Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

ΔΑΜΑΝΑΚΗ Ο ΕΦΙΑΛΤΗΣ

Αθήνα, 12  Ιουλίου, 2013.  
ΑΟΖ: Από τον ΓΑΠ στη ΔΑΜ.
Του Σταύρου Βιτάλη, Προέδρου του Πατριωτικού Μετώπου.
Το να δικαιώνεται κανείς, ξανά και ξανά, για τις (δυσάρεστες) «προβλέψεις» του, πιστέψτε με, είναι μια εντελώς άχαρη και αποκαρδιωτική αίσθηση. (Παρ’ όλο ότι κάποιοι πιστεύουν πως «η δικαίωση στις προβλέψεις, ασχέτως αν αυτές είναι ‘‘κασσάνδρειου τύπου’’, είναι τιμητική υπόθεση για αυτόν που δικαιώνεται»).
Χρόνια τώρα, από την εποχή που βοήθησα – πολύ κακώς – τον σημερινό Πρωθυπουργό να στήσει την ΠΟΛΑΝ του, ή ακόμη όταν διηύθυνα το Γραφείο Τύπου του πρώην Υπουργού Δημόσιας Τάξης Σ. Παπαθεμελή, σε κάθε ευκαιρία, υπογράμμιζα στους συνομιλητές μου, κάθε είδους πολιτικούς, πως ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται το Διεθνές Δίκαιο της Θάλασσας (12 ν.μ. και ΑΟΖ δηλαδή), δεν είναι μόνο «ταπεινωτικός», αλλά και καταστροφικός για το μέλλον του Λαού και της Πατρίδας μας.
Δυστυχώς, παρ’ όλες τις συγκροτημένες και πολιτικοεπιστημονικά αποδεδειγμένες αναλύσεις, πως η υπόθεση της ΑΟΖ «είναι στημένη, και από πριν ξεπουλημένη», η ανοησία, ο καιροσκοπισμός, τα μικροσυμφέροντα, καρποί της ιδιοτέλειας φυσικά, πήγαιναν… σύννεφο:
Από τους «αριστερούς» που διαδήλωναν πως «το Αιγαίο  ανήκει στα ψάρια του» και τους «real politic» που μουρμούριζαν πως «κάτι πρέπει να δώσουμε στους Τούρκους», έως τους παλαβιάρηδες που υποστήριζαν «εδώ και τώρα να χαράξουμε μόνοι μας την ΑΟΖ, χωρίς την προϋπόθεση των 12 ναυτικών μιλίων», η όλη υπόθεση, «βρώμαγε» χρήσιμους ηλίθιους και ταπεινά συμφέροντα.
Έτσι σήμερα, από τα αδέξια λικνίσματα του ΓΑΠ μπροστά τους Τούρκους μπέηδες, φθάσαμε στους επιδέξιους ελιγμούς της Δαμανάκη, η οποία ως Επίτροπος της ΕΕ, αρμόδια μάλιστα Θαλάσσιας Πολιτικής και Αλιείας, προτείνει στους Ευρωπαίους συναδέλφους της, να χρησιμοποιήσουν «ως πρώτη λέξη και κλειδί σε ότι αφορά την ΑΟΖ, τη συνεργασία ανάμεσα στα κράτη-μέλη της Ένωσης και τους γείτονές μας».

Η Δαμανάκη δηλαδή, «φάτσα φόρα» λέει ως Επίτροπος, δύο πράγματα στους Ευρωπαίους:

1. Πάρτε το Αιγαίο και διαχειριστείτε το. (Μάλλον «έναντι» των «δανεικών»).
2. Βρείτε άκρη στη διαχείριση με τους Τούρκους, συζητώντας την πρότασή τους για «μεσαία γραμμή». Μοίρασμα δηλαδή του Αιγαίου στα δυο.

Το σημειολογικό ενδιαφέρον είναι πως η «αριστερή» Δαμανάκη, είναι τελικά αυτή που ως άλλος Ιούδας, προδίδει την Πατρίδα της, και ως άλλος εκατόνταρχος Ρωμαίος τελετάρχης, ανοίγει το δρόμο για το Γολγοθά της σταύρωσης και της διανομής των ιματίων της χώρας.

Αναμένονται τώρα οι «λοιπές συμφωνίες» για τα «ποσοστά διανομής», είτε από τη σημερινή κατοχική κυβέρνηση, είτε από την επόμενη που προετοιμάζεται με τις ευλογίες του Brooklyn, (Τσίπρας κυβέρνηση, Μιχαλολιάκος αντιπολίτευση).

Και επειδή ο «Θεός - μάλλον - δεν πρόκειται να βάλει το χέρι του», καλείται ο Ελληνικός Λαός, να αποφασίσει αν θα δεχθεί την οριστική του προτεκτορατοποίηση. Κρατώντας τα όπλα των προγόνων του, και με εργαλείο την Άμεση Δημοκρατία - το πέρασμα δηλαδή όλων των εξουσιών, κατευθείαν σε αυτόν - να στείλει στη φυλακή τους επίορκους και τους κλέφτες της περιουσίας του, αλλά και να ξαναστήσει μια χώρα ευνομούμενη, με τους πολίτες της αξιοπρεπείς και αλληλέγγυους.

Εμείς στο Πατριωτικό Μέτωπο, επιλέξαμε το μετερίζι μας και χαράξαμε την γραμμή πλεύσης μας. Με καθαρούς όρους και «οδικό χάρτη» το Αμεσοδημοκρατικό μας Σύνταγμα, χωρίς μάλιστα να ζητάμε κανένα αντάλλαγμα (ψήφους, βουλευτιλίκια, καρέκλες κλπ).

Για κάθε μέρα που περνά και ακόμη πιο επιτακτικά, καλείστε εσείς, ο Λαός, να αποφασίσετε τι θα πράξετε.  Μια που για κάθε στιγμή που περνά, είμαστε όλοι συνένοχοι στο έγκλημα ως ηθικοί – τουλάχιστον - αυτουργοί. Ένα έγκλημα που σαν κατάρα θα πέσει πάνω μας, από τους νεκρούς και τα αγέννητα.

Ελάτε λοιπόν.

Αφήστε το πληκτρολόγιο και τον καναπέ, να πιάσουμε όλοι μαζί τα φτυάρια του Ηρακλή, για να καθαρίσουμε από τις κοπριές, τους στάβλους του Αυγεία.

Μπορούμε. Το απέδειξαν εξ' άλλου ήδη, άλλοι Λαοί.

Πατριωτικό Μέτωπο
Πολιτικό Κίνημα Άμεσης Δημοκρατίας
Συνδεδεμένο Μέλος της Ευρασιατικής Ένωσης 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)