Νέα κυκλοφορία: Ένα πρόταγμα για τον 21ο αιώνα, του Γιώργου Καραμπελιά

Νέα κυκλοφορία: Ένα πρόταγμα για τον 21ο αιώνα, του Γιώργου Καραμπελιά

Σελ. 140

Από το οπισθόφυλλο του βιβλίου

Ζούμε –μέσα στην αγωνία–, το τέλος μιας ολόκληρης ιστορικής εποχής, που ενώ άρχισε με αισιοδοξία και δημιουργικότητα στη δεκαετία του 1960, ως απόπειρα «εκσυγχρονισμού της παράδοσης», κατέληξε σε μια γενικευμένη κατάθλιψη, αδιέξοδο και κρίση του «παρασιτικού εκσυγχρονισμού», πενήντα χρόνια αργότερα· και το χειρότερο είναι πως αυτή η κρίση κινδυνεύει να συμπαρασύρει στο βάραθρο της αποτυχίας τον ελληνισμό στο σύνολό του.
Μέσα από δύο κείμενά μου, γραμμένα το 2013 και το 2014, προσπαθώ να ανιχνεύσω τα χαρακτηριστικά αυτής της περιόδου και να σκιαγραφήσω τις δυνατότητες και τις προϋποθέσεις μιας νέας πορείας που θα μας δώσει –ίσως– τη δυνατότητα να υπερβούμε θετικά την κρίση μας, διαμορφώνοντας ένα πρόταγμα για τον 21ο αιώνα.
Κάτω από νέες συνθήκες, το ίδιο αίτημα, του «εκσυγχρονισμού της παράδοσης», αναδεικνύεται και πάλι. Και το μόνο που μπορούμε να ευχόμαστε είναι πως η τελεσίδικη παρακμή της Δύσης, την οποία βιώνουμε, να επιτρέψει σήμερα στο αίτημα αυτό να αποκτήσει βαθύτερο και ριζικότερο χαρακτήρα. Έχοντας την εμπειρία των πενήντα χρόνων της έξαρσης και της παρακμής, είμαστε υποχρεωμένοι να επιχειρήσουμε ένα δυσκολότερο αλλά και υψηλότερο άλμα.

Θα το βρείτε σε όλα τα βιβλιοπωλεία, μπορείτε να το παραγγείλετε και από την ηλεκτρονική σελίδα των Εναλλακτικών Εκδόσεων.

3

Dimitris Konstantakopoulos: Τουρκία, Αζερμπαϊτζάν, Κύπρος, Ρωσία: Ελλάδα χωρίς εξωτερική πολιτική

Τουρκία, Αζερμπαϊτζάν, Κύπρος, Ρωσία: Ελλάδα χωρίς εξωτερικη πολιτική.

Bloomberg και FT μιλούν τώρα για το αυτονόητο: 'Μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος, πρέπει να διαγραφεί' - Τι άλλαξε; | DefenceNet.gr

Bloomberg και FT μιλούν τώρα για το αυτονόητο: 'Μη βιώσιμο το ελληνικό χρέος, πρέπει να διαγραφεί' - Τι άλλαξε;.

Το χρέος της Ελλάδας είναι μη βιώσιμο και πρέπει να υπάρξει διαγραφή του αναφέρουν σε δημοσιεύματα τους τόσο οι Financial Times όσο και το Bloomberg επικρίνοντας την τρόικα και την ελληνική κυβέρνηση για τους χειρισμούς τους. Επισημαίνουν δηλαδή τώρα το αυτονόητο, πώς το "βουνό" χρέος της Ελλάδας δεν μπορεί να αποπληρωθεί και σημειώνουν πρός τους δανειστές πώς θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τους το αίτημα του ΣΥΡΙΖΑ για χαλάρωση των μέτρων, ώστε το πολιτικό δράμα στην Ελλάδα να μην εξελιχθεί σε οικονομική κρίση για την Ευρωζώνη.

«Με την Ελλάδα να παραμένει σε καθεστώς επιτήρησης η τρόικα θα πρέπει να διαγράψει ένα μεγάλο κομμάτι από το χρέος των 322 δισ. ευρώ της χώρας», σημειώνει το πρακτορείο Bloomberg και προσθέτει πως αν και το κόστος της διαγραφής χρεών θα βαρύνει τους φορολογούμενους της ευρωζώνης, ωστόσο είναι «η καλύτερη εναλλακτική λύση που υπάρχει στον ορίζοντα».

Αλλά και οι Financial Times σημειώνουν πως οι υφεσιακές πολιτικές με τις οποίες η ευρωζώνη επέλεξε να αντιμετωπίσει την κρίση είναι λανθασμένες, κάτι που όπως υποστηρίζει φαίνεται από την πορεία των περιθωριακών κομμάτων ανά την Ευρώπη, αλλά και τη χθεσινή ψηφοφορία που οδήγησε στην «κατάρρευση» της ελληνικής κυβέρνησης.

Ειδικά το πρακτορείο Bloomberg είναι η δεύτερη φορά μέσα σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα που παίρνει θέση για το ελληνικό ζήτημα (με μαγάλη καθυστέρηση και κινδυνολογώντας στο παρελθόν όπως όλα τα διεθνή ΜΜΕ είναι η αλήθεια), προτρέποντας την τρόικα να προχωρήσει στην περιβόητη διαγραφή χρέους, ως μια λύση που θα σώσει τη χώρα από περαιτέρω (άλυτα) προβλήματα.

«Η απόφαση του ελληνικού κοινοβουλίου να προκαλέσει εκλογές, απορρίπτοντας τον προεδρικό υποψήφιο του Αντώνη Σαμαρά, ρίχνει ξανά την Ευρώπη σε αναταραχή», αναφέρει το δημοσιεύμα και συνεχίζει, «κι όμως, η Ευρώπη μπορεί να αποτρέψει την πλήρη άνθιση αυτής της υπαρξιακής κρίσης γνωρίζοντας πως η Ελλάδα δεν αυτοτραυματίζεται, αλλά βιώνει έναν πραγματικό πόνο, τη στιγμή μάλιστα που η κόπωση από τη λιτότητα είναι ένα ζήτημα που αντιμετωπίζεται σε πολλά μέλη της Ευρωζώνης».

Το Bloomberg σημειώνει πως αν αναλάβει τη διακυβέρνηση ο Αλέξης Τσίπρας, τότε οι Ευρωπαίοι θα πρέπει να λάβουν σοβαρά υπόψη τους τις προθέσεις του χαλάρωμα των περικοπών των κρατικών δαπανών, έτσι ώστε να σταματήσει η «ανθρωπιστική κρίση» στην Ελλάδα. Επομένως η λύση είναι: «να υπάρξει μια υπαναχώρηση της Ευρώπης, αντί να περιμένει την Ελλάδα να βγει από το ευρώ. Το χρέος της χώρας είναι μη βιώσιμο, επομένως θα πρέπει να της συγχωρεθεί ένα μέρος της. Η οικονομική τρύπα στην οποία έχει πέσει η Ελλάδα είναι βαθιά».

Προς επίρρωση των επιχειρημάτων του, ο συντάκτης του δημοσιεύματος θυμίζει την καταστατική αρχή που διέπει την Ευρώπη, έτσι όπως αυτή μορφοποιήθηκε στο Μάαστριχτ το 1992. Καμία χώρα δεν μπορεί να έχει χρέος που θα υπερβαίνει το 60% του ΑΕΠ της. «Στην Ελλάδα το χρέος είναι τρεις φορές μεγαλύτερο. Οι ηγέτες της ΕΕ το γνωρίζουν αυτό, αλλά οι προηγούμενες αποτυχίες τους να τιμωρήσουν τα ελλείμματα της Γερμανίας και της Γαλλίας, καθιστούν την όποια απόφαση αδύνατη».

Με τα τριετή ομόλογα να σκαρφαλώσουν κοντά στην περιοχή του 12% και τους επενδυτές ομολόγων να πιέζουν, η όποια ελπίδα είχε η Ελλάδα να επιστρέψει στις αγορές εξανεμίζεται, σημειώνει ο Γκίλμπερτ. Και αυτό εντάθηκε από τη στιγμή που ο Σαμαράς έφερε νωρίτερα την εκλογή Προέδρου και κορυφώθηκε με την απόφαση της βουλής να πάει σε εκλογές.

Άρα, όλα τα γεγονότα οδηγούν ξανά στην αρχή του βασικού επιχειρήματος για διαγραφή σημαντικού μέρους του ελληνικού χρέους. Ο Γκίμπερτ σημειώνει: «Η επικείμενη εκλογική μάχη θα αναζωπυρώσει την αναταραχή και θα απειλήσει το ευρώ. Το πρόγραμμα επενδύσεων που ανακοίνωσε πρόσφατα ο Γιούνκερ (ύψους 35 δισ. ευρώ), είναι μια σιωπηρή αναγνώριση, από πλευράς ΕΕ, ότι πρέπει να κάνει περισσότερο για να τονώσει την ανάπτυξη εντός της Ευρωζώνης. Αυτό το συναίσθημα πρέπει να αντικατοπτρίζεται και στις μελλοντικές συζητήσεις που θα έχουν οι διεθνείς δανειστές με τους μελλοντικούς ηγέτες της Ελλάδας, τη στιγμή μάλιστα που η κούραση του εκλογικού σώματος αυξάνεται επιίνδυνα λόγω της λιτότητας».

Αυτό που πρέπει να κάνουν οι «απαράτσικ» της ΕΕ είναι να λάβουν σοβαρά υπόψιν τους τα αιτήματα του ΣΥΡΙΖΑ για χαλάρωση της οικονομικής πολιτικής. Σε αντίθετη περίπτωση το πολιτικό δράμα θα οδηγήσει σε οικονομική κρίση. Αν η Ελλάδα αποχαιρετήσει το ευρώ, θα θέσει σε αμφισβήτηση τα διαπιστευτήρια και των άλλων μελών της Ένωσης.

"Ναι, είναι μια φρικτή λύση, δεδομένου ότι το κόστος διαγραφής θα πέσει στις πλάτες των φορολογούμενων της Ευρωπής, αλλά είναι η καλύτερη εναλλακτική λύση που υπάρχει στον ορίζοντα", καταλήγει το Bloomberg.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ: Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Είμαστε στην αυγή μιας αντισυστημικής εξέλιξης"...

 ''Είμαστε στην αυγή μιας αντισυστημικής εξέλιξης''.

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΖΩΗ ΚΑΙ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ: Θεόδωρος Γεωργίου «Φιλοσοφία και Τέχνη»

Θεόδωρος Γεωργίου «Φιλοσοφία και Τέχνη».

ΦΩΝΗ ΕΛΛΑΔΟΣ: Χρήστος Γιανναράς- O χρόνος και η ελευθερία

Χ. Γιανναράς- O χρόνος και η ελευθερία.

Ανδρέας Γιαννουλόπουλος- Η Κρήτη δείχνει ξανά το δρόμο της απελευθέρωσης...

Η Κρήτη δείχνει ξανά το δρόμο της απελευθέρωσης.

Παναγιώτη Κονδύλη.: Παρασιτικόςκοινωνικός καταναλωτισμός

Παρασιτικός κοινωνικός καταναλωτισμός.

Αλήθειες που καίνε και μας καίνε!

Του Δαμιανού Βασιλειάδη, εκπαιδευτικού, συγγραφέα

           http://heltios-foniel.blogspot.gr/2014/12/blog-post_28.html

Ξενοφών Ζολώτας: «Αυτοί οι δύο θα χρεοκοπήσουν τη χώρα''. Του. Π. Βασιλόπουλου

Ξενοφών Ζολώτας: «Αυτοί οι δύο θα χρεοκοπήσουν τη χώρα''.

Γιάνης Βαρουφάκης -Λεπτές κόκκινες γραμμές

Ο κ. Σαμαράς, η Ν.Δ., το ΠΑΣΟΚ, η συγκυβέρνηση δηλαδή, υποσχέθηκαν τον Ιούνιο του 2012 επαναδιαπραγμάτευση του 2ου Μνημονίου με στόχο το κούρεμα του μη βιώσιμου χρέους. Αυτό υποσχέθηκαν. Χωρίς να τους υποχρεώσει κανείς.

Υποσχέθηκαν να κουρέψουν το μη βιώσιμο, κατ' εκείνους, χρέος. Είπαν στον ελληνικό λαό: Κάντε υπομονή, υποστείτε μερικά δεινά παραπάνω, αποδεχθείτε τα χαράτσια και τις περικοπές και, όταν θα έχουμε πρωτογενές πλεόνασμα, κι έχουν τελειώσει οι γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές, τότε θα μας κουρέψουν το χρέος. Κι αν δεν το κάνουν θα έχουν να κάνουν μ’ εμάς.

Στα τέλη του 2013, είπαν ότι το πολυπόθητο πλεόνασμα ήρθε. Αλλά παράλληλα, κατ' εντολή του Βερολίνου (όπου η κ. Μέρκελ επανεξελέγη, με τους σοσιαλδημοκράτες να αντικαθιστούν το ηττημένο FDP στον ρόλο του κομπάρσου), οι κυβερνώντες μας «διευκρίνισαν» πως το χρέος δεν έχει ανάγκει να κουρευτεί επειδή, έτσι από μόνο του, κατέστη... βιώσιμο. Ως δια μαγείας!

Στις αρχές του 2014, η υπόσχεση για κούρεμα αντικατεστάθη από την υπόσχεση εξόδου στις αγορές και απόδρασης από το Μνημόνιο έως τα τέλη του 2014. Κι όταν το Βερολίνο αθέτησε κι αυτή του την υπόσχεση προς τον κ. Σαμαρά, τότε ο άμοιρος πρωθυπουργός μας, σε ψυχολογική κατάσταση που θυμίζει τον κ. Παπανδρέου το Φθινόπωτρο του 2011 (τότε που σκαρφίστηκε την ιδέα εκείνου του τραγελαφικού μη δημοψηφίσματος), επίσπευσε τις προεδρικές εκλογές υποσχόμενος σε βουλευτές και ψηφοφόρους πως, αν δεν τον «ρίξουν», εντός μηνός θα έχει κλείσει μια νέα συμφωνία με τους δανειστές. Χωρίς να μας λέει τι θα περιέχει αυτή η συμφωνία. Απλά, μας ζητά να τον εμπιστευτούμε να κάνει τώρα αυτό που είχε υποσχεθεί τον Ιούνιο του 2012 και δεν έκανε: να διαπραγματευτεί μια συμφωνία που θα καθιστά την Ελλάδα βιώσιμη.

Το ένα και μοναδικό επιχείρημα του κ. Σαμαρά, σύμφωνα με το οποίο η μη παραμονή του στην κυβέρνηση (και η αντικατάστασή του από μια κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ) θα ήταν καταστροφή για τη χώρα, είναι το εξής: Ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει να διαπραγματευτεί θέτοντας λεπτές κόκκινες γραμμές που αν «περαστούν» από την τρόικα η Αθήνα θα πει «όχι», δημιουργώντας συνθήκες σύγκρουσης. Με άλλα λόγια, ο κ. Σαμαράς ζητά από τη Βουλή και τον λαό να τον κρατήσει στην εξουσία επειδή εκείνος δεν μπορεί να διανοηθεί ότι θα μπορούσε ποτέ, π.χ. λίγο πριν την ωρίμανση ενός ομολόγου μας στα χέρια της ΕΚΤ, να πει: «δεν θα προσυπογράψω αυτά που μου ζητάτε κι ας μην μπορώ να αποπληρώσω το εν λόγω ομόλογο».

Ξέρετε τι σημαίνει αυτή η στάση; Κάτι πολύ απλό: Η τρόικα δεν έχει κανέναν λόγο να διαπραγματευτεί. Έχει ακούσει τον κ. Σαμαρά να δηλώνει πως ποτέ δεν θα έρθει σε σύγκρουση, π.χ. με την ΕΚΤ, και ξέρει πως, αν περιμένει να ωριμάσει ένα ομόλογο, η κυβέρνηση των Αθηνών θα προσυπογράψει ό,τι της ζητηθεί. Άρα, η παραμονή του κ. Σαμαρά στην εξουσία σημαίνει Μη Διαπραγμάτευση και ακόμα μία αποδοχή όρων που θα υπαγορεύουν οι τροϊκανοί ανενόχλητοι από την Αθήνα.

Με ρωτούν, εύλογα, πολλοί αναγνώστες: «Και τι θα έκανες εσύ αν το Βερολίνο και η Φραγκφούρτη σου πουν ένα μέγα NEIN, διαβούν με το έτσι θέλω την κόκκινή σου γραμμή και σου κλείσουν τη ρευστότητα;» Είναι πραγματικά εύλογο το ερώτημα καθώς μια τέτοια εξέλιξη θα ήταν ιδιαίτερα δυσάρεστη για την Ελλάδα. Απαντώ όμως και μ’ ένα δικό μου ερώτημα, το οποίο θέτω σε αυτούς τους συγκεκριμένους επικριτές: «Υπάρχει κάποια απαίτηση των δανειστών στην οποία θα λέγατε ΟΧΙ, με αποτέλεσμα μια αντίστοιχη περίοδο αστάθειας και αγωνίας; Εσείς δεν έχετε καμία λεπτή κόκκινη γραμμή;» Αν δεν έχετε, ελπίζω να κατανοείτε πως απλά αφήνεστε στην καλοσύνη των δανειστών.

Ίσως, τελικά, όσοι ενστερνίζονται τη στάση Σαμαρά-Βενιζέλου να βασίζονται στην μόνη πεποίθηση που συνάδει με τα πιο πάνω: την πεποίθηση ότι, τελικά, Βερολίνο και Φραγκφούρτη θέλουν το καλό μας. Ότι οι μνημονιακές μας δεσμεύσεις είναι σαν ένα πικρό, θεραπευτικό φάρμακο το οποίο εμείς τα «κακά» ελληνόπουλα δεν θέλουμε να καταπιούμε ενώ οι καλοί τροϊκανοί, που ξέρουν καλύτερα από εμάς το συμφέρον μας, μας βάζουν να το καταπιούμε με το ζόρι.

Μακάρι να ήταν έτσι. Δεν είναι όμως. Οι τροϊκανοί δεν είναι ανθέλληνες. Ούτε και κακοί άνθρωποι. Είναι, απλά, σαν τους σκακιστές που, στην προσπάθειά τους να κερδίσουν την παρτίδα θυσιάζουν πιόνια, αξιωματικούς ακόμα και... πύργους. Η Ελλαδίτσα, στα μάτια τους, είναι ένα πιόνι το οποίο θυσιάζεται για «μεγαλύτερους» σκοπούς. Ποιους; Τη μεγαλειώδη σύγκρουση μεταξύ Βερολίνου και Ρώμης ή Βρυξελλών και Παρισίων. Στις συγκρούσεις αυτές η βιωσιότητα της Ελλάδας δεν εγείρεται καν ως ζήτημα προς συζήτηση. Οι όροι που επιβάλουν στον κ. Σαμαρά δεν έχουν καμία απολύτως σχέση με την επιστροφή της Ελλάδας στην ανάπτυξη. Έχουν να κάνουν με την αποστολή μηνυμάτων στη Ρώμη, στη Μαδρίτη και στο Παρίσι για το τι μέλλει γενέσθαι.

Μέσα σε αυτό το παίγνιο, το μικρό πιόνι που λέγεται Ελλάς έχει ιερή υποχρέωση να επιστρατεύσει το ένα και μοναδικό όπλο που διαθέτει και το οποίο δεν έχει χρησιμοποιήσει ποτέ: Να πει την αλήθεια στους ευρωπαίους. Ποια αλήθεια; Ότι παραμένει πτωχευμένο παρά τις θυσίες του λαού της. Ότι αυτά που της ζητούν θα βαθύνουν κι άλλο την πτώχευση αυτή. Ότι τα περί Greek Success Story ήταν προπαγάνδα που ωφελούσε μόνο την πολιτική άρνησης της κρίσης και μια μικρή πλειοψηφία που ζει από τα διακρατικά δάνεια και τις χρηματιστηριακές φούσκες που χτίστηκαν τον τελευταίο χρόνο (και ο οποίες, ευτυχώς, σκάνε τώρα).

Το θετικό σε όλη αυτή την θλιβερή ιστορία είναι ότι δεν είμαστε απλά ένα πιόνι. Είμαστε μια χώρα-μέλος μιας σαθρής Ευρωζώνης, με πολιτικά δικαιώματα που αν τα χρησιμοποιήσουμε εντός των οργάνων της Ε.Ε., μας καθιστούν κι εμάς «παίκτες». Όχι πολύ δυνατούς, αλλά αρκετά δυνατούς να κάνουμε κινήσεις που θα αλλάξουν το γενικότερο παίγνιο και θα απελευθερώσουν μεγαλύτερους παίκτες από την ισχύουσα ως σήμερα «ομερτά», με αποτέλεσμα την επιστροφή της ελπίδας για μια Ευρώπη ουμανιστική – αντί για το σημερινό σιδερένιο κλουβί.

Απλά, έως σήμερα, καμία εκ των κυβερνήσεων Παπανδρέου-Παπαδήμου-Σαμαρά δεν διανοήθηκαν ποτέ να κάνουν αυτές τις κινήσεις. Και δεν το διανοήθηκαν επειδή δεσμεύτηκαν εξ αρχής να μην έχουν λεπτές κόκκινες γραμμές.

Γιάνης Βαρουφάκης - Έτσι θα χορέψουν πεντοζάλη

Ως Κρητικός, έστω και ψευδο-κρητικός, επικροτώ την αλληγορία του Αλέξη Τσίπρα περί λύρας και πεντοζάλη. Μακάρι μια ελληνική κυβέρνηση να οδηγούσε τον χορό των αγορών, αντί να σέρνεται συνεχώς σε ένα οικτρό γαϊτανάκι θεσμικών δανειστών και αρπακτικών «επενδυτών».

Επί της ουσίας: Από το 2010 η ελληνική κυβέρνηση αρνείται ότι το κράτος χρεοκόπησε και παρουσιάζει την προέκταση της πτώχευσης αυτής στο διηνεκές, μέσω του μεγαλύτερου δανείου στην Ιστορία, ως... «διάσωση». Έτσι, μεγεθύνοντας τις μαύρες τρύπες και χρεοκοπώντας τον ιδιωτικό τομέα (ξεζουμώντας τον ώστε να αποπληρώνονται, δήθεν, τα δάνεια), το μόνο που μπορεί να κάνει είναι να βασίζεται στη δημιουργία νέας φούσκας στην αγορά ομολόγων (μιας και το τεράστιο χρέος ποτέ δεν μπορεί να εξυπηρετηθεί πραγματικά) και των χρηματιστηρίων (καθώς οι τράπεζες και οι επιχειρήσεις, λόγω συνολικής χρεοκοπίας της κοινωνικής οικονομίας κι αυτές, όπως και το δημόσιο, αδυνατούν να χτίσουν σε πραγματικές βάσεις). Έτσι καταντήσαμε έρμαια που χορεύουν συνεχώς σε σκοπούς που σιχαινόμαστε.

Πώς μπορεί να μετατραπεί επιτέλους η ελληνική κυβέρνηση σε λυράρη, από αλυσοδεμένο χρεο-δουλοπάροικο που χορεύει στους σκοπούς των δανειστών; Μόνο μέσα από μια πραγματική διαπραγμάτευση που θα γίνει μόνο αν είμαστε έτοιμοι να πούμε ΟΧΙ σε συνθήκες συνεχιζόμενης επέκτασης της συνολικής χρεοκοπίας στο μέλλον. Όσο διαρκούν αυτές οι διαπραγματεύσεις, οι αγορές και οι κερδοσκόποι θα είναι σε κατάσταση αποπληξίας. Όταν ολοκληρωθούν, με την Ελλάδα ξανά βιώσιμη χώρα, τότε, πράγματι, οι αγορές θα σπεύσουν να χορέψουν από πεντοζάλη έως και βαλς στους δικούς μας σκοπούς.

Τετάρτη, 3 Δεκ 2014      10:57      0

Θα επιδιώξει συνειδητά να τον ενσωματώσει και όχι να τον ανατρέψει

Το σύστημα προετοιμάζεται για νίκη του ΣΥΡΙΖΑ

Στην πολιτική οι πραγματικοί ηγέτες είναι αυτοί που με τις πράξεις τους ανυψώνουν το επίπεδο των λαϊκών μαζών και τις τραβούν μπροστά.

του Γιώργου Δελαστίκ

ΕΔΩ http://www.epikaira.gr/article/to-sustima-proetoimazetai-gia-niki-toy-syriza

Νικόλαος Ε. Δεβλέτογλου 

Επίτιμος καθηγητής Οικονομικών, Πανεπιστήμιο Αθηνών

Μήνυμα Αισιοδοξίας: Το πραγματικό χρέος της Ελλάδος δεν υπερβαίνει τα 150 δισ. ευρώ

Δημοσιεύθηκε: 23/12/2014 5:42 μ.μ. Ενημερώθηκε: 24/12/2014 1:51 μ.μ.

Αποτελεί ιστορική αναγκαιότητα η σύστασις Διεθνούς Συνόδου Αποτιμήσεως Ζημιών στην Ελληνική οικονομία και κοινωνία από αδόκιμες - και ζημιογόνες - πρωτοβουλίες της Ευρωπαϊκής Ενώσεως κατά την κρίσιμη περίοδο μεταξύ 2008-2014. Επιβάλλεται να αναγνωρισθεί και διεθνώς το γεγονός ότι το Ελληνικό δημόσιο χρέος σήμερα είναι αισθητά μικρότερο απ'ότι αφελώς παρουσιάζεται.

Δυστυχώς, όμως, μέχρι στιγμής δεν έχουν οριστικά εκτιμηθεί, θεσμικά και στο σύνολό τους, οι συγκεκριμένες ζημίες εις βάρος της Ελλάδος. Πώς, λοιπόν, είναι δυνατόν οι οποιεσδήποτε «πολύπλοκες και πολυεπίπεδες» επαφές και διαπραγματεύσεις με το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο, την Ευρωπαϊκή Επιτροπή και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα - όπως συνήθως στην Αθήνα ή και στο Παρίσι αλλά κυρίως μελλοντικά - να θεωρούνται έγκυρες και διεθνώς αποδεκτές: όταν εν τω μεταξύ αγνοούνται ολοσχερώς καθοριστικής σημασίας μεγέθη και σημαντικές λεπτομέρειες;

Η τρέχουσα διαμόρφωσις ενός μελλοντικώς εξοφλητέου χρέους εξαρτάται από πολλούς παράγοντες: όπως η αστάθεια επιτοκίων, η διάρκεια εξοφλήσεως και η δυναμική της Ελληνικής αλλά και διεθνούς οικονομίας. Όπως επίσης και η ακραίως επιβληθείσα συμμετοχή του ιδιωτικού τομέος, γνωστού ως Private Sector Involvement (PSI), στην αναδιάρθρωση του Ελληνικού δημοσίου χρέους, τελικά και λόγω πρόχειρων υπολογισμών, επεβάρυνε το σημερινό χρέος περισσότερο απ'ότι είχε αρχικά προβλεφθεί κατά 86 δισεκατομμύρια ευρώ. (Το Χρονικό της Μεγάλης Κρίσης, έκδοσις Τραπέζης της Ελλάδος 2014, σελ. 107).

Το πολύκροτο και εμφανιζόμενο σήμερα ως προέχον ονομαστικό χρέος της Ελλάδος(sovereign debt) των δήθεν 340+ οφειλομένων δισεκατομμυρίων ευρώ προς το τρίο των - εν πολλοίς αμελέτητων - δανειστών μας είναι θεμελιωδώς ανακριβές. Ούτε συμβιβάζεται με την πραγματικότητα. Διότι δεν έχουν, μεταξύ άλλων, ληφθεί ορθολογιστικά υπ'όψιν χαρακτηριστικά επισφαλείς μεθοδεύσεις της Ευρωπαϊκής Ενώσεως οι οποίες εξακολουθούν να δημιουργούν και αντισυνταγματικά ανώμαλες καταστάσεις. Ενώ ταυτόχρονα υποσκάπτουν ευοίωνες προοπτικές της εύρυθμα επιδιωκομένης αποκαταστάσεως ευημερίας στην χώρα μας από την Κυβέρνηση.

Σειρά εσφαλμένων Ευρωπαϊκών επινοήσεων πρωτίστως Γερμανικής προελεύσεως έχουν παραβιάσει και στοιχειώδεις αρχές της συγχρόνου οικονομικής σκέψεως και επιστήμης - στην υπηρεσία ενός νεφελώδους Ευρωπαϊκού ιδεώδους. Καθώς και της εφηρμοσμένης πρακτικής του. Όπως η εσκεμμένα πιεστική «κατεδάφισις», επί έξι ολόκληρα χρόνια, της συνολικής γενικής ζητήσεως στην Ελλάδα. Με αποτέλεσμα το Ελληνικό ΑΕΠ να έχει μειωθεί τουλάχιστον κατά 30%, η συνολική ζήτησις ακόμη περισσότερο και το εν τρίτον του εργατικού δυναμικού της χώρας να ευρίσκεται εκτός εργασίας. Με κυρίως πληττόμενο τμήμα τους νέους: το 60% των οποίων είναι άνεργοι. Πρόκειται εδώ για ένα πρωτοφανές καθεστώς που ούτε καν νοείται θεωρητικά, και σε καμμία περίπτωση προβλέπεται από την σύγχρονη οικονομική επιστήμη, κατά την περίοδο που μια καθηλωμένη οικονομία αγωνιά να αναπτυχθεί χωρίς μοιραίες κοινωνικές αναταραχές.

Ευρωπαϊκές αδικοκρισίες του είδους μεταμφιέσθηκαν εντούτοις σε ανάλογες απαιτήσεις της άνωθεν διατεταγμένης Τρόικας προς διαδοχικές Κυβερνήσεις της Ελλάδος - αναγκαστικά δέσμιες της δεινής Ευρωπαϊκής πραγματικότητος. Οι οποίες παρουσιάζονται στην κοινή γνώμη ως υποτελείς ενώ δεν είναι. Και εξακολουθούν να προωθούνται βιαίως έτσι κρίσιμες διαρθρωτικές αλλαγές κυρίως στον δημόσιο τομέα. Όπου, πάλι αντιδεοντολογικά από πλευράς οικονομικής αναπτύξεως, απουσιάζουν συστηματικά οι «δημόσιες επενδύσεις». Με εμφανές επίσης το σύμπλεγμα αδιαφορίας για 6.000 επιπλέον «ευρωπαϊκά» απαιτούμενες και επικείμενες απολύσεις από το Δημόσιο σε ένα σταθερό πλέον πλαίσιο μαζικών μειώσεων μισθών και συντάξεων, πολλαπλών αυξήσεων φορολογικών βαρών καθώς επίσης και του αυξανομένου υψηλοτέρου ποσοστού ανεργίας που επικρατεί στην Ευρώπη.

Προξενώντας α) σοβαρές παρενέργειες με χρόνιες επιπτώσεις (terminally generated externalities) ουδέποτε υπολογισθείσες από την ΕΕ ως αποκλειστικά υπεύθυνες για εκτεταμένες ζημίες στην φυσική λειτουργία της Ελληνικής οικονομίας· και β) αδαώς δημιουργώντας εξίσου σοβαρά διαφυγόντα κέρδη υποτιμώντας υπαρκτές εναλλακτικές προοπτικές οικονομικής αναπτύξεως. Όπως τα ευρέως διαφημισθέντα ως επικερδή αναπτυξιακά έργα (pilot projects) που είχαν επισήμως ανακοινωθεί από την Ευρωπαϊκή Επιτροπή το 2011 με στόχο να αναχαιτίσουν ευθύς εξ αρχής την κάθετο πτώση της γενικής ζητήσεως και επομένως του εθνικού εισοδήματος στην Ελλάδα - και τα οποία ποτέ δεν πραγματοποιήθηκαν. Αν και ο τότε Πρόεδρός της, κ. José Manuel Barroso, είχε ο ίδιος ενθουσιωδώς αποδεχθεί την θετική αυτή προοπτική ως κινητήρια δύναμη για την ανάπτυξη «μιας μικρής οικονομίας όπως η Ελληνική».

Αλλά και πρόσθετα καίρια ερωτήματα παραμένουν αναπάντητα εδώ. Συγκεκριμένα, γιατί η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα δεν έσπευσε, ως όφειλε, να προσφέρει άμεσα την απαραίτητη ρευστότητα (απολύτου αρμοδιότητός της) από την οποία στιγμιαία τότε υπέφερε το τραπεζικό μας σύστημα ώστε να διευκολύνει ρυθμιστικά την λειτουργία της «μικρής» Ελληνικής οικονομίας; Δεδομένων των καθοριστικής σημασίας pilot projects που μόλις είχαν επίσημα αναγγελθεί από τον κ. Barroso; Όλως αντιθέτως, η ΕΚΤ επέλεξε αντιεπαγγελματικά να συνταχθεί με τον «χαρτοπόλεμο» των ατυχέστατων bail-outs που λίγο αργότερα επέβαλε η ΕΕ - αδιαφορώντας για τις ηλίου φαεινότερες αρνητικές επιπτώσεις τους;

Συνυπολογιζόμενο εδώ το καλπάζον κοινωνικό κόστος τους συνιστά ένα ολέθριο χρηματοπιστωτικό/δημοσιονομικό τίμημα - που ασφαλώς επιβάλλεται να προσδιορισθεί. Και πάραυτα να αποζημιωθεί. Με ιδιαίτερη έμφαση επίσης στην πτώση της αξίας των ακινήτων, έως και 70%, από την μεθοδική εξάρθρωση της οικοδομικής δραστηριότητος - άλλοτε κυρίου μοχλού οικονομικής ζωντάνιας στην χώρα μας. Δυσάρεστα πεπλανημένη, η σημερινή Ευρώπη, προφανώς πιστεύει ότι αποκλειστικά οι Έλληνες - και μελλοντικές γενεές - οφείλουν να πληρώνουν τα σπασμένα τρίτων. Ενώ ασφαλώς θα έπρεπε να είχε προ πολλού μεταμεληθεί η ίδια. Και μαζί με το ΔΝΤ τουλάχιστον ζητήσει, θα έλεγε κανείς, συγνώμην: όχι μόνον για μια σωρεία παρά φύσιν πεπραγμένων της, αλλά ειδικότερα για τους 7.000 έντιμους Έλληνες πολίτες που μέχρι τώρα εξωθήθηκαν να αυτοκτονήσουν κυριολεκτικά «ευρωπαϊκά».

Επιτακτικός στόχος είναι η καλόπιστη και γνήσια αποτίμησις του πραγματικού χρέους της Ελλάδος συμπεριλαμβανομένου του κόστους αναγκαστικής ανακεφαλαιώσεως των Ελληνικών τραπεζών. Διότι, αντικειμενικά και ανεξάρτητα κρινόμενο - όπως άλλωστε προκύπτει, μεταξύ άλλων, και από πρόσφατες εκτιμήσεις της Mitsubishi Bank και της JULIUS BAR & Company Bankers - είναι αδύνατον το Ελληνικό κρατικό χρέος να υπερβαίνει τα 150 δισεκατομμύρια ευρώ. Ειδικά μετά από τον καταιγισμό αντιαναπτυξιακών μέτρων που δέχεται η χώρα μας επί χρόνια. Μεμονωμένες, βέβαια, και μονομερείς αξιολογήσεις χωρίς αμφιβολία δεν επαρκούν εδώ. Όμως είναι εύκολο να επιβεβαιωθούν. Από διεθνώς καθιερωμένες διαδικασίες κατά το δυνατόν ακριβούς συγκεντρωτικού προσδιορισμού του total damage cost to date με γνωστές σύγχρονες μεθόδους αξιολογήσεως - όπως π.χ. οι standard interdisciplinary cost-benefit stock/flow threshold-sensitive behavioural evaluation techniques.

Προσφέρεται τώρα η ευκαιρία, με πανευρωπαϊκή ακτινοβολία, για μια νέα υποδειγματικά εκπολιτιστική διαπραγματευτική επανατοποθέτηση της χώρας μας - ενώ η παραπαίουσα ηγεσία της Ευρώπης πασχίζει η ίδια να ανασυγκροτηθεί. Μετά το καίριο πλήγμα που δέχθηκε η ΕΕ από τις τελευταίες ευρωεκλογές και αναγκαστικά απεκάλυψε τις συγκλονιστικές αδυναμίες της. Ισοπεδώνοντας - αν και όχι κακόβουλα - προσδοκίες εκατοντάδων εκατομμυρίων πολιορκημένων πολιτών-θυμάτων της - πρωτίστως με την blind austerity που μοιραία υιοθετήθηκε σε περίοδο εντόνου οικονομικής υφέσεως και ήδη απειλεί με σοβαρότατη πολιτική αναστάτωση την Γαλλία. Αλλά με κορυφαίο πάντα παράδειγμα την Ελλάδα.

Η Τράπεζα της Ελλάδος, ιδιαίτερα προικισμένη με την αξιόλογη πείρα και αποδεδειγμένες δυνατότητες του νέου Διοικητού της, με την έντεχνη συνδρομή συναρμοδίων διευθύνσεων (όπως η Υπηρεσία Διαχειρίσεως Δημοσίου Χρέους του Υπουργείου Οικονομικών) αλλά και άλλων υπευθύνων Υπουργείων, είναι η ενδεδειγμένη και ικανή αρχή να επιδιώξει, στα πλαίσια μιας Διεθνούς Συνόδου, τον απολογισμό του καθαρού εναπομείναντος χρέους της χώρας σύγχρονα και αποτελεσματικά. Όχι, όμως, απλώς περιστασιακά ή με τα γνωστά πρότυπα τωνInternational Public Sector Accounting Standards ή βάσει των Γενικών Αποδεκτών Λογιστικών Αρχών (GAAP). Τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Κανείς ακόμα δεν φαίνεται να έχει δεόντως θορυβηθεί από την άμεση ανάγκη να εκτιμηθούν, εις βάθος και με κάθε λεπτομέρεια, οι ποικίλες κοινωνικές και οικονομικές επιπτώσεις της in principle αντιδεοντολογικής πολιτικής της Ευρωπαϊκής Ενώσεως εις βάρος του συνόλου του Ελληνισμού.

Η σύγκλισις Διεθνούς Συνόδου ή μιας αντιστοίχου World Conference είναι απολύτως εφικτή. Με την καθοριστική συμμετοχή αναγνωρισμένων ανά τον κόσμο οίκων λογιστικών αξιολογήσεων που διαθέτουν προωθημένες στατιστικές μεθόδους εκτιμήσεων: ακόμα και κρυφίων οικονομικών-κοινωνικών μεγεθών. Ώστε να μπορέσουν να αποτιμηθούν συνολικά όλες ανεξαιρέτως οι χαμένες ευκαιρίες που διέφυγαν, εκ νέου «ευρωπαϊκά», από τις απαξιωμένες γνωστές εναλλακτικές προσεγγίσεις οικονομικής προόδου - τις οποίες είχα εγκαίρως επισημάνει προ ετών. ("Europe's Missing Vision for Greece", RealClearMarkets, Forbes Media Group, 28 November 2011).

Θα προκύψουν αβίαστα έτσι τα γνήσια συμπεράσματα. Από ένα «εξειδικευμένα σκεπτόμενο συγκρότημα» που από την φύση του θα λειτουργεί συγκρατημένα και σεμνά. Με την αυθεντική καθοδήγηση κορυφαίου οίκου δημοσίων σχέσεων και την επίσης καθιερωμένη συμμετοχή του απαραίτητου (σχετικά μικρού) αριθμού γνωστών προσωπικοτήτων από τον χώρο της παγκοσμίου και εγχωρίου ιδιωτικής πρωτοβουλίας και ακαδημαϊκής ζωής. Καταλήγοντας διεξοδικά στην τελική αποτίμηση των κάθε άλλο παρά ευκαταφρόνητων ανεκπλήρωτων υποχρεώσεων της Ευρωπαϊκής Ενώσεως προς τον δοκιμαζόμενο Ελληνικό λαό και εξασφαλίζοντας την αντίστοιχη ελάφρυνση κάθε Έλληνος φορολογουμένου.

Σε ένα εύλογα μικρό χρονικό διάστημα, όπως έχει ήδη ενημερωθεί ο Πρωθυπουργός της Ελλάδος από εμένα προσωπικά, θα καταστεί δυνατόν να επηρεασθεί εντυπωσιακά η διεθνής κοινή γνώμη με το αναπόφευκτο - επίσημο - συμπέρασμα ότι το Ελληνικό χρέος, κατόπιν των εξακριβωμένων πλέον επιβαρυντικών στοιχείων των περασμένων έξι ετών, συμβαίνει να είναι τουλάχιστον κατά 50% μικρότερο του ανακριβώς φερομένου ως ισχύοντος σήμερα sovereign debt της Ελλάδος.

Αναμφισβήτητα και οι οποιεσδήποτε νέες διαπραγματεύσεις θα ευρεθούν και πάλι εκτός πάσης πραγματικότητος εάν προηγουμένως δεν θα έχει εκτιμηθεί το πόρισμα μιας υπεύθυνης διεθνούς αρχής - συστηματικά ολοκληρωμένο. Το ενδιαφέρον για την χρηματοδότηση της αναλόγου προσπαθείας θα είναι μεγάλο, και όχι μόνον εκ μέρους των Ελλήνων, συγκριτικά με το στοιχειώδες κόστος της. Χωρίς επίσης να βαρύνεται το Ελληνικό Δημόσιο αλλά ούτε η δεινώς χειμαζομένη μεσαία τάξις στην Ελλάδα - ενσυνείδητα αποφεύγοντας εδώ και περαιτέρω δυσμενείς επιπτώσεις στην δημογραφία της χώρας από την συνεχιζόμενη μνημειώδη κακοποίησή της.

Το εθνικό συμφέρον δικαίως απαιτεί αυτό το όραμα. Κυρίως με πρακτικές και ουσιαστικές εγγυήσεις - κατ'εξοχήν συστρατευτικού χαρακτήρος. Κάτι που ανέκαθεν συνέβαινε να εμπνέει καθοριστικά τον Ελληνισμό στις πιο δύσκολες στιγμές του. Αλλά και ικανό να συγκινήσει κάθε Έλληνα πολίτη ασχέτως πολιτικών πεποιθήσεων. Έτσι και πάλι θα καταστεί στους πάντες προφανές ότι η Ελλάδα απλώς καλπάζει προς την φυσική της τελείωση. Ίσως και ως το μοναδικά γνήσιο πρότυπο συγχρόνου σκέψεως στην σημερινή Ευρώπη. Ικανού να εξασφαλίσει την μεγάλη κοινωνική και αναπτυξιακή πρόοδο όχι μόνο των Ελλήνων - αλλά και των εν γένει υπολειπομένων Ευρωπαίων.

Η Ευρώπη που αρχίζει και αντιστέκεται: Χιλιάδες Γερμανών διαδήλωσαν κατά του εξισλαμισμού της Δύσης | DefenceNet.gr

Η Ευρώπη που αρχίζει και αντιστέκεται: Χιλιάδες Γερμανών διαδήλωσαν κατά του εξισλαμισμού της Δύσης.

Διαβάστε το Μνημόνιο (ΗΜΕΡΗΣΙΑ)

http://www.imerisia.gr/article.κντ1

Μπορεί η μετάφραση του επικαιροποιημένου μνημονίου να άργησε μόλις 7 μήνες (!!!), αυτή δεν αφήνει όμως καμία αμφιβολία ούτε για τις νέες δεσμεύσεις της κυβέρνησης Σαμαρά, αλλά ούτε και για τα απροκάλυπτα ψέματα της προπαγάνδας περί τέλους των μνημονίων. Οι αλλαγές στο ασφαλιστικό, στα εργασιακά, στον ΦΠΑ είναι η συνέχεια του μνημονιακού εγκλήματος. Είναι ξεκάθαρο ότι η καταψήφιση της υποψηφιότητας Δήμα και η διενέργεια εκλογών συνιστά μονόδρομο για την αλλαγή πολιτικής και ότι μόνο μια νέα κυβέρνηση μπορεί να διαπραγματευτεί τα συμφέροντα της χώρας, απορρίπτοντας τα μνημόνια της χρεοκοπίας».

 ΤΟ ΜΝΗΜΟΝΙΟ http://content-mcdn.imerisia.gr/pegasus/Multimedia/pdf/MNIMONIO_id3369552.pdf

http://www.msn.com/el-gr/money/economy/knt1

ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ- ΣΥΡΙΖΑ και αγορές

ΣΥΡΙΖΑ και αγορές

Μόνο μια ηγεσία που θα πει καθαρά στον λαό ότι «θα ζήσουμε με ψωμί κι αλάτι για να ξανακάνουμε την Ελλάδα ελεύθερη και ανεξάρτητη» μπορεί να ελπίζει ότι θα καταφέρει να διεξάγει αγώνα «υπέρ βωμών και εστιών».

ΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Η πρόσφατη επίθεση των «αγορών» κατά της Ελλάδας απευθυνόταν καταρχάς στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Πιθανώς εντασσόταν επίσης σε αρχή εφαρμογής σχεδίου μαζικής επιρροής των πολιτικών εξελίξεων στη χώρα. Η Ελλάδα παραμένει το κατεξοχήν πειραματόζωο, «πρωτοπορία» στην επιχειρούμενη «αναίμακτη» –με οικονομικές μεθόδους– κατάργηση της λαϊκής κυριαρχίας, του δημοκρατικά οργανωμένου «έθνους-κράτους» (μοναδικού πλαισίου εντός του οποίου ασκείται σήμερα κάποιας μορφής δημοκρατία, έχει δηλαδή ο λαός μια πολύ περιορισμένη δυνατότητα να επηρεάζει τις τύχες του)1.

Η επίθεση των αγορών ήρθε επίσης να υπενθυμίσει σε όσους αμφέβαλλαν το διεθνές οικονομικό περιβάλλον εντός του οποίου πιθανότατα θα κινηθεί μια «αντιμνημονιακή» κυβέρνηση, εφόσον θελήσει να εφαρμόσει το πρόγραμμά της. Καμιά ψευδαίσθηση δεν επιτρέπεται επ’ αυτού, ιδίως από την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, που επωμίζεται τεράστιες, ιστορικές ευθύνες, συγκρίσιμες ίσως –τηρουμένων των αναλογιών– αυτών που επωμίστηκε η ηγεσία του ΕΑΜ-ΚΚΕ πριν από εβδομήντα χρόνια. Ελπίζει κανείς, παρά την απελπιστική τάση της ιστορίας να επαναλαμβάνεται, ο ΣΥΡΙΖΑ να τα καταφέρει καλύτερα με τους πιστωτές απ’ ό,τι οι «εαμικοί» του «πρόγονοι» με τους Άγγλους στον Λίβανο, την Καζέρτα και τη Βάρκιζα2.

Η επίθεση των «αγορών» δεν αναιρεί, ασφαλώς, τους λόγους που η Ελλάδα πρέπει να αμφισβητήσει Δανειακές - Μνημόνια, μια «σπείρα θανάτου» εντός της οποίας εγκλωβίστηκε από το 2010 και λόγω της οποίας υπέστη ήδη πρωτοφανή στην ιστορία των δυτικών οικονομιών σε καιρό ειρήνης κοινωνικοοικονομική καταστροφή και υποδούλωση. Σημαίνει όμως ότι πρέπει κανείς να κάνει πάρα πολλά πράγματα, να είναι απολύτως αποφασισμένος να πάει εν ανάγκη μέχρι το τέρμα τη σύγκρουση με τους πιστωτές, να είναι πολύ καλά προετοιμασμένος για να διακόψει Μνημόνια και Δανειακές. Δεν μπορείς, π.χ., να λες, όπως ο κ. Σταθάκης, ότι δεν πας σε μονομερείς ενέργειες, γιατί χωρίς απειλή μονομερών ενεργειών η «διαπραγμάτευση» θα τελειώσει προτού αρχίσει. Ούτε όμως μπορείς να κάνεις την «έξοδο του Μεσολογγίου», υποσχόμενος... ουζάκια στο Αιτωλικό, χωρίς να προετοιμάζεσαι ο ίδιος και να προετοιμάζεις τον λαό σου για τον πόλεμο που έρχεται. Μόνο μια ηγεσία που έχει πει καθαρά στον λαό ότι «θα ζήσουμε με ψωμί κι αλάτι για να ξανακάνουμε την Ελλάδα ελεύθερη και ανεξάρτητη» μπορεί να ελπίζει ότι θα καταφέρει να διεξάγει τέτοιον αγώνα υπέρ βωμών και εστιών. Σκοπός δεν είναι να σηκώσουμε κεφάλι για να συνθηκολογήσουμε σε πέντε λεπτά ούτε για να μας το κόψουν την άλλη στιγμή. Η επίθεση των αγορών οφείλει να κινητοποιήσει τις αντιμνημονιακές δυνάμεις ώστε να μην χάσουν ούτε δευτερόλεπτο από τον λίγο χρόνο που απομένει πλέον για να ετοιμαστούν για τη σύγκρουση που έρχεται. Ακόμα κι αν ήθελε, εκτιμούμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα μπορέσει να την αποφύγει, εκτός αν πάει σε τέτοιας έκτασης συνθηκολόγηση, που θα τον οδηγήσει σε διάλυση.

Αξιόπιστες πηγές αναφέρουν ότι η ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ έχει διαβεβαιώσεις ότι θα βρεθεί συμβιβαστική λύση στα ζητήματα χρέους/Μνημονίων. Φοβούμεθα ότι τέτοιες διαβεβαιώσεις –αν όντως δόθηκαν– είναι παραπλανητικές, αν όχι καθαρές προβοκάτσιες. Μας θυμίζουν τις προσδοκίες του Γκορμπατσόφ, ότι θα τον βοηθήσουν οι Αμερικανοί να... ισχυροποιήσει την ΕΣΣΔ3.

Δρόμος στρωμένος με... αγκάθια

Οι κυρίαρχες δυνάμεις σε Ευρώπη και Αμερική δεν έχουν λόγους ούτε να χαρίσουν χρέη ούτε να επιτρέψουν στην Ελλάδα να αντιστρέψει το νεοφιλελεύθερο υπόδειγμα. Θα το πράξουν μόνο υπό έντονη πολιτική πίεση και αν πεισθούν ότι θα καταβάλουν μεγάλο κόστος σε άλλη περίπτωση. Έχουν, αντίθετα, συμφέρον να οδηγήσουν την ελληνική Αριστερά είτε σε ταπεινωτική συνθηκολόγηση είτε σε σύγκρουση χωρίς ετοιμασία. Για να δείξουν μετά σε όλους τους ευρωπαϊκούς λαούς τι τους περιμένει αν αμφισβητήσουν τη δικτατορία των αγορών. Γι’ αυτό κρίνουμε πολύ σοβαρότερες τις εκτιμήσεις που διαβίβασε στην ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ η ηγεσία του αδελφού κόμματος της γερμανικής Αριστεράς, προειδοποιώντας την Κουμουνδούρου για τη σφοδρότητα της αντίδρασης Μέρκελ σε τυχόν αμφισβήτηση της πολιτικής της.

Ορισμένα αριστερά στελέχη τείνουν να τροποποιούν στο κεφάλι τους τα πραγματικά δεδομένα των προβλημάτων ώστε να τα φέρνουν σε μέτρα που αισθάνονται αντιμετωπίσιμα. Η στάση είναι ψυχολογικά κατανοητή, αλλά εξαιρετικά επικίνδυνη. Παρατηρείται όντως τάση από Γαλλία, Ιταλία και Γιούνκερ να αντιδράσουν κάπως στον «μερκελισμό». Δεν ξέρουμε όμως πόσο μακριά θα πάει. Ούτε Ρώμη και Παρίσι θα προτάξουν το ελληνικό χρέος, τη δική μας θηλιά. Αν αύριο η ΕΕ διαθέσει 1-2 τρις για επενδύσεις στην ευρωπαϊκή περιφέρεια, να βγούμε να τη χειροκροτήσουμε, προς το παρόν όμως η ΕΕ απλώς μας κοροϊδεύει, διαθέτοντας 6 δις πανευρωπαϊκά για την ανεργία.

Από την αρχή της κρίσης η ηγεσία της Αριστεράς έχει τάση να υποτιμά το βάθος της, τον ριζοσπαστικό χαρακτήρα ενός σχεδίου που δεν είναι απλώς «λάθος επιλογή οικονομικής πολιτικής», αλλά βίαιη αμφισβήτηση του ίδιου του αστικοδημοκρατικού πλαισίου, εντός του οποίου αισθάνονται οικεία και κάνουν καριέρα πολιτικοί και στελέχη της σημερινής Αριστεράς. Η μάχη για τη σωτηρία της Ελλάδας που πρέπει να δοθεί είναι κάτι πολύ διαφορετικό και πολύ περισσότερο από μια προεκλογική εκστρατεία υπέρ κάποιου κόμματος. Είναι μια σχεδόν διεθνής «επαναστατική» πράξη εθνικής - κοινωνικής απελευθέρωσης. Δεν χρησιμεύουν ούτε κακέκτυπα «παλαιού» ή «νέου» ΠΑΣΟΚ ούτε εξευγενισμένες μορφές ΚΚΕ. Χρειάζεται πρωτότυπο, δημοκρατικό, αξιοκρατικό κίνημα πολιτών και κοινωνικών δυνάμεων, μέτωπο, μορφή οργάνωσης, π.χ. σαν το «Podemos» στην Ισπανία, εργαλείο εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και κοινωνικής ανόρθωσης, σε αποφασιστική ρήξη με τον δημαγωγικό καιροσκοπισμό του ΠΑΣΟΚ, τον σταλινισμό της κομμουνιστογενούς Αριστεράς –ακόμα κι όταν αποκηρύσσει τον Στάλιν!–, το «κλεπτοκρατικό» υπόδειγμα του ελληνικού καπιταλισμού και τη συνακόλουθη απατεωνίστικη πολιτική. Χρειάζεται κάτι πολύ μεγαλύτερο από ένα κόμμα εκ των υπαρχόντων για να ηγηθεί πανεθνικής - παλλαϊκής προσπάθειας σωτηρίας.

Για να πας σε ρήξη με τους πιστωτές –ώστε να μπορείς να ελπίζεις και σε κάποιον ενδεχόμενο συμβιβασμό μαζί τους– πρέπει να ετοιμάσεις τον λαό σου για τον πόλεμο που έρχεται, χρειάζεσαι δεσμούς εμπιστοσύνης μαζί του, π.χ. ένα ευρύ δίκτυο καταναλωτικών και παραγωγικών συνεταιρισμών, άνοιγμα σε όσες αξιόλογες δυνάμεις έχουν όλοι οι κοινωνικοί χώροι, αντί να υψώνεις γραμμές Μαζινό γύρω από τις κομματικές καρέκλες εξουσίας, αντί για τεχνοκρατική προετοιμασία υψηλοτάτου επιπέδου από οικονομολόγους, νομικούς, γεωπολιτικούς· χρειάζεται τεράστιο κίνημα διεθνούς ενημέρωσης - συμπαράστασης, πρέπει να ’σαι κάθε δεύτερη μέρα στη Μόσχα και το Πεκίνο, στο Νέο Δελχί και την Τεχεράνη, να ξέρεις με τι επιχειρήματα θα κινητοποιήσεις και τι θα τους ζητήσεις. Άμα, άλλωστε, τα κάνεις αυτά και τα δουν και οι πιστωτές θα σκεφτούν δεύτερη και τρίτη φορά να σου επιτεθούν και να σε τσακίσουν.

konstantakopoulos.blogspot.com

Σημειώσεις

1. Από την άποψη αυτή είναι εξαιρετικά επικίνδυνη και λυπηρή η επιδεικνυόμενη ανοχή στη σαφή υπέρβαση –με τις διώξεις της Χρυσής Αυγής– των ορίων των νόμων και του Συντάγματος. Είναι ιστορικά αποδεδειγμένο ότι η καταδίωξη ενισχύει τις διωκόμενες ιδέες. Ενισχύει άρα την απήχηση της ΧΑ, που δεν είναι όμως αποτελεσματικό εργαλείο αμφισβήτησης της δικτατορίας των πιστωτών. Φοβόμαστε επίσης ότι χρησιμοποιείται η απέχθεια μεγάλης μερίδας του πληθυσμού προς την οργάνωση προκειμένου να νομιμοποιηθεί η άνευ διαμαρτυριών εισαγωγή αυταρχικών, ολοκληρωτικών στοιχείων στο πολίτευμα, που αύριο θα χρησιμοποιηθούν κυρίως εναντίον όσων αντιστέκονται στην υποδούλωση/καταστροφή, στη σχεδόν κατοχή της Ελλάδας από τη δικτατορία του χρήματος. Η δημοκρατία και οι ελευθερίες δεν είναι à la carte. Όποιος συναινεί σήμερα στην καταπάτησή τους σκάβει τον δικό του λάκκο αύριο.
2. Δεν υπάρχει ίσως πιο τραγική ιστορία από τον τρόπο που το ΕΑΜ, ένα παντοδύναμο αντιστασιακό κίνημα, το ισχυρότερο στην Ευρώπη του Χίτλερ, με σχεδόν πλήρη, αναμφισβήτητη εξουσία σε όλη την Ελλάδα τον Οκτώβριο 1944, κατάφερε να χάσει μόνο του, πέφτοντας σε όλες τις δυνατές παγίδες των Άγγλων και οδηγούμενο, από θέση αδυναμίας πλέον, σε εμφύλιο που εξόντωσε τους καλύτερους Έλληνες, επιβραβεύοντας δωσίλογους και ταγματασφαλίτες. Το τεράστιο ηθικό κόστος αυτού του πολέμου πληρώνουμε πολύ ακριβά ακόμα και σήμερα. Ανάμεσα σε μια απολύτως εξαρτημένη και δουλική άρχουσα τάξη, που δεν μπόρεσε να παράγει έναν Ντε Γκολ, και ένα λαϊκό κίνημα που δεν μπόρεσε να παράγει έναν Τίτο, η Ελλάδα έγινε η μόνη ευρωπαϊκή χώρα που γνώρισε μια δεύτερη πολεμική τραγωδία αμέσως μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου.
3. Η χρήση τέτοιων μεθόδων για την παραπλάνηση και τη χειραγώγηση στρατηγικά υποδεέστερων υποκειμένων είναι «ψωμοτύρι» της διεθνούς πολιτικής σε κρίσιμες στιγμές, από τον Μακάριο και τον Ιωαννίδη ως τον Χριστόφια και τον ΓΑΠ παρ’ ημίν αλλά και διεθνώς. Πολλά θα μπορούσαν να μας πουν επ’ αυτού, αν ζούσαν, Μιλόσεβιτς, Σαντάμ και Καντάφι!

Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο περιοδικό ΕΠΙΚΑΙΡΑ στο τεύχος 260

http://www.epikaira.gr/article/syriza-kai-agores.

Guardian: 'Αντί για άρματα μάχης χρησιμοποιούν την οικονομική επικυριαρχία κατά κρατών - Ας πει η Ελλάδα το πρώτο ΟΧΙ' | DefenceNet.gr

Guardian: 'Αντί για άρματα μάχης χρησιμοποιούν την οικονομική επικυριαρχία κατά κρατών - Ας πει η Ελλάδα το πρώτο ΟΧΙ'.

Ηττήθηκε για δεύτερη φορά το παρασκήνιο

ΟΛΟ ΚΑΙ ΠΙΟ ΚΟΝΤΑ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ ΤΗΣ ΣΥΓΚΥΒΕΡΝΗΣΗΣ - ΔΕΙΤΕ ΠΟΙΟΙ ΨΗΦΙΣΑΝ "ΝΑΙ" ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ "ΠΑΡΩΝ"

Ηττήθηκε για δεύτερη φορά το παρασκήνιο - Ούτε καν τους 170 δεν έφτασε ο Σ.Δήμας: 168 "ναι" και 131 "παρών" (UPD)

ΦΩΝΗ ΕΛΛΑΔΟΣ: Ηλίας Σταμπολιάδης-Τι με Πρόεδρο τι χωρίς Πρόεδρο

Τι με Πρόεδρο τι χωρίς Πρόεδρο.

''Μας απειλούν ότι εάν  τολμήσουμε να διαχειριστούμε το χρήμα μας και μαζί με αυτό το προϊόν του κόπου μας θα μας εκδικηθούν και εμείς θα πρέπει να φοβόμαστε. Εάν όμως δείξουμε  αυτή την εθνική συναίνεση που χρειάζεται, για την ανατροπή του οικονομικού συστήματος των Αγορών, τότε μόνο θα μπορέσουμε να απελευθερωθούμε και συγχρόνως  θα γίνουμε αφορμή να καταρρεύσει όλο αυτό το φαύλο οικοδόμημα. Τότε  θα βρούμε συνεργάτες μας όλους τους υγιείς λαούς της γης. Για τον λόγο αυτό τρέμουν στην ιδέα ότι κάτι τέτοιο θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί και είναι έτοιμοι να το πατάξουν μόλις εκδηλωθεί''.

Θεόδωρος Γεωργίου-ΕΛΛΑΔΑ: ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΣ.

Θεόδωρος Γεωργίου- ΕΛΛΑΔΑ: ΙΣΤΟΡΙΚΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΑΝΑΣΤΟΧΑΣΜΟΣ.

Xρήστος Γιανναράς-Πρωτογονισμός και ''εποικοδόμημα''.

Πρωτογονισμός και «εποικοδόμημα»

Posted: 21 Dec 2014 11:51 PM PST

Ε​​βδομάδα γιορτής των Χριστουγέννων και μια «σφυγμομέτρηση» της κοινής γνώμης για το γεγονός της γιορτής θα πρόσφερε, σίγουρα, πλούσιο υλικό κοινωνιογνωσίας. Ποιο ποσοστό του πληθυσμού σώζει ακόμα ίχνη «υπαρξιακού προβληματισμού», έχει ερωτήματα που μπορεί να επιφέρουν ρωγμές στην απανθρωπία της ιστορικο-υλιστικής μονοτροπίας των καιρών μας, ποιο ποσοστό εξακολουθεί να ανέχεται τα στερεότυπα μιας κατεστημένης «γιορτινής» κενολογίας.

Αντιπαλεύοντας τον «τρόπο» του «υπαρκτού σοσιαλισμού» οι κοινωνίες της «φιλελεύθερης οικονομίας» είχαν επιστρατεύσει ρομαντικά ρητορικά προσχήματα ιδεαλισμού. Εκρυβαν επιμελέστατα την κοινή καταγωγή καπιταλισμού και μαρξισμού από την ίδια μήτρα: τον Ιστορικό Υλισμό. Επινόησαν την ετικέτα της «χριστιανοδημοκρατίας» καλλιεργώντας με θαυμαστή αποτελεσματικότητα την ψευδαίσθηση ότι οι στυγνοί νόμοι της «ελευθερίας των αγορών» (νόμοι φυσικής επιλογής, επιβίωσης του ισχυροτέρου, άτεγκτης ανταγωνιστικότητας) μπορούν να συνταιριαστούν με έναν θρησκειοποιημένο Χριστιανισμό, ατομοκεντρικής, «πνευματικά» αιτιολογημένης, ωφελιμοθηρίας.

Η παράσταση κράτησε ώς τα τέλη της δεκαετίας του ’80. Τότε, στις κοινωνίες του «υπαρκτού σοσιαλισμού» οι συγκυρίες ξεγύμνωσαν αποκαλυπτικά τα ιδεολογήματα που συντηρούσαν την ψευδαίσθηση της αντιπαλότητας: Αποκάλυψαν τους εμφανιζόμενους ως αντιπάλους, μαρξισμό και καπιταλισμό, σε σιαμαία συμφυΐα – δύο όψεις του ίδιου νομίσματος, του Ιστορικού Υλισμού. Τα καθεστώτα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» κατέρρευσαν, όχι γιατί απέρριπταν πια τον Ιστορικό Υλισμό, αλλά επειδή λαχταρούσαν περισσότερον Ιστορικό Υλισμό: Ηθελαν μπλου-τζηνς, καλλυντικά, πορνογραφία, «ελευθερία» ανεμπόδιστων ατομικών καταναλωτικών επιλογών.

Τότε και ο «υπαρκτός καπιταλισμός» απέβαλε επιτέλους τα προσωπεία: αρνήθηκε κάθε χαλινό στην κατάφαση των ενστικτωδών ενορμήσεων, των νόμων της ζούγκλας: Οι εκλεγμένες κυβερνήσεις, οι κοινοβουλευτικοί θεσμοί, ο συνδικαλισμός, οι διακηρύξεις των «δικαιωμάτων», η «τέταρτη εξουσία» της πληροφόρησης, απόμειναν ανυπόστατες σκιές, διακοσμητικό ντεκόρ στην απάνθρωπη, πλανητική εξουσία των κερδοσκόπων. Το νόμισμα αυτονομήθηκε από τις παραγωγικές και ανταλλακτικές ανθρώπινες σχέσεις, έγινε αφηρημένο «λογιστικό» χρήμα υπηρετικό ενός τερατώδους, ανίερου τζόγου με ανεξέλεγκτους παίκτες.

Οπως στα κομμουνιστικά καθεστώτα η «κεντρικά ελεγχόμενη οικονομία» κατάργησε την πολιτική και την υποκατέστησε με αυθαίρετες τυραννικές δικτατορίες που η καθεμιά επέβαλε τη δική της «νομενκλατούρα», έτσι και η «φιλελεύθερη» οικονομία καταργεί σήμερα απροκάλυπτα την πολιτική, την υποκαθιστά με παντοδύναμα παντελώς ανεξέλεγκτα οικονομικά «διευθυντήρια». Ιδιωτικοί οίκοι αξιολογούν τις οικονομίες κρατών, βαθμολογούν τη δανειοληπτική τους αξιοπιστία – δηλαδή αποφασίζουν ποια κοινωνία θα ευνοηθεί να ευημερήσει, ποια θα βυθιστεί σε λιμό, σε απόγνωση. Με φρενήρη ρυθμό εκποιούνται κοινωνικές περιουσίες λαών, εισάγονται στο πλανητικό καζίνο του χρηματιστηριακού παιγνίου, με ευφημισμούς ιταμής αναίδειας: όπως, το να θεωρείται ο παλιμβαρβαρισμός των «ιδιωτικοποιήσεων» κορύφωμα «εκσυγχρονισμού» και «προόδου».

Ισως για πρώτη φορά στα χρόνια μας, δυο χιλιετίες μετά Χριστόν, οι άνθρωποι να «γιορτάζουμε» Χριστούγεννα με ριζικά αντεστραμμένους, σε παγκόσμια κλίμακα, τους όρους κατανόησης της Γιορτής. Γιορτή, τώρα πια, είναι μια σύμβαση καθαρά χρηστική: συντηρούμε γραφικότητες συναισθηματικού χαρακτήρα, μόνο για την απόλαυση λίγης αργίας από τη βιοπάλη (αν η βιοπάλη δεν έχει ακυρωθεί από το μαρτύριο της ανεργίας) και με κυρίως στόχο «να κινηθεί η αγορά». Η Γιορτή αρχίζει και τελειώνει στον διάκοσμο –«δέντρο», δώρα, κάλαντα, τραπέζι ευωχίας, γιρλάντες στα μπαλκόνια και στις εξώθυρες– όλα συναρτήσεις του δείχτη καταναλωτικής ευχέρειας. Οι άνθρωποι μοιάζει να έχουμε παλινδρομήσει σε έναν απίστευτο πρωτογονισμό, δίχως καν ερωτήματα για «νόημα» (αιτία και σκοπό) της ύπαρξης, του κόσμου, της Ιστορίας.

Η λέξη «απανθρωπία» κυριολεκτεί: Χάνεται «το κυρίως ανθρώπινον» –ο άνθρωπος προσπερνάει την όποια χαρά ή θλίψη, την επιτυχία ή την απόγνωση, τον έρωτα ή τη μοναξιά, τις προοπτικές της ζωής ή την εγγύτητα του θανάτου, χωρίς περιέργεια ή κριτήριο για την ποιότητα, την αλήθεια ή την ψευδαίσθηση. Προσπερνάει αδιάφορος το αίνιγμα του κάλλους –γιατί τα χρώματα, γιατί η ετερότητα, γιατί η ενεργούμενη μοναδικότητα στο βλέμμα, στο χαμόγελο, στη χειρονομία, στη ζεστασιά της φωνής. Τα μετράμε όλα σήμερα με μέτρο την ωφελιμότητα της χρήσης, όχι την έκπληξη (αλλά και το ρίσκο) της σχέσης. Είναι ο θρίαμβος του Ιστορικού Υλισμού, ο «μετά θάνατον» του μαρξισμού θρίαμβος.

Στην Ελλάδα έχουμε ιστορικο-υλιστικό πρωτογονισμό ακατέργαστον. Αλλά και ιδεαλιστικό «εποικοδόμημα» υπερτροφικό: Υποχρεωτικό μάθημα θρησκευτικών στα σχολειά. Δύο Θεολογικές Σχολές, με τέσσερα Τμήματα, στα πανεπιστήμια Αθήνας και Θεσσαλονίκης. Τέσσερις Ανώτατες Εκκλησιαστικές Ακαδημίες. Κάθε Κυριακή τη λειτουργία με κήρυγμα από την κρατική τηλεόραση. Ραδιοφωνικούς σταθμούς της αρχιεπισκοπής και μητροπόλεων. Πλημμυρίδα θρησκευτικών εντύπων – κάθε μητρόπολη το περιοδικό της, αλλά και ενορίες, χώρια τα έντυπα των ποικιλώνυμων θρησκευτικών οργανώσεων. Και με όλον αυτόν τον κηρυγματικό καταιγισμό, η ελλαδική κοινωνία σήμερα είναι ανατριχιαστικά ακατήχητη. Αγνοεί ακόμα και τα στοιχειώδη της εγκυκλοπαιδικής ενημέρωσης.

Το αποδείχνουν οι πολιτικοί, όταν τολμάνε διαγγέλματα Πάσχα, Χριστούγεννα, Δεκαπενταύγουστο. Το ίδιο και οι δημοσιογράφοι, δημοσιογραφούντες λόγιοι, ραδιοτηλεοπτικοί σχολιαστές, συγγραφείς και κορυφαίοι των Γραμμάτων που φιλοδοξούν αναμέτρηση με μεταφυσικά ερωτήματα. Το πιο αποκαρδιωτικό είναι το επίπεδο προφορικού και γραπτού λόγου των επισκόπων και ιεροκηρύκων – οι τρεις χρονολογικά τελευταίοι αρχιεπίσκοποι φόρτωσαν στο επισκοπικό σώμα τόσην αμάθεια, μικρόνοια και εξηλιθιωμένη στρέβλωση της εκκλησιαστικής μαρτυρίας που, πραγματικά, το φαινόμενο προκαλεί κατάθλιψη ή πανικό.

Ομως σώζεται, ακόμα, η έμπρακτη μαρτυρία της λατρείας: Η αποκαλυπτική δραματουργία, η ιλιγγιώδης ποίηση της υμνολογίας. Ο έρωτας που χωράει στη γλώσσα. Ο «τρόπος» εισόδου στη ρεαλιστική χαρά της Γιορτής.

Dimitris Konstantakopoulos: ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ ΡΕΖΙΛΙΚΙΑ

ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ ΡΕΖΙΛΙΚΙΑ.

Ινφογνώμων Πολιτικά: Η μόνη λύση είναι να δημιουργήσουν οι πολίτες την ελπίδα

Η μόνη λύση είναι να δημιουργήσουν οι πολίτες την ελπίδα

A. Ανδριανόπουλος: Τί θα γίνει με τη Ρωσία;

Ινφογνώμων Πολιτικά: Τί θα γίνει με τη Ρωσία;

ΙΣΤΟΡΙΑ: Κώστας Τσιαντής: Απόψεις για τη ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ ...

Απόψεις για τη ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΙΣΤΟΡΙΑ.

" Όσο θα υπάρχουν έξωθεν κατακτητές και άρπαγες  πατρίδων, όσο θα προσπαθούν να τους επιβάλλουν δικτατορίες και πείνα, τόσο οι πατρίδες θα υπάρχουν  και θα δυναμώνουν την αντίστασή τους! "

The Jews in Greece- Steven Bowman, University of Cincinnati

http://www.umass.edu/judaic/anniversaryvolume/articles/30-F3-Bowman.pdf

ΙΣΤΟΡΙΑ: Τα δάνεια του '21

Τα δάνεια του '21.

ΙΣΤΟΡΙΑ: ΤΑ ΛΗΣΤΡΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΟΥ 1824-1825-1832. Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ...

 ΤΑ ΛΗΣΤΡΙΚΑ ΔΑΝΕΙΑ ΤΟΥ 1824-1825-1832. Η ΠΤΩΧΕΥΣΗ.

Dimitris Konstantakopoulos: ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ ΡΕΖΙΛΙΚΙΑ

ΕΛΛΗΝΟΤΟΥΡΚΙΚΑ ΡΕΖΙΛΙΚΙΑ.

ΗΜΕΡΙΔΑ- Michel Foucault

ΦΩΝΗ ΕΛΛΑΔΟΣ: Ni Kappa (Toronto)- ΓΙΑ Τ' ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ! ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ..!

ΓΙΑ Τ' ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ! ΚΑΤΙ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ.

Τάσος Κακλαμάνης-Γιάννης Τσιαντής:ΕΠΤΑ (Παρουσίαση βιβλίου)

Ένα συγγραφικό έργο ‘’Κινηματογραφικής Λογοτεχνίας’’ που εκτυλίσσεται στη σημερινή Αθήνα με γρήγορες και έντονες εναλλαγές φωτογραφικών ‘’καρέ’’, διάρκειας επτά ημερών. Δυο συγγραφείς ανταλλάσσουν τον ήρωα και τα πρόσωπα σε μια σκυταλοδρομία γραφής, άρρηκτα συνδεδεμένη με το κεντρικό θέμα και με ιδιαίτερα αναγνωρίσιμη την πένα του εκάστου συγγραφέα. 
Ο Αποστόλης μια διχασμένη persona του σύγχρονου καπιταλισμού έχει ημερομηνία λήξεως μιας εβδομάδας. Το στοίχημα είναι να κλείσει μια συμβιβασμένη κοινότυπη ζωή με ηρωική σουρεαλιστική έξοδο επτά ημερών, παίρνοντας πίσω το αίμα μιας ολόκληρης χαμένης γενιάς προς μετάγγιση των ερχόμενων γενεών…

«Με λένε Αποστόλη και είμαι σε Αποστολή»

Π. Νεάρχου- Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΕ ΚΙΝΔΥΝΟ

Πρόσκληση στην παρουσίαση του βιβλίου του 

Περικλή Νεάρχου:

«Η Ελλάδα σε Κίνδυνο, Ιδέες και Θέσεις για Εθνική Ανασύνταξη» 

Τρίτη 16 Δεκεμβρίου 7:30 μ.μ., Στοά του Βιβλίου, Πεσμαζόγλου 5.