Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Τετάρτη 14 Ιουνίου 2017

ΤΟ ΠΟΙΗΜΑ-ΕΚΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΑΓΓΕΛΟΥ ΣΙΚΕΛΙΑΝΟΥ (1943).


Ο Άγγελος Σικελιανός, 20 Μαίου 1943, μπροστά στα δημοσιεύματα που μιλούσαν για ελληνικό εμφύλιο πόλεμο, έγραψε ένα ποίημα στο οποίο η προσωποποιημένη και τραυματισμένη Ελλάδα καλούσε τα παιδιά της να σταματήσουν τον αλληλοσπαραγμό. Τ. Βουρνάς, Ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, σ.368-370.
Καθότανε στη ρίζα του πλατάνου
όπου ίσκιασε στον ίσκιο του αποκάτου
γεννιές γεννιών αμέτρητες, καθόταν
με το μαύρο βαρύ κεφαλοδέσι
τριγύρω απ΄τα κατόχρονα μαλλιά της
ομόθωμα της τρανής αιώνιας Μάννας,
της ίδιας γης που τήνε λέμε ΕΛΛΑΔΑ
και Παναγιά και Δήμητρα, καθόνταν
η βάβω-γρηά, στοιχειό καιρών και τόπων,
σκυφτά, κι΄έστριβε ασάλεφτη τ΄αδράχτι
στα ροζωμένα χέρια, ή ίδια ως νάταν
γύρω μας γη, που τήνε λέμε ΕΛΛΑΔΑ…

Κι ως από μπρός της διάβηκα και κείνη
δεν ένιωσε το διάβα μου, θαρρώντας 
πως δεν άκουγε, ζύγωσα στ΄αυτί της
την καλημέρα για να πω… Τι πάντα
τη μάννα-γρηά, στοιχειό καιρών και τόπων,
διαβάτης την προσκύνησα, και πάντα,
περαστικός, να πάρω την ευχή της
όπου κι΄αν ήμουν, έσκυψα μπροστά της…


Μα δεν με καλοσώρησε… Δε μούπε
«στράτα καλή» ως προσδόκαα, μα ως μέσα
απ΄το χώμα ν΄ανέβαινε η φωνή της,
με πνιγμένο το βλέφαρο στο δάκρυ
το βουβό, με βαθειές αυλακωμένο
το πρόσωπο αυλακιές, κυττώντας με είπε:
«Αχ πως το πάθαν τούτο τα παιδιά μας.
Αδέρφια να σκοτώνουνε τ΄αδέρφια…
Τα παιδιά μου να σφάζουν τα παιδιά μου!»
Με τη βαρειά, χωριάτικη φωνή της
τούτο είπε μονάχα, και με το χέρι
το ροζωμένο το μεγάλο δάκρυ
σφογγώντας απ΄τα μάτια της, με το ίδιο
το γνέμα ως μούσκεψε, άρχισε τ΄αδράχτι
να στρίβει πάλι ολόβαρο μπροστά της…

Και ’μέρες τώρα, κι΄ώρα με την ώρα,
πιο ζωντανή μες στην ψυχή μου ακούω
σά βροντή και σά βόγγο τη φωνή της:
«Αχ πως το πάθαν τα παιδιά μας!
Αδέρφια να σκοτώνουνε τ΄αδέρφια…
Τα παιδιά μου να σφάζουν τα παιδιά μου!…»
Κι΄αναπαμό απ΄την ώρ΄αυτή δεν έχω…

Μήνυμα απλό σας στέλνω, από το στόμα
της αιώνιας Μάννας, που τη λέμε ΕΛΛΑΔΑ…
Μήνυμα απλό Σας γράφω, από τα σπλάχνα
της αιώνιας Μάννας, που τη λέμε ΕΛΛΑΔΑ…
Μήνυμα απλό Σας κράζω, από τα βάθη
του πόνου της, αδέρφια της Ελλάδας:

«ΣΩΝΕΙ Η ΣΦΑΓΗ, ΠΟΥ ΤΥΡΑΝΝΑΕΙ ΤΗ ΜΑΝΝΑ!
ΣΩΝΕΙ Η ΣΦΑΓΗ, ΤΗ ΜΑΝΝΑ ΜΑΣ ΠΟΥ ΣΦΑΖΕΙ!»
Κι ΄αχ, ακούστε με, αδέρφια της Ελλάδας!
Αναρτήθηκε από στις

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

Εγγραφή σε: Σχόλια ανάρτησης (Atom)

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)

Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)