Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Κυριακή 5 Μαρτίου 2023

Ανδρέας Α. Αρτέμης · ΑΠΟΥΣΙΑ

 Ανδρέας Α. Αρτέμης

7 ώρ. 
ΑΠΟΥΣΙΑ
Όταν οι άνθρωποι φεύγουν οριστικά, πεισματικά, αμετάκλητα, αφήνουν ένα ράγισμα διάφανο στο πέρασμα τους ,ενώ σε κάθε επαναφορά της μνήμης επανενσαρκώνονται περιστασιακά, παντού. Τότε κατεβαίνουν τα χρωματιστά πουλιά κι αρχίζει η επικράτηση των αισθημάτων να αλλάζει όψεις και γωνίες .Εκείνα βέβαια συγκρούονται, χαϊδεύονται, προσπερνάνε, ανακατέβονται με άλλους ήχους και χάνονται στο διάστημα, παντού. Ανοίγουν τότε οι στρόφιγγες του ονείρου, σπάζοντας το φράγμα της μνήμης …και τα θραύσματα της απότομης διάσπασης (ποιος δεν φυλάει μέσα του με πόνο σπασμένα κομμάτια) που θέλουν να ξαναγίνουν χρόνος και χώρος, μέσα από ίχνη διαθλάσεων επιθυμίας παραλληλόγραμμης, κτυπούν βίαια τα πορτοπαράθυρα..κι από τον ξέφρενο ρυθμό της καρδιάς, παρασύρονται ,κι όλα στροβιλίζονται παντού.
Σ΄ αυτή την επαναφορά της παράδοσης κι υποταγής δε χωράνε αναβολές. Εκρήξεις ηφαιστειώδεις μόνο επιστρέφουν, που πάλλονται, και δονούνται .Θυμοί κατακόρυφοι, φωτός και σκότους επιφωνήματα, μισοτελειωμένες φράσεις ,χωρίς συστολή, χωρίς ντροπή αποτυπώνουν το στίγμα..πως όλα κάποτε υπήρξαν τελικά, χαμηλόφωνα ή στεντόρεια στις διαθλάσεις της ύπαρξης.
Κι εσύ αναχωρητής αιώνιος στο ελευθέριο φως της δημιουργίας ανοίγεις πανιά. Μια βαθιά ανάσα σπρώχνει το δρόμο..και το ταξίδι αρχίζει.
Πόσες στ΄ αλήθεια στιγμές δεν εκτιμάμε, πριν περάσουν στην προχειρολογία του τίποτα; Και χρειάζεται μόνο μία στιγμή για να μας μάθει με σκληρό τρόπο ότι θα έπρεπε να είχαμε δει τις υπόλοιπες στιγμές με άλλο μάτι.
Η αξία κοστολογείται στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων..κι έτσι πάει ο κόσμος…. κι η ζωή εδώ στην πραγματική διάσταση της, συνεχίζεται!
Η αγνωμοσύνη είναι ένα από τα μεγαλύτερα αμαρτήματα και τέτοιες συμπεριφορές θα πληρωθούν στο χρηματιστήριο των συνειδήσεων έτσι κι αλλιώς θα το αισθανθούν, ίσως κιόλας το βιώνουν. Ο Ιρλανδός ποιητής και συγγραφέας του προηγούμενου αιώνα Brendan Francis, κάποτε είχε πει: «Αν έχεις κάποιο ταλέντο, χρησιμοποίησε το με όποιον τρόπο μπορείς. Μην το κρύβεις και μη το δίνεις μίζερα. Να το σπαταλάς απλόχερα σαν ένας εκατομμυριούχος που θέλει να μείνει απένταρος». Δεν ξεχνώ όμως και την «Ανατολή με τη σοφία της…» με μια αραβική παροιμία που λέει: «Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν γενναιόδωρο άνθρωπο, μάλλον θα του χρωστούσες. Αν ήσουν γενναιόδωρος προς έναν κακό άνθρωπο μάλλον θα σε είχε πολεμήσει».
Υ.Γ: Ο μέγας συγγραφέας Βίκτωρ Ουγκώ (1802-1885) είπε κάποτε: «Μην μιμείσαι κανέναν και τίποτα. Το λιοντάρι που μιμείται ένα άλλο λιοντάρι γίνεται πίθηκος».



Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)