Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Δευτέρα 16 Φεβρουαρίου 2015

Jürgen Habermas-Έντονη κριτική στην Γερμανία που υπονομεύει την ΕΕ

Jürgen Habermas-Έντονη κριτική στην Γερμανία που υπονομεύει την ΕΕ

jurgen-habermas
J. Habermas*: Έντονη κριτική στην Γερμανία που υπονομεύει την ΕΕ.
Ο 84χρονος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος προειδοποίησε ότι η Γερμανία είναι η κινητήρια δύναμη της Ευρωπαϊκής Ένωσης προς την αντίθετη κατεύθυνση και έφερε τους SPD πολιτικούς σε αρκετά άβολη θέση.
Ο Γερμανός φιλόσοφος Habermas σε ομιλία του προς το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα (SPD), το επέκρινε για την υποστήριξη – τόσο στην αντιπολίτευση και τώρα σε συνασπισμό με την καγκελάριο Angela Merkel – για την «δραστική θεραπεία» που ανάγκασε στις χώρες εν κρίσει. Δήλωσε ότι η γερμανική ανάλυση της κρίσης του ευρώ υπονόμευσε την εσωτερική μορφή της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
«Η Φιλική προς τους επενδυτές» προσέγγιση της Μerkel ήταν εξαιρετικά επιζήμια για τη δημοκρατία, προειδοποίησε, και είχε ανείπωτες κοινωνικές επιπτώσεις στις χώρες της κρίσης και φυσικά πυροδότησε ένα νέο κύμα εθνικισμού σε όλη την Ευρώπη», γράφει η Irish Times.
H φιλική προς τους επενδυτές προσέγγιση της Μerkel ήταν επιζήμια για τη δημοκρατία
«Δεν είναι προς το εθνικό μας συμφέρον να επιστρέψει πίσω στην ηγεμονική θέση που άνοιξε το δρόμο σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους και ξεπεράστηκε μόνο μέσω της ευρωπαϊκής ενοποίησης», δήλωσε ο καθηγητής Habermas.
Ο 84χρονος φιλόσοφος και κοινωνιολόγος, θεωρείται ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της Γερμανίας, έχει εδώ και καιρό γίνει υπέρμαχος της στενότερης ευρωπαϊκής οικοδόμησης. Έτσι, η προειδοποίησή του ότι το μεγαλύτερο μέλος της ΕΕ είναι η κινητήρια δύναμη του μπλοκ προς την αντίθετη κατεύθυνση γίνεται ενοχλητική στο άκουσμά της από τους SPD πολιτικούς.
Στην 30λεπτη ομιλία του, ο καθηγητής Habermas στόχευε στη διαμόρφωση των πρόσφατων αναταράξεων της Γερμανίας ως «κρίση χρέους» σε ευρώ στις περιφερειακές χώρες. Μετά από καταβροχθίζουν με φθηνό χρήμα πριν από την κρίση, έτσι ώστε αυτή η κυρίαρχη γερμανική ανάγνωση της κρίσης υποστηρίζει, δραστική δημοσιονομική δίαιτες και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις που απαιτούνται ως προϋπόθεση για την οικονομική αλληλεγγύη από τον πυρήνα της ευρωζώνης με επικεφαλής τη Γερμανία.
Ο καθηγητής Habermas είπε ότι το Βερολίνο χρησιμοποίησε τις οικονομικές και πολιτικές δυνάμεις του για να τις αντιστοιχίσει με τη λήψη μέτρων διάσωσης, προσαρμοσμένων στις δικές τους – αλλά κανενός άλλου – οικονομικές παραδόσεις. Αυτό, είπε, έλαβε χώρα όχι μέσω των παραδοσιακών διαύλων λήψης αποφάσεων της ΕΕ, τη λεγόμενη «κοινοτική μέθοδο», αλλά μέσω της «χειραφέτησης» του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου – όπου συναντώνται οι ηγέτες της ΕΕ.
Τέλος, έχοντας εξασφαλίσει συνθήκες μεταρρύθμισεων και δομές διάσωσης έξω από το δίκαιο της ΕΕ, ο καθηγητής Habermas δήλωσε ότι το Βερολίνο αποκήρυξε τις «συνέπειες της μονόπλευρης πολιτικής λιτότητας» που απαιτήθηκαν.
Κοιτώντας προς το μέλλον, ο ίδιος προειδοποίησε ότι η τεχνοκρατική, διακυβερνητική προσέγγιση του Βερολίνου – που «αντιμετώπισε τις εθνικές κυβερνήσεις και τους πολίτες, σαν να ήταν ανήλικα παιδιά» – είχε ελαχιστοποιήσει την όρεξη για περαιτέρω εμβάθυνση στην ευρωπαϊκή οικοδόμηση.
Ήταν απαραίτητο να εργαστεί ενάντια σε αυτό, υποστήριξε, με τη μετατόπιση από την πολιτική λιτότητας προς τα μέτρα τόνωσης της οικονομίας. Ο καθηγητής Habermas απέρριψε τις γερμανικές ανησυχίες ότι ο ρυθμός των μεταρρυθμίσεων θα είχε ως αποτέλεσμα την επιβράδυνση των χωρών εν κρίσει.
Είπε ότι υπήρχαν καλοί λόγοι για να απαιτηθεί μια μεγαλύτερη ευρωπαϊκή ενοποίηση, αλλά ότι οι πολίτες των κρατών- μελών θα το απέρριπταν πάντα χωρίς αυτοί να παρουσιάζονται με μεγαλύτερο δημοκρατικό έλεγχο. Η… «κεκλεισμένων των θυρών. . .» τεχνοκρατική προσέγγιση του Βερολίνου στην κρίση είχε αυξήσει την επιρροή της Γερμανίας στην ΕΕ, είπε, αλλά επίσης δημιούργησε τεράστια αντίσταση ενάντια στο Βερολίνο. «Η ομοσπονδιακή κυβέρνηση διαδραματίζει μια ηγεμονική θέση στην Ευρώπη και. . . έχει δημιουργήσει μια εκρηκτική κατάσταση», είπε.
Αντίθετα, μια νέα μελέτη έχει απορρίψει ως μύθο τον ισχυρισμό ότι οι απο δεκαετίας παλαιές οικονομικές και κοινωνικές μεταρρυθμίσεις της Γερμανίας, που πραγματοποιήθηκαν ως πρότυπο για τις χώρες της κρίσης, βρίσκονταν πίσω από τη δική της ταχεία ανάκαμψη.
Η μελέτη, που πρόκειται να δημοσιευθεί την επόμενη εβδομάδα από το Journal of Economic Perspectives, ανέφερε ότι οι μεταρρυθμίσεις «δεν ήταν κεντρικό ή ουσιώδες στοιχείο στη διαδικασία της βελτίωσης της ανταγωνιστικότητας της γερμανικής βιομηχανίας».
Η αναφορά προειδοποιεί για τη χρήση των μεταρρυθμίσεων της Γερμανίας ως πρότυπο σε χώρες με συχνά πολύ διαφορετικές δομές. Αντίθετα, οι οικονομολόγοι συνιστούν να ακολουθηθεί το παράδειγμα της Γερμανίας για «την αποκεντροποίηση των διαπραγματεύσεων στο επίπεδο επιχείρησης με σκοπό τη βελτίωση της ευελιξίας των μισθών και την εξασφάλιση ότι οι εργαζόμενοι θα επωφελούνται και πάλι, όταν οι οικονομικές συνθήκες βελτιωθούν.»

Ο Γιούργκεν Χάμπερμας (IPA: /ˈjʏʁgən ˈhaːbɐmaːs/; ) γεννήθηκε στις 18 Ιουνίου 1929. Είναι Γερμανός φιλόσοφος και κοινωνιολόγος που ανήκει στην παράδοση της κριτικής θεωρίας και του αμερικανικού πραγματισμού. Είναι ίσως περισσότερο γνωστός για την εργασία του πάνω στην έννοια τηςδημόσιας σφαίρας, που ήταν το θέμα και ο τίτλος του πρώτου του βιβλίου. Η εργασία του επικεντρώθηκε στα θεμέλια της κοινωνικής θεωρίας και τηςεπιστημολογίας, στην ανάλυση των αναπτυγμένων καπιταλιστικών κοινωνιών και της δημοκρατίας, της έννοιας της νομιμοποίησης σε ένα κριτικό κοινωνικό-εξελικτικό πλαίσιο, και της σύγχρονης πολιτικής — ιδιαίτερα της γερμανικής πολιτικής. Το θεωρητικό σύστημα του Χάμπερμας είναι αφιερωμένο στην αποκάλυψη της δυνατότητας του λόγου, της πολιτικής χειραφέτησης, και της λανθάνουσας ορθολογικής-κριτικής επικοινωνίας στους σύγχρονους θεσμούς, αλλά και της ανθρώπινης ικανότητας να εκπληρώνει και να επιδιώκει ορθολογικά ενδιαφέροντα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)