Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Πέμπτη 22 Ιουνίου 2017

VAROUFAKIS: Bankruptocracy - How Bankrupt Banks Rule the Economy Today | Explained ...



Το 2008 είχαμε την κατάρρευση των πυραμίδων, αυτού που αποκαλώ ιδιωτικό χρήμα.
Μέχρι τη δεκαετία του 1970 και του 1980 το χρήμα ήταν δημόσιο, δημιουργούνταν δημόσια, με την υπογραφή (έμβλημα) των κεντρικών τραπεζών. [1] 

Αλλά με τη Χρηματιστικοποίηση (ή Χρηματιστηριοποίηση) (financialization), με αυτές τις νέες μορφές συνεξελισσόμενου χρέους, η διάκριση μεταξύ ΧΡΕΟΥΣ και ΧΡΗΜΑΤΟΣ, η οποία ήταν πάντα ξεκάθαρη (το χρήμα ήταν κάτι που δεν είχε την ικανότητα να παράγει περισσότερα χρήματα από μόνο του, τόκο), άλλαξε, το ΧΡΕΟΣ άλλαξε, όμως δεν είχε καταστεί μέσο συναλλαγής (means of exchange) [2] 

Στη συνέχεια όμως, με τη Χρηματιστικοποίηση, ΝΕΕΣ ΜΟΡΦΕΣ από αποπληρούμενα, δυναμικά, και αυτοαναπαραγόμενα ΧΡΕΗ ΚΑΤΕΣΤΗΣΑΝ ΜΕΣΑ ΣΥΝΑΛΛΑΓΗΣ. Έτσι, οι τράπεζες άρχισαν να εμπορεύονται μεταξύ τους και κατόπιν άρχισαν να πληρώνονται μεταξύ τους μέσω των δικών τους χρεών. Το ΧΡΗΜΑ ΕΤΣΙ ΕΓΙΝΕ ΕΥΠΛΑΣΤΟ (malleable) και πολλά εργαλεία χρέους (χρεόγραφα) μετατράπηκαν σε μορφές χρημάτων.


Έτσι ξαφνικά, δεν ήταν μόνο η κεντρική τράπεζα των ΗΠΑ, η FED ή κεντρική τράπεζα της Γερμανίας (Bundesbank), η Τράπεζα της Αγγλίας ή η ΕΚΤ που παρήγαγαν χρήματα. Οι ιδιωτικές τράπεζες άρχισαν επίσης να παράγουν τις δικές τους μορφές χρημάτων. Και με τη λήψη αυτής της ικανότητας παρήγαγαν τόσο πολύ τέτοιο χρήμα που δεν μπορούσε να διατηρηθεί [η πυραμιδα]. Έτσι κατέρρευσε. Αυτή ήταν η κρίση του 2008.

Όταν η ιδιωτική πυραμίδα κατέρρευσε, αυτό κατέστησε τις τράπεζες αφερέγγυες. Ο καθένας χρωστάει στον καθένα και κανείς δεν μπορεί να πληρώσει.

Το κράτος τότε επενέβη, οι κεντρικές τράπεζες επενέβησαν, τύπωσαν αρκετό χρήμα ενώ συγχρόνως μετέφεραν πλούτο από τους φτωχότερους πολίτες (απ΄το εισόδημά τους) στις τράπεζες για να τις σώσουν.
Έχουμε λοιπόν ένα ενδιαφέρον φαινόμενο από το 2008 κι έπειτα. Πριν από το 2008 το επιχείρημα υπέρ του καπιταλισμού ήταν ότι μοιάζει με μια ζούγκλα μέσα στην οποία μπορεί να επιβιώσει όποιος είναι ισχυρός και ικανός να προσαρμοστεί. Μετά το 2008 έλαβε τη μορφή: όσο πιο χρεοκοπημένος είσαι τόσο μεγαλύτερη η δυνατότητα που μπορεί να έχεις να αντλήσεις αξία/πλούτο από την υπόλοιπη κοινωνία. Αυτό είναι το καθεστώς που αναφέρω ως ΤΡΑΠΕΖΟΠΤΩΧΟΚΡΑΤΙΑ (bankruptocracy), κανόνας για τις πτωχευμένες τράπεζες: ΟΣΟ ΠΙΟ ΠΟΛΥ ΠΤΩΧΕΥΜΕΝΕΣ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ, ΤΟΣΟ ΠΙΟ ΙΣΧΥΡΟΙ ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΙΤΕΣ ΠΟΥ ΧΡΕΟΚΟΠΗΣΑΝ ΤΙΣ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΤΟΥΣ.
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ (Κ. Τσιαντής) .
[1]. Σημ. μετφ.- Ιδιωτικές τράπεζες υπό την εποπτεία του κράτους που διεκδίκησαν πιεστικά και τους παρασχέθηκε το δικαίωμα να κόβουν χρήμα (πρόεδρος Wilson ΗΠΑ, 1913).
[2]. Σημ. μετφ.- Mε τη Χρηματιστικοποίηση= Με ό,τι ακολούθησε την πτώση του ‘’υπαρκτού σοσιαλισμού’’ και το ξεκίνημα του νεοφιλελευθερισμού και της νέας τάξης πραγμάτων (1989),
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)