτλερ, με σχεδόν πλήρη, αναμφισβήτητη εξουσία σε όλη την Ελλάδα τον Οκτώβριο 1944, κατάφερε να χάσει μόνο του, πέφτοντας σε όλες τις δυνατές παγίδες των Άγγλων και οδηγούμενο, από θέση αδυναμίας πλέον, σε εμφύλιο που εξόντωσε τους καλύτερους Έλληνες, επιβραβεύοντας δωσίλογους και ταγματασφαλίτες. Το τεράστιο ηθικό κόστος αυτού του πολέμου πληρώνουμε πολύ ακριβά ακόμα και σήμερα. Ανάμεσα σε μια απολύτως εξαρτημένη και δουλική άρχουσα τάξη, που δεν μπόρεσε να παράγει έναν Ντε Γκολ, και ένα λαϊκό κίνημα που δεν μπόρεσε να παράγει έναν Τίτο, η Ελλάδα έγινε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που γνώρισε μια δεύτερη πολεμική τραγωδία αμέσως μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
- Η χρήση τέτοιων μεθόδων για την παραπλάνηση και τη χειραγώγηση στρατηγικά υποδεέστερων υποκειμένων είναι «ψωμοτύρι» της διεθνούς πολιτικής σε κρίσιμες στιγμές, από τον Μακάριο και τον Ιωαννίδη ως τον Χριστόφια και τον ΓΑΠ παρ’ ημίν αλλά και διεθνώς. Πολλά θα μπορούσαν να μας πουν επ’ αυτού, αν ζούσαν, Μιλόσεβιτς, Σαντάμ και Καντάφι!
Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στο τεύχος 260
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου