Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

Ηλίας Σταμπολιάδης

Οι προσπάθειες των  μηχανικών και η ξεφτίλα της πολιτικής

Μόλις εχθές τελείωσε η εκπαιδευτική άσκηση των φοιτητών της Σχολής Μηχανικών Ορυκτών Πόρων. Ένας από τους τόπους εργασίας που επισκέπτονται οι φοιτητές κάθε χρόνο είναι τα ορυχεία και οι ατμοηλεκτρικοί σταθμοί της ΔΕΗ στην Πτολεμαΐδα.
Οι συνάδελφοι μηχανικοί μας ενημέρωσαν για τη διαδικασία της εξόρυξης, τα αποθέματα, την προστασία του περιβάλλοντος, την ενεργειακή απόδοση των ατμοηλεκτρικών σταθμών και τις προσπάθειες να την αυξήσουν όσο το δυνατό περισσότερο. Ακούσαμε για το σχετικό κόστος της ενέργειας που παράγεται από τις ΑΠΕ (Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας) που είναι πολλαπλάσιο από αυτό του Λιγνίτη.
Μάθαμε ακόμη ότι οι ΑΠΕ προηγούνται στην κατανάλωση από τον λιγνίτη με συνέπεια οι καταναλωτές να πληρώνουν μεγαλύτερο κόστος για το ρεύμα που καταναλώνουν. Βέβαια, εάν η τεχνολογία των ΑΠΕ ήταν εγχώρια θα λέγαμε ότι πληρώνοντας κάτι παραπάνω συμβάλουμε στην τεχνολογική πρόοδο ελπίζοντας ότι στο μέλλον θα βελτιωθεί το λειτουργικό κόστος των ΑΠΕ. Έλα όμως που η τεχνολογία των ΑΠΕ είναι ουσιαστικά εισαγόμενη και το κάτι παραπάνω πηγαίνει κυρίως  στους εταίρους μας που μας δανείζουν χρήματα για να τους πληρώνουμε για αυτό που έχουμε τη δυνατότητα να παράγουμε φθηνότερα.
Όσο και αν αυτό εξοργίζει τον Έλληνα καταναλωτή είναι πταίσμα σε σύγκριση με την απάτη που οι κυβερνώντες έχουν αποδεχθεί εις βάρος του Ελληνικού λαού. Η βιομηχανία παραγωγής αλουμινίου είναι από τις πλέον ενεργοβόρες.  Ανέκαθεν η εταιρεία Αλουμίνιον της Ελλάδος στα πλαίσια της ελεύθερης αγοράς ζητούσε την άδεια να παράγει δικό της ηλεκτρικό ρεύμα για τις ανάγκες της. Τελικά η άδεια της δόθηκε και εγκατέστησε μονάδα παραγωγής ρεύματος από την καύση εισαγόμενου αερίου. Μέχρις εδώ όλα καλά σύμφωνα με τους νόμους της ελεύθερης αγοράς. Όλοι γνωρίζουμε ότι το αέριο, εισαγόμενο ή μη, είναι μία αναλώσιμη πηγή ενέργειας που κάποτε θα τελειώσει όπως και ο λιγνίτης.
Να όμως που το “Ελληνικό” Κράτος απεφάνθη ότι στην περίπτωση του Αλουμινίου της Ελλάδος η μονάδα παραγωγής ρεύματος από αέριο κατατάσσεται στις ΑΠΕ. Αυτό σημαίνει ότι, ασχέτως ζήτησης στο δίκτυο της ΔΕΗ, αυτή είναι αναγκασμένη να αγοράζει σε τιμές ΑΠΕ ανά πάσα στιγμή το ρεύμα της Αλουμίνιον της Ελλάδος κλείνοντας δικές της μονάδες ενώ συγχρόνως η Αλουμίνιον της Ελλάδος για τις δικές της ανάγκες δεν καταναλώνει το ρεύμα που παράγει αλλά αγοράζει ρεύμα από τη ΔΕΗ με πολύ μικρότερο κόστος από αυτό που της πουλάει.
Ρωτούν λοιπόν οι φοιτητές μου. Κύριε, αξίζει τον κόπο οι μηχανικοί της ΔΕΗ να προσπαθούν να βελτιώσουν έστω και στο ελάχιστο το κόστος παραγωγής ρεύματος όταν με μία απόφαση της κυβέρνησης η προκαλούμενη ζημιά είναι ασυγκρίτως μεγαλύτερη; Εγώ εδώ δεν έχω να τους πω τίποτε. Εάν όμως αποφασίσουν να επαναστατήσουν θα τους βοηθήσουμε παρέχοντας το ιδεολογικό, και τεχνολογικό υπόβαθρο που θα χρειαστούν. Ας βγουν οι ίδιοι στο δρόμο, εμάς μας πήρανε τα χρόνια.

Ηλίας Σταμπολιάδης
Καθηγητής
Σχολή Μηχανικών Ορυκτών Πόρων
Πολυτεχνείο Κρήτης
31-5-2014


Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)