ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΑΚΟΠΟΥΛΟΣ

 Μετάφραση από την ιστοσελίδα μας κάποιων σημείων του άρθρου του Δ.Κωνσταντακόπουλου:
Η Ελλάδα φαίνεται να έχει πλέον βυθιστεί σε μια βαθιά σιωπή, ιδιαίτερα μετά τη βοή που ακολούθησε την απροσδόκητη κατάρρευση του μεγάλου της "Όχι". Μια σιωπή που διακόπτεται μόνο από τους σπασμούς του εθνικού της πυρήνα που προκύπτουν  σε κάθε νέο πλήγμα που δέχεται από τους Πιστωτές της. Χτυπήματα που δίνονται στο πλαίσιο μιας απροκάλυπτης δικτατορίας που  επιβλήθηκε στην Ελλάδα από τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, την ΕΕ και το ΔΝΤ μετά την 5η Ιουλίου και για πρώτη φορά μετά το 1974!
[..].
Ειδικά το Ισραήλ, με την τεράστια επιρροή του επί του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος, επί της ΕΕ, των ΗΠΑ και των διεθνών μέσων  ενημέρωσης, είναι φυσικά σε θέση, εφόσον το επιθυμεί, να προσφέρει σημαντική υπηρεσία στην Ελλάδα για την επίτευξη συμφωνίας˙ ίσως ενός οδυνηρού, αλλά βιώσιμου συμβιβασμού-  όσον αφορά το πιο πιεστικό ζήτημα της χώρας  σ’  αυτή την ιστορική συγκυρία, που δεν είναι άλλο από τον οικονομικό πόλεμο ο οποίος έχει ξεκινήσει  εναντίον της. Αυτό θα μπορούσε να είναι η συνεισφορά του Ισραήλ, στο πλαίσιο ενός έντιμου και δύσκολου, αλλά τόσο σημαντικού και σε βάθος διαλόγου μεταξύ  δύο αρχαίων λαών της Μεσογείου. Δυστυχώς, ένας τέτοιος διάλογος δεν φαίνεται πιθανός ή ενδεχόμενος ακόμα, αλλά αν συνέβαινε θα μπορούσε να θέσει τα θεμέλια για την οικοδόμηση μιας νέας και βαθύτερης σχέσης μεταξύ των δύο εθνών.
Η κύρια απειλή για την Ελλάδα σ’ αυτή τη φάση δεν προέρχεται βέβαια από την Τουρκία, αλλά μάλλον από την «αρπαγή» του συνόλου του ελληνικού κράτους μέσω της οικονομικής καταστροφής της την οποία επιδιώκουν οι «Δανειστές». Η Τουρκία-απειλή έχει χρησιμοποιηθεί εκτενώς από τη Δύση (και το Ισραήλ), κατά το παρελθόν, προκειμένου να περιοριστεί η ελληνική και κυπριακή ανεξαρτησία. Υπό τις παρούσες συνθήκες μπορεί και πάλι να τη χρησιμοποιήσουν, αλλά μάλλον ως ένα δευτερεύον όπλο.
Αλλά για να δοθεί μια τέτοια βοήθεια από το Ισραήλ προς την Ελλάδα, θα έπρεπε η Αθήνα να την έχει ζητήσει και το Ισραήλ να την ήθελε. Η Αθήνα δεν τη ζήτησε (στην πραγματικότητα δεν γνωρίζουμε, ούτε καν τώρα, τι θέλει πραγματικά η Αθήνα). Και δεν ξέρουμε ποια θα είναι η ισραηλινή απάντηση.
Η Ελλάδα έχει φυσικά, ένα ισχυρό διαπραγματευτικό  όπλο για παροχή κινήτρων στο Ισραήλ, τις ΗΠΑ και τη Γερμανία, ώστε να σταματήσει η καταστροφή της χώρας μας. Και τα τρία αυτά κέντρα εξουσίας στην πραγματικότητα φοβούνται την ιδέα της Ελλάδα να στραφεί για βοήθεια προς τη Ρωσία, την Κίνα ή τις χώρες των BRICS, δεδομένου ότι οι αγαπητοί μας εταίροι και σύμμαχοι επιδιώκουν ενεργά την καταστροφή της χώρας μας. Μια τέτοια πολιτική θα ήταν έντονα ευπρόσδεκτη από τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού. Ωστόσο, δεν είναι κάτι που μπορεί να το κάνει ο  Τσίπρας. Όλες αυτές οι αποφάσεις θα χρειάζονταν πραγματικά έναν διαφορετικού είδους ηγέτη, όπως ο Ανδρέας Παπανδρέου ή ο Μακάριος, ή, ακόμα καλύτερα, όπως ο Ντε Γκωλ  ή ο Ούγκο Τσάβες. Δηλαδή, θα απαιτούσε έναν από τους μεγάλους και γνήσιους ηγέτες της ιστορίας με βαθιά κατανόηση των ελληνικών και παγκόσμιων προβλημάτων κι ακόμα περισσότερο έναν σχεδόν "ιεραποστολικά’’ ταγμένο για τη σωτηρία της χώρας.
Ολόκληρη η στρατηγική για την πολιτική της κυβέρνησης έναντι της Ρωσίας μειώθηκε σε κάτι σαν «βάλει το αριστερό σήμα επάνω σου, κι έπειτα στρίψτε δεξιά". Μια προσέγγιση τύπου Αντιγραφής και Επικόλλησης, που κατασκευάστηκε πιθανώς απευθείας από τους ίδιους «μηχανικούς», που συνέλαβαν αρχικά τα ίδια κόλπα για λογαριασμό της διοίκησης του Γιώργου Παπανδρέου (θα μπορούσε κανείς να απορεί: περίμενε πράγματι ο  Τσίπρας να έχει διαφορετική μοίρα από εκείνη Γιώργου Παπανδρέου, όταν κι αυτός επίσης ενσωμάτωσε τόσους πολλούς από συμβούλους του  τελευταίου;). Όταν Σόιμπλε συνειδητοποίησε ότι στην πραγματικότητα τίποτα σημαντικό δεν λαμβάνει χώρα μεταξύ Αθήνας και Μόσχας, χλεύασε δημοσίως τον Έλληνα πρωθυπουργό: «αν μπορείς να πάρεις δάνειο από τη Ρωσία, μπορείς να προχωρήσεις και να το πάρεις. Δεν έχουμε κανένα πρόβλημα με αυτό "!
Μετάφραση ΚΝΤ.