Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Δευτέρα 2 Ιουνίου 2014

Η γενιά των αετών - Λεωνίδας Βασιλικόπουλος

3-6-2014

                       Η γενιά των αετών

                                           του Μελέτη Η. Μελετόπουλου

    Είχα την τιμή να υπηρετήσω στο Πολεμικό Ναυτικό με ΑΓΕΝ τον ναύαρχο Λεωνίδα Βασιλικόπουλο. Αργότερα, ως πολίτης, είχα την τύχη να συνδεθώ φιλικά μαζί του. Είχε ζήσει μία περιπετειώδη ζωή, αλλά από τις αφηγήσεις του συγκρατώ το εξής περιστατικό: ο Βασιλικόπουλος είχε έρθει σε βίαιη αντίθεση με το καθεστώς των Συνταγματαρχών όχι από τα καφενεία του Παρισιού αλλά βάζοντας βόμβες και κάνοντας πραγματική αντίσταση, με αποτέλεσμα να κακοποιηθεί στο ΕΑΤ-ΕΣΑ, να φυλακιστεί και να εξοριστεί στην Σαμοθράκη. Όμως, όταν εισέβαλαν οι  Τούρκοι στην Κύπρο, τον Ιούλιο του 1974, ο σαραντάρης τότε Βασιλικόπουλος  εμφανίστηκε οικειοθελώς στο Γενικό Επιτελείο γιά να στρατευθεί ως εθελοντής, λέγοντας το εξής: «Τώρα δεν υπάρχουν χουντικοί και αντιστασιακοί, υπάρχουν μόνον Έλληνες και Τούρκοι».
    Ο Βασιλικόπουλος συνεδύαζε ακατάλυτα στην σκέψη του την έννοια της Δημοκρατίας με την έννοια της Πατρίδας. Θεωρούσε ότι δημοκρατικό φρόνημα χωρίς πατριωτισμό και το αντίστροφο είναι άκυρα. Στο Πολεμικό Ναυτικό εισήλθε το 1950 από πατριωτικό ιδεαλισμό, την δικτατορία την πολέμησε από δημοκρατικό ιδεαλισμό. Συμμετείχε σε δύο αντιστασιακές οργανώσεις, την «Φιλική Εταιρεία» και τους «Ελεύθερους Έλληνες», όπου συνδέθηκε με ανιδιοτελείς αγωνιστές της δημοκρατίας όπως ο Αλέκος Παναγούλης, ο Στάθης Γιώτας, ο Βίκτωρ Παπαζήσης κ.ά. Όλοι τους έντιμοι, αδιάλλακτοι, ακέραιοι. Επίσης συμμετείχε στο Κίνημα του Ναυτικού το 1973.
    Από το Ναυτικό είχε φύγει πριν την δικτατορία, το 1966. Η κυβέρνηση των Αποστατών τον αποστράτευσε διότι είχε το.... θράσος να νυμφευθεί τη γυναίκα που αγαπούσε, η οποία ήταν η κόρη του βουλευτού της ΕΔΑ Σταύρου Ηλιόπουλου (ενός ακέραιου ανθρώπου). Μετά την Δικτατορία ο Βασιλικόπουλος επανήλθε στο Ναυτικό, και μάλιστα φοίτησε στην Ναυτική Σχολή Πολέμου, στην Σχολή Εθνικής Άμυνας και στην Σχολή Επιτελών του ΝΑΤΟ, αποκτώντας όλα τα τυπικά προσόντα (διότι τα ουσιαστικά τα διέθετε με το παραπάνω), γιά να γίνει Αρχηγός του Στόλου και τελικά, το 1986, ΑΓΕΝ.
    Στην ελληνοτουρκική κρίση του Μαρτίου 1987, χωρίς να προειδοποιήσει κανέναν, ανέβηκε σε ένα πολεμικό πλοίο και πήγε στην πρώτη γραμμή του πυρός, όπου και παρέμεινε σε όλη την διάρκεια της κρίσης. Οι χειρισμοί του ήταν άψογοι, η αποφασιστικότητά του (που όμως είχε την πλήρη στήριξη και κάλυψη της τότε κυβέρνησης) ματαίωσαν τις έρευνες του τουρκικού ερευνητικού πλοίου «Σισμίκ» σε ελληνικά χωρικά ύδατα.
    Ο Βασιλικόπουλος αποστρατεύθηκε το 1989, όταν έπεσε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Όταν το ΠΑΣΟΚ επανήλθε το 1993, ο Παπανδρέου τον διόρισε Διοικητή της ΕΥΠ. Ο Βασιλικόπουλος υπήρξε ένας εξαιρετικός διοικητής, γιά την δράση του όμως εκεί το εθνικό συμφέρον επιβάλλει την σιωπή. Αλλά είναι σημαντικό να αναφερθεί ότι, λίγο πριν την κρίση των Ιμίων, είχε στην διάθεσή του κρίσιμες πληροφορίες οι οποίες δεν αξιοποιήθηκαν από την κυβέρνηση του Σημίτη, ο οποίος μάλιστα αρνήθηκε πεισματικά να δεχθεί τον Βασιλικόπουλο στο γραφείο του, ενώ αυτός περίμενε στον προθάλαμο!
    Η Ιστορία, με την απόσταση του χρόνου, διαχωρίζει την ήρα από το σιτάρι. Ο ναύαρχος Λεωνίδας Βασιλικόπουλος, που κηδεύεται σήμερα δημοσία δαπάνη στο Α΄ Νεκροταφείο, υπήρξε έξοχο δείγμα ενός προτύπου που η Ελλάδα θα χρειαστεί γιά τις δύσκολες μέρες που έρχονται.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)