Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τρίτη 17 Ιουνίου 2014

Γ. ΒΑΡΟΥΦΆΚΗ- Μία μετριοπαθής πρόταση





















Οι αναγνώστες του protagon θα θυμούνται τη Μετριοπαθή Πρόταση για την Επίλυση της Κρίσης του Ευρώ καθώς, στην Ελλάδα, πρωτοπαρουσιάστηκε εδώ στο protagon το 2010. Από τότε, καθώς η Κρίση εξελισσόταν, έχει προσαρμοστεί αρκετές φορές (βλ. π.χ. την έκδοση 2.0 εδώ, την 3.0 εδώ και την 4.0 εδώ).
Στην πορεία, παρά το γεγονός ότι την Πρόταση ενστερνίστηκαν μια σειρά από τ. Πρωθυπουργοί και Πρόεδροι χωρών της ΕΕ (βλ.άρθρο στο Der Spiegel), και παρά το γεγονός ότι υπήρξαν κι άλλες σοβαρές προτάσεις για έξοδο από την Κρίση (βλ. εδώ για μια συγκριτική αναφορά), οι ευρωπαίοι ηγέτες παρέμειναν προσκολλημένοι στη φαντασίωση ότι η Κρίση του Ευρώ μπορεί να ξεπεραστεί μέσα από τον συνδυασμό (α) της γενικευμένης λιτότητας, (β) των τεράστιων δανείων σε πτωχευμένες τράπεζες και πτωχευμένα κράτη, και (γ) μιας νέας φούσκας στην αγορά χρέους, ελέω της ΕΚΤ. Αποτέλεσμα ήταν η κρίση να μεταναστεύσει από τις χρηματαγορές στην πραγματική οικονομία της Ευρωζώνης, καθηλώνοντας την Περιφέρεια στην Ύφεση και τον Πυρήνα στον αποπληθωρισμό. Να γιατί επανερχόμεθα με μια νέα έκδοση της Μετριοπαθούς Πρότασης, αυτή τη φορά υπό τη μορφή μικρού βιβλίου, από τις εκδόσεις Ποταμός, με πρόλογο του τ. Πρωθυπουργού της Γαλλίας κ. M. Rocard.
Για όσους αναγνώστες δεν τη γνωρίζουν, την ονομάζουμε Μετριοπαθή Πρόταση επειδή οι λύσεις που προτείνει είναι άμεσα εφαρμόσιμες, δεν προϋποθέτουν καμία τροποποίηση των ευρωπαϊκών Συνθηκών, επαναθεμελιώνουν την αρχιτεκτονική της ευρωζώνης, καθιστώντας τη βιώσιμη, και δίνουν την ευκαιρία στην Ευρώπη να αποδράσει τόσο από το σιδερένιο κλουβί της λιτότητας και της αυτο-τροφοδοτούμενης κρίσης όσο και από την παγίδα του ψευδοδιλήμματος μεταξύ της παρούσας κατάστασης και μιας ανέφικτης, απολυταρχικής, ομοσπονδίας.
Στην εκδήλωση της Τρίτης 17 Ιουνίου 2014, θα παρουσιάσουμε τέσσερις πολιτικές για την ταυτόχρονη καταπολέμηση των τεσσάρων παράλληλων κρίσεων: τραπεζικής, δημόσιου χρέους, επενδύσεων, και την ανθρωπιστική κρίση. Μετά από την εισαγωγή του Νίκου Ξυδάκη, θα ακολουθήσει ο Γεώργος Κριμπάς, ομότιμος καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο οποίος θα «τοποθετήσει» τη Μετριοπαθή Πρόταση στο πλαίσιο της σύγχρονης οικονομικής ιστορίας. Κατόπιν, θα παρουσιάσω τις τέσσερις προτεινόμενες πολιτικές. Τέλος, και πριν τη συζήτηση με το κοινό, ο Αλέξης Τσίπρας, όχι μόνο ως Αρχηγός της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης αλλά και ως υποψήφιος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς για την Προεδρία της Κομισιόν, θα κλείσει την εκδήλωση με τις δικές του σκέψεις για την Ευρωπαϊκή Κρίση.
Αν μη τι άλλο, με τη Μετριοπαθή Πρόταση πασχίζουμε να δείξουμε στους πολίτες της Ευρώπης ότιυπάρχει λελογισμένη εναλλακτική λύση στο σημερινό αδιέξοδο, το οποίο παρουσιάζεται ως μονόδρομος, και να τους εφοδιάσουμε με την αυτοπεποίθηση που χρειάζονται για να θέσουν τους ηγέτες τους προ των ευθυνών τους.
ένα άρθρο των πρωταγωνιστών

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)