Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τρίτη 3 Δεκεμβρίου 2024

Γιάννης Μαρκόπουλος - Εκεί Στην Πόρτα Της Ανατολής - Official Audio Release


Στίχοι: Γιώργος Παπακώστας

Μουσική: Γιάννης Μαρκόπουλος

1. Μανώλης Χατζημανώλης


Εκεί στην πόρτα της Ανατολής

τους παιάνες των Ελλήνων έσμιξες

με τους σκόρπιους γαλαξίες

και στ’ ατσάλινο σπαθί σου κρέμασες

τις κορώνες των άστρων ζωγραφίζοντας περήφανα

τη νίκη των Αχαιών κι από τη μαλαματένια φορεσιά σου

τραγανό φεγγάρι θάμπωσε τον Κάλχα

να προμαντέψει φουσκωμένα πανιά

στα λαβωμένα στήθια της Εκάβης.


Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Συμμαχία Τουρκίας, Ισραήλ και Ουκρανίας κατά Συρίας. Τα ανταλλάγματα ΗΠΑ προς Άγκυρα. Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

Συμμαχία Τουρκίας, Ισραήλ και Ουκρανίας κατά Συρίας. Τα ανταλλάγματα ΗΠΑ προς Άγκυρα | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
konstantakopoulos.gr
Συμμαχία Τουρκίας, Ισραήλ και Ουκρανίας κατά Συρίας. Τα ανταλλάγματα ΗΠΑ προς Άγκυρα | ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ
ΔιεθνηΕξωτερικη ΠολιτικηΕΥΡΩΠΗΚυπριακο Συμμαχία Τουρκίας, Ισραήλ και Ουκρανίας κατά Συρίας. Τα ανταλλάγματα ΗΠΑ προς Άγκυρα December 3, 2024 FacebookTwitterPinterestWhatsApp Του Δημήτ....
Όλες οι αντιδράσεις:
Costas Tsiantis
Νοιάζομαι
Νοιάζομαι
Σχόλιο
Αποστολή
Κοινοποίηση
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Χρήστος Γιανναράς - Αφιέρωμα στον μακαριστό καθηγητή

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δευτέρα 2 Δεκεμβρίου 2024

« Περί Υπάρξεως και Κινήσεως στην Επιστήμη και στην Θεολογία »

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Θ.Ν. Παπαθανασίου: Χαμένοι στην ηθική. Στάσεις της σύγχρονης Ορθόδοξης θ...

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

ΣΥΡΙΑ: Οι τζιχαντιστές ελέγχουν το Χαλέπι - Κινητικότητα από Ιράν | Ethnos

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Τι συμβαίνει στη Συρία: Πως «ξύπνησε» ο εφιάλτης στο Χαλεπι

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Με την πλάτη στον τοίχο χιλιάδες δανειολήπτες

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Κώστας Τσιαντής: AI-PHAICON2024.

 


ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΤΕΧΝΗΤΗ ΝΟΗΜΟΣΥΝΗ (AI) PHAICON24. Συζήτηση με φοιτητές /σπουδαστές...

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Κυριακή 1 Δεκεμβρίου 2024

ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΜΑΣΚΕΣ: ΤΟΥΡΚΙΑ-ΑΛ ΚΑΪΝΤΑ ΜΑΖΙ ΣΤΟ ΧΑΛΕΠΙ

Τασιός (37+)
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Ξέσπα ο Μάζης:Γιατί με έκοψαν τα τηλεοπτικά κανάλια - Ο Πούτιν πρέπει να...

Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:

Παρασκευή 29 Νοεμβρίου 2024

ΕΥΡΥΔΙΚΗ "ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΥΠΡΟ"


Στίχοι-Μουσική: Σταμάτης Μορφονιός
Ενορχήστρωση-Παραγωγή: Bob Katsionis
Εμένα η μάνα μου είναι νησί Εμένα η μάνα μου είναι μισή Με μια γραμμή τη χώρισαν στα δυο Μια χαρακιά βαθιά στο λαιμό Εμένα η μάνα μου έχει αντέξει πολλά Ψάχνει ακόμα τα χαμένα της παιδιά Φωτογραφίες στα χέρια κρατάει Όμως δεν κλαίει, μονάχα τραγουδάει Μα εγώ, παιδί της, κλαίω που πονώ Μα εγώ, παιδί της, πεθαίνω Στο σώμα της πάνω αυτό το ιερό Να βλέπω ένα λάβαρο ξένο Το μόνο φεγγάρι που μίσησα Είναι εκεί στον ιστό κρεμασμένο Απ’ το αίμα σου μάνα είναι κόκκινο Στο σώμα σου λάβαρο ξένο Το μόνο φεγγάρι που μίσησα Είναι εκεί στο βουνό ξαπλωμένο Απ’ το αίμα σου μάνα είναι κόκκινο Στο χώμα σου λάβαρο ξένο Εμένα η μάνα μου έχει ακούσει πολλά Πως είναι φίλη μα «κείται μακράν» Και της μιλάω, την παρηγορώ Της λέω ΜΑΝΑ ΕΓΩ ΔΕΝ ΞΕΧΝΩ Δεν ξεχνώ τα αλεξίπτωτα που πέφταν βροχή Δεν ξεχνώ όσα χάθηκαν σε μία στιγμή Δεν ξεχνώ την Αμμόχωστο Δεν ξεχνώ την Κερύνεια Κι όλα εκείνα που ως τότε έμοιαζαν να ‘ναι γαλήνια Δεν ξεχνώ τα αδέρφια μου που μείναν εκεί Δεν ξεχνώ τις γυναίκες να κοιτούν τη γραμμή Δεν είναι πράσινη εκεί όπως είπαν η γη Είναι νωπή απ’ το αίμα Είναι ΚΟΚΚΙΝΗ ΓΡΑΜΜΗ Το μόνο φεγγάρι που μίσησα Είναι εκεί στο βουνό ξαπλωμένο Απ’ το αίμα σου μάνα είναι κόκκινο Στο χώμα σου λάβαρο ξένο
Αναρτήθηκε από στις Δεν υπάρχουν σχόλια:
Εγγραφή σε: Αναρτήσεις (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)