ΕΝΑ ΣΠΟΥΔΑΙΟ ΒΙΒΛΙΟ ΠΑΝΩ ΣΤΗ ΘΕΩΡΙΑ ΤΗΣ ΤΕΧΝΗΣ ΕΡΧΕΤΑΙ... ΤΟ ΕΓΡΑΨΕ Ο Β. ΤΣΑΜΠΡΟΠΟΥΛΟΣ ( ''Vassilis Tsabropoulos):
''Είναι ευρέως διαδεδομένη η άποψη πολλών μουσικών και μουσικόφιλων, της εκφραστικής και συναισθηματικής θεώρησης της μουσικής. Η μουσική υφίσταται ως ο κύριος αποδέκτης των συναισθημάτων μας. Συχνά ακούμε αναφορές από καλλιτέχνες ότι η μουσική είναι δώρο αγάπης, ένας ιδιαίτερος τρόπος ζωής, επικοινωνία, προσφορά στον άνθρωπο και άλλα επιδερμικά και ανώφελα, κατά γνώμη μου, τσιτάτα.
Η μουσική, μέσα από αυτήν την θεώρηση, προσεγγίζεται ως ο χώρος εκφοράς των συναισθημάτων, εκεί που ο εκάστοτε παρατηρητής, εν προκειμένω ο εκτελεστής και μέσα από αυτόν ο ακροατής, εναποθέτει το συναίσθημά του, επιθυμώντας να ακούσει και να αισθανθεί αυτό που έχει τις περισσότερες φορές προσχεδιάσει.
Οταν ακούμε την σονάτα υπό το σεληνόφως του Μπετόβεν, ένα νυχτερινό του Σοπέν ή ένα πρελούδιο του Ντεμπισύ, έχουμε προσχεδιάσει ανεπαισθήτως τα συναισθήματα που επιθυμούμε να βιώσουμε. Συχνά, αυτά τα συναισθήματα απέχουν μακράν από την έμπνευση του δημιουργού και την πρωτογενή πληροφορία, η οποία εξάγεται από την παρτιτούρα, από το κείμενο, την ίδια την πηγή. Υπάρχουν πολλοι ακροατές και δυστυχώς μουσικοί που θεωρούν επί παραδείγματι τη σονάτα υπο το σεληνόφως, ως ερωτικό άσμα, κάτω απο το φώς του φεγγαριού , όταν εκείνο καθρεφτίζεται στα νερά μιας λίμνης, ακούγοντας τους αιώνιους όρκους αγάπης των ερωτευμένων. Παραβλέπουν τη βαθια τραγικότητα του έργου, τη νεκρική σιωπή του πρώτου μέρους, το πένθιμο εμβατήριο το οποίο συνοδεύει σταθερά το βήμα της νυχτερινής πομπής.
Τα αισθήματα μέσα μας, εντός των τειχών της συνείδησής μας, ορίζουν την αισθητηριακή πλευρά της αντίληψής μας. Ό,τι αισθάνόμαστε περιορίζεται όμως σε μια πληροφορία, η οποία μεταφέρεται μέσω των αισθήσεων μας και των καταγεγραμμένων παραστάσεων, όπως έχουν εντυπωθεί στη συνείδηση μας. Ως παράσταση, ορίζουμε αυτό που παρίσταται εντός της εμπειρίας μας. Αυτή η επαναλαμβανόμενη διαδικασία συγκροτεί τη μνήμη μας ως επανάληψη των ίδιων συναισθημάτων, υπό την επήρεια συγκεκριμένων ερεθισμάτων, όταν αυτά την προκαλούν. Δημιουργείται, κατ'αυτόν το τρόπο, ένα προβλεπόμενο ιδιωτικό γεγονός,το οποίο, όταν το εξωτερικεύουμε, γεννά την έκφραση. Η έκφραση ως έννοια , πάντα εξωτερικεύει, αποδεσμεύει ένα ιδιωτικό γεγονός, μη κοινωποιήσιμο.
Η μουσική όταν δημιουργείται, ως γλώσσα του αρρήτου, ξεκινά από το σημείο που η έκφραση και το αίσθημα παραδόξως δεν πρωταγωνιστούν, ούτε αποτελούν τον γενεσιουργό πυρήνα της δημιουργίας. Η διαδικασία της δημιουργίας, η πρώτη στιγμή μετά την σιωπή, όταν το αγαθό ως ανάμνηση της γνώσης και των ιδεών εισέρχεται στη φθορά της ύλης είναι αποχρωματισμένη και προκλητικά απαθής.Το θαύμα δεν συνοδεύεται από πυροτεχνήματα, είναι μέρος της φύσης, προκλητική απόκλιση κάθε πρόβλεψης και κανόνα επαναληψιμότητας. Όσο και αν προσπαθούμε να δώσουμε χρώμα και πάθος στη μουσική, αιτιολογία και προέλευση του θαύματος, στοιχεία εγγενή της κτιστότητας, της αιτιώδους φύσης του ανθρώπου, θα παραμένει στον κόσμο των ιδεών, ως αγαθό και υπεραισθητή οντότητα. Στην ένυλη πραγματικότητα υφίσταται ως αναπαράσταση της πρωταρχικής της ιδέας, ως διαδικασία ανάμνησης της γνώσης της ψυχής, όταν εκείνη περιαχθείσα στους ουρανούς γνώρισε τις ιδέες και έγινε ένα με αυτές. Ο μουσικός καλείται πρωτίστως να θυμηθεί, να εγκύψει βαθιά στη ψυχή του. Ο δρόμος της ανάμνησης είναι μακρύς και επιπονος, τραγικά μοναχικός. Δεν υφίσταται κοινό να επευφημεί, ούτε χειροκροτήματα να ηχούν ως επιβράβευση. Δεν υπάρχουν, μεγάλα ονόματα, θέατρα, πολυτελείς αίθουσες, πόντιουμ, ρόλοι, ιδιότητες και καθέδρες των γνωστών αυθεντιών. Η ανάμνηση, καθρεφτίζει την ψυχή στην αιώνιά της μορφή. Εκεί κατοικεί η πολυπόθητη γνώση. Δεν γνωρίζω πόσοι μπορούν να την κοιτάξουν επιθυμώντας αληθινά να θυμηθούν.
(από το υπό έκδοση βιβλίο μου)
Β.Τ.
Β.Τ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου