ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΤΥΧΗΜΑ- ΕΙΝΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ. Λιλη Παντα

 Λιλη Παντα

21 ώρ.  · 

Συγνωμη παιδια

Έκοψες εισιτήριο στο πρώτο βαγόνι, κουπέ 8,θέση 12.

Δεν σκέφτεσαι την διαδρομή, αυτή είναι πια μία συνήθεια εβδομαδιαία ,σχεδόν.

Σκέφτεσαι περισσότερο τί θα κάνεις όταν φτάσεις στον προορισμό σου.

Ποιούς φίλους θα δεις, το πρόγραμμα της επόμενης μέρας στην σχολή.

Στον σταθμό λίγο πολύ όλοι" γνωρίζεστε φατσικά".

Τα ίδια σχεδόν πρόσωπα κάθε φορά μετά από σαββατοκύριακα, διακοπές, τριήμερα.

Είναι πλέον ρουτίνα το ταξίδι.

Φοράς τα ακουστικά, για να αποφύγεις τα πολλά πολλά με τους συνεπιβάτες και υπολογίζεις ότι σε μισή ώρα, το πολύ, θα είσαι στον προορισμό σου.

Σκοτάδι, κρύο, κραυγές,συντρίμμια, φωτιές, καπνοί, σειρήνες!

Σκέφτεσαι την μάνα σου που θα αγωνιά, τον πατέρα σου που θα τρέχει, σαν τρελός, με το αυτοκίνητο...για να έρθει να σε βρει...

Κρυώνεις πολύ..πονάς..πονάνε κι άλλοι.

Κάποιος κοντά σου έχει πεθάνει..μάλλον!

Σκέφτεσαι ότι κι εσύ έχεις πεθάνει...μάλλον.... και βρίσκεσαι στην κόλαση.

Θυμάσαι, την χαρά που είχαν όλοι, όταν πέρασες με επιτυχία στο Πανεπιστήμιο της Λάρισας.

Τότε νόμιζες ότι ορίζεις την μοίρα σου...!

Μετά σκέφτεσαι το κορίτσι σου που θα σε περιμένει...!

" Μα πού είναι κάποιος να σου δώσει λίγο νερό? "

Κρυώνεις, δεν μπορείς να πάρεις ανάσα από τους καπνούς.

Κάτι είναι λάθος σε όλο αυτό...είναι όνειρο...μάλλον!

Όχι, εφιάλτης είναι...σίγουρα!

Δεν αισθάνεσαι τα πόδια σου και σιγά σιγά ούτε η σκέψη σου είναι καθαρή.

Πώς να αντέξει το μυαλό τόσες εικόνες, τόση φρίκη, τόσο πόνο...!

Ένα κουμπί, ένα γ@μ@μ@νο κουμπί, άλλαξε ολόκληρη την ζωή σου.

Ένα σύστημα, ένα ολόκληρο σύστημα που με ένα κουμπί ξέρει τί τρως,πού μένεις, τί χρωστάς, και δεν ξέρει να προστατέψει την ζωή σου.

Γιατί η ζωή σου είναι πολύ φθηνή, ενώ το κουμπί είναι πολύ ακριβό...κάποιοι έβαλαν τις δικές τους προτεραιότητες πάνω από τις δικές σου.

Και ξέρεις γιατί?

Γιατί αυτοί δεν θα μπούνε ποτέ σε τραίνο, ούτε σε λεωφορείο..γιατί αυτοί είναι σημαντικότεροι από εσένα.

Γιατί μία συγνώμη δεν τους κοστίζει τίποτα, γιατί θα υπάρχει πάντα το εξιλαστήριο θύμα για την βρώμικη δουλειά.

Γιατί θα γίνεις ένα νούμερο, σ'ένα δυστύχημα,ανάμεσα σε πολλούς άλλους.

Γι'αυτούς θα είσαι ένας αριθμός σε μία στατιστική αργότερα..!

Γιατί δεν θα δούνε ποτέ την μάνα σου στο πρόσωπο όταν θα ουρλιάζει από τον πόνο...γιατί αυτή έχασε ότι πολυτιμότερο είχε...!

Γι' Αυτήν είσαι ήσουν και θα είσαι το παιδί της...όχι ένας τυχαίος αριθμός.

Σ'ένα ταξίδι ρουτίνας, σε μία διαδρομή που την έκανες σχεδόν πάντα μετά από ένα σαββατοκύριακο, γιορτές, αργίες...!

Συγνώμη για όλο αυτό αλλά με πνίγει ο θυμός,η αγανάκτηση ... Μια χώρα που δεν σέβεται τη ζωή των πολιτών της πρέπει άμεσα να ισοπεδωθεί και να χτιστεί σε καινούργια,πιο γερά θεμέλια.... Λυπάμαι, ειλικρινά λυπάμαι πολύ , όλες οι μάνες σήμερα κλαίνε για αυτά τα παιδιά σαν να ήταν δικά τους. Κανείς να μην ζει τέτοιο πόνο

Αθώες μου ψυχουλες,βιαστικατε να γίνετε άγγελοι στον ουρανό... Συγνώμη που δεν προλάβατε να ζήσετε,συγνώμη που με την αδιαφορία κάποιων σας στείλαμε στον θάνατο, ΣΥΓΝΏΜΗ...

Χρυσή Χρύσα Κούτλα

Όλες οι αντιδράσεις:

70Εσείς, Chrysoula Nerantzouli, Γεώργιος Εργείλαος Τσιπάς και 67 ακόμη