Share |

Θεέ του ουρανού και του παντός,

αυτείν’ οι γραμματισμένοι,

αυτείν’ οι πολιτισμένοι,

έκαμαν και κάνουν αυτά τα λάθη…

Στρατηγός ΜΑΚΡΥΓΙΑΝΝΗΣ


Expedia

Σάββατο 21 Φεβρουαρίου 2015

Κώστας Τσιαντής ΜΙΑ ΚΑΛΗ ΑΡΧΗ


Η Ελλάδα αλλάζει σελίδα. Ανακτά το ρόλο του ισότιμου εταίρου στη λήψη αποφάσεων στη Ευρώπη, διεκδικεί με «τόλμη και αρετή»  το μέλλον της και ξεδιπλώνει το όραμα και τις δυνατότητές της που την επαναφέρουν στη ζωή, στην ανάπτυξη  και στην παραγωγική ευημερία. 
Ένας νέος άνεμος φυσά στις πρωτεύουσες και τις πλατείες της Ευρώπης που απελευθερώνει δυνάμεις και δυνατότητες για το ξεπέρασμα της Ολιγαρχίας, τη γεφύρωση του δημοκρατικού  ελλείμματος, την ανάπτυξη και την κοινωνική ευημερία.
Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο, με τη νέα της κυβέρνηση η Ελλάδα παίρνει την τύχη στα χέρια της. Στέκεται ορθή μέσα στο Κολοσσιαίο και ατενίζει με αισιοδοξία το μέλλον. Δίνει τέλος στον πολιτικό ανορθολογισμό που τη βασάνισε για πέντε χρόνια ή δεκαετίες, αφήνει πίσω τη θανατηφόρα συνταγή της λιτότητας και αποτυπώνει ισότιμα το δικό της λόγο, συγγράφοντας μαζί με τους εταίρους της το σχέδιο για την αντιμετώπιση του χρέους και την οριστική έξοδο από την κρίση.
Δίνει τέλος στο Μνημόνιο, αξιοποιώντας το τετράμηνο της ζητούμενης παράτασης για μέτρα (πρόγραμμα γέφυρα) που απορρέουν από το ίδιο το πρόγραμμά της που ψήφισε ο ελληνικός λαός. Παράλληλα διεκδικεί τη χρηματοδότηση ενός φιλόδοξου  αναπτυξιακού προγράμματος με καινοτόμο  ορθολογισμό που δεν θα επιβαρύνει τους ευρωπαϊκούς λαούς αλλά θα αξιοποιεί τους υφιστάμενους ευρωπαϊκούς θεσμούς και τη διεθνή συνεργασία για την οριστική έξοδό της από την κρίση - αναπτυξιακό πρόγραμμα που θα συντάξει η ίδια, σύμφωνα με τις  προεκλογικές της δεσμεύσεις.   
Είναι ευτυχές γεγονός για την Ελλάδα ότι διαθέτει σήμερα μια νέα κυβέρνηση (ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ) από ανθρώπους με όραμα, τόλμη, ικανότητες, ήθος και  πάθος προσφοράς στην πατρίδα και το λαό. Οι άνθρωποι αυτοί εμπνέουν αξιοπιστία και δεν είναι τυχαίο ότι το 80% του ελληνικού λαού προσβλέπει κι ελπίζει σ’ αυτή την κυβέρνηση.
Δεν είμαι προσωπολάτρης, αλλά δεν μπορώ να μην ξεχωρίσω το ρόλο του Βαρουφάκη σ’ αυτή την κοινωνική ανατροπή, όπως δεν μπορώ να μην εξάρω το πολιτικό αισθητήριο του πρωθυπουργού  που τόσο πολλά στήριξε πάνω του.  
Ο άνθρωπος αυτός (Βαρουφάκης) ανέτρεψε (μαζί με τον Τσίπρα) την αρνητική αντίληψη που επικρατούσε διεθνώς για τη χώρα μας και εξέπληξε τους πάντες σε Ευρώπη, ΗΠΑ κ.ά. αποκαλύπτοντας την αλήθεια των πραγμάτων με την αποφασιστικότητά του, την παρρησία του και  τον βαθύ οικονομικο-πολιτικό και κοινωνικό ορθολογισμό του.
Ο Βαρουφάκης έχει ένα συνολικό σχέδιο στο μυαλό του για την Ελλάδα και την Ευρώπη (όπως το έχει άλλωστε καταγράψει στο βιβλίο του Μια μετριοπαθής πρόταση για την Ευρώπη), το οποίο επί πέντε χρόνια το  υποβάλλει ξανά και ξανά στη βάσανο της αντιπαράθεσης με άλλους διεθνείς οικονομολόγους νομπελίστες ή χρηματοπιστωτικούς οργανισμούς. Δεν είναι τυχαίο ότι οι πλείστοι εξ αυτών δεν αδιαφόρησαν αλλά βρέθηκαν αναφανδόν στο πλευρό της Ελλάδος (με σωρεία άρθρων, συνεντεύξεων και κοινών ανακοινώσεων) κατά την περίοδο που έδινε την άνιση μάχη της στην Ευρώπη,  απέναντι στην αυστηρή πολιτική της λιτότητας που εξέφραζε κύρια η Γερμανία. Η Ελλάδα έχει σήμερα την ικανοποίηση ότι αρχίζει  επιτέλους να εισακούεται και να έχει βαρύνοντα λόγο στην οικονομική πολιτική, ενώ μέχρι σήμερα (με τις κυβερνήσεις των μνημονίων) ποιος την άκουγε και τη λογάριαζε;
Σήμερα έχουμε στην Ελλάδα το πρώτο αποφασιστικό βήμα όσον αφορά το ξετύλιγμα μιας πολιτικής που βάζει  τέλος στη λιτότητα, βάζει τέλος στις μειώσεις μισθών και συντάξεων, βάζει τέλος στην αύξηση του ΦΠΑ, τελειώνει τον ΕΝΦΙΑ και δρομολογεί το Πρόγραμμα Γέφυρα, του οποίου τη λίστα με τα μέτρα θα υποβάλλει αύριο η κυβέρνηση στο ευρωγκρούπ.
Δεν αποφασίζει βέβαια μονομερώς η ελληνική κυβέρνηση, με την έννοια ότι τα μέτρα κοστολογούνται και ελέγχονται ώστε να μην ξεφεύγουν από τις δημοσιονομικές και χρηματοπιστωτικές ισορροπίες, που ο αντίκτυπός τους στην Ελλάδα έχει και αντίκτυπο στην Ευρώπη (σε χώρες-πιστωτές). Ούτε βέβαια η κυβέρνηση θα αποφασίσει μονομερώς το αναπτυξιακό  πρόγραμμα που  θα ζητήσει να χρηματοδοτηθεί από την ΕΕ και άλλες χώρες ή οργανισμούς, ωστόσο αυτή η ίδια θα είναι εκείνη που θα το σχεδιάσει και θα το συντάξει σύμφωνα με τις επαγγελίες της. Δηλαδή, αντίθετα με τις προηγούμενες κυβερνήσεις της πενταετίας, σήμερα είναι η ίδια η κυβέρνηση που χαράξει με το πρόγραμμά της την πορεία και την προοπτική για το μέλλον και την τύχη του τόπου και όχι η Τρόικα.
Είναι προφανές ότι με όσα κάνει η κυβέρνηση δεν έρχεται να ανατρέψει τον καπιταλισμό ούτε να απομακρυνθεί από την Ευρώπη. Προτείνει και  προωθεί μια πολιτική για την  ανάπτυξη, τον εκδημοκρατισμό και την κοινωνική ευημερία στην Ευρώπη, όπου έλλογα και περήφανα διεκδικώντας ανακτά τον θεσμικό ρόλο της και συμμετέχει σ’ αυτή ως ισότιμος πολιτικά εταίρος!.


Το πλήθος των παραμέτρων που υπεισέρχονται στο οικονομικο-πολιτικό μας πρόβλημα δυσκολεύουν σίγουρα  τον μη ειδικό στο να το παρακολουθήσει. Η συνέντευξη που έδωσε ο Βαρουφάκης μετά το ευρωγκρούπ πιστεύω πως βοηθάει σημαντικά στο να καταλάβουμε που πάμε.  Βέβαια, μέχρι να γίνει η μεσοπρόθεσμη και μακροπρόθεσμη προοπτική των πραγμάτων κατανοητή, θα ακουστούν του κάθε είδους οι κριτικές, μέσα στις οποίες έτσι κι αλλιώς  κρύβονται πάντα γόνιμες ιδέες. Ωστόσο, ανεξάρτητα από κριτικές, κανείς δεν μπορεί να  αμφισβητήσει  ότι αυτά που έπραξε η κυβέρνηση μέσα σε τόσο λίγο χρόνο και υπό συνθήκες ασφυκτικές συνιστούν αναντίρρητα μια έκπληξη και μια πολλά υποσχόμενη καλή αρχή.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου

ΛΙΣΤΑ ΙΣΤΟΛΟΓΙΩΝ

Η «ΣΠΙΘΑ» άναψε για τη Νέα Ελλάδα
Ο Μίκης Θεοδωράκης, στο κατάμεστο αμφιθέατρο του Ιδρύματος Μιχάλη Κακογιάννη, άναψε χθες (1 Δεκεμβρίου 2010) τη «ΣΠΙΘΑ» του ΚΑΘΑΡΤΗΡΙΟΥ ΚΑΙ ΠΛΑΣΤΟΥΡΓΟΥ ΠΥΡΟΣ για ΤΗ ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ.
Κώστας Τσιαντής


«…ανέστιος ειν’, που χαίρεται αν ξεσπάσει
ανάμεσα σε φίλους και δικούς ξέφρενη αμάχη.»
Όμηρος (Ι, 63-64)


Του Ηλία Σιαμέλου (Από antibaro 7/12/2010)

Όντας περαστικός, είπα, το βλέφαρό μου για λίγο ν’ ακουμπήσω στου διαδικτύου τις φιλικές ιστοσελίδες! Να δω τα εκθέματα της σκέψης των πολλών, ν’ ακούσω τις ιαχές τους. Όμως άλλα είδαν τα μάτια μου στο θαμποχάρακτο κατώφλι τους. Ο ένας κρατάει την πύρινη ρομφαία, ο άλλος κοντάρια και παλούκια και πιο πέρα ο φίλος τρίβει την τσακμακόπετρά του, εκεί απόκοντα, στις νοτισμένες αναφλέξεις του συστήματος.
-Ω, είπα, ω θεληματάρικα παιδιά, που παίζετε κρυφτό, στα πιο ρηχά σοκάκια ενός εξωνημένου καθεστώτος. Κύματα, κύματα έρχονται τα λόγια σας με θόρυβο και φεύγουν. Δεν έχουν φτερά, δεν έχουν μέσα τους τούς ήχους των πονεμένων.
Μόνο να, κατηγόριες, κατηγόριες, και λόγια επικριτικά από ανθρώπους που εμφανίζονται σαν οι μοναδικοί κάτοχοι της αλήθειας. Κι όλα αυτά, τούτη τη μαύρη ώρα της γενικευμένης υπνογένειας! Δε μπορεί, είπα, κάπου θα υπάρχει η συζυγία των ψυχών, κάπου το πάρτι της στενοποριάς θα πάρει τέλος.
Μα τι θέλω να πω; Για ποιο πράγμα τόση ώρα τσαμπουνάω; Ναι, ναι, μα για του λύκου το χιονισμένο πέρασμα μιλάω ! Μια κίνηση έκανε ο Μίκης Θεοδωράκης και πέσανε όλοι πάνω του για να τον φάνε. Και δε ρίχτηκαν πάνω του οι οχτροί, δεν όρμησε πάνω του της Νέας Τάξης η αρμάδα. Όρμησε το ίδιο το περιοδικό «Ρεσάλτο»! Όρμησε το μετερίζι εκείνο που στις σελίδες του την άστεγη ψυχή μας τόσα χρόνια είχαμε αποθέσει!

Είμαι στο Κοιμητήριο, δίπλα στον τάφο της γυναίκας μου. «Ερευνώ πέρα τον ορίζοντα και, σκύβοντας προσπαθώ με τα δάχτυλα να καθαρίσω την πλάκα του τάφου νάρθει ν’ ακουμπήσει η σελήνη…»*. Ναι, εκείνη μου το έλεγε: Πρόσεχε, πρόσεχε τον κόσμο μας. Πρόσεχε τους ανθρώπους, ενώ μου απάγγελνε με δάκρυα τους στίχους του αγαπημένου της ποιητή : «Αυτός αυτός ο κόσμος /ο ίδιος κόσμος είναι… Στη χάση του θυμητικού / στο έβγα των ονείρων … Αυτός ο ίδιος κόσμος / αυτός ο κόσμος είναι. Κύμβαλο κύμβαλο / και μάταιο γέλιο μακρινό!»…**
Σκέφτομαι, σκέφτομαι κι άκρη δε βρίσκω. «Τελικά αυτή η άμυνα που θα μας πάει, σαν μας μισήσουνε κι’ οι λυγαριές;»** *

Ναι, στο τέλος θα μισήσουμε τον ίδιο μας το εαυτό ή θα τρελαθούμε. Δε γίνεται τη μια μέρα να βάζεις στο εξώφυλλο του «Ρεσάλτο» τη φωτογραφία του Μίκη και την άλλη βάναυσα να τον λοιδορείς. Δε γίνεται τη μια μέρα να ελπίζεις στο φως και την άλλη να γουρουνοδένεσαι με το σκοτάδι. Δε γίνεται τη μια μέρα να προβάλλεις τις απόψεις του και την άλλη να τον ταυτίζεις με τη …Ντόρα!
Είναι αυτή η θαμπούρα απ’ την κακοσυφοριασμένη αιθάλη της Αθήνας που επηρεάζει ανθρώπους και αισθήματα; Είναι η πωρωμένη σκιά του Στάλιν που κατευθύνει ακόμη και σήμερα την εγκληματική παραλυσία των όντων;

Δεν έχω πρόθεση να ενταχτώ στο κίνημα του Θεοδωράκη. Όμως δε μπορώ να πω ότι δε χαίρομαι, όταν ακούω να ξεπετάγονται σπίθες μέσα από τα σπλάχνα της κοινωνίας, είτε αυτές προέρχονται από απλούς ανθρώπους ή από ανεμογέννητους προλάτες πρωτοπόρους. Φτάνει αυτές οι σπίθες να ανάψουν φωτιές, για να καεί τούτο το σάπιο καθεστώς, τούτη η παπανδρεοποιημένη χολέρα. Αν εμείς οι ξεπαρμένοι «κονταροχτυπιόμαστε» μέσα στης πένας τη χλομάδα κι είμαστε ανίκανοι ν’ ανάψουμε μια σπίθα στου καλυβιού μας τη γωνιά, ας αφήσουμε τουλάχιστον κάποιες περήφανες ψυχές να κάνουν αυτό που νομίζουν καλύτερα. Ας μην σηκώνουμε αμάχες κι ας μην πετάμε ανέσπλαγχνες κορώνες, όταν κάποιο κίνημα είναι ακόμη στα σπάργανα και δεν έχει δείξει το πρόσωπό του. Εκτός κι αν η μικρόνοιά μας ενοχλήθηκε, όταν ο Μίκης κάλεσε επίσημα τους Ανεξάρτητους πολίτες σε ΑΝΥΠΑΚΟΗ – ΑΝΤΙΣΤΑΣΗ, σε κυβερνητικά ή μη σχέδια, που Ηθικά, Εθνικά, Δημοκρατικά, Ιστορικά, κατατείνουν στην υποτέλεια του Ελληνισμού.

Όμως, παρά το αλυσόδεμα, παρά τα μύρια δεινά που μας σωρεύουν, τούτος ο βράχος, που λέγεται Ελλάδα, εκπέμπει την κραυγή του. Και οι κραυγές του Μίκη, και οι κραυγές χιλιάδων αγωνιστών, όποιου χρώματος και νάναι, σε πείσμα κάθε ψωροκύβερνου, σε πείσμα κάθε καθεστωτικού βαρδιάνου, κάποια στιγμή θα ενωθούν, κάποια στιγμή στον άνεμο θα ανεβούν, για ν’ ακουστούν, να πιάσουν τόπο. Γιατί «κι ένας που έχει μυαλό νήπιου καταλαβαίνει, πως τώρα η Ελλάδα στην άκρα του άπατου γκρεμού κοντοζυγώνει»****

* Νίκος Εγγονόπουλος
** Οδυσσέας Ελύτης, «Το Άξιον Εστί»
*** Νίκος Εγγονόπουλος
****Όμηρος (Η, 379-482) , παράφραση.

ΑΝΟΙΧΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ- ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΜΙΚΗ

ΑΡΝΗΣΗ: ΣΕΦΕΡΗΣ ΘΕΟΔΩΡΑΚΗΣ

ΠΛΑΤΕΙΑ - Άμεση Δημοκρατία (Real Democracy)